Teraźniejsza Prawda nr 56 – 1932 – str. 13
przedstawia, że nasz Pan Jezus przez zasługę Swej ofiary sprawia, iż ofiary sług Prawdy są przyjemnymi przed Bogiem. Kapłan ofiarowujący ofiarę spokojną przyprowadzoną przez Nazarejczyka (w. 17) wyobraża, że nasz Pan dopomaga sługom Prawdy do wypełnienia obowiązków przymierza, które są połączone z ich urzędem, tj. obietnice i śluby, jakie oni przyrzekli Panu, przy obejmowaniu swego urzędu. Kapłan przy spełnianiu tej czynności ofiarowywał również kosz placków przaśnych. to wskazuje na ten fakt, że nasz Pan dopomaga sługom Prawdy do wypełnienia tych ślubów, aby oni, jako nowe stworzenia, mogli uświęcić się i mieć nadzieje chwały. Kapłan ofiarowujący ofiarę śniednią i mokrą z ofiarą spokojna, to pokazuje na ten fakt, że nasz Pan jako Najwyższy Kapłan dopomaga sługom Prawdy w znajomości i ogłaszaniu Prawdy na czasie tak głębokiej jak i początkowej.
(25) Nazarejczyk przez golenie swych włosów, przygotowywał się, aby podsycić nimi ogień palący się pod ofiarą spokojną, w tym celu, aby ułatwić spalenie się tejże ofiary. Włosy Nazarejczyka, jak już było pokazane powyżej, wyobrażają urzędowe władze sług Prawdy. Rozumie się, iż te władze używają oni od czasu ich przyjęcia aż do końca ich służby, aby ułatwić spełnienie się ich urzędowych zobowiązań — myśl, palenie ofiary spokojnej, jest wyrażone we figurze przez palenie włosów w ogniu pod ofiarą spokojną. We figurze włosy nie mogły być obcięte na początku ślubu Nazarejczyka, a to z dwóch powyżej podanych powodów, jak również i z tego powodu, że obcięcie włosów byłoby pogwałceniem ślubu jego. Lecz Jehowa mądrze urządził tę figurę, to jest tak, aby ona nie wykraczała przeciw swemu własnemu wymaganiu, a jednak aby ta figura wskazywała, że pozafiguralne palenie włosów postępowało przez cały czas służby pozafiguralnego Nazarejczyka, dlatego włosy musiały być obcięte i spalone pod ofiarą spokojną przy zakończeniu się okresu ślubu jego; a więc Bóg użył tutaj zasadę pracy postępującej stopniowo aż do końca, tak aby była zgodność figury z pozafigurą i bez uszczerbku dla figury. Nazarejczyk golący swą głowę przy bramie namiotu zgromadzenia wskazuje na ten fakt, że słudzy Prawdy, stojący publicznie przed ludem Pańskim, stają się z powodu ich urzędowych władz pożytecznymi, gdy wypełniają swe zobowiązania, które przyjmują na siebie w czasie, gdy są przyjmowani na urząd nadany im od Pana.
NIEUSTANNA SŁUŻBA
(26) Wiersze 19, 20 określają ofiarę obracaną; wiersz 19 przedstawia udział w ofierze Nazarejczyka, a wiersz 20 przedstawia udział kapłana. Łopatka barania naturalnie jest częścią jednej z przednich nóg; a jeżeliby nadmieniona łopatka była z ludzkiej istoty, to onaby odpowiednio wskazywała ramię i rękę. W symbolach biblijnych ramię reprezentuje siłę, a ręka służbę. Warzona łopatka barania ofiary spokojnej wyobraża skuteczną służbę sług Prawdy; i taką służbę on ma nieustannie przedstawiać (obracać tam i sam) przed Panem przez cały czas jego służby. Przaśny placek i krepel, które były położone na ta łopatkę miały symbolizować, że ta ich skuteczna służba nieustannie przedstawiana przed Pana pochodziła od nowych stworzeń, trwających w uświęceniu i nadziei chwały — uwielbienia. Ofiara obracana była ofiarowaną w figurze już potemu, gdy Nazarejczyk ogolił swoje włosy, jest zupełnie zgodnem z pozafigurą; ponieważ słudzy Prawdy wpierw zaczynają używać swoje oficjalne władze (obcinać swoje włosy i palić je pod ofiarą spokojną) zanim mogą ofiarować nieustanną służbę (ofiarę obracania).
(27) Nazarejczyk nie tylko obracał ofiarę obracaną, ale kapłan też to czynił (wiersz 20). To wspólne uczestniczenie było dokonane przez kapłana wkładającego swe ręce pod ręce Nazarejczyka i tym sposobem podtrzymywał, wzmacniał i kontrolował go w tem obracaniu. A ta rzecz jest dokładnie znaną, iż tak się odbywa w pozafigurze. To samo jest pokazane przez cokolwiek odmienną figurę, a mianowicie pokazane przez Pana naszego, trzymającego siedem gwiazd w Swej prawej ręce (Obj. 1: 16, 20; 2:1). Tak nasz Pan, jako Najwyższy Kapłan, dopomagał, podtrzymywał, wzmacniał i kontrolował apostołów i niektórych „drugorzędnych proroków” jako Swych specjalnych ust, ręki i oka w odnośnych okresach Kościoła. Piersi (które posiadają organy oddychania) dane „na obracanie tam i sam” reprezentują umysłowe zdolności sług Prawdy, w których jest słowo Boże — tchnienie Pańskie. Udo (błędnie przetłumaczone łopatka) użyte w podnoszeniu, reprezentuje zdolności serca, w których są zalety Ducha, a stopy, nogi i uda w Biblji symbolizują charakterystykę prowadzenia się. „Obracanie tam i sam” przez kapłana i Nazarejczyka reprezentuje ciągłe używanie umysłowych zdolności przez sług Prawdy w służbie Pańskiej; a podnoszenie uda reprezentowałoby wznoszenie ku Bogu cnót w służbie Jego, któremi uwielbiają Go. Gdy jest powiedziane, że warzona łopatka z plackiem i kreplem dostała się kapłanowi, przez to jest wyrażona myśl, że gdy są dokonywane wielkie dzieła przez silnych pozafiguralnych Nazarejczyków, mających poświęcenie Ducha i nadzieje uwielbienia, to naszemu Panu sprawia to wielką radość i przynosi pożytek. A że kapłan zatrzymał dla siebie „piersi obracania” przedstawia myśl, że Pan przyjmuje umysłowe zdolności pozafiguralnych Nazarejczyków, któremi oni służą w krzewieniu dzieła Pańskiego i w ustawicznej Pracy na korzyść Planu Bożego, a gdy jest powiedziane, że kapłanowi dostanie się udo podnoszenia, w tem jest wyrażony fakt, że nasz Pan otrzymał cześć i wywyższenie (podnoszenie) z powodu zalet serca i postępowania — łaski Ducha wyrażone w dobrych uczynkach — pozafiguralnych Nazarejczyków.
(28) Zdanie (wierszu 20), że potem będzie mógł Nazarejczyk pić wino, nie wyobraża myśli, że pozafiguralni Nazarejczycy, po ukończeniu swej służby, mogą przyjmować fałszywe nauki; ale ono wskazuje tylko na fakt, że osoba, która ukończyła powyższą służbę, nie była więcej Nazarejczykiem, ale zwyczajnem Izraelitą i dlatego też nie może wyobrażać osób, które dokonały swego urzędu przez opuszczenie ziemi, jak np. Św. Piotr i Paweł. W wierszu 21 jest wyrażone jeszcze jedno znamienne zdanie, a mianowicie: „okrom tego, coby więcej uczynić mógł”. To wskazuje na myśl, że to co było wymienione o Nazarejczyku, co miał on ofiarować, było tem najmniejszem, co było wymagane od niego; ale gdyby mógł, to miał ofiarować więcej. Rozumiemy, że to reprezentuje, że będą stopnie rozwoju duchowego pomiędzy pozafiguralnymi Nazarejczykami. I ma się rozumieć, doświadczenie pokazuje, że to jest prawdą. Apostołowie jako klasa byli najwięksi z pozafiguralnych Nazarejczyków; a pozafiguralni Nazarejczycy płci męskiej byli więksi niż pozafiguralni Nazarejczycy płci żeńskiej. Ponadto w każdej klasie pozafiguralnych Nazarejczyków, niektórych służba dokonała więcej, aniżeli służba innych. Np. Św. Paweł był największym z apostolskich pozafiguralnych Nazarejczyków, tak jak nasz Pastor był największym ze specjalnych mówczych narzędzi, którzy byli „drugorzędnymi prorokami”. Myślą tedy jest, że niektórzy w pozafigurze będą w stanie ofiarować więcej, ponieważ ich służba dokona więcej. Ta myśl również wyobraża fakt, że Pan posuwa wyżej Swych sług w miarę tego, „coby więcej uczynić mógł”, który z nich dla Niego; lub powiedzieć to innemi słowy: na tyle, na ile oni używają „grzywny” w służbie Jego (Łuk. 19:15,26).
(29) Wiersze 22–27 dają nam wątek myśli odnoszących się do naszego rozdziału, i rzeczywiście chwalebne są te myśli, które nasz Pan przedstawił w tych wierszach. Jehowa rozkazał przez Mojżesza, że Aaron i synowie jego przy błogosławieniu Izraela mają używać słów znajdujących się w wierszach 24–26 , tak jak i Jezus, jako Boski Wykonawca polecił tak sobie, jako Najwyższemu Kapłanowi jak i Jego Ciału, szczególnie sługom Prawdy, jako podkapłanom, udzielać błogosławieństwa pozafiguralnemu Izraelowi. To błogosławienie, jako też i to w 3Moj. 9:22, 23, było bez wątpienia udzielone z rękoma podniesionemi ku Izraelowi. W każdym razie, pozafiguralne błogosławieństwo jest udzielane przez pozafiguralne ręce podniesione ku pozafiguralnemu Izraelowi. Ręce, znaczy usługi, które Jezus i Kościół wykonał przyniosły trojakie błogosławieństwo, tak jak i we figurze. Każde z tych trzech