Teraźniejsza Prawda nr 60 – 1932 – str. 77
nowy pogląd, który on przez mówcze narzędzie Towarzystwa fałszywie przedstawia, jakoby zasługiwał na wiarę z powodu pewnych szczegółów, które teraz w streszczeniu zegzaminujemy.
W Strażnicy ’31, 372 par. 7, 8, on stara się naciągnąć tekst Izaj. 35: 8 na swoją stronę z ang. Biblii Rotherhama, który zwykle jest najlepszym ze wszystkich. Ale ten tekst jest przełożony o wiele gorzej aniżeli w innych przekładach Biblii angielskich, takich jak np.: A.V., R.V., A.R.V. lub Younga. Naprzód podajemy tłumaczenie Rotherham’a drugiej części tego wierszu, prosząc naszych czytelników, by zauważyli fałszywy dopisek jaki Rotherham umieścił na końcu tego wierszu i zapamiętali, że jeden z dwóch głównych błędów Rutherforda, które tutaj przeglądamy, opiera się na tym dopisku, a drugi błąd na Rotherhamowym złem tłumaczeniu pierwszej części tego zdania: „Albowiem On Sam będzie jednym z podróżujących po tej drodze I zepsuty nie zbłądzi [na niej]”. Po ang.: „But He Himself shall be one of them traveling the road. And the peryerse shall not stray [therinto].” Dopisek: „na niej” = „therinto” wprowadza myśl zupełnie obcą tekstowi i osnowie. A to pierwsze zdanie: „Albowiem On Sam będzie jednym z podróżujących po tej drodze”, jest źle przetłumaczone. Dopisek 1 fałszywe tłumaczenie były spowodowane tym, że Rotherham zastosował „drogę” w tym tekście według poglądu kościoła nominalnego, nieuznającego Tysiąclecia, do którego on należał. Inne przekłady Biblii angielskiej podają dobre tłumaczenie w tym miejscu po usunięciu dopisków. Nieczyści, którzy nie pójdą po niej, są to ci, którzy w następnym wieku nie zreformują się (Izaj. 65: 20). Tym nie będzie dozwolone przejść przez całą jej długość. Young tłumaczy drugą część tego wiersza w sposób następujący: „On Sam Jest przy [dla] nich; kto tylko idzie drogą – nawet głupcy – nie zbłądzą”. Hebrajski zaimek męski hoo, ma w wierszu 8 z swój poprzednik hebrajki rzeczownik męski derech droga. Ażeby pokazać jego nacisk mógłby być dobrze dodany zaimek rodzaju rzeczowego. Tłumaczenie „On Sam””He Himself” jest samo w sobie gramatycznie dosyć poprawnej zawiera w sobie poprzednik 4 1/2 wiersza powyżej, a zatem jest sztuczne i sprzeciwia się dziwnie z myślą tego wierszu. Dobry uczeń hebrajskiego języka, na którego nie wpłynęły wyznania w jego tłumaczeniu rzeczywiście przyzna, że tłumaczenie tego wierszu przez Young’a jest o wiele lepsze niż Rotherham’a, pomimo, że ten ostatni podaje zwykle dobre tłumaczenia. Tłumaczenia A.V., R.V., A.R.V. i Young’a dowodzą, że ten wiersz jest wyłącznie Tysiącletni, gdyż teraz tylko mądrzy (Dan. 12: 10) rozumieją i nie zbaczają w błąd. Ani też myśl Rotherham’a nie jest popartą przez Izaj. 52:11, 12, jak to J.F. Rutherford twierdzi. Na jego twierdzenie (S. ’31, 372, par. 10, 11), że przed 1917 1919 r. naśladowcy Jezusa byli zmuszeni wdawać się z Babilończykami, ale od tego czasu oni są na drodze świętobliwości, odpowiadamy, że ta uwaga jest jeszcze jednym dowodem, że on nie wierzy, że żniwo rozpoczęło się w roku 1874, ale wierzy, że rozpoczęło się „około” roku 1917, 1918 albo 1919! Twierdzi, że od roku 1919 ostatek już więcej nie jest zmuszany wdawać się z Babilończykami, którzy z wszystkimi innymi są wykluczeni z Syonu (par. 13). Na dowód cytuje on trzy ustępy Pisma świętego, odnoszące się do Tysiąclecia: Obj. 21: 27; 22: 15; Izaj. 65: 15j które jednak wcale nie dowodzą tego, co on myśli.
W Strażnicy ’31, 373, par. 16, 17 trudzi się nad tym, ażeby udowodnić, że słowo głupcy ludzi zepsutych czyli rozpustnych, szczególnie w tym celu on to czyni, aby nadać takie znaczenie Słowu głupcy z Izaj. 35:8, przystosowując, ma się rozumieć, to słowo do swego człowieka grzechu. Odpowiadamy, że Biblia używa słowo głupi w dwóch znaczeniach: tych, którzy są słabi w wyrozumieniu (Łuk. 24: 25; 1Kor. 15:56; Gal. 3:1-3), i ludzi przewrotnych umysłów i serc. Ten fakt dowodzi, że on wcale nie udowodnił, że głupcy Izaj. 35:8 są tymi przewrotnymi – jego człowiekiem grzechu. Że ludzie wzmiankowani w tym wierszu nie należą do przewrotnych, to udowadnia sam wiersz, który dowodzi, że takim ludziom nie będzie pozwolone, aby mogli przejść przez całą długość drogi. Znowu, on mówi w S. ’31, 374, par. 23, że Jehowa (Izaj. 11:11, 16) postanowił czas tej drogi świętobliwości przez wyrażenie „dnia onego”. Tak, odpowiadamy, On to uczynił: lecz ostatek tu nadmieniony z Jego ludu nie jest Jego duchowy ale Jego cielesny Izrael, jak wiersze 11-14 jasno dowodzą. Cielesny, 'ale nie duchowny Izrael doświadczy drugiego wyzwolenia (w. 11) z Asyrii, itd. Zatem, aluzja do wyjścia z ziemi Egipskiej (w. 16) dowodzi tą samą rzecz: ponieważ wyjście z ziemi Egipskiej było potemu, gdy Izrael opuścił Etam a wszedł na puszczę – figurę Tysiąclecia. – 2Moj. 13:20.
Ponieważ on twierdzi, (S ’31, 375, par. 26) że Boska ziemska organizacja, czyli jego ziemski Syon, nie był sformowany aż dopiero w roku 1919, więc nie mogło być powrócenia do niego w 1919, gdyż on nigdy przedtem, według jego przypuszczenia; nie był sformowany. To odbiera mu pierwszą część Izaj. 35: 10, jako stosująca się do jego ostatka: „Odkupieni Pańscy [klasa restytucyjna] nawrócą się [po większej części z grobu; wszyscy z przekleństwa] i przyjdą na Syon [do Chrystusa Tysiąclecia, jako Boski religijny rząd] itd.”. Izaj. 62: 10 w swoim ostatnim zdaniu [gdzie hebrajskie słowo na ludzi jest w liczbie mnogiej ludowi] dowodzi, że od 1874 Kościół przygotowuje drogę dla ludu, po której ma podróżować w następnym Wieku, a nie dopiero od roku 1919; a w pierwszych zdaniach ono nawołuje, ażeby przechodzić przez bramy, (1) brama poświęcenia i (2) brama śmierci i przygotować wąską drogę dla wybranego ludu Bożego [liczba pojedyncza w hebrajskim]. Ono zatem nie daje żadnej podpory temu poglądowi, który tu przeglądamy. Ani też wiersze 11 i 12 nie odnoszą się do tej drogi, ale wiersz 11 odnosi się do Chrystusowej Wtóre j Obecności, jako jeszcze w przyszłości i do poselstwa Wtórej obecności od 1829 roku do 1874, gdy zaś wiersz 12 odnosi się do wybranych Kościoła w Tysiącleciu. Jego próba zastosowania Izaj. 49:10, 11 do Wielkiej Kompanii, ponieważ niektóre wyrażenia tegoż są podobne niektórym w Obj. 7:14-16, nie udaje się; ponieważ wyrażenie, „Nadto sposobię na wszystkich górach moich drogę” odnosi się do czterech klas wybranych (Psalm 72: 3) w czasie królestwa. Jego użytek Izaj. 19:23-25 (S. ’31, 376, par. 32) jest tak samo daremny; ponieważ to też nie odnosi się do Tysiąclecia, Egipt tutaj przedstawia Pogan, Asyria nominalnych chrześcijan, a Izrael Żydów w Tysiącleciu, kiedy tylko trzy klasy staną się ludem Bożym. Jego twierdzenie, (S. „31, 376, par. 33), że jego klasa Wtórej śmierci (kler i jego człowiek grzechu) będą sądzeni z resztą świata przy końcu Tysiąclecia jest takim samym błędem jaki Adwentyści głoszą pod tym względem.
PRZYMÓWKI NA ONEGO SŁUGĘ WYKRYTE
Gdy twierdzi (S ’32, 7, par. 19), że obecna Strażnica i Towarzystwo (on sam) nie czyni ujmy Bratu Russellowi, to wypowiada jawny fałsz. Jego postępowanie przez wiele lat było najpierw stawianiem siebie na równi z Bratem Russellem, jako niby jego następca, ale w późniejszych latach usunął Brata Russella i jego literaturę zupełnie na stronę a sam stał. się główną figurą wszystkiego, usuwając wszystkich możliwych rywalów, domniemanych i rzeczywistych; nie dawno temu rozwiązał komitet redakcyjny Strażnicy, a sam stał się jedynym redaktorem, to są więc niektóre z ostatnich i bardzo jawnych przykładów takiego postępowania. Jego błędy rzucają przyganę na imię Boskie (plan), pomimo jego zapewnień, że stoi w jego obronie. Nasze i podobne bronienia Prawdy przeciw jego błędom są rzeczywistym świadczeniem dla Jehowy i usprawiedliwieniem Jego imienia. Jego twierdzenie (S ‘32, 8 par. 22), że trzymać i wyznawać nauki dane nam przez Brata Russella (które według 3Moj. 12 są od Boga dane jako prawda, która rozwija kościół jest oddawaniem jemu czci, a nie Bogu, jest demonstracyjnym i wierzymy zazdrosnym błędem i wychodzi naturalnie od takiego, który grozi Wtóra śmiercią tym, którzy udowadniają, że jego nauki są błędem i również obiecuje członkostwo w ostatku dla tych, którzy ślepo i niewolniczo przyjmują je. Niedorzecznie (S ’32, 9, par. 25) zastosowywa on Jana 14: 20, 23 do roku 1918 i nadal, które odnosi się do całego Wieku Ewangelii ponieważ na innym miejscu twierdzi, że Duch przestał pomagać i usługiwać świętym, a aniołowie byli im dani za pomocników. Bez rozróżnienia (S ’32, 8, par. 22, 28) oskarża on swoich „odszczepieńców”, że utrzymują, że Prawda przestała postępować od śmierci Brata Russella, jest to fałszywym oskarżeniem o ile on nas do tego włącza. On mniema (S ’32, 20, par. 12, 14), że Psalm 145:4 uczy, że Starożytni święci powrócą i będą nauczam przez Maluczkie Stadko zanim ono opuści ziemię. Raczej podobieństwo myśli i wyrażenia do Psalm 22:30, 31 nasuwa myśl, że nauczającą generacją z Psalmu 145: 4 jest Maluczkie Stadko, a nauczaną generacją będzie klasa restytucyjna w Tysiącleciu. Jego myśl nie może być prawdziwą, ponieważ całe Maluczkie Stadko musi być poza zasłoną, zanim drugie pokropienie krwią nastąpi, które zagwarantuje powrót Starożytnym świętym jak również i światu.
W Strażnicy ’32, 24, par. 37 naucza, że oczyszczanie gałęzi przez obcinanie nie jest pracą indywidualną, ale było to pracą odcinania, rozpoczynającą się od 1918 i nadal, ód świątyni „Boskiej organizacji”, niegodnych należenia do niej, tj. jego niewiernych i jego człowieka grzechu. Przeciw takiemu tłumaczeniu podajemy co następuje: (1) Chociaż krzew winny jest jeden, znajduje się jednak na nim wiele indywidualnych gałęzi. Więc one symbolizują jednostki, jak Jezus powiedział, „Wyście latorośle”. Zobacz paralele wielu członków indywidualnie traktowanych (Rzym. 12:5; 1Kor. 12:12-14; Efez. 5:30); (2) odcięcie gałęzi nie przynoszących owocu równałoby się wypędzeniu niewiernych kapłanów ze świątyni, rzecz która musi być indywidualną pracą, ponieważ jest to praca indywidualnego odłączenia wszystkich niewiernych, którzy zostali wygnani ze świątyni; (3) taka indywidualna praca odbywała się przez cały Wiek Ewangelii; „Każda latorośl, która owocu nie przynosi, odcina” (w. 2), nie tylko mistyczne wyrzucenie ze świątyni niewiernych kapłanów od 1918; (4) takie odcięcie pojedynczych owocu nie przynoszących gałęzi (pasożyty, itd.) jest zupełnie inną pracą od pracy oczyszczania przez Słowo i Ducha i przez opatrznościowe obcinania. (5) Ta praca oczyszczania jest