WIĘCEJ GŁUPSTW PIJACKICH POCHODZĄCYCH
OD ZAĆMIEWAJĄCEGO SIĘ PRAWEGO OKA

(Present Truth 1934, 66)

      Upływa akuratnie jedenaście miesięcy od czasu kiedyśmy dokonali ostatniego przeglądu „nauk” prezydenta Towarzystwa. Niniejszy przegląd rozpoczynamy ze Strażnicą z 1-go lipca 193, 3. W Strażnicy 1933, 195 – 203, jest artykuł zatytułowany: „Kto jest za Jehową”? W paragrafie 3, jest podana myśl, że Jozue (Joz. 24:14, 15) postawił przed Izraelitami stanowcze zapytanie, by sobie obrali dnia tego, komu mają służyć, czy Panu, czy bogom pogańskim i że to reprezentuje naszego Pana wołającego od roku 1918 na lud w chrześcijaństwie, aby obrali sobie między Jehowa, a obecnymi bogami chrześcijaństwa, zaś dom Jozuego, ma podobno reprezentować ostatek J.F. Rutherforda. Myśl naszego Pastora, jest lepszą; ponieważ on, na podstawie aluzji Apostoła Pawła (do Żydów 4:8) dał temu wierszowi podwójne zastosowanie: (1) do Wieku Ewangelii, szczególnie do Żniwa Wieku Żydowskiego i Wieku Ewangelii, chociaż nie wyłączył okresu między żniwami, i (2) do Wieku Tysiąclecia, szczególnie do okresu przy jego końcu. W zastosowaniu do Wieku Ewangelii Jozue reprezentuje naszego Pana, a jego dom reprezentuje Kościół (Żyd. 3:6), gdy zaś Izraelici, jako ogół, reprezentują nominalny lud Boży. Przez te różne wezwania i przesiewania pozafiguralny Jozue nawoływał tych ostatnich, aby obrali Jehowę przez poświęcenie się Mu i przez wierność w tym poświęceniu, zapewniając ich, że on i Kościół będą służyli Panu. W zastosowaniu zaś do Tysiąclecia Jozue reprezentuje Chrystusa, Głowę i Ciało. Dom jego reprezentuje Lewitów Tysiąclecia – Starożytnych i Młodocianych Świętych i Wielkie Grono, gdy zaś Izraelici reprezentują klasę restytucyjną (rodzaj ludzki). Gdy zaś w ogólny sposób podobną odezwa będzie zrobiona w Tysiącleciu do klasy restytucyjnej (do świata), by obrała sobie, komu będzie służyć, a szczególnie to napomnienie będzie zastosowane podczas „krótkiego okresu przy końcu Tysiąclecia”/ Na żadnej podstawie biblijnej, ani rozumowania, ani faktu nie może ta figura być ograniczona w swoim zastosowaniu do okresu od roku 1918 do Armagedonu, jak twierdzi i uczy J.F.R. chociaż bez wątpienia jedno z tych specjalnych zastosowań odnosi się również do obydwóch okresów, Paruzji i Epifanii. W par. 5 mówi on, że tekst: „I będzie kazana ta Ewangelia królestwa itd. (Mat. 24: 14), stosuje się do rozkazu danego przez Jezusa po roku 1918,
kol. 2
to jest po Pańskim rzekomym przyjściu wtedy do świątyni, i odtąd to się spełniło przez jego (J.F.R.) ostatek. Nawet z jego własnego punktu zapatrywania to nie może być prawdą, ponieważ on sam twierdzi, że koniec był w roku 1914, przeto więc z tego samego punktu zapatrywania głoszenie to musiało poprzedzić rok 1914. Lecz końcem Wieku Ewangelii jest Żniwo (1Kor. 10:11), które zaczęło się w roku 1874, według cyklów jubileuszowych, równoległych dyspensacji, 1335 dni Daniela, Piramidy i wypełnionych faktów. Przeto więc tekst z Ewangelii Mat. 24:14 wypełnił się przed rokiem 1874 tj. z rozpowszechnieniem Biblii u wszystkich narodów w roku 1861 jak fakty tego dają dowody.

      W par. 7-12, źle on tłumaczy uwagi Brata Russella podane przeciw gromieniu obecnego ustroju (Tom VI, 753, 754) twierdząc, że w drugim miejscu Br. Russell powiedział, że lud Boży będzie później upoważniony do takiego gromienia; a wtedy twierdzi, że Br. Russell tym samym przepowiedział ruch J. F. R., jako ten. co uczyni podobne przepowiedziane Bogu podobające się gromienie ustroju obecnego. Lecz żadna z tych cytat nie usprawiedliwia takiej myśli. Zaś to drugie miejsce (Tom VI, 754, par. 2), radzi braciom, aby czekali na Królestwo, a ono zgromi teraźniejsze zło i aby zupełnie wstrzymali się od tego aż Królestwo przyjdzie, kiedy wszystkie trudności będą pokonane i usunięte. W międzyczasie Pan ich zgromi w sposób agitacyjny, nie przez Maluczkie Stadko, lecz przez wielką armię Pańską, składająca się z niepoświęconych, którzy będą agitować wpierw na własną a później na innych szkodę, co też paragraf nadmienia. Pan zakazuje ludowi Swemu znieważać, drwić, szydzić, urągać komukolwiek i ten zakaz jest im dany po wieczne czasy, tak w tym życiu jak i w przyszłym. Gwałtowne potępianie kleru, politykierów i kapitalistów przez J.F.R., jest na pewno zabronionym gromieniem; a o ile część jego gromienia była również skierowaną przeciw niektórym wiernym członkom kapłaństwa, między sierpniem 1930 roku, a lipcem 1933, a więc było ono częścią urągania dokonywanego przez wielkiego niepokutującego złodzieja przeciw pozafiguralnie ukrzyżowanemu Jezusowi.

      Jego twierdzenie w par. 16, że ogłoszenie dnia pomsty musi być wykonywane między czasem przyjścia

poprzednia strona – następna strona