Teraźniejsza Prawda nr 70 – 1934 – str. 45

jest godną uwagi z tego co ona objawia, z papieskiej obłudy, pychy, zuchwalstwa, podłości, roszczeń, bezwstydu, bezczelności, bezbożności, małobaczności, sprzeczności, bezprawia, nierozsądku, okrucieństwa i niegodziwości. Samo już przeczytanie tej bulli powinno przekonać każdą prawo-zachowującą i wolność miłującą osobę, o więcej jak zwierzęcej podłości papieskiego Antychrysta. Pamiętajmy, że taka bulla jest nieomylna, według doktryny papieskiej, z powodu, iż była ogłoszona do całego chrześcijaństwa excathedra, Pamiętajmy także, że nowocześni papieże są tego samego usposobienia, względem antykatolickich mężów stanu, czy to francuskich, niemieckich czy meksykańskich, ale nie okazują tego, ponieważ nie dostaje im na tyle władzy i nie mogą się nawet pokusić na wprowadzenie tego, czego im jednak nie brakowało za czasów Henryka. Henryk poparty przez lud zabronił wprowadzenia w życie i ogłoszenia tej haniebnej bulli w krajach do niego należących i jemu podległych, jako zdrada swego kraju i króla. A na odwet król zabrał papieskie i klasztorne dobra, zdobyte podstępem przez duchowieństwo i zakonników klasztornych wbrew Statutu Mortmain i użył część tego dochodu na uzbrojenie wojska, marynarki i swych fortec, ażeby mógł dać skuteczny odpór, w razie najazdu obcej armji pobudzonej groźną bullą papieską. Cranmer i jego koledzy obalili Pismem św. i historją całą podstawę, na której roszczenia bulli były oparte; legaci papiescy i inni papiescy reprezentanci nie byli więcej widziani w Anglji, aż po 15 latach, gdy Marja, córka Henryka z Katarzyny, wstąpiła na tron angielski i przez ponowne wprowadzenie papiestwa i papieskich metod i przez okrutne prześladowanie i mordowanie świętych i męczenników Jezusowych, przez co zasłużyła sobie na przydomek „krwawa” i dlatego jest zwana „Krwawą Marją”. Ona twierdziła, że jest ulubiona od Boga na ziemi, z tego powodu, że jest Mu podobną, jak nikt inny na świecie, bo, jak mówiła, iż Bóg torturuje heretyków wiecznie, ale ona tyle ich torturuje, ile tylko może.

NAUKI NAPRAWIAJĄCE

      (48) Pozafiguralny Elijazaf ofiarował misę-naprawę, niewłaściwego postępowania ku władzom cywilnym, zwłaszcza w czynach opartych na błędach, że Kościół nie jest poddany władzy cywilnej, lecz na odwrót. Zatem strofował tych katolików angielskich, którzy przyjmowali korzyści od papieża i płacili mu pewne sumy pieniężne, dochody pierworoczne, różne podatki, itp. gwałcąc przez to prawo krajowe. Strofował tych katolików, którzy za czasów Elżbiety oddawali posłuszeństwo papieżowi raczej, niżeli swej królowej. Strofował katolików za dawanie przytułku Jezuitom i księżom katolickim, którym, jako narzędziom papieskim, starającym się zaprowadzić rewolucję przeciwko Elżbiecie, było zabronione znajdować się w kraju. Naprawiał niewłaściwe postąpienie tych, którzy prowadzili intrygi z Marją Stuart, królową szkocką, aby podniosła bunt przeciw Elżbiecie, w celu pozyskania jej tronu. Strofował postępowanie. Jezuitów i księży, którzy nieprawnie dostali się do kraju i starali się wywołać rewolucję przeciw Państwu. Strofował papieskich spiskowców na życie królowej. Strofował papieża za nazwanie Elżbiety przywłaszczycielką władzy, niewolnicą bezbożności i podstępnie siedzącą na tronie angielskim. Strofował papieża, że śmiał głosić o usunięciu ogłoszenie jej detronizacji, o uwolnieniu poddanych z pod przysięgi wierności królowej i wzywanie narodu angielskiego do zdetronizowania i wygnania jej z kraju. Strofował go za wzywanie katolickich państw, by rozpoczęli krucjatę przeciwko niej i aby zabrali Anglję za swój własny kraj. Strofował go za namowy Filipa, króla hiszpańskiego, by wysłał flotę przeciwko Anglji i za jego starania, by namówić Szkocję i Francję do wojny przeciwko Anglji. Strofował papieża, jako przestępcę praw Bożych, które wymagają, aby chrześcijanie byli posłuszni swym królom, oddawali im należną cześć, modlili się za nich i popierali ich, a tego wszystkiego papież zakazywał narodowi angielskiemu. A zatem strofował tak lud pospolity jak i szlachtę, którzy nie byli posłusznymi swym królom, ale, idąc za radą papiestwa, występowali przeciw nim i sprzeciwiali się im, grzesząc wbrew Słowu Bożemu. Innemi słowy, każde wystąpienie przeciwko królowi ze strony duchowieństwa, szlachty lub ludu pospolitego, było strofowane przez pozafiguralnego Eljazafa, jako grzech przeciw Boskiemu prawu odnoszącemu się do Państwa i Kościoła, królów i ich poddanych. A tak czyniąc, pozafiguralny Elijazaf ofiarował pozafiguralną misę.

      (49) Zanim będziemy pisali o czaszy pozafiguralnego Elijazafa, byłoby pomocnem zastanowić się nad jedną główną serją wypadków, które najpierw były okazją ofiarowania jej – tj. do wypadków za panowania Elżbiety, odnoszących się do katolickich usiłowań, by zrzucić z tronu a przywrócić na tron katolicyzm. Pomimo wielce trudnych warunków, w jakich ona panowała, Elżbieta okazała się być najzdolniejszą władczynią z pośród monarchów. Chociaż wiele brakowało, by mogła dorównać do najwyższych ideałów chrześcijańskich była jednak dobrą kobietą, jak również i znamienną królową. Jej taktyka i kierunek sprawami Państwa, wśród największych trudności był pełne najwyższej godności; posiadała mądrość w wyborze najzdolniejszych ludzi na ministrów, (jak Wilhelm Cecil) w długiej historji Anglji – a to znaczy, że niektórzy z nich byli najzdolniejszymi mężami stanu po długie czasy; wiadomo powszechnie, że angielscy mężowe stanu, przewyższają wszystkich innych w dyplomacji i polityce. Pamiętając, że w czasie, gdy Elżbieta wstąpiła na tron, (1558) Anglja była według ówczesnego prawa poddaną papieżowi, z powodu zła, jakie wprowadziła „Krwawa Marja”, kiedy to całe duchowieństwo i prawie i wszystka szlachta i wszystek naród byli rzymsko-katolikami, można sobie więc łatwo wyobrazić, jakie były wówczas trudności dla jej stanowiska monarchicznego. Potrzeba było z jej strony nadzwyczajnego taktu, by opanować te parodjalne trudności, ponieważ, jako protestantka w sercu, była jednak zmuszoną choćby zewnętrznie zastosowywać się do niektórych wymagań papiestwa, wprowadzonych przez „Krwawą Marję”, kierując się doradą Cecila postanowiła na pewien czas nie robić żadnych zmian; lecz stopniowo, powoli dała poznać swoje stanowisko, lecz nie słowami, ale przez uchwały. Elżbieta najpierw wystarała się o uchwalenie aktu, który przywrócił koronie starożytne sądownictwo w państwie i kościele, a skasował czyli zniósł obce władze przeciwne jej, z wyznaczonymi karami w razie nieposłuszeństwa, tj. zniosła prawa, które Marja wprowadziła, znosząc wszystkie katolickie prawa, mianowicie te z czasów panowania Henryka VIII i Edwarda VI. Taka uchwała przeprowadzona przez Elżbietę, zniszczyła za jednym razem papieską, świecką i duchowną władzę w Anglji. Odtąd wymagała od duchowieństwa zupełnego posłuszeństwa temu prawu, pozbawiając stanowiska wszystkich nieposłusznych. To prawo jednak nie czyniło żadnych zmian w doktrynie wiary. Przez inny akt, nabożeństwo kościelne ułożone za Edwarda VI zostało wprowadzone z niektóremi mniejszemi zmianami, które skasowało katolickie łacińskie nabożeństwo. Później aktem Uniformity (jednakowe ukształtowanie religji), ludowi była dana wolność wiary, lecz nie nabożeństwa – wszyscy byli zobowiązani pod karą uczęszczać na nabożeństwa kościoła państwowego. Elżbieta nigdy nie zmuszała katolików w rzeczach wiary, ale co się tyczyło nabożeństwa, to tak; lecz nie było żadnych rzymsko-katolickich męczenników za jej czasów panowania, tak jak się rzecz miała za czasów panowania Marji, kiedy to wiele protestantów poniosło śmierć męczeńską. Całe jej postępowanie wyszło na korzyść Kościołowi Episkopalnemu, który ona ustanowiła, jako Kościół Państwowy. I stopniowo ludzie odzwyczaili się od rzymskiego wyznania, tak, iż przy końcu jej 45 letniego panowania, prawie cała Anglja była już protestancką.

      (Ciąg dalszy nastąpi)

PYTANIA DO POWYŻSZEGO PRZEDMIOTU

      (10) Co uczyniono od tego czasu odnośnie urzędu Chrystusowego przed i po reformacji? Co pozafiguralny Elisur był zdolny uczynić? Kto używał jego argumentów? Daj ilustrację używania jego argumentów. Co czyni nadal pozafiguralny Elisur? Co on pozafiguralnie ofiarował przez te kontrowersje?

      (11) Co on jeszcze ofiarował? Czego to było pozafigurą? Jaki był charakter jego ćwiczenia w sprawiedliwości? Jaką lekcję wyciągnął pozafiguralny Elisur z Chrystusowego przed-ludzkiego istnienia i z radości w stwarzaniu? Z Jego posłuszeństwa woli Bożej? Z Jego pomyślnego dokonania dzieła stwarzania i objawień Starego Testamentu? Z Jego chęci, by się stać ciałem?

      (12) Jaki przykład wyciągnął pozafiguralny Elisur z Chrystusowego poświęcenia? Z Jego wierności? Do czego zachęcano, gdy było wskazywane na owoce i zalety naszego Pana? Jaką lekcję wyciągnięto, gdy wskazywano jak nasz Pan kładł Swoje życie za grzech ludzki? A również z Jego gotowości i natychmiastowego oddania się, by dokonać urzędowej pracy? Z Jego ufności w Ojcu przy śmierci? I ze śmierci Chrystusa będącej objawem wielkiej j miłości Ojca i Syna względem rodzaju ludzkiego?

      (13) Co osiągnął pozafiguralny Elisur z działalności naszego Pana po Jego istnieniu jako człowiek? Z Jego gotowości przyjęcia tych, co przychodzą do Niego? Z Jego wierności w okazaniu się przed Ojcem za nimi? Z Jego wstawianiu się za nimi? Z Jego nauczania ich? Z Jego usprawiedliwiania ich? Z poświęcenia ich? I dania im zwycięstwa? Co on ofiarował przez nauczanie tych rzeczy? Co jest właściwem ocenieniem jego ofiar?

      (14) Co dotąd ukończyliśmy w naszem badaniu? Jaki jest charakter doktryny danej grecko-katolickiemu Kościołowi za jego szafarstwo? Jakie wyrażenie znajduje Boska mądrość w urzędzie Chrystusowym? Co to ma do czynienia z miejscem grecko-katolickiego Kościoła przy pozafiguralnym przybytku? Co pozafiguralny Elisur bezwiednie uczynił, gdy wykonywał pozafigurę 4Moj. 7:30-35? Co Bogu się należy za wyrozumienie 4Moj. 7:30-35 pozafiguralnie?

      (15) Dotąd zastanawialiśmy się nad ilu książętami i ich ofiarami z 4Moj. 7? Z których pokoleń oni byli, figurą i pozafigurą? Gdzie one się znajdowały w figurze i pozafigurze? Kto jest następnym książęciem, nad którego ofiarami, figurą i pozafigurą, będziemy się zastanawiali? Jaki ruch Maluczkiego Stadka on przekręcił? W co on go przekręcił? Kto zaczął ten ruch? Jakie były główne wypadki i czynności w jego życiu?

      (16) Co znaczy greckie słowo eirenaios? Jak ono charakteryzowało Ireneusza Czem był w okresie Kościoła Smyrneńskiego?