Teraźniejsza Prawda nr 48 – 1930 – str. 69
sprawiedliwością, pokorę, szczerość i świętość serca i umysłu. (Przyp. 23:23; Izaj. 55:1-3; Psa. 25:8. 9; Mat. 5:6; Łuk. 8:15; Obj. 3:18) Dlatego nikt teraz nie otrzymuje Prawdy (larum. Dlatego też Obj. 22:17 nie może być teraz zastosowane. Lecz w Tysiącleciu ani te ani inne rzeczy nie będą ceną Prawdy; ponieważ będzie brana darmo, albowiem Bóg postanowił, że tedy wszyscy przyjdą do akuratnej znajomości Prawdy, bez względu na ich stan serca lub życzenie. (Izaj. 11:9; 1Tym. 2:4; Jan 1:9). Oprócz tego (2) wyrażenie „woda żywota” jest użyte wyłącznie jako określenie Prawdy w Tysiącleciu. (Obj. 21:6; 22:1; 22:17). To są jedyne miejsca na tego rodzaju wyrażenia. Zaś z drugiej strony wyrażenie „żywe wody” odnosi się do Prawd obu wieków Ewangelii i Tysiąclecia. (1) Wieku Ewangelii Pieśń 4:15; Jer. 2:13; 17:13; Jan 4:10, 11; (2) Wieku Tysiąclecia Zach. 14:8 oprócz tego (3) słowo „oblubienica” popiera zastosowanie do Tysiąclecia Obj. 22:17; ponieważ oblubienica jest niewiastą krótko przed ślubem w czasie ślubu, i na krótką chwilę po ślubie. W dzień wesela zaraz przed ślubem niewiasta może być nazwaną oblubienicą; lecz normalnie nazwa ta jest zastosowaną podczas ślubu i krótki czas po ślubie. Normalne użycie słowa „oblubienica” ma być rozumiane w Obj. 22:17 i dlatego odnosi się do Tysiąclecia, co i załączony tekst również taką myśl podaje.
W Obj. 18:23 słowo „oblubienica” jest zastosowane do całego Kościoła w ciele i w duchu w czynności zaczętej 20 września 1914. Co się tyczy Kościoła w ciele, następujące myśli to wyjaśnią: przyjście Eliasza do góry Horeb przy końcu 40 dni wyobraża przyjście Kościoła po 40 latach po roku 1874, t. j. w 1914, do królestwa, w tym znaczeniu, że ostatni członek wtenczas był spłodzony, że wszyscy powołani wierni do tego czasu otrzymają królestwo, i dlatego z punktu Boskiego zapatrywania (Rzym. 4:17) oni są od tego czasu jakoby w królestwie. W tym czasie zaczęła się wspólna praca przez Chrystusa tak z drugiej strony zasłony jak również i po tej stronie, tj. zaczęcie pracy Najwyższego kapłana świata (Głowy i ciała) odnoszącej się do Kozła Azazela. Wprowadzeniu tej pracy głos całego Najwyższego Kapłana daje się słyszeć w Babilonie i między Lewitami w Prawdzie. I do tej jedynie wyłącznej pracy odnosi się wyrażenie „głos oblubieńca i oblubienicy nie będzie więcej słyszany w tobie.” Zauważcie w wierszu 23, że to jest ostatnią dobrą przysługą jaką Chrystus uczyni w Babilonie. Ta sama praca, która jest przedstawiona pod figurą Najwyższego Kapłaństwa świata z Kozłem Azazela, odnosi się do powyżej podanych słów pod figurą oblubieńca i oblubienicy. Lecz prosimy zauważyć: ta praca należy wyłącznie do tego czasu gdy cała klasa Chrystusowa jest już osiągnięta, t. j. do Epifanji czyli do weselnego dnia Kościoła (Kol. 3:4; Obj. 19:7, 8) gdy cala klasa Chrystusowa została wybrana, kiedy, z punktu Boskiego widzenia, każda część Kościoła w ciele jest w Królestwie. To zastosowanie jest podobne do Bożego zapatrywania na Aarona w szatach chwały i czci w czasie poświęcenia, co wyobraża, jak On patrzy na wiernych jako klasę przy ich poświęceniu, I. j. jakoby byli w chwale, z punktu widzenia jakimi będą. J.F. Rutherford wierząc, że Kościół jeszcze nic jest kompletnie powołany jest dlatego powstrzymany od zastosowania tego ustępu, jakoby jeszcze nie wypełnił się, jest on również przez powyższe przedstawienie wstrzymany od użycia i zastosowania do czasu przed rokiem 1911. Ponieważ ten ustęp nazywa Chrystusa i Kościół Oblubieńcem i Oblubienicą, po rozpoczęciu pracy nad Kozłem Azazela w roku 1914, dlatego z Boskiego punktu zapatrywania są uważani po części aktualnie żonaci i częściowo tak dobrze jak żonaci, to jednak w żadnem znaczeniu nie można zastosować Obj. 22:17, do jakiegokolwiek czasu, przed ukompletowaniem Kościoła; a treść Obj. 22:17 udowadnia że ten ustęp odnosi się do czasu po zakończeniu wesela. Jest to więc głupstwem stosować Obj. 22:17 do czasu, gdy Prawda jest kupowaną; ponieważ w tym ustępie dawana jest bez zapłaty – „darmo”, ktokolwiek ją zapragnie.
NIKOLAJCZYK NAUCZA NIKOLAJTYZMU
Tak samo wywodzi swe głupstwo z listu do Rzym. 13:1-7 opisując obowiązek i poddaństwo braci względem towarzystwa i (wnioskująco) względem niego jako głównego przedstawiciela. Postępuje za głupstwem fałszywego tłumaczenia w ang. Biblii tzn. Aulhorized Version z listu do Żyd. 13:7, 17 – „pamiętajcie na tych co panują nad wami” i „bądźcie posłuszni tym którzy panują nad wami i bądźcie im poddani.” Zapomniał o tym, że tłumacze Biblii angielskiej A.V. byli wszyscy Episkopalni, którzy starali się zmienić Biblię, aby sprzyjała ich klerykalizmowi, i dla tego celu fałszywie to przetłumaczyli. Wyrażenie „którzy panują nad nami” powinno być przetłumaczone w obu wypadkach „wodzów waszych,” jak odnośnik pokazuje. Słowo przetłumaczone „posłuszni” powinno być
kol. 2
„przekonani”, to jest, przez wyuczenie się Słowa Bożego „bądźcie im poddani” powinno być poddawajcie sir lub dajcie się prowadzić, tj. jesteśmy napominani w Żyd. 13:17 do wyrabiania dwóch części potulności ku wodzom tj. mieć usposobienie do uczenia się i chcąc być prowadzonymi przez nich. Lecz te części potulności będąc balansowane zaletą doświadczania wszystkiego i trzymania się tego co jest dobrem i przez obowiązek nie poddawania się ani na godzinę fałszywym nauczycielom (1Tes. 5:21; 2 Tes. 2:15) choćby nawet uchodzili za przemili, są bardzo daleko od poddaństwa ludu Bożego swym wodzom, lak daleko jak wschód od zachodu. Tylko prawdziwy i odstępny od Prawdy pan. panujący nad dziedzictwem Bożem, może coś podobnego twierdzić. Głupstwo jego jest objawione gdy podaje z listu do Rzym. 13:1-7 jako dowód, że lud Boży ma być posłuszny wodzom w Kościele lub Wielkim Gronie, gdy zastanawiamy się że ustęp tak tłumaczony przedstawia Nikolajtyzm – Klerykalizm – rzecz którą Jezus nienawidzi, i zaleca ludowi Bożemu aby także nienawidził. – Obj. 2:6.
Nadto wyrażenia z listu do Rzym. 13:1-7 jasno dowodzą, że to odnosi się do ziemskich cywilnych władców. Nigdzie w Biblji wyrażenie hoc archontes – władcy, nie stosuje się do urzędników (w 3) z wyjątkiem jeżeli mają jaki świecki polityczny urząd. Zastosowanie tego wyrazu oznacza właśnie tą osobliwość ich urzędu, a nigdy nie jest używane biblijnie do sług Kościoła. To samo stosuje się do słowa excousia w znaczeniu panującego, (w 1. 2, 3) Oprócz tego fakt, że tu wzmiankowani panujący wykonują pomstę (w. 4) dowodzi o świeckich władcach; ponieważ lud Boży nie może się mścić tak długo jak jest w ciele. (Rzym. 12:19-21,22) Ich zbieranie podatków i cła i oddawanie im czci i bojaźni dowodzi także że jest mowa o cywilnych władcach (w. 6, 7). A więc wyrażenia z listu do Rzym. 13:1-7 odnoszą się jasno do świeckich władców i są w opozycji do stanu, obowiązków i władz sług Kościoła. Nie dziwi nas bynajmniej, że za swe uzurpatorstwo, panowanie nad dziedzictwem Pańskiem i dyktatorstwo. jest tak szeroko i właściwie krytykowany przez braci, i dlatego stara się przekręcić Słowo Boże aby przeto mógł sankcjonować swą nie usłużną postawę i praktykę; lecz takie krętactwa przekonywują tylko jeszcze więcej trzeźwych braci o jego prawdziwym charakterze jako małego papieża w małem Babilonie. Jego fałszywe nauczanie z listu do Rzym. 13:1-7. przez co przypisuje sobie i współklerykalistom takt autorytet nad trzodą Pańską, choć to odnosi się do cywilnych władców nad ich poddanymi z tej przyczyny jest tem samem co wielki papież w wielkim Babilonie, który przypisuje sobie najwyższy autorytet a do jego hierarchji podrzędny autorytet z wymaganiem posłuszeństwa dla niego i dla nich. Coraz to więcej równoległości między wielkim a małem papieżem wypełniają się.
SŁUGA, A ONYM SŁUGĄ – JEST RÓŻNICA
We Watch Tower z 1 stycznia 1930 podaje jeszcze więcej głupstw: zaprzecza że brat Russell był onym sługą w Łuk. 12:42-44 i Mat. 21:15-46.47, twierdząc że len sługa jest tem samem co u Izaj. 42 – Chrystus, (Głowa i Ciało. Ten pogląd jest fałszywym, ponieważ „On Sługa” działa dopiero po powrocie naszego Pana (Łuk. 12:13; Mat. 21:46), gdy sługa u Izaj. 42 jest identyczny ze sługą u Izaj. 49, jak to można widzieć z porównania Izaj. 42:6, 7 i Izaj. 49:8, 9, że to odnosi się do działającego Chrystusa podczas wieków Ewangelii (2Kor. 6:1, 2) i Tysiąclecia. Oprócz lego „on sługa”, sługi, służebnice i domownicy Łuk. 12:12-14 i Mat. 24:45-47 stanowią tylko nogi czyli ostatnich członków sługi z Izaj. 42. To więc dowodzi, że „on sługa” w tych ustępach jest jednem indywidualnem członkiem nóg sługi Izaj. 42; ponieważ, odróżniony jest od sług, służebnic i domowników, i jest nad nimi. Dlatego twierdzenia Watch Tower z 1 stycznia 1930 względem tej głowy są fałszywe i głupie – jakich można się od „głupiego pasterza” spodziewać. Obwinia nawet tych którzy twierdzą, że br. Russell był „onym sługą”, jakoby ci wywyższali człowieka nad Boga, a to w tym celu aby tylko poniżać br. Russella.
Dalej twierdzi, że więźniowie w Izaj. 42:7; 49:9; 61:1 i w Psalmie 79:11 są Wielkim Gronem. Temu zaprzeczamy w każdym wypadku i zgadzamy się z naszym Pastorem, że więźniowie w tych trzech ustępach u Izajasza są. więźniami grobu. Co się tyczy Izaj. 61:1, 2 przypominamy, że nasz. Pan w Ew. Łuk. 4:18, 19 odczytał tylko tyle ile było na czasie do głoszenia będąc w ciele. Umyślnie upuścił część drugiego wierszu bo to należało do czasu dnia pomsty, i nie było tedy jeszcze na czasie do głoszenia. Gdyby więźniowie pierwszego wiersza byli Wielkim Gronem, opuściłby tę część pierwszego wierszu, ponieważ nie był tedy jeszcze czas na ogłoszenie jego wyzwolenia, ponieważ jako klasa nie mogła przyjść do egzystencji przed rokiem 1917. Chociaż byli tacy co tracili korony podczas całego wieku Ewangelii, to jednak nie było Wielkiego Grona jako klasy, aż, czas ucisku nastąpił (Obj. 7:14). To można także