Teraźniejsza Prawda nr 57 – 1932 – str. 28
wyobrażał tych, którzy otrzymywali więcej błogosławieństw z pozafiguralnej ofiary całopalenia, jak np. nasz Pastor, brat Barton i wielu innych wiernych sług Prawdy, którzy doświadczyli większych Boskich błogosławieństw z ofiary Jezusa, aniżeli inni wierni słudzy Prawdy otrzymali przez usługę Jezusa.
DWA PRZYPISANIA ZASŁUGI
(6) Należy zwrócić uwagę, że matka po urodzeniu syna była uważana nieczysta przez taki sam okres czasu jak przy zwykłym swym periodzie miesięcznym (3Moj. 15:19-28), to jest przez okres siedmiu dni; podczas gdy po urodzeniu córki była uważana za nieczystą przez czternaście dni, jak gdyby podlegała podwójnemu periodowi. Studiowanie tych ustępów z 3Moj. 15:19-28, zdaje się mieć następujące znaczenie w pozafigurze: Tak jak dla rodzaju ludzkiego potrzeba jest pełne siedem dni po 1000 lat, zanim rodzaj ludzki dojdzie do zupełnej czystości ze splugawienia grzechem Adamowym, tak też i wierni przez swoje usprawiedliwienie z wiary są uważani jakoby żyli przez cały okres tych pozafiguralnych siedmiu dni i otrzymali zupełne oczyszczenie z nieczystości Adamowej przy końcu tychże dni. A przez jedno przypisanie zasługi Chrystusowej w czasie Zielonych Świątek (Żyd. 10:14) na wieki oni są uważani jako uwolnieni od nieczystości grzechu Adamowego. Lecz inaczej ma się sprawa z utracjuszami koron, sługami Prawdy dla Wielkiego Grona, którzy są sami przedstawieni w pozafiguralnym czternastodniowym okresie nieczystości, zaś wierni zatrzymujący swoje korony są pominięci we figurze, a także z tej części pozafigury; tak samo, lecz w odwrotnym porządku utracjusze koron, chociaż są sługami Prawdy dla Maluczkiego Stadka są jednak pominięci w pozafiguralnych siedmiu dniach nieczystości wiernych sług Prawdy dla Maluczkiego Stadka, tak jak przedstawione we figurze. Ci słudzy, którzy utracili swoje korony, mieli udział w pierwszym oczyszczeniu (przedstawione przez pierwsze siedem dni wchodzące w okres czternastodniowej nieczystości w. 5), lecz z powodu ich częściowej niewierności, muszą oni jako klasa przechodzić przez jeszcze jedno oczyszczenie, w którym to czasie zasługa Jezusowa będzie szczególnie używana (4Moj. 8:12, 21). To drugie przebłaganie na ich korzyść zawiera się w drugich siedmiu dniach wchodzących w okres czternastodniowy, tak jak jest pokazane w wierszu 5-tym. To drugie przypisanie zasługi Chrystusowej odbyło się w czasie pomiędzy październikiem 1923, a październikiem 1924 roku, przy przedstawieniu pierwszej części dobrych Lewitów drugi z pozafiguralnych bochenków chleba w obrazie uzupełnionym. Jest to szczególnie świadectwami wierszy 2 i 5, gdy powiedzieliśmy powyżej, że słudzy zatrzymujący korony są wyłączeni z figury czternastodniowej nieczystości, a że słudzy, tracący korony są wyłączeni z figury siedmiodniowej nieczystości. Przypuszczamy, że 33 dni z wierszu 4-go odnoszą się do wierności i dobroci sług (liczba 33 jest kombinacją, wielokrotnie pomnożoną przez 3, które jest symbolem dobrego); podczas gdy 66 dni, są prawdopodobnie podane na to, aby zwracały uwagę na zło i niedoskonałość znajdujące się w sługach, którzy utracili korony (liczba 66 jest kombinacją wielokrotnie pomnożoną przez 6, które jest symbolem złego i niedoskonałości).
KILKA POMOCNYCH LEKCJI
(7) Powyższe badanie podsuwa nam kilka ważnych lekcji, które będą pożytkiem dla nas, gdy je w opisie uwydatnimy. Pierwszą z nich jest ta: Okres 40 dni na oczyszczenie matki po synu dowodzi, że Parousia czas żęcia – jest okresem 40 lat; a 80 dni na oczyszczenie matki po córce dowodzi, że okres Paruzji i Epifanii będzie trwał razem 80 lat i że zgodnie z tym Epifania jest okresem 40-to letnim. Myśmy to już udowodnili, że te okresy są równej długości i po 40 lat każdy przez następujące fakty: (1) Gdy one są wymienione razem w jednych ustępach Pisma św., to nazywane są dniami, a gdy każdy z osobna jest wymieniony w tym samym ustępie, to nazwany jest dniem, do tego możemy dołączyć ten fakt, że o Paruzji zawsze było mówione, jako o okresie czterdziestoletnim; (2) podwójny pobyt Mojżesza na górze Synaj po 40 dni za każdym razem; (3) potrzeba dwa okresy po 40 lat każdy, na Paruzję i Epifanię, aby otrzymać pełną symboliczną noc od Października 1799 do Października 1954, w której to symbolicznej nocy przypada północ akurat w kwietniu 1877 roku, czyli że północ przypada akurat w środku 155 lat; a więc te dwa okresy muszą być koniecznie po 40 lat długimi, aby mogły być zgodne z przypowieścią o Mądrych i Głupich Pannach; (4) 40 lat zdaje się być okresem Biblijnym na dokonanie prób w kierunku pewnych zasad, tak jak np. pokuszenie na puszczy trwało 40 lat; 40 lat panowania Saula, Dawida, Salomona, są czasami prób; i na próby żniwa Wieku Żydowskiego i Wieku Ewangelii było również przeznaczone po 40 lat; zgodnie z tym spodziewamy się, że Wielkie Grono i Młodociani Święci jako klasy będą podobnież miały okres 40 lat – Epifanię – która jest wyjątkowym okresem przeznaczonym szczególnie na próby tych klas, do których będą zastosowane pewne zasady, na podstawie których będą próbowani. (5) Pańskie użycie dwunastogodzinnego dnia pracy (Jan 11: 9) i wymienienie w Przyp. o Groszu „wieczora”, a w następstwie tego „nocy”, która miała następować po dniu żęcia (Mat. 20: 8), pokazuje, że dwunastogodzinna noc następująca po okresie Żęcia, czyli Parousii, jest również okresem równej długości i dlatego udowadnia, że i Epifania jest okresem 40 lat długim, pierwszy ma się nazywać dniem, a drugi nocą, a odnośnie tego znajdujemy wzmianki w Ps. 91: 5, 6 ; 121: 6; (6) Osiem Wielkich Cudownych Dni składają się z osiem dziesiątek lat, które również pokazują, że Parousia rozpoczęła się w roku 1874, a że Epifania zakończy się w roku 1954; (7) a teraz, 40 i 80 dni w obecnym badaniu 3Moj. 12, jest dalszym dowodem prawdziwości tych okresów.
(8) Druga lekcja, wypływająca z naszego badania 3-ciej Ks. Mojżesza r. 12, a której możemy się nauczyć jest połączoną ze znakiem czasu i przyszłą pracą – długość tego okresu i pracy będzie około dwóch lat i jednego miesiąca, które nastąpią po pozafiguralnych 80 dniach. Widzieliśmy już z powyższego badania, że czas na ofiarowanie ofiar na dowód oczyszczenia następował zaraz po skończeniu 40 dni, a w pozafigurze ofiarowanie nastąpiło w łączności z uderzeniem Jordanu itd., w okresie trwającym około dwóch lat i jednego miesiąca. Ten okres często nazywaliśmy okresem zachodzącym, gdyż Parousia zachodziła na Epifanię. W roku księżycowym, który zakończył się na wiosnę 1916, było 25 miesięcy księżycowych, w okresie od 20-go września 1914, do 3 listopada 1916 – okres, w którym rozpoczęły się wykłady o uderzeniu i zakończyły w pierwszym uderzeniu Jordanu – trwał akurat dwa lata i jeden miesiąc, według czasu księżycowego. W czasie pozafiguralnego ofiarowania po 80 dniowym oczyszczeniu nastąpi podobny do powyższego okres i podobna praca, a ponieważ figuralne ofiary przy końcu 40 i 80 dni są równoległymi z pozafigurą, dlatego jest rzeczą, zupełnie prawdopodobną, że czas zachodzenia Epifanii na Bazyleję (Królestwo) będzie trwał również około dwóch lat i jednego miesiąca, w którym to czasie będzie dokonywana praca przez Wielkie Grono, podobna co do charakteru i długości do tej, jaką dokonywała Maluczkie Stadko od 20 września 1914, do 3 listopada 1916, przez pierwsze uderzenie Jordanu.
(9) Trzecia lekcja tego rozdziału uczy nas, że Prawda, która rozwinęła Maluczkie Stadko, była zupełnie czystą od błędu w październiku 1914 roku. Tak jak matka po urodzeniu syna była zupełnie czystą przy końcu czterdziestu dni, tak też i Prawda potrzebna na rozwinięcie Maluczkiego Stadka, a różniącą się od Prawdy potrzebnej na rozwinięcie Wielkiego Grona, była czystą od wszelkich błędów około października 1914 roku. Ten fakt dowodzi, że Prawda dla Maluczkiego Stadka, to jest pozafiguralne srebro z Paruzji, jakie pozostawił nasz Pan Kościołowi zostało oczyszczone od wszelkiego żużlu błędu (zob. pierwsze zdanie z Mal. 3:3). Te fakty udowadniają, że wodzowie Lewiccy, którzy odrzucili nauczania Paruzyjne a podali inne nauki w ich miejsce, tym samym odrzucili Prawdę a zastąpili ją