i tutaj dobrze ustanowiona Chrześcijańska zasada w naszym charakterze będzie nam przewodzić nieświadomie. Lecz gdy natężenie pracy i troski zostaną usunięte na chwilę natychmiast przyzwyczajona myśl nasza powraca do odpocznienia w Bogu tak jak igła kompasu w stronę bieguna. „Nawróć się duszo moja do odpocznienia swego; albowiem ci Pan dobrze uczynił” (Psalm 116: 7).

      Niech tymczasowo zwolniony umysł nie czołga się i biesiaduje w ziemskich rzeczach; lecz niech powróci do swego odpoczynku i odświeżenia, rozważając nad tym cokolwiek jest czystego, miłującego i co byłoby dla nas pochwałą – przypatrując się na piękno świętości, która jest celem naszego wysokiego powołania, której osiągnięcie i zatrzymanie będzie nagrodzone wielką „nagrodą” chwały, czci i nieśmiertelności.

      A więc niech nasze serca i umysły będą napełnione myślami o Bogu, o Chrystusie i o świętych z przeszłości i teraźniejszości, o niebieskim dziedzictwie i o błogosławieństwie w naszym przyszłym dziele i współpracy z Chrystusem o wielkości i dobroci Planu Boskiego, i o chwale i błogosławieństwie naszego zgromadzenia się w Chrystusie po ukończeniu naszej pracy w obecnym życiu.

      A do tych rozmyślań przyjmujemy także dodatkową pociechę i błogosławieństwo osobistej łączności i społeczności z Bogiem przez modlitwę i badanie Słowa Jego, nie zapominając o społecznym zgromadzaniu się wspólnie na oddawanie Mu czci i chwały i w celu poznawania Prawdy.

      Piąte, możemy zauważyć energiczną gorliwość Apostoła, który nie tylko że pragnął i rozmyślał nad pięknością świętości i chwałą niebiańską, lecz także wytrwale zdążał ku nagrodzie. Nie jest to wystarczającym, aby zastanawiać się i pragnąć tych rzeczy, lecz musimy także z całych sił dążyć za nimi i starać się je otrzymać, musimy badać i starać się przez łaskę Bożą tak biedź, aby je otrzymać. W tej łączności widzimy świeżą piękność w napomnieniu Apostoła, gdy pisze na innym miejscu „starajmy się tedy, abyśmy weszli do odpocznienia onego” (Żyd. 4: 11). Im ciężej będziemy pracować, aby wykonać wolę Pana w nas i tę część pracy, która jest nam z woli Bożej nadana, tym większym będzie nasz pokój i prawdziwe odpocznienie. Niech wszyscy wierni nabiorą odwagi, a także instrukcji z przykładu i nauk wiernego Apostoła do nas pogan, który tak pomyślnie aż do końca był wiernym w zawodzie, ponieważ ta sama łaska i nam jest obiecana. Jeszcze jedna myśl nasuwa się w powyższych słowach Apostoła, nad którą będzie dobrze się zastanowić, to jest, że jak jego wierny i pomyślny bieg był godnym i bezpiecznym przykładem dla Kościoła, tak samo powinien każdy uczeń Chrystusowy zastanowić się nad tym, czy jego przykład będzie dobrze oddziaływał na innych. Każdy chrześcijanin powinien starać się być godnym wzorem do naśladowania – przykładem poważnego, wiernego starania się naśladować Chrystusa w jego codziennym życiu i czynnej gorliwości w służbie Jego Doskonałymi wzorami ostatecznej moralnej chwały i pięknej świątobliwości, nie możemy spodziewać się być w teraźniejszym życiu. Taki wzór mamy jedynie w Chrystusie, Panu naszym. Nie w takim tego słowa znaczeniu mówił Paweł, naśladujcie mnie, lub postępujcie za mną; lecz tak powiedział: „Bądźcie naśladowcami moimi, jakom ja jest Chrystusowy” (1 Kor. 11: 1). Apostoł był wielkim przykładem poważnego starania się w otrzymaniu doskonałości, która była tylko w Chrystusie; i jego wielka gorliwość i usiłowania, aby naśladować Chrystusa i aby wykonać Jego wolę. tego właśnie powinniśmy naśladować. Naznaczmy sobie wszystkie takie godne do naśladowania przykłady, aby były nam na korzyść w naszym biegu „do kresu ku zakładowi powołania onego Bożego w Chrystusie Jezusie”.

ŚWIATOWA WOJNA
PRZEDSTAWIONA W BIBLII

(World War Typed in Bible) – (2 Król. Rozdz. 3)

      W „TERAŹNIEJSZEJ PRAWDZIE” w num. 4, str. 48 było pokazane jak po pozafiguralnym rozdzieleniu Eliasza i Elizeusza działalność tego ostatniego opisana w 2Król. 2:15-25, wypełniła się w czasie od późnego lata 1917 do późnej zimy roku 1918. W obecnym artykule zamierzamy przestudiować 2Król. 3, pod względem pozafiguralnym. Że ten rozdział jest figuralnym, jest widoczne z faktu, że Elizeusz jako postać figuralna – bierze czynny udział w głównym zarysie tego rozdziału; a i ten fakt jest jeszcze dowodem, że Joram Izraelski i Jozafat Judzki – dwie figuralne postacie – biorą główna rolę w tych wypadkach. Ten sam wniosek jest jeszcze poparty i tym faktem, że Biblia często odnosi się figuralnie i proroczo do Moaba i Edomu. Powyższe fakty najzupełniej dowodzą, że nasze zapatrywania, iż ten cały rozdział ma znaczenie figuralne, jest właściwym. Poza tym, okres tego rozdziału wskazuje na wydarzenia połączone pozafiguralnie z wojną światową. Zastosowanie wydarzeń tego rozdziału do wojny światowej pozwala, aby to wszystko, co się w nim zawiera, mogło być w sposób naturalny przystosowane symbolicznie do wojny światowej; a te fakty są dowodem, że jesteśmy zupełnie upoważnieni, aby go zastosować symbolicznie.

      (2) Z poprzednich badań naszego pisma, szczególnie z artykułu o Joramie Judzkim, w numerze 54 i z artykułu o Eliaszu i Ochozjaszu, w numerze 35, dowiedzieliśmy się o figuralnym znaczeniu Jorama Izraelskiego, Jozafata Judzkiego i króla Edomskiego. Z pomocy otrzymanej z tych figuralnych znaczeń, 2 Król. 3, otwiera się przed nami bardzo pięknie i naturalnie figura wojny światowej. W powyżej wymienionych artykułach widzieliśmy, że Joram Izraelski reprezentuje sprzymierzoną Europę; Jozafat Judzki, Amerykę wolną i dobroczynną, zwłaszcza względem Europy; król Edomski, Konserwatywną Pracę; a król Moabski Państwa Centralne. Mając te określenia na pamięci przystąpmy ostrożnie z modlitwą do zegzaminowania rozdziału trzeciego 2Ks. Królewskiej, spodziewając się błogosławieństwa od Pana z badania w ten sposób prowadzonego.

      (3) Wiersz 1 – Achab reprezentuje Europę Autokratyczną. Z Europy Autokratycznej wyłoniły się dwie fazy polityki europejskiej, reprezentowane przez dwóch synów Ahabowych: Ochozjasza i Jorama. Pierwszy reprezentuje Europę narodowo – niezależną i odrębną, a ostatni Europę sprzymierzoną. Achabowa faza polityki europejskiej istniała już setki lat zanim jej późniejsza faza zapoczątkowała się, co miało miejsce podczas wojen Napoleońskich. Ochozjaszowa faza polityki europejskiej zakończyła swój żywot wskutek wojny światowej, podczas gdy ostatnia (Joramowa) faza istnieje i nadal będzie istnieć aż do czasu obalenia jej przez światową rewolucję. W Teraźniejszej Prawdzie z roku 1927, str. 34, par. 92 wykazaliśmy, że Ochozjasz przy śmierci swego ojca wziął swego brata Jorama za swego regenta, czyli współwładcę. Jest to ich współwładne panowanie, o którym jest wspomniane, że zaczął panować jako król w osiemnastym roku panowania Jozafata. Pozafigura tego jest jak następuje: Europa Autokratyczna zaczęła umierać (śmierć Achaba) podczas Rewolucji francuskiej i wojen Napoleońskich. Europa składająca się z niezależnych i odrębnie działających Państw, zaczęła w tym to czasie wchodzić w fazę Europy sprzymierzonej, a tak wiec w przeciągu dziewiętnastego stulecia i w pierwszej części dwudziestego, te dwie fazy – Europa składająca się z niezależnych odrębnie i działających państw i Europa sprzymierzona – działały razem.

poprzednia strona – następna strona