Teraźniejsza Prawda nr 70 – 1934 – str. 38
że kwestie mniej ważne, jak np. data obchodzenia Pamiątki Wieczerzy Pańskiej, nie powinny być powodem zniszczenia społeczności między Wschodnim a Zachodnim Kościołem. Jego działalności w tym ruchu, który on utworzył, pogłębiły tylko przekonanie w Kościele, że cały Kościół jest tylko jeden i, jako taki, powinien zachować swoją całość, przez wierne działanie jako szafarz Prawdy przeciw wszystkim błędom separatyzmu, a na korzyść pomagania tym, co są w stanie przyjąć pomoc. Ale temu ruchowi nadano inny kierunek, który zamienił go w Kościół rzymsko-katolicki. I temu Kościołowi, jako odrębnemu od papiestwa, które przez uzurpację dostało kontrolę nad nim, Bóg polecił za szafarstwo doktrynę, że jest tylko jeden Kościół – nominalny – który jest szafarzem Prawdy, aby zachować ją przed błądzącymi nauczycielami i udzielać ją w błogosławieniu tym, którzy ją przyjmują. I chociaż Kościół rzymsko-katolicki wszedł wielce w błąd odnośnie doktryny o prawdziwym i nominalnym Kościele, ignorując to odróżnienie zupełnie, a twierdząc, że on, jako sekta, jest jedynym prawdziwym Kościołem, to jednak przez wszystkie swoje zmiany zatrzymał tą jedną Prawdę, że jest tylko jeden Kościół, który jest szafarzem Boskiej Prawdy, aby ją zachować przed błędem i udzielać ją w błogosławieniu tym, którzy ją przyjmują.
(21) Ta szczególna prawda, jak wszystkie inne prawdy jest daną za szafarstwo prawdziwemu Kościołowi, tajemnicy Bożej; ponieważ w ostatniej analizie Kościół prawdziwy, jako nauczyciel, jest tym jednym Kościołem, będącym szafarzem Prawdy, który ją strzeże i broni od błędu, udzielając jej w celu błogosławienia tym, którzy ją przyjmują. A ponieważ Kościół prawdziwy jest włączony do Kościoła nominalnego, dlatego Kościół nominalny ma szafarstwo Prawdy, ażeby tej Prawdy strzedz i służyć nią. Przeto w rzeczywistości nauka, którą Kościół rzymsko-katolicki ma za swoją specjalną Prawdę, jest ta o urzędzie prawdziwego Kościoła, który to prawdziwy Kościół z jego Głową, jako ukryta tajemnica Boża, jest największem wyrażeniem mądrości Bożej, znajdującej się w Jego planie. Tym więc sposobem Kościół rzymski, jako pozafiguralny Symeon, jest właściwie przedstawiony przez pokolenie, które stało obozem na południe od Przybytku, gdzie to, co symbolizowało Mądrość Bożą, było przedstawione na chorągwi. Kościół grecko-katolicki, który przywiązuje najwięcej znaczenia do prawdy o urzędzie Chrystusowym, gdzie Chrystus w Swoim urzędzie z Kościołem jest najwyższem wyrażeniem Mądrości Bożej, miał obok siebie, na pozafiguralnem południu pozafiguralnego Przybytku Kościół rzymsko-katolicki, który zaś największe znaczenie przywiązuje do prawdy o urzędzie Kościoła, który ze swą Głową jest najwyższem wyrażeniem mądrości Bożej. Otóż Kościół rzymsko-katolicki jest bardzo stosownie na południowej stronie pozafiguralnego Przybytku, a jego specjalną misją jest bronić w rzeczywistości Prawdę, w której mądrość Boża jest zasadniczo wyrażona.
(22) W Kościele takim, jak Kościół rzymsko-katolicki, który istnieje już od wielu stuleci, byłaby, rzecz jasna, bardzo wielka liczba wodzów, którzy stracili swoje korony, a którzy stanowiliby pozafigurę Selumijela (pokój Boży), syna Surysaddajów (moja skała jest wszechmocna), księcia synów Symeonowych. Pomiędzy tymi wodzami z czasów rychlejszych jest szczególnie dwóch wodzów, utracjuszy koron, którzy byli bardzo wpływowymi w odwracaniu w sektę rzymsko-katolicką ruchu Maluczkiego Stadka rozpoczętego przez Ireneusza, a uczącego, iż jest tylko jeden Kościół powszechny (katolicki) jako szafarz Prawdy Boskiej. Ci byli Cyprjan z Kartaginy i Augustyn z Hipponu, obaj przeto będąc z Prokonsulamej Afryki, obecnie zwanej Tunisem, na wschód od Algerji, na ówczas w krótkości zwana Afryką. Ci obaj przyczynili się wielce do uformowania rzymskiego katolicyzmu w kierunku zastępstwa apostolskiego przez biskupów, a chociaż wiele z ich nauk zostało odrzuconych przez późniejsze papiestwo, które jednak powierzchownie okazuje im teraz najwyższe uznanie i poszanowanie jako wielkim światłom. Ale ci dwaj mężowie, niezawodnie, wiele uczynili w obronie i w zastopowaniu naprawy i ćwiczeniu w sprawiedliwości prawdy danej przez Ireneusza, że jest tylko jeden Kościół, który w swojej katolickości jest szafarzem Prawdy. W tę doktrynę oni wplątali błędy apostolskiego następstwa i że jedność Kościoła opiera się na jedności jego biskupów. Cyprjan pochodził z sławnej pogańskiej rodziny, mieszkającej w Kartaginie, który był najpierw nauczycielem retoryki, a później został nawrócony na wiarę chrześcijańską w roku 245 po Chrystusie, wkrótce został prezbitrem a w roku 248 biskupem w Kartaginie. W roku 250 musiał uciekać przed prześladowaniem cesarza Decjusza na pustynię, skąd przez listy wypełniał swój urząd dla swojego Kościoła. Okoliczności jego czasów i kościół doprowadziły go do wypracowania doktryny apostolskiego następstwa przez biskupów i że jedność Kościoła spoczywa na nich. Otóż on jest ojcem doktryny o episkopacie (biskupstwie) i o systemie rządu kościelnego. Schizma Nowacjana w Rzymie wpłynęła na niego, ażeby wiele pisać o prawdzie, że jest tylko jeden Kościół, który w swej całości jest szafarzem Boskiej Prawdy. Cyprjan został ścięty w Kartaginie w roku 258. Sprzeciwiał się do tego stopnia biskupowi rzymskiemu, że ten zerwał społeczność z nim, nawet umarł w tym stanie, pomimo tego Kościół rzymski kanonizował go na świętego.
(23) Augustyn był niezawodnie największy i najzdolniejszy z ojców Kościoła. Urodził się w roku 354 w Tagaste, Numidji (tj. w dzisiejszej Algerji, w Afryce). Matka jego, pobożna Monika, wzorowym przykładem pobożnych matron, których modlitwy skłaniają krnąbrnych synów do nawrócenia, czuwając nad nim, starała się o jego nawrócenie. Przez wielu bardzo zdolnych mężów, nawet poza kościołem rzymskim, jest on uważany jako mąż, który posiadał niepospolite intelektualne zdolności, aniżeli którykolwiek inny upadły członek rodzaju ludzkiego. Skosztował on głębię nieprawości podczas ubiegania się za umiejętnością szkolną za jego czasów. Później został nauczycielem świeckich gałęzi wiedzy. Pod koniec świeckiej karjery został nawrócony około 383 roku w Medyotanie we Włoszech, a w roku 385 powrócił do Afryki. Został prezbitrem w Hipponie w Afryce w roku 391, a biskupem tejże gminy chrześcijańskiej w roku 396 i przez 34 lata występował jako rzecznik dla całego Zachodniego Kościoła, umarł w roku 430. Prowadził trzy bardzo daleko sięgające i długie spory: (1) przeciw Manichaeauszowi, (2) przeciw Donatystom i (3) przeciw Pelagianom, oprócz wielu innych mniej ważnych sporów. Szczególnie w sporze z Donatystami dał on najskuteczniejszą pracę ze wszystkich członków pozafiguralnego Selumijela na korzyść Prawdy, że jest tylko jeden Kościół, który w swojej katolickości jest szafarzem Boskiej Prawdy, tj. ofiarował pozafiguralnego Selumijela misę, czaszę i łyżkę. Ten spór trwał jedenaście lat (400-411) i był doprowadzony do skutku na konferencji w Kartaginie, gdzie brało udział 287 donatyskich i 279 katolickich biskupów. Augustyn był głównym mówcą drugich a Petiljan pierwszych. Wkrótce po tej konferencji donatyzm powoli zaczął się zmniejszać, aż w końcu wygasł zupełnie.
DWIE WIELKIE SCHIZMY
(24) Czytelnicy będą mogli o wiele lepiej ocenić ofiary pozafiguralnego Selumjela, gdy przedstawimy w krótkości najgłówniejsze zarysy schizm Nowatystów i Donatystów, które były głównym powodem ofiarowania pozafiguralnego Selumijela misy, czaszy i łyżki. Te dwie schizmy były bardzo podobne do siebie w ich powstaniu, zasadach i towarzyszeniu okoliczności. Schizma Nowatyska powstała w 251 roku. Nowacyan był prezbitrem w kościele w Rzymie i utalentowanym pisarzem teologicznym. Cesarz Decjusz zapoczątkował ostre prześladowanie całego Kościoła w cesarstwie rzymskiem w roku 250. Śmiercią zagrożono wszystkim pochwyconym chrześcijanom, którzyby nie wyrzekli się Chrystusa, i nie składali ofiar bogom pogańskim, oraz nie oddali Biblij kościelnych i innych książek władzom cywilnym na spalenie. Wiele słabych chrześcijan stało się odszczepieńcarni, składając ofiary bożkom i oddając Biblje i inne książki władzom na zniszczenie. Pomiędzy innymi wiernymi chrześcijanami był Fabian, biskup rzymski, który zginął śmiercią męczeńską 250 roku. Po upływie roku bez obranego następcy, jego dwaj prezbitrzy, Korneliusz