NIE DAWAJCIE MIEJSCA DIABŁU

„Gniewajcie się a nie grzeszcie, słońce niech nie zachodzi na rozgniewanie wasze. Nie dawajcie miejsca diabłu”. –
Efez. 4:26, 27. (P 1929, 18) — Przedruk No. 40

      Powyższy tekst jest niewłaściwie tłumaczony i ogólnie źle pojmowany. Zwykle ludzie myślą, że są to jedyne zalety świętości, gdy ktoś przez całe życie pozostaje długocierpliwy^* i cichy. Niektórzy myślą, że ten tekst, między innymi pobudza do ogólnosennej obojętności, którą nazwano długo cierpliwością. Ci, którzy mają podobne poglądy o świętości, mierzą swe życie chrześcijańskie za pomocą zdolności nieodczuwania niczego w żadnym kierunku. Dla takich ludzi „zwycięstwo” oznacza w istocie rzeczy kiełzanie swego języka i uczuć – czyli, aby się nigdy nie rozgniewać. Musimy zaprotestować przeciw takiej nauce, jako pochodzącej od przeciwnika, który stara się uśpić czujność świętych, aby nie byli trzeźwymi i czujnymi. Pismo Święte nie uczy o takim zwycięstwie, a ci, którzy myślą, że uczy, są zwiedzeni i powinni się obudzić. Jednak, aby nas źle nie zrozumiano, chcemy nadmienić, że uznajemy, że długocierpliwość jest jedną z zalet chrześcijańskich – a nawet wspaniałym przymiotem – lecz nie jednym z głównych zalet: bo nie jest kontrolującą i rządzącą zaletą; a przestaje być całkowicie takową, jeżeli zmierza ku złemu i niesprawiedliwości. Braterska grzeczność, pobożność i miłość są większe od długo cierpliwości i powinny dlatego ją kontrolować (1Kor. 13:13). Apostoł Paweł je wspomina, gdy mówi: „A teraz pozostaje wiara, nadzieja i miłość, lecz największa z nich jest miłość”.

      Tak, miłość jest główną zaletą i powinna kontrolować wszystkich. którzy są Chrystusowi, to zgadza się właśnie ze słowami Jezusa: „Nowe przykazanie daję wam, abyście się społecznie miłowali”. – A gdy wyjaśnił jakby można wszystek zakon wypełnić, powiedział „przez miłość do Boga i ludzi”. Amen. – Niech więc ta zaleta rządzi nami, ponieważ: „Kto nie miłuje, nie zna Boga; gdyż Bóg jest Miłość”. Co wiec nazywamy miłością? Według Biblijnego pojęcia Miłość nie jest swobodną obojętnością, aby sobie dogodzić mówieniem: „Nie życzę ci szkody, i ufam, że znajdziesz wszystko ku swemu upodobaniu” – zowiąc wszystkich ludzi braćmi i siostrami, chcąc być liberalnym i otwartym na wszystkie przedmioty. Nie tak. drodzy bracia i siostry. Miłość biblijna ma daleko mniejszy ogólny charakter. Wprawdzie znajduje się o wiele mniej życzeń „dobrego powodzenia”, a za to więcej szczególnej i ostrożnej dobrej woli. Jezus i Apostołowie uznawali „miłość”, jako rzecz szczególną. Jezus miłował wszystkich ludzi, nie w tym znaczeniu nie życzenia im złego, lecz do tego stopnia, że „umarł za wszystkich”. Lecz z pomiędzy ludzi niektórych szczególnie umiłował: „A Jezus miłował Marię i siostrę jej i Łazarza” (Jan 11:5). I pomiędzy jego uczniami był jeden „uczeń, którego Jezus szczególnie miłował” (Jan 21:7) i „diabeł“ lub przeciwnik, Judasz. Jan 6:70.

      Wszyscy, badający nauki Jezusa i Apostołów powinni wiedzieć o tem, że miłość w nich była kontrolującą zasadą. Po pierwsze miłość do Boga; po drugie miłość do Kościoła; po trzecie do wszystkich ludzi. Miłość Jezusa do Faryzeuszów nie wstrzymała Go od wyjawienia ich prawdziwego charakteru, ponieważ więcej miłował Prawdę i szczerych pokornych Izraelczyków, którzy szukali Prawdy. Dlatego też strofował zaślepiony żydowski kościół i nauczycieli, których nauki zwodziły lud. Nazywał ich „wodzami ślepymi, obłudnikami, rodzajnej jaszczurczym” itd., a słowa te nie były miłującymi, lecz ostrymi i gniewliwymi, jednak widzimy, że miłość była tą zasadą, która Nim kontrolowała w tych mowach – miłość dla Prawdy i dla szukających Prawdy – dla prawdziwych Izraelczyków. – Apostoł Paweł również powiedział jednemu: „O pełny wszelkiej zdrady i wszelkiej przewrotności, synu diabelski, nieprzyjacielu wszelkie; sprawiedliwości, nie przestaniesz że podwracać prostych dróg Pańskich”? (Dz.Ap. 13:10). Niektórzy by mogli powiedzieć, że Paweł Apostoł stracił długocierpliwość i zgrzeszył, i przez to utracił miłość i dał miejsce do gniewu, dlatego, że ktoś mu przeszkadzał itd. Lecz musimy wiedzieć o tym, że prawdziwa miłość była przyczyną tego gniewu – miłość dla Prawdy, miłość do Boga, którego on był ambasadorem, miłość dla ludu, który był zwiedziony błędem. Ten właśnie pogląd jest podtrzymywany przez poprzedni wiersz (Dz.Ap. 13:9), który mówi, że Paweł był napełniony Duchem świętym, gdy te ostre słowa i zgromienie wypowiedział. Zauważcie również podobne wyrażenia Jezusa i Apostołów: Mat. 23:13-33; 16:23; Gal. 2:11; Filip. 3:18; 2Piotra 2:1-22; 2Jana 7:10,11; 3 Jana 9,10; Juda 3-19.

      „Gniewajcie się” – jest doradą brata Pawła – lecz „niech słońce nie zachodzi na rozgniewanie wasze”, to znaczy
____________________
^* UWAGA: W polskiej Biblii w następujących tekstach: Rzym. 2:4; 2Kor. 6:6; Gal. 5:22; List do Efezów 4:2; Kol. 1:11; 2Tym. 3:10; 2Piotra 3:15, jest użyty wyraz „nieskwapliwość”, lecz w ang. Biblii, w autoryzowanym wydaniu i Rotherhama jest użyty w tym miejscu wyraz „long-suffering”, co znaczy pobłażliwość lub długocierpliwość; zaś ang. grec. Diaglott, Wilsona, podaje w niektórych miejscach również longsuffering a w niektórych „forbearance” wytrzymałość lub „patience” cierpliwość. Z powyższego widzimy, że wyraz „nieskwapliwość”, oznaczający powolny, niespieszny się lub nieskory i jest niewłaściwym wyrazem, zatem wierzymy, że tak i wyraz powinien być tutaj użyty, któryby się odnosił raczej do cierpliwości, a nie do powolności. Z tego powodu używamy w tym artykule wyrazu „długocierpliwość” -Przyp. tłumacza.

poprzednia strona – następna strona