Teraźniejsza Prawda nr 71 – 1934 – str. 53
(Przyp. 23:23; Izaj. 55:1-3; Psalm 25:8, 9; Mat. 5:6; Łuk. 8:15; Obj. 3:18) Dlatego nikt teraz nie otrzymuje Prawdy darmo. Dlatego też Obj. 22:17 nie może być teraz zastosowane. Lecz w Tysiącleciu, ani te ani inne rzeczy nie będą ceną Prawdy; ponieważ będzie brana darmo, albowiem Bóg postanowił, że tedy wszyscy przyjdą do akuratnej znajomości Prawdy, bez względu na ich stan serca lub życzenia. (Izaj. 11: 9; 1Tym. 2:4; Jan 1:9). Oprócz tego (2) wyrażenie „woda żywota” jest użyte wyłącznie jako określenie Prawdy w Tysiącleciu. (Obj. 21:6; 22:1; 22:17). To są jedyne miejsca na tego rodzaju wyrażenia. Zaś z drugiej strony wyrażenie „żywe wody” odnosi się do Prawd obu wieków Ewangelii i Tysiąclecia. (1) Wieku Ewangelii Pieśń. 4:15; Jer. 2:13; 17:13; Jan 4:10, 11; (2) Wieku Tysiąclecia Zach. 14:8 oprócz tego (3) słowo „oblubienica” popiera zastosowanie do Tysiąclecia Obj. 22: 17; ponieważ oblubienica jest niewiastą krótko przed ślubem w czasie ślubu, i na krótką chwilę po ślubie. W dzień wesela zaraz przed ślubem niewiasta może być nazwaną oblubienicą; lecz normalnie nazwa ta jest zastosowaną podczas ślubu i krótki czas po ślubie. Normalne użycie słowa „oblubienica” ma być rozumiane w Obj. 22: 17 i dlatego odnosi się do Tysiąclecia, co i załączony tekst również taką myśl podaje.
W Obj. 18: 23 słowo „oblubienica” jest zastosowane do całego Kościoła w ciele i w duchu w czynności zaczętej 20 września 1914. Co się tyczy Kościoła w ciele, następujące myśli to wyjaśnią: przyjście Eliasza do góry Horeb przy końcu 40 dni wyobraża przyjście Kościoła po 40 latach po roku 1874, tj. w 1914, do królestwa, w tym znaczeniu, że ostatni członek wtenczas był spłodzony, że wszyscy, powołani wierni do tego czasu otrzymają królestwo, i dlatego z punktu Boskiego zapatrywania (Rzym. 4: 17) oni są od tego czasu jakoby w królestwie. W tym czasie zaczęła się wspólna praca przez Chrystusa tak z drugiej strony zasłony jak również i po tej stronie, tj. zaczęcie pracy Najwyższego kapłana świata (Głowy i ciała) odnoszącej się do Kozła Azazela. W prowadzeniu tej pracy głos całego Najwyższego Kapłana daje się słyszeć w Babilonie i między Lewitami w Prawdzie. I do tej jedynie wyłącznej pracy odnosi się wyrażenie „głos oblubieńca i oblubienicy nie będzie więcej słyszany w tobie.” Zauważcie w wierszu 23, że to jest ostatnią dobrą przysługą jaką Chrystus uczyni w Babilonie. Ta sama praca, która jest przedstawiona pod figurą Najwyższego Kapłaństwa świata z Kozłem Azazela, odnosi się do powyżej podanych słów pod figurą oblubieńca i oblubienicy. Lecz prosimy zauważyć: ta praca należy wyłącznie do tego czasu gdy cała klasa Chrystusowa jest już osiągnięta, tj. do Epifanii czyli do weselnego dnia Kościoła (Kol. 3:4; Obj. 19:7, 8) gdy cała klasa Chrystusowa została wybrana, kiedy, z punktu Boskiego widzenia, każda część Kościoła w ciele jest w Królestwie. To zastosowanie jest podobnym do Bożego zapatrywania na Aarona w szatach chwały i czci w czasie poświecenia, co wyobraża, jak On patrzy na wiernych jako klasę przy ich poświęceniu, tj. jakoby byli w chwale, z punktu widzenia jakimi będą. J.F. Rutherford wierząc, że Kościół jeszcze nie jest kompletnie powołany jest dlatego powstrzymany od zastosowania tego ustępu, jakoby jeszcze nie wypełnił się, jest on również przez powyższe przedstawienie wstrzymany od użycia i zastosowania do czasu przed rokiem 1914. Ponieważ ten ustęp nazywa Chrystusa i Kościół Oblubieńcem i Oblubienicą, po rozpoczęciu pracy nad Kozłem Azazela w roku 1914, dlatego z Boskiego punktu zapatrywania są uważani po części aktualnie żonaci i częściowo tak dobrze jak żonaci, to jednak w żadnym znaczeniu nie można zastosować Obj. 22: 17, do jakiegokolwiek czasu, przed ukompletowaniem Kościoła; a treść Obj. 22: 17 udowadnia że ten ustęp odnosi się do czasu po zakończeniu wesela. Jest to więc głupstwem stosować Obj. 22: 17 do czasu, gdy Prawda jest kupowaną; ponieważ w tym ustępie dawana jest bez zapłaty – „darmo”, ktokolwiek ją zapragnie.
NIKOLAJCZYK NAUCZA NIKOLAJTYZMU
Tak samo wywodzi swe głupstwo z listu do Rzym. 13: 1 – 7 opisując obowiązek i poddaństwo braci względem
kol. 2
wodzów towarzystwa i (wnioskujące) względem niego jako głównego przedstawiciela. Postępuje za głupstwem fałszywego tłumaczenia w ang. Biblii tzw. Authorized Version z listu do Żyd. 13:7, 17 – „pamiętajcie na tych co panują nad wami” i „bądźcie posłuszni tym którzy panują nad wami i bądźcie im poddani.” Zapomniał o tym, że tłumacze Biblii angielskiej A. V. byli wszyscy Episkopalni. którzy starali się zmienić Biblię, aby sprzyjała ich klerykalizmowi, i dla tego celu fałszywie to przetłumaczyli. Wyrażenie „którzy panują nad nami” powinno być przetłumaczone w obu wypadkach „wodzów waszych, ” jak odnośnik pokazuje. Słowo przetłumaczone „posłuszni” powinno być „przekonani”, to jest, przez wyuczenie się Słowa Bożego „bądźcie im poddani” powinno być poddawajcie się lub dajcie się prowadzić, tj. jesteśmy napominani w Liście do Żydów 13: 17 ażebyśmy względem naszych wodzów wyrabiali w sobie dwie części łagodności, tj. pojętność ku nauce i chętnie dawali im się prowadzić. Lecz te dwie części łagodności mają być zrównoważone obowiązkiem udowadniania wszystkiego, a trzymania się tylko tego, co przez tego rodzaju próbę zostało udowodnione, że jest dobrym i przez obowiązek nie poddawania się ani na chwilę fałszywym nauczycielom (1Tes. 5: 21; Gal. 2:4, 5), chociażby nawet uchodzili za „przewód”, a tak te dwie części są bardzo daleko od radzenia poddawania się ludu Bożego wodzom, tak dalekie jak wschód od zachodu. Tylko prawdziwy i odstępny władca panujący nad dziedzictwem Bożym nie może tego odróżnić. Niedorzeczność używania ustępu z Listu do Rzymian 13:1-7 na udowodnienie, że lud Pański ma być posłuszny wodzom w Kościele i Wielkim Gronie jest objawiona, gdy przypomnimy sobie, że ustęp w ten sposób tłumaczony zaleca Nikolajtyzm czyli klerykalizm rzecz którą Jezus nienawidzi, i zaleca ludowi Bożemu aby także nienawidził. – Obj. 2:6.
Nadto wyrażenia z listu do Rzym. 13:1-7 jasno dowodzą, że to odnosi się do ziemskich cywilnych władców. Nigdzie w Biblii wyrażenie hoi archontes – władcy, (w. 3) nie stosuje się do urzędników z wyjątkiem jeżeli mają jaki świecko polityczny urząd. Zastosowanie tego wyrazu oznacza właśnie tą osobliwość ich urzędu, a nigdy nie jest używane biblijnie do sług Kościoła. To samo stosuje się do słowa excousia w znaczeniu panującego. (w. 1, 2, 3) Oprócz tego fakt, że tu wzmiankowani panujący wykonują pomstę (w. 4) dowodzi o świeckich władcach; ponieważ lud Boży nie może się mścić tak długo jak jest w ciele. (Rzym. 12:19-21). Ich zbieranie podatków i cła i oddawanie im czci i bojaźni dowodzi także że jest mowa o cywilnych władcach (w. 6, 7). A więc wyrażenia z listu do Rzym. 13:1-7 odnoszą się jasno do świeckich władców i są w opozycji do stanu, obowiązków i władz sług Kościoła. Nie dziwi nas bynajmniej, że za swe uzurpatorstwo, panowanie nad dziedzictwem Pańskim i dyktatorstwo, jest tak szeroko i właściwie krytykowany przez braci, i dlatego stara się przekręcić Słowo Boże aby przeto mógł sankcjonować swą nie usłużną podstawę i praktykę; lecz takie krętactwa przekonywają tylko jeszcze więcej trzeźwych braci o jego prawdziwym charakterze jako małego papieża w małym Babilonie. Jego fałszywe nauczanie z listu do Rzym. 13:1-7, w celu przypisania sobie i współklerykalistom tego rodzaju władzy nad trzodą Pańską, podczas gdy ten ustęp przypisuje tylko władcom cywilnym taką władzę nad poddanymi, jest równoległe z wielkim papieżem wielkiego Babilonu w przypisywaniu sobie zwierzchnictwa, a swej hierarchii podrzędnego zwierzchnictwa z wymaganiami posłuszeństwa dla niego i dla nich. Coraz to więcej równoległości wypełniają się pomiędzy wielkim a małym papieżem.
SŁUGA, A ONYM SŁUGĄ – JEST RÓŻNICA.
W Strażnicy 1930 str. 69 par. 11 – 17, podaje jeszcze więcej głupstw: zaprzecza, że brat Russell był onym sługą według Ew. Łuk. 12: 42 – 44 ; Mat. 24: 45 – 47, twierdząc, że ten sługa jest tym samym co z Izaj. 42 – Chrystus, Głowa i Ciało. Ten pogląd jest fałszywym, ponieważ „on sługa” miał działać dopiero po powrocie naszego Pana (Łuk. 12: 43; Mat. 24: 46) gdy zaś sługa z Izaj 42 jest identyczny ze sługą z Izaj 49, jak to można widzieć z porównania Izaj. 42: 6, 1 ; Izaj. 49: 8, 9, że to odnosi się do działającego Chrystusa podczas wieków Ewangelii (2 Kor. 6:1, 2) i Tysiąclecia.