Teraźniejsza Prawda nr 70 – 1934 – str. 37
To jego słowne i literackie zajęcie było tą daną przez niego prawdą, iż jeden cały Kościół jest szafarzem Prawdy, przy pomocy której rozpoczął ruch Maluczkiego Stadka, w celu zachowania całości Kościoła przeciw ruchom seperacyjnym, powstającym tak wewnątrz jak i na zewnątrz Kościoła. On też wyrażał się o Kościele, iż Kościół jest „niebem ratunku, środkiem zbawienia, wejściem do żywota, rajem na tym świecie, z którego drzew, to jest Pism Świętych, możemy jeść, oprócz drzewa wiadomości dobrego i złego.” – „Gdzie jest Kościół, tam jest Duch Boży; a gdzie Duch Boży, tam jest wszelka łaska.” – „Kto odłącza się od Kościoła, wyrzeka się społeczności Ducha Bożego”. – „Tylko przy piersiach Kościoła możemy być ożywieni”. – „Do niego musimy uciec się, by stać się uczestnikami Ducha Świętego”. – „Heretycy są nieprzyjaciółmi Prawdy i katolickości (całości) jednego Kościoła”.
(17) Lecz, ażebyśmy mogli jasno zrozumieć tę szczególną część Prawdy, którą dał Ireneusz, a która była zachętą ruchowi na zachowanie jednego Kościoła w całości, jako szafarza Prawdy od seperatyzmu, musimy zauważyć podwójne znaczenie słowa Kościół w Biblji – Kościół prawdziwy, a nominalny. Pierwotnie i fundamentalnie Kościół prawdziwy sam jest Ciałem Chrystusowem – ci usprawiedliwieni i spłodzeni z Ducha Świętego, którzy są wiernymi członkami Chrystusowymi – tj. „Kościół, który jest Jego Ciałem”. W drugiem znaczeniu Kościół prawdziwy składa się ze wszystkich nowych stworzeń, tak z tych, co nie utracili korony, jak i z tych, co je utracili, a zatem obie części są zwane „Kościołem pierworodnych”. W tych dwóch częściach Kościół był nazwany niewidzialny, w tem znaczeniu, że nikt nie mógł być zupełnie pewny o członkostwie w Kościele żadnej jednostki, oprócz samego siebie. W tych dwóch częściach do roku 1917, Kościół był właściwie nazywany Kościołem prawdziwym. Ale słowo Kościół jest użyte jeszcze w innem znaczeniu – tj. Kościół nominalny, gdzie całe mnóstwo tych, co wyznają, że są Pańskimi, bez względu czy są rzeczywiście takimi czy nie. W tem znaczeniu tego słowa, nie tylko Maluczkie Stadko i Wielkie Grono, ale i usprawiedliwieni i ci, co nie są usprawiedliwieni, którzy tylko wyznają Chrystusa – obłudni wyznawcy czyli hipokryci są również załączeni do Kościoła nominalnego. Oprócz tego miejscowa organizacja jest zwaną kościołem czyli przedstawicielem całego Kościoła. Gdy Ireneusz mówił o Kościele w jego całości – katolickość on nie miał na myśli, tylko Maluczkie Stadko i Wielkie Grono, tj. prawdziwy Kościół, ale również wszystkich innych wyznawców Chrześcijan, tj. miał na myśli Kościół nominalny. On więc mówił o nim, jako o Kościele z powodu obecności prawdziwego Kościoła w nim będącego, który jest częścią Kościoła nominalnego. Opuścić Kościół nominalny przed Żniwem, znaczyłoby w rzeczywistości opuszczenie prawdziwego Kościoła, jeżeliby ktoś był z niego. Z tego punktu zapatrywania, jego nauczanie, że jest tylko jeden Kościół, który jest szafarzem Prawdy, było nauczaniem doktryny z Pisma Świętego. Tym sposobem Ireneusz zapoczątkował ruch na zachowanie prawdy co do urzędu jednego Kościoła, tj., że był on częścią pozafiguralnego Jakóba, spładzającego pozafiguralnego Symeona.
(18) Doświadczenie i obserwacja dowodzą, że jest Kościół prawdziwy i nominalny, który musi być tak określony, ażeby Kościół prawdziwy mógł być częścią Kościoła nominalnego, aż do zniszczenia systemów kościelnych. Chociaż Maluczkie Stadko opuściło Babilońskie systemy do 18 kwietnia 1916 roku, mimo to są tam jeszcze członkowie wielkiego Grona, którzy są częścią prawdziwego Kościoła, i tak długo będą pozostawać w tych systemach, dopóki te nie będą zupełnie zniszczone. Ponieważ Pismo Św. tak uczy, że pszenica i kąkol miały rość razem aż do Żniwa (Mat. 13:28-30, 41, 42). Kąkolem są wszyscy nieofiarowani wyznawcy Chrystusa. Żadne nowe stworzenie nie jest kąkolem. Rola jest świat w znaczeniu nominalnego Kościoła, tak jak Jezus nazwał Kościół żydowski światem, (Ew. Jana 15:18, 19). To jest osobliwie pokazane w niektórych listach apostolskich, które były pisane do specjalnych kościołów, jak np. do Kościoła w Rzymie i do innych, jak również do Kościoła w ogólności. Tak więc tekst do Rzym. 12:1, jest pisany naprzód do usprawiedliwionych, a potem do poświęconych do Gal. 6:1, odnosi się do obu klas (naturalnej i duchowej) Kościoła; Jak 5:1-6 widocznie odnosi się do nominalnych jako odrębnych od prawdziwych i Chrześcijan, żyjących przy końcu wieku. Do tej samej klasy odnosi się odezwa z listu Jak 4:4,5, a częściowo i wiersz 8-my. Cielesny Izrael jest figurą duchowego Izraela, prawdziwego i nominalnego (Do Żyd. 3:7; 1 Kor. 10:5-11). Ta prawda jest także pokazana w siedmiu Kościołach w Objawieniu w roz. 1-3; ponieważ w tych rozdziałach, Pan odzywa się do części Kościoła, czasami nasz Pan mówi do Swoich prawdziwych naśladowców, a czasami do tych, którzy tylko wyznają, że są Jego naśladowcami, ale nie są takimi, np. w Obj. 3:18 jest odezwa do tych, co nie mieli ożywionego usprawiedliwienia, tj. do ludzi nieofiarowanych. Wszystkie te ustępy pokazują, że tak jak Bóg nazywał obydwa, nominalny i prawdziwy Izrael, Swoim wybranym narodem, tak też nazywa prawdziwy i nominalny duchowy Izrael Swoim Kościołem.
(19) Do roku 1878 Bóg zawsze używał Kościół nominalny jako szafarza Prawdy, od czasu jego istnienia, gdy szafarstwo Prawdy było mu powierzone (Obj. 3:10). Chociaż Bóg zawsze najpierw dawał pokarm na czas słuszny przez Apostołów i specjalne mówcze narzędzia drugorzędnych proroków, Kościołowi nominalnemu, Prawda była dana jako szafarstwo, całemu nominalnemu Kościołowi, na tyle na ile tenże mógł ją przyjąć, jako jeden cały nominalny Kościół. To szafarstwo obejmowało (1) że Kościół jako opiekun Prawdy, miał ją zachowywać i strzedz od błędów, i (2) że Kościół, jako administrator Prawdy, miał i nauczać i krzewić ją dla błogosławienia tych, co ją przyjmowali. Nie zapominajmy o tem, że był to Kościół nominalny, któremu to szafarstwo Prawdy było powierzone, co też siedem listów do siedmiu kościołów obficie tego dowodzą. Kościół nominalny, posiadający w sobie Kościół prawdziwy, jest pozafiguralnym świecznikiem w każdej epoce Kościoła, według Księgi Objawienia, rozdziały od 1-3 Na tym punkcie wielu pozostaje pod mylnem wrażeniem, że te wyrazy nominalny i prawdziwy są to terminy wzajemnie wyłączające się. Tak jednak nie jest: ponieważ prawdziwy Kościół jest częścią nominalnego Kościoła. Kościół prawdziwy jest tYm dla nominalnego Kościoła, czYm jest oś dla koła, a zatem jest on najważniejszą częścią Kościoła i nominalnego; ponieważ Kościół nominalny składa się ze wszystkich, którzy mienią się być Chrystusowymi, tak ci, którzy są prawdziwie Jego, jak i ci, którzy nie są prawdziwie Jego, chociaż twierdzą, że są tj. składa się z Maluczkiego Stadka, Wielkiego Grona, Usprawiedliwionych j z wiary, jak i z nieusprawiedliwionych wyznawców Chrystusa. Otóż, myśli podane w poprzednim i w tym tu paragrafie dają nam możność widzieć, jak Ireneusz, przez ciągłe nauczanie, że jest tylko jeden Kościół powszechny, tj. Kościół nominalny, który jest szafarzem Boskiej Prawdy, zaczął ruch, który miał zachować go od wszystkich błędów seperacyjnych nauczycieli, którzy rozbili Kościół i uczynili go niezdolnym, jako szafarza Prawdy w strzeżeniu i udzielaniu jej w błogosławieństwie dla tych, co ją przyjmują.
RUCH CZYNNY I OWOCNY
(20) Był to niewątpliwie czynny ruch, i powstał i szczególnie z powodu wysiłków tych różnorodnych sekt j Gnostycznych, starających się o przekręcenie Prawdy Bożej, jaka była powierzona temu jedynemu Kościołowi, i ażeby tym sposobem rozbić Kościół, jako szafarza Prawdy. Przez powyżej wymienione prace Ireneuszowe, które przewyższały pracę innych jednostek, Gnostycyzm otrzymał śmiertelną ranę. Gnostycyzm dosyć się rozkrzewił w Kościele, ale, będąc silnie pobitym przez Ireneusza, którego wywody okazały się być prawdziwym arsenałem dla innych nauczycieli w Kościele, wkrótce Gnostycyzm został wyrzucony z Kościoła, a później zamarł zupełnie. Ale Ireneusz , używał tej Prawdy przeciw fałszywym nauczycielom w Kościele, jak np. w zbijaniu Alogianów (nieuznających Logosa), dowodząc, że ich doktryna była przeciwna temu, co Św. Jan i Polikarp pisali o istnieniu Logosa zanim był człowiekiem. Używał on ją również w wykazywaniu,