ZACIEMNIANIE SIĘ PRAWEGO OKA NA FILADELFIĘ I LAODYCEĘ

P. 1929, 20. – Przedruk z No. 40 T. Pr.

      W angielskiej Strażnicy z 15-go października i 1 listopada 1928, w polskiej z 1 i 15 grudnia 1928, prezydent Towarzystwa odrzucił dawniejszy i prawdziwy Brata Russella otrzymany pogląd, który nawet podany był w VII tomie, że Kościołem Filadelfii był kościół reformacyjny, a Kościołem Laodycei, Kościół w Żniwie; a teraz w powyżej podanych Strażnicach twierdzi, że Kościół Filadelfii był od 1874 roku do 1918 i że od 1918 i 1919 znajdujemy się w okresie Laodycejskim. Nie będziemy w tym artykule jego wszystkich niedorzeczności egzaminować, lecz damy tylko pewne dowody na to, że okres Laodycei jest okresem Żniwa od 1874 do 1954 – pierwsze 40 lat Parousia była czasem (okresem) żęcia – a drugie 40 lat Epifania będzie okresem pozostałych procesów żniwa. Jak to jest pokazane w artykule, który następuje po tym i jak jest wymagane przez logikę jego stanowiska, J. F. Rutherford twierdzi, że żęcie nie rozpoczęło się aż dopiero z rozpoczęciem jego Laodycei w latach 1918 – 1919, chociaż w artykułach powyżej nadmienionych Strażnic także twierdzi, że żęcie zaczęło się w 1874. – Zatrzymuje on więc swój błędny pogląd tylko do czasu, aż jego zwolennicy stopniowo dostaną się pod wpływ jego pielgrzymów, a potem „bezpiecznie” będzie mógł jawnie ten błąd w Strażnicy rozszerzać. Na dowód jego postępków odnosimy naszych czytelników do danych Taktów w następnym artykule, że Biblia uczy, iż żęcie jest wyłączną czynnością na okres Laodycei, widzimy to z następującego zastanowienia: siedmiu aniołów, siedmiu zborów są identycznymi i siedmioma aniołami stojącymi przed Bogiem z siedmioma trąbami; i w czasie trąbienia siódmego Anioła – Laodycejskiego – żęcie pszenicy i kąkolu odbywa się (Obj. 11:15; 14:14 – 20). Dlatego Filadelfia poprzedza część żęcia. Z tym przedwstępnym paragrafem jesteśmy gotowi, aby dać trzy główne punkty dowodów, że Filadelfia skończyła się a Laodycea zaczęła się w 1874 to więc pobije zupełnie niedorzeczności i błędy artykułów owych Strażnic.

DOWODY PRZEZ PORÓWNANIE I KONTRAST

      Najprzód damy pewne porównujące i przeciw temu stojące dowody, że pogląd Brata Russella na te dwa Kościoły jest prawdziwy, na podstawie porównania Obj. 3:7 – 14,14 – 21. Nazwy stosują się do tych dwóch charakterów dwóch (w wierszach 7, 14) okresów i sprzeciwiają się przewrotności Rutherforda. Okres Reformacji był nadzwyczajnym okresem braterskiej miłości (Filadelfia) jak może być z następujących faktów zauważone. Bracia protestanci zobowiązali się podtrzymywać tak długo aż potrzeba tego przeminęła 1, 000, 000 hugenotów. mieszkańców Saltzburga, wygnanych z Austrii, których dla ich wiary wypędzono i bardzo wiele różnych innych braci, z innych krajów katolickich. Przez zaparcie samych siebie rozszerzali reformacyjne prawdy, tłumaczyli, wydawali i rozszerzali Biblię, aby dopomóc ich braciom do poznania Prawdy, rozpowszechniali te świadectwa o Królestwie do wszystkich narodów, aby pociągnąć wiernych do Pana, przez służenie i stawanie w obronie swych prześladowanych braci wymagało wielkiego samozaparcia, narażenia się na prześladowanie, cierpienie i utratę mienia i życia itd. Bracia metodyscy dawali całe swe majątki z wyjątkiem koniecznych swych potrzeb na korzyść biednych braci. Bracia z ruchu Millera składali pieniądze na ołtarze i stoły kościelne, a każdy z potrzebujących braci mógł brać zasiłek na swoje potrzeby itd. Z wszystkich okresów historii Kościoła, okres Reformacji był czasem nadzwyczajnej braterskiej miłości (Filadelfii). Lecz od roku 1874 a szczególnie od roku 1878 i dalej oprócz ludu w Prawdzie miłość wielu – z tych w nominalnym kościele – oziębła. Lecz od 1878 aż do 1914 rozpoczęły się cechy Parousii z okresu Laodycejskiego – agitacje za sprawiedliwością dla ludu – Laodycea znaczy sprawiedliwość, czyli sprawiedliwość dla ludu – w wołaniu o ulgę od złego; wyjawienie zło czyniących w Kościele, rządach, arystokracji i kapitalizmie, karanie błądzących przez wyjawienie ich błędów, odebranie kościołowi nominalnemu władzy przemawiania w Imieniu Bożym i odebranie mu wszelkich przywilei władania i używania ich, a następnie oddanie go zupełnie pod wpływy Szatana, potem z rokiem 1914 zaczęły się cechy Epifaniczne z okresu Laodycejskiego – fizyczne karanie zło czyniących wojna światową, pierwsza fizyczną karą dla chrześcijaństwa w obronie ludu, a po tej uldze przyjdą inne cechy gniewu, które nie prędzej się skończą aż Epifaniczna część Laodycei się skończy. Tak więc fakty dowodzą właściwych nazw, jak br. Russell nauczał.

      Urzędowa praca naszego Pana, określona w 7, 14 wierszu zgadza się zupełnie z danym określeniem przez br. Russella i sprzeciwia się określeniu J.F. Rutherforda. Wiersz 7 nazywa go świętym i prawdziwym, ponieważ w czasie reformacji Pan srogo strofował Rzym za jego niecne praktyki i błędy i pocieszał protestantów za ich świątobliwe życie i prawdziwe nauki. Tedy użył Swej władzy (klucza Dawidowego) jako miłośnik Kościoła Dawid, aby otworzyć nim Biblię, która Rzym trzymał zamkniętą (symbolicznie przez Lutra, który znalazł Biblię w klasztorze zamknięta i uwiązaną na łańcuchu) i „otworzył” – wyjaśnił ją prawdziwie (Łuk. 24:32, 27) a wtedy On „zamknął” – zbił papieskie nauki – tak. iż nikt nie mógł otworzyć ich – stanąć w obronie, aby je wyjaśnić.

      Z drugiej strony opis (w. 14) o Jego pracach w okresie Laodycei zgadza się dobrze z Jego urzędową działalnością od roku 1874, aż dotąd i w ciągu dalszym zgadzać się będzie aż do końca Epifanii. On jest tym „Amen”, który w czasie Tego wtórej obecności przyszedł, aby urzeczywistnić nadzieje Kościoła i świata, Boski wieczny cel wypełnić. Od roku 1874 dawał On wierne świadectwo dla Prawdy – świadek wierny i prawdziwy – i był przeciwko wszystkim błędom miedzy nominalnym i prawdziwym ludem Bożym, co w okresie Filadelfii były tylko na małą skalę to jest dla niektórych prawd i przeciw niektórym błędom. Jedna ze szczególnych prawd w tym okresie będących jest ta, iż On nie jest wiecznym, równym i tą samą istota w Jego Ojcu, lecz „początkiem stworzenia Bożego”. Zobacz V tom Wykładów Pisma Świętego i różne artykuły Strażnic. Tak wiec widzimy, że urzędowy opis Chrystusa stosuje się prawdziwie do tych dwóch okresów, jak br. Russell nauczał i sprzeciwia się błędnym podaniom prezydenta Towarzystwa. I znów pochwała udzielona Filadelfijskiemu Kościołowi (Obj. 3:8, 10) i srogie napomnienia dla Laodycejskiego Kościoła (w. 15, 17) dowodzą, iż myśl br. Russella jest właściwa, podczas gdy J. F. Rutherforda jest fałszywa. Podczas Reformacji protestanckie denominacje były zacnymi niewiastami (Ps. 45:10). O ich pracy nauczania Prawdy, zbijania błędów, odnoszących się do nauki i życia, o ich stanowisku dla Sprawiedliwości, względem ich tłumacze” nią i rozpowszechniania Biblii, ich pracy misjonarskiej i ewangelistycznej, ich pracy miłosierdzia, Pan mógł właśnie mówić: „Znam uczynki twoje” – „żeś zachował słowa Moje” – i „’nie zaparłeś się Imienia Mego”, – ich wielka pobożność i straszne prześladowania, nadzwyczajne cierpienia, jakie ponosili, 'większe nawet od cierpień Smyrneńskiego Kościoła – dlatego nasz Pan mógł dobrze powiedzieć: „żeś dotrzymał słowa cierpliwości Mojej” – lecz takiej pochwały nie mógł Pan dać od roku 1874, a mianowicie od 1878, gdy kościół nominalny został „wypluty” z ust Jego. Dlatego Filadelfia nie mogła zacząć się w 1874 roku i trwać do 1918. Z drugiej strony zaś, nagana za ich letniość (w. 15) za ich cierpliwość (w. 17), za ignorancję ich właściwego stanowiska (w. 17), za ich biedę, mizerność, ubóstwo, ślepotę i nagość (w. 17) prawdziwie stosuje się do czasu od roku 1874 i 1878. Pamiętajmy o tym, że odezwy naszego Pana czasami stosują się do Jego prawdziwego ludu, a czasami do nominalnego a czasami do ludu będącego w obu kościołach.

      Dalej rzymska hierarchia i jej stronnicy wyznaniowi symboliczni Żydzi, lecz będący w rzeczywistości bóżnicą szatańską, zgromadzeniem, które szatan uczynił – która miała początek w okresie Smyrny (Obj. 2:9) byli szczególnymi nieprzyjaciółmi Kościoła Filadelfijskiego (Obj. 3:9) co jest prawdą względem kościołów protestanckich czasów reformacyjnych: lecz przestaje być prawdą

poprzednia strona – następna strona