Teraźniejsza Prawda nr 59 – 1932 – str. 51
czyli, że Szatanowi nie udało się skazić Hioba, podczas gdy udało mu się skazić, mniej więcej, każdego z rodzaju ludzkiego, oprócz Jezusa; Hiob cierpiał wiernie podczas jego próby dla sprawiedliwości; lecz nie Adam ani ta część upadłej ludzkości która otrzyma restytucję. Hiob otrzymał dwa razy tyle co utracił, czego jednak nie otrzyma Adam ani jego potomstwo; przez modlitwy Hioba, ofiary jego trzech towarzyszy stają się przyjemnymi, lecz nie tak będzie z Adamem i jego potomstwem, ponieważ ofiary najgorszych jak i najlepszych z ludzkości będą przyjemnymi tylko przez ofiarę Chrystusa. Wiele jeszcze innych szczegółów możnaby podać odnośnie Hioba na pobicie myśli które przeglądamy, nie wspominając już nic o bezgranicznym nieuzasadnionym dogmatyzmie i głupstwie we wielu szczegółach jego poglądu który tutaj rozbieramy. Mamy nadzieje kiedyś w przyszłości przedstawić naszym czytelnikom prawdziwe obrazowe nauki z księgi Hioba, którego pozaobraz odnosi się na pewno do kapłaństwa (Jak. 5: 10, 11). Myśl, jaką J. F. Rutherford podaje, że Bóg doświadcza ludzkości jako odpowiedź na szatańskie wyzwanie Boga do walki, i dlatego aby dowieść, że On może postawić ludzkość na ziemi która zachowa swoja wierność, że Bóg zajmuje się tą walką z Szatanem od przeszło 6000 lat, i to potrwa jeszcze 1000 lat dłużej; a więc taka myśl poniża Boga i degraduje Jego charakter i plan. Bóg to nie czyni, według urojonego jego podania, jako odpowiedź na szatańskie wyzwanie do walki, albowiem Bóg dla Swej powagi Majestatu nie przyjąłby coś podobnego, ale by zademonstrować i objawić Swą chwalebną mądrość, moc, sprawiedliwość i miłość na korzyść wszystkich wolnych moralnie istot, iż jest Bogiem zdolnym wypełnić Swoje chwalebne plany – zamiary – tak z ludźmi jak i aniołami i przyprowadzać je do skutku zamierzonego na korzyść wszystkich Jego wolnych i moralnych stworzeń – Bóg wypełnia Swoje chwalebne plany – zamiary – z ludzkością i aniołami i doprowadzi je właśnie ku wypełnieniu.
W jego artykułach podawane są nauki i nawołania w celu wzbudzania bojaźni i opozycji do szatana jako, jedna z głównych pobudek chrześcijanina. Faktycznie jednak ufność nasza w Bogu ma być tak wielką, że nie mamy się wcale lękać Szatana chociaż mamy być czujnymi i trzeźwymi przeciwko niemu. Oprócz tego opozycja względem Szatana nie może być więcej jak ujemną strony życia chrześcijańskiego, gdy zaś konstrukcyjna praca w badaniu, szerzeniu i praktykowaniu Słowa, należą do dodatniej i osłaniającej strony życia Chrześcijańskiego. Oprócz tego w jego artykułach przebija się hałaśliwy dogmatyzm, a to powinno przestrzec ostrożnych Chrześcijan przed takim pisarzem. Nie udowodnione, głupie i fałszywe twierdzenia są ciągle powtarzane dogmatycznie i z taką stanowczością jak np.: „bez zaprzeczenia”, „bez cienia wątpliwości, ” itd., itd., Tak jak nasz Pastor powiedział, strzeżmy się takich nauczycieli, którzy podobnymi dogmatami próbują wmówić w nas swoje teorie. Pokorny sługa Boży nigdy nie będzie się posługiwał wyżej wspomnianymi argumentami. To są znamiona papieży – wielkiego i małego – upór, nadętość, żądza, władzy, zawziętość i nieugiętość dogmatyczna.
ZAPRZECZA, ŻE BÓG MA PLAN
Ostatnia polska Strażnica, którą w naszym wydaniu w kwietniu 1930 r. przeglądaliśmy, była z 15 kwietnia 1930. Następny numer po tej Strażnicy zaprzecza, że Bóg ma plan. W ten sposób J. F. Rutherford wyrzuca I tom z dziedzińca. Choć przyznaje, że Bóg ma zamiar, to jednak zapewnia, że kto mówi iż Bóg ma plan, taki uznaje 'Boga za niedoskonałego i z tej przyczyny bluźni Bogu. Nie myśli on wcale, że to jest ważną rzeczą aby dał dowód na to, że kto naucza iż Bóg posiada Plan czyni Boga niedoskonałym i bluźni Jego imię; czy tylko niedoskonali ludzie robią plany? Gdy plany ludzkie są dobre, to czy nie jest to pozostałym śladem ludzkiej doskonałości? Z tej też przyczyny dobre plany nie mogą wskazywać na niedoskonałość istoty. Mówi, że Bóg zamierza rzecz bez uplanowania, i tak się staje. Odpowiadamy na to, że Biblia i fakty dowodzą, że Bóg obmyślił Plan i wykonuje go. Wobec tego dowodu, żadną sofisterią nie można zastąpić wyrazu plan; a zatem wyraz plan nie może być zastąpiony przez zamiar. Jego sofisterią w tej sprawie staje się widoczną gdy weźmiemy pod uwagę, że choć niektóre zamiary są bez planów, to inne są uplanowane. Planem nazywamy zarządzenie różnych współdziałających i współ-spokrewnionych zarysów przez które pewien cel lub zamiar jest przeprowadzony. Jeżeli zamiar jest takim zarządzeniem, wtenczas jest to planem. Jeżeli nie, tedy nie jest planem. Zamiarem Boskim z Jego stworzeniem jest uwielbienie Samego Siebie przez przyprowadzenie do egzystencji doskonałych żywotnych lub nieżywotnych tworów, pierwszych na różnych poziomach egzystencji, aby ich przez różne mniejsze lub większe współzależne procesy rozwinąć. Względem Jego ludzkiego stworzenia, ten zamiar spoczywał na Boskiej Wszechwiedzy o upadku człowieka. Boskim zamiarem było aby przyprowadzić do egzystencji taki rodzaj ludzki któryby z inteligentnego oceniania dobrego i złego mógł na zawsze nienawidzić grzech, a miłować sprawiedliwość. To obejmowało w sobie wyrok śmierci na grzesznika, odcięcie Swej społeczności bezpośredniej, aby człowiek przez to mógł przechodzić doświadczenie złego, a po doświadczeniu złego i zastanowieniu się nad złem aby mógł wyciągnąć dla siebie naukę nienawidzenia i zaniechania złego a w przyszłości gdy będzie doświadczać sprawiedliwości, aby się mógł nauczyć miłowania i jej wykonywania. Lecz aby takie doświadczenie z sprawiedliwością umożliwić, Bóg zarządził dla Syna Swego aby ten stał się doskonałym człowiekiem i Odkupicielem rodzaju ludzkiego i wyswobodzicielem od doświadczenia ze złem czyli z przekleństwa. Przewidując, że ludzkość składać się będzie z klasy wierzących i niewierzących, Bóg postanowił działać naprzód z klasą wierzących gdy zło obfitowało w świecie – uzdalniając ją częściowo przez doświadczenie ze złem, do duchowej egzystencji na różnych poziomach i dla posługi podniesienia klasy niewierzących, z których posłuszni otrzymają życie na udoskonalonej ziemi, a z której nieposłuszni będą wygładzeni (Dziej.15: 14 – 17 mianowicie w. 18). Tak więc wskutek takiego zarządzenia. Bóg pozyska dla Siebie lojalne duchowe i ludzkie istoty, które będą wiecznie wysławiać Jego twórczą zdolność, która jako wolny czynnik sprawuje w nich ten skutek, że będą mogli być w zgodzie ze sprawiedliwością.
Tak więc cel Boski w doprowadzeniu takich istot do doskonałej egzystencji działał w kierunkach zawiłych, spojonych ze sobą i wzajemnie zależnych od urządzenia lub planu. Nie tylko to, lecz plan Jego wykonywał się ustawicznie w różnych i akuratnie zakreślonych granicach czasu i dokładnych latach, a nawet często i dniach, aby przez różne zarysy i dokładne okresy lat, można wypełnić całość. Te fakty jasno dowodzą że Boski zamiar lub postanowienie było planem a to pokazuje, że chęć Rutherforda aby wykazać różnice pomiędzy postanowieniem a planem jest bezpodstawną, sprzeczną pod każdym względem i jedyną tego rodzaju.
Mając teraz dowody faktów tego wypadku, że Bóg ma plan, damy teraz na to dowody z Pisma Św. W liście do Rzym. 8: 28 słowo „postanowienie” znaczy plan; ponieważ w tym i następujących wierszach stopnie rozwijającego się planu względem Kościoła w odwrotnie chronologicznym porządku są podane – wyzwolenie, poświęcenie, usprawiedliwienie i instrukcja, (popr. tłom.) Zobacz także 1Kor. 1:30. Że słowo „postanowienie” w Rzym. 9:11 zawiera w sobie wyobrażenie o planie, jest widocznym z odnoszenia się do „wyboru” jako zarysu tegoż. U Efez. 1: 4 Bóg przewiduje klasę przed założeniem świata i tym dowodzi, że ma plan, w którym przeznaczenie klas podaje. Wiersz 5 dowodzi tą samą myśl, gdy pokazuje, że to przeznaczenie jest do synostwa w Chrystusie. Że to uczynił Bóg według upodobania woli Swojej, jak jest pokazane w 6 wierszu i że, Bóg uczynił to ku sławie łaski Swojej, jest dalszym dowodem że Bóg obmyślił rozumny plan tysiące lat przed przyjściem do egzystencji tych przeznaczonych. Fakt, że w 9 wierszu plan Jego jest nazwany „objawiona tajemnicą”, sekretem Jego woli, zamierzonym w Chrystusie, dowodzi że jest dalszą częścią Jego planu. Ten fakt, że wybrani