Teraźniejsza Prawda nr 59 – 1932 – str. 60
najwyższym tytułem Cesarzy świętego Państwa Rzymskiego. Wyrażenie „albo Augustusem” – oznacza „każdego co się zowie bogiem, ” pokazuje czym każdy władca będzie, przeciw któremu on człowiek grzechu będzie się sprzeciwiać i wynosić, tj. mieli to być Cesarze Państwa Rzymskiego i Świętego Państwa Rzymskiego, z których każdy nosił tytuł Augustus, przynajmniej od tego czasu, kiedy rozpoczęły się czynności sprzeciwiania i samo wynoszenia. Ale święte Państwo Rzymskie, jako zachodni następca Państwa Rzymskiego, przestało istnieć w roku 1806, trwając 1006 lat. Krótko przed jego powstaniem papież ostatecznie sprzeciwiający się i samo wywyższający uwolnił się od wszelkiego śladu zwierzchnictwa cesarzy Państwa Rzymskiego. Historia kościelna i powszechna udowadnia, że papież prowadził nieustannie wzmagające się przeciwieństwo przeciw dwom klasom Augustusów aż w końcu ich zwyciężył. Ci władcy już dawno przed rokiem 1917 przestali istnieć, a to szczególne sprzeciwianie się i samowywyższanie wskazane w w. 4, nie mogło być wykonywane dłużej jak sto lat przed rokiem 1917. Więc ci, których pozbawiano społeczności Towarzystwa od roku 1917 nie mogą być onym człowiekiem grzechu. Więc co za niedorzeczność nazywać ich onym człowiekiem grzechu, ponieważ człowiek grzechu musiał istnieć kiedy Państwo Rzymskie i jego zachodni następca, święte Państwo Rzymskie, istniały.
(9) 2Tes. 2:2, 3 nie tylko uczy nas, że odstąpienie poprzedzi tą cześć dnia Chrystusowego, w którym Parousia i pierwsze zmartwychwstanie mają nastąpić, ale że nastąpi również objawienie człowieka grzechu, jego sprzeciwiające i samo wywyższające się postępowanie przeciw cywilnym władzom (szczególnie dwom Państwom rzymskim), jego zajęcie miejsca w kościele Bożym i jego jawne okazanie się jako silny władca, mają poprzedzać pierwszą część dnia Chrystusowego; gdy zaś artykuł pod rozwagą kładzie te cztery czynności onego człowieka grzechu po nastąpieniu dnia Chrystusowego – na rok 1918.
(10) Pogląd J.F. Rutherforda, że powstrzymującą mocą była obecność i czynność Ducha (jako Orędownik, Pomocnik i Pocieszyciel), co przeszkadzała czterem czynnościom onego człowieka grzechu, jak podane w 2Tes. 2:3, 4, i że ta powstrzymująca moc musiała być usunięta z pośrodku, zanim te cztery rzeczy mogły być wykonywane, jest nie tylko najniedorzeczniejszym poglądem, ale także rzeczą niemożebną – bo gdyby tak było, to wszystkie nowe stworzenia z Maluczkiego Stadka i Wielkiego Grona żyjące w owym czasie musiałyby iść na Wtóra śmierć. Taki jest widoczny skutek niedorzecznej, potwornej i niemożebnej jego myśli, a to z powodu ślepoty prawego oka, które przeszkadza mu, że tego nie widzi. Dostatecznie wykazaliśmy powyżej, że ta myśl jest szatańskiego pochodzenia i charakteru i więcej nie będziemy o tym mówić, oprócz tego, że to jest silnym dowodem, że J.F. Rutherford jest szatańskim głównym sługą na ziemi między ludźmi w Prawdzie i coraz więcej dodaje nam dowodów na to zapewnienie.
(11) Jak według 2Tes. 2:8, objawienie onego człowieka grzechu musiało oczekiwać na usunięcie powstrzymującej mocy, tak ta powstrzymująca moc nie mogła być Duchem świętym tak długo, jak Nowe Stworzenia są na ziemi, gdyż ta powstrzymująca moc była czymś czynnym („ten który przeszkadza” – czas teraźniejszy), za czasów św. Pawła przeszkodą dla Antychrysta w pozyskaniu jego pożądanej nagrody zwierzchnictwa musiało być coś, co było połączone z osobą Augustusa, tj. z cesarzem rzymskim, a to zaraz nasuwa na myśl, że tą przeszkodą było: posiadanie najwyższej władzy przez cesarza rzymskiego jako cywilnego rządcę – Augustusa i najwyższego zwierzchnika religijnego „Pontifex Maximus”, która tak długo, jak mógł ją utrzymać, przeszkadzała Antychrystowi w pozyskaniu jej; i aby ją pozyskać jego sprzeciwianie i wywyższanie się ponad tego, który był Augustusem, trwało tak długo aż zwierzchność cesarska była zupełnie usunięta z drogi. To wniwecz obraca pogląd tu rozważany.
(12) 2Tes. 2:8 pokazuje dwa procesy w zniszczeniu onego człowieka grzechu: (1) jego zabicie; (2) jego zniesienie. Pierwsze było skończone, zanim drugie zaczęło się wypełniać. Drugie zaczęło się wypełniać z Parousia, kiedy jasne przyświecanie, które go zniszczy, zaczęło przyświecać. Więc proces zabicia był ukończony do roku 1874. Ten zabijający proces był wytworzony przez wpływ świeckich i religijnych Prawd („duchem ust swoich” – nauczanych przez Jego mówcze narzędzia) które nasz Pan dał przez religijne i świeckie mówcze narzędzia. Ten proces rozpoczął się objawem świeckim w roku 1295 przez prawdy odnoszące się do rzeczy ziemskich, a szczególnie do spraw Kościoła i Państwa zapoczątkowany w sporach między królem francuskim Filipem Pięknym, a papieżem Bonifacym VIII. Od tego czasu teorie papiestwa o świeckim prawie do władzy zaczęły być zbijane tak dobitnie, że papieskie przedstawienia tych pretensji stopniowo straciły moc i nie wywierały wpływu na ludzi w świeckim poddawaniu się papieżowi, a to umożliwiło stopniowo pozbawić go takiej władzy. Tedy rozpoczynając czynnościami Marsigliowemi, naprzód w roku 1309 a przeważnie w 1324, nasz Pan przez religijną reformację – prawdy były podawane przez jednostki aż do roku 1521, a potem przez religijne sekty – zaczął zabijać religijne pretensje onego człowieka grzechu, który odebrał ostatni cios od sekt w roku 1870, przez tak zw. Starokatolicyzm w Niemczech, a to było powodem uchwały Soboru Watykańskiego o nieomylnym nauczaniu papieża, a więc był w swoich doktrynach zabity – czyli pobity ta część zabijającego procesu osłabiła wielce jego religijną władzę nad światem. Do roku 1874 proces zabijania tak daleko postąpił, że już był przygotowany do ostatecznego procesu zniesienia. Według ostatniego zdania w. 8, proces zabijania poprzedził Paruzję, a więc pogląd rozważany nie może być prawdziwym.
(13) Proces zniesienia nastąpił z Paruzja przez jasne przyświecanie, które pobudzi taką przeciwność w masach ludu, że spowoduje zniszczenie Antychrysta w prędko nadchodzącym Armagedonie. Lecz z powodu, że jasne przyświecanie rozpoczęło się w roku 1874, teoria pod rozwagą nie może być prawdziwą. Możemy tu zaznaczyć, że tak jak już poprzednio w tych kolumnach dowiedliśmy, że słowo parousia – obecność – odnosi się do trzech okresów: (1) do czasu żęcia w Żniwie – od 1874 do 1914 (Mat. 24:3, 27, 37, 39); (2) do całego Żniwa od 1874 do 1954 (1Kor. 11:26; 1Tes. 5 15; 2Piotra 2:4); i (3) do całych 1, 000 lat wtórej obecności (1 Kor. 15:23); a już jesteśmy poza okresem żęcia, a człowiek grzechu nie jest jeszcze zniszczony, słowo parousia – obecność – w w. 8, 9 widocznie jest użyte w drugim znaczeniu tego słowa.
(14) Artykuł który przeglądamy przekręca on znaczenie wyrażenia „którego przyjście [parousia – obecność], którym to wyrażeniem 2Tes. 2:9 zaczynają się przez zastosowanie go do obecności Antychrysta, gdy to wyrażenie wprost odnosi się do wyrażenia „parousii Swojej” przy końcu w. 8 z którym ono wprost się łączy przez zaimek względem „którego”, jak porządek greckich słów pokazuje: „przez jasne przyświecanie obecnością tego, którego obecność jest podczas energii szatańskiej”. Twierdzenie tego artykułu na ten punkt jest, że obecność Antychrysta, trwająca od roku 1919 jest pokazana przez w. 9 , że jest scharakteryzowana przez poszczególne szatańskie czynności oszukańcze, gdyż ustęp uczy że Paruzja naszego Pana w drugim znaczeniu tego słowa (1874-1954) będzie współczesna z szatańskim najwięcej zwodniczym oszukaniem. Choć były bez wątpienia szatańskie oszukaństwa połączone z rozwojem rzeczywistego człowieka grzechu, w wiekach ciemnych, te były jako dziecięcą zabawką w porównaniu z oszukaństwami, jakie Szatan dokonywał od roku 1835, kiedy to zapoczątkował się nowoczesny wyższy krytycyzm, który trwa aż do obecnego czasu i nadal będzie dokonywać swego, aż Szatan będzie wrzucony w przepaść po ucisku Jakubowym w roku 1956. Z tego widzimy, że Żniwo czyli obecność z 2Tes. 2:8, 9 w szerszym znaczeniu 1874-1954, znajduje się zupełnie w czasie tego okresu. W ciągu tego długiego okresu 131 lat, zdarzają się zaćmienia symbolicznego słońca i księżyca (Mat. 24: 29). Dzieje Apostolskie 2: 20; Mat. 24: 29 pokazują, że to zaćmienie nastąpi przed Paruzja czyli rokiem 1874. Ono zaczęło się przez wydanie trzech książek, które wywierała najszkodliwszy wpływ ze wszystkich rychlejszych wydań wyższej krytyki; wszystkie wyszły w roku 1835: (1) Vatkiego, Teologia Starego Testamentu; (2) Bauera, Pastoralne Listy; i (3) Straussa, Żywot Jezusa. Okres Paruzji naszego Pana w drugim znaczeniu tego słowa, według 2Tes. 2:9 miał być podczas tego okresu pełnego najpotworniejszej zwodniczości i szatańskiej działalności. Ten okres od 1874 – 1954 może być scharakteryzowany, jako szczyt największego zwodzenia w owym okresie. To jest widocznym, gdy weźmiemy pod uwagę te ohydne zwodnicze oszustwo w czasie sześciu przesiewań Żniwa, kiedy to zwodzono poświęconych, usprawiedliwionych i ludzi światowych, jak Dodane u Ezech. 9, gdzie sześciu mężów z bronią ku zabijaniu zabijali w świątnicy, na dziedzińcu i w mieście. To, co następuje, jest poprawnym tłumaczeniem 2Tes. 2:9, 10: „Którego [Chrystusa] obecność jest podczas [zob. Thayera grecki słownik Nowego Testamentu na słowo kata w czwartym przypadku, str. 327, kol. 2, poddział 2, linia 10 od dołu] energii szatańskiej ze wszelką mocą i z naukami i cudami kłamliwymi i ze wszelkim oszukaniem nieprawości dla tych, którzy giną, przeto, iż miłości Prawdy nie przyjęli, aby byli zbawieni”. Myśl naszego Pastora jest wyrażona jak następuje: „Którego (Chrystusa) obecność jest współczesna z energią Szatana, ” itd. jest poprawną, nawet chociaż nie jest literalnym tłumaczeniem.
SKUTEK BŁĘDÓW JAKO PRÓBA ŻNIWA
(15) Łączność między w. 8 a w. 9-12 dowodzi, że (rozpoczynając z w. 9 i przytoczoną wzmianką w w. 8 do Paruzji w znaczeniu całego Żniwa 1874-1954, a ciągnącą się do końca w. 12) znajduje się tam opis o strasznych złudzeniach, które mają przeważać podczas Żniwa i udowadniają sześć przesiewań żniwa – pięć podczas żęcia a szóste podczas reszty Żniwa – że są to szatańskimi mistrzowskimi wysiłkami w złudzeniu, z czego wynika objawienie każdego ofiarowanego w jego prawdziwych kolorach, na podstawie jego odnoszenia się do Prawdy, w formie paruzyjnej i epifanicznej: ci, co miłują i praktykują Prawdę będą objawieni oddzielnie i odrębnie od tych, co są letnimi do niej i od tych, co gardzą i