Teraźniejsza Prawda nr 56 – 1932 – str. 11
Pozafiguralni Nazarejczycy nie tylko, że nie powinni dotykać ale nawet znajdować się w obecności tych zmarłych matek — czyli innymi słowy nie powinni pozwalać, aby martwota tych duchowo zmarłych pozafiguralnych matek miała zakażać ich, czyli pociągnąć za sobą do grzechu. Zmarły brat wyobraża grzeszącego członka Maluczkiego Stadka, który nie był specjalnym pomocnikiem pozafiguralnego Nazarejczyka; a zmarła siostra przedstawia członka Wielkiego Grona, który powrócił do grzechu (2Kor. 6:16–18). Takie wypadki nie powinny być dla pozafiguralnych Nazarejczyków zachętą do grzechu. Pastor nasz wyraził w streszczeniu te same myśli w Mannie z 17 września, które prosimy przeczytać.
(15) Powód, dla którego figuralny Nazarejczyk nie miał się splugawić nad umarłym był ten: „ponieważ poświęcenie Boga swego ma na głowie swojej”, tzn., że był specjalnie poświęconym Bogu na taki urząd, który zabraniał takiego splugawienia. Taką myśl, że głowa Nazarejczyka figuruje urząd sług Prawdy, wyciągamy z wierszów 7, 9. Urząd pozafiguralnego Nazarejczyka oznacza obowiązek specjalnego poświęcenia. Przeto Bóg wymaga specjalnego poświęcenia od osoby zajmującej i wykonywującej dany urząd. Stąd też poświęcenie dla Boga swego ma być celem urzędu jego; tak więc, ten urząd jest przez Boga oddzielony od grzechu, a zwrócony na korzyść dobrej sprawy. Dlatego pozafiguralny Nazarejczyk powinien wystrzegać się grzechu, albowiem grzech napewno splugawiłby ten urząd — czyli pozafiguralną jego głowę (wiersz 9). Dlatego jest wymagane, aby pozafiguralny Nazarejczyk przez cały czas wykonywania swego urzędu, mógł się znajdować w stanie świętym, odłączonym Panu, gotowym na spełnianie zamysłów Pańskich, aby te zamysły mogły być spełnione w stanie świętym i bezsprzecznym, jak to było przedstawione we figurze, iż figuralny Nazarejczyk miał być świętym Panu po wszystkie dni odłączenia swego.
(16) Wiersz 9 pokazuje, że nawet nagła, niespodziewana śmierć w obecności Nazarejczyka była powodem splugawienia go: „I gdyby kto umarł przy nim z prędka i nagle itd.” Taka nagła śmierć oznaczałaby, że sługa Prawdy wpadł niespodziewanie i nieświadomie do grzechu. Jako przykład takiego grzechu może posłużyć Piotrowe zaparcie się naszego Pana. Grzech ów był popełniony bezwiednie i bez zezwolenia. Był on nagle zaskoczony grzechem i z bojaźni popełnił go, czego później, przy zastanowieniu się nad swoim postępkiem, mocno żałował. W figurze niespodziewana śmierć splugawiła głowę Nazarejczvka i była przyczyną ogolenia głowy w dniu oczyszczenia jego — siódmego dnia — na znak, iż Nazarejstwo jego zostało splugawione i że dlatego jest wymagane oczyszczenie zanim mogłoby być odwrócone Nazarejstwo jego. To figuruje, iż sługa Prawdy powinien uznać ten fakt, że nawet w razie gdyby był nagle zaskoczony grzechem, to i tak przez to plugawi on swój urząd i traci prawo zajmowania urzędu, chyba, gdyby oczyścił się i uzyskał przebaczenie. Jego przyznanie utraty przez grzech prawa do zajmowanego urzędu, jest wyobrażone przez Nazarejczyka obcinającego swe włosy; a jego prawdziwa chęć powrócenia do dawniej zajmowanego urzędu, jest okazana przez swe oczyszczenie się z grzechu. Dopełnienie oczyszczenia w wieczór dnia siódmego (4 Mojż. 19:19), jest figurą na ten fakt, że pozafiguralny Nazarejczyk z powodu swego zupełnego zreformowania, jest uważany jako bezgrzeszna istota ludzka, żyjąca przy końcu Tysiąclecia.
DZIEŃ ÓSMY
(17) Lecz aby przedstawić we figurze tę myśl, że on, jako osoba poświęcona, jest również uważany jakoby żyjący w dniu ósmego tysiąca lat, podczas którego to poczytanego czasu Pan nasz w dalszym ciągu przypisuje swoją zasługę członkom Swego Ciała, którzy zgrzeszyli już po swem poświęceniu i spłodzeniu z Ducha Świętego (1Jana 2:1, 2), jest podane, że oczyszczenie od nieczystości Nazarejczyka było dokonane dnia ósmego (wiersz 10, 11). I aby przedstawić we figurze tę myśl, że oczyszczony pozafiguralny Nazarejczyk jest ponownie przywrócony na swój urząd w poczytanym dniu ósmego tysiąca lat, jest podane, że odnowienie ślubu figuralnego Nazarejczyka było dokonane ósmego dnia po rozpoczęciu się jego oczyszczenia. Ofiary figuralne, które następowały po dniu pojednania, były składane z bydła, owiec, ptaków lub z przedniej mąki — przedmiot ofiarowany zależał od możności ofiarującego — bogaty przynoszący ofiarę z bydła przedstawia ofiary doskonałe składane przy końcu Tysiąclecia, klasa średnia przynosząca na ofiarę owcę. wyobraża usługi tych ze świata, którzy będą około połowy swego restytucyjnego poświęcenia, a biedni przynoszący na ofiarę ptaki lub przednią mąkę wyobrażają usługi tych, którzy dopiero będą rozpoczynali restytucyjne poświęcenie. Fakt, że figuralny Nazarejczyk przynosił na ofiarę dwie synogarlice lub dwoje gołąbiąt (w. 10), wyobraża wielkie samo-upokorzenie się splugawianego pozafiguralnego Nazareiczyka, ponieważ on z powodu większego światła i łaski Bożej, musi uważać się. za jednego z najgorszych przestępców. Kapłan, do którego przynosił on swoje ofiary, nie może przedstawiać kogo innego jak tylko naszego Pana, który jest również Arcykapłanem; ponieważ On sam dokonywa pojednania za wszystkich Nowych Stworzeń w Wieku Ewangelii — w poczytanym pozafiguralnym dniu ósmym. Nazarejczyk przynoszący dwoje ptaków do drzwi namiotu zgromadzenia jest figurą na wykonywaną pokutę przez pozafiguralnego Nazarejczyka i upragniona chęć otrzymania przebaczenia czyli usprawiedliwienia ze swego grzechu. Przyniesienie tych ptaków do kapłana wyobraża wiarę w Pana naszego, uwalniającą pozafiguralnego Nazarejczyka od grzechu i śmierci, przez pojednanie dokonane przez Najwyższego Kapłana.
(18) Kapłan ofiarujący jednego ptaka na ofiarę za grzech (w. 11), jest figura na Ofiarę naszego Pana przynoszącą pożytek, która zaopatruje w zasługę wystarczającą, aby zapewnić przebaczenie pokutującemu i wierzącemu słudze Prawdy; a jego ofiarowanie drugiego ptaka na ofiarę całopalenia wyobraża ten fakt, że Ofiara naszego Pana, przynosząca pożytek, jest przyjęta przez Ojca na korzyść pokutującemu i wierzącemu słudze Prawdy. Kapłan oczyszczający Nazarejczyka, wyobraża, jak nasz Pan przypisuje Swą zasługę, a tym sposobem aktualnie oczyszcza pokutującego i wierzącego sługę Prawdy. Aby pokazać, że w pozafigurze pojednanie przykrywa tylko grzechy pochodzące z powodu upadku Adamowego, dlatego też oświadczenie Pisma Św. wykazuje, że oczyszczenie było dokonane tylko za tego, który zgrzeszył nad umarłym — jako grzesznik Adamowy. A kapłan poświęcający głowę Nazarejczyka dnia onego — w dniu ósmym — przedstawia ten fakt, że pozafiguralny Nazarejczyk jest znowu przywrócony na urząd, bez żadnej ujmy dla niego. To uskutecznienie tej całej sprawy dobrze przedstawia litość i wierność naszego Pana dla błądzącego, lecz pokutującego i wierzącego sługi Prawdy (Żyd. 2:17), a przykład tego widzimy w Jego postąpieniu z Apostołem Piotrem.
(19) Nazarejczyk odnawiający ślub swój (w. 12) wyobraża sługę Prawdy poświęcającego się ponownie na sprawowanie urzędu dla Pana. Musi on rozpoczynać na nowo, a także odzyskać to, co utracił przez grzech, a to z wszelką wiernością i gorliwością tak w życiu dla Prawdy jak i w spełnianiu obowiązków swego urzędu, co jest przedstawione przez pierwsze dnie, w których był splugawiony ślub Nazarejstwa jego, a które się już więcej nie liczą i przez odnowienie ślubu swego za ten cały czas, jaki był pierwotnie ustanowiony przez niego. Nazarejczyk, przynoszący na ofiarę baranka rocznego za występek przedstawia ten fakt, że wykraczający lecz pokutujący i wierzący sługa Prawdy musi nie tylko pozbyć się zła, jakiego się dopuścił, ale musi także wykorzenić ze swego charakteru złe przywary, z których wypłynęło zło. Jest to mniej więcej trudny proces wymagający czuwania, modlenia się, walczenia i wytrwałego duchowego ćwiczenia; ponieważ te złe przywary są mniej więcej głęboko zagnieżdżone w naszem usposobieniu; a djabeł, świat i ciało nasze walczą o to, aby nie dozwolić na wszelkie wysiłki wyrugowania ich. Nazarejczyk, przynoszący baranka na ofiarę za występek,