EPIFANIA

(Przedruk z nr 33 Ter. Prawdy)

      Pan Jezus Chrystus … ma sądzić żywych i umarłych w Jego Epifanii i Królestwie – 2Tym. 4:1

      Wyrażenie „Drugie Przyjście” używane jest w ścisłym i w szerszym znaczeniu. W ścisłym znaczeniu wyraz ten oznacza przybycie Pana naszego na ziemię podczas jego powrotu z nieba. W szerszym znaczeniu wyraz ten oznacza cały 1000-letni okres jego drugiego przebywania na ziemi. W szerszym znaczeniu słowa Drugie Przybycie postępuje przez trzy stadia określone w Greckich słowach parouzia (obecność), epifaneia (jasne świecenie, okazanie się) lub apokalypsis (odkrycie, odsłonięcie), oraz bazyleia (królestwo). Trzy te słowa: parouzia, epifanja i bazyleia mogą być trafnie użyte na określenie trzech stanów Drugiego Przyjścia Pana, ponieważ wyrazy epifania apokalypsis, jak wykazuje nasz Pastor, są równoznaczne, gdy użyte są w związku z drugim okresem drugiego pobytu Pana naszego na ziemi. W naszym tekście używane są dwa te słowa: epifania (zwykle tłumaczone na „appearing” – okazuje się – w A.V.) i bazylei (zwykle tłumaczone na „kingdom” – królestwo – w A. V.) Dla wygody to jest w naszym przedmiocie – z reguły używamy na wyraz epifaneia jej angielskiej (i polskiej) formy – Epifania. Temat ten przy pomocy Pańskiej pragniemy omówić tutaj ku naszemu zbudowaniu, co to jest znaczenie Epifanii:

     (2) W piśmie wyraz epifaneia używany jest w dwóch znaczeniach. Pierwszem z tych znaczeń jest okazanie się osób, rzeczy i zasad przez Prawdę świecącą z osobliwą jasnością. Drugim z tych znaczeń jest okres czasu podczas Drugiego Przyjścia, w którym, przez błyszczenie Prawdy z osobliwą jasnością, Jezus okazuje się jako obecny światu i Wielkiemu Gronu, jako takiemu. Pewne dowody i objaśnienia tych definicji będą na miejscu.

      (3) Okazanie się osoby, rzeczy lub zasady przez Prawdę świecącą z osobliwą jasnością może nastąpić w okresie innym niż Epifania. Widać to ze słów Św. Pawła (2Tym. 1:9, 10), które w tych wierszach wykazują nam, że Jezus sprawił, aby plan i łaska Boża, poprzednio utworzone, stały się widzialnymi w czasie, gdy On przez swoje nauki został nam wyraźnie przedstawiony jako Zbawiciel. Przez swoje zniesienie zasługą śmierci i przez swoje uczynienie czystego żywota i nieśmiertelności przez Ewangelię, Prawdę, uczynił On Epifanię, objawienie planu i łaski oraz Siebie samego, jako Czynnika tego planu i łaski. Tak tedy ustęp ten nie tylko dowodzi, że nasze pierwsze określenie słowa epifaneia jest prawdziwe, lecz również świadczy, że jako działalność, w odróżnieniu od okresu, który
kol. 2
nazywamy Epifanią, epifania może być uczyniona w rozmaitych okresach. Dlatego wszelkie okazanie się osoby, rzeczy lub zasady przez jasne świecenie Prawdy w jakimkolwiek czasie – na przykład w końcu Wieku Żydowskiego (2Tym 1:9,10) lub w końcu Wieku Ewangelicznego (Tyt 2:13) – oznaczane jest wyrazem epifaneia. W tym swoim pierwszym znaczeniu epifaneia użyte jest również i w innych ustępach. (2Tes. 2:8; 2Tym. 4:8) Czasownik epifaino, od którego epifaneia pochodzi, ma to samo znaczenie, oczywiście w formie czasownikowej, co pierwsze określenie epifanei podane powyżej. Widać to z czterech przykładów, w których ten czasownik Grecki zachodzi w Nowym Testamencie Łuk. 1:79; Dz.Ap. 27:20 (gdzie wzmianka odnosi się do światła naturalnego); Tyt. 2:11; 3:4.

      (4) Drugim określeniem epifanei  jest drugi okres albo stan Drugiego Przyjścia Pana naszego. Nasz tekst (2Tym. 4:1) jest bardzo wyraźny na tym punkcie. Nie tylko wysłowienie przy jego ukazaniu się (epifanii) dowodzi tego, lecz współrzędne użycie wyrazu bazyleia, Królestwo, jako okresu, wskazuje, że wyraz epifaneia użyty tutaj oznacza okres czasu podczas Drugiego Przyjścia Pana naszego. Upomnienie Św. Pawła do Tymoteusza (1Tym. 6:14), który stoi tutaj jako przedstawiciel nauczycieli Kościoła przez cały Wiek Ewangeliczny, także używa wyrazu epifaneia w znaczeniu tego okresu, który jest drugim stadium Drugiego Przyjścia Pana naszego. Słudzy Prawdy muszą „zachowywać przykazania”, być posłuszni, aż do Epifanii, granicy ich przebywania na ziemi.

      (5) Według pierwszego określenia tego wyrazu możemy widzieć trafność w okazaniu Swojej obecności przez jasne świecenie Prawdy Maluczkiemu Stadku w ciągu Paruzji. Zaczęło się to w roku 1876, jak był powiedział, że zacznie się wkrótce po Paruzji, która wzeszła w październiku, 1874. (Zobacz „Powrót Pana naszego” stronica 44) Jest to zgodne z jego myślą, że Paruzja przeznaczona była dla umyślnej korzyści Kościoła, aby każdy członek Maluczkiego Stadka nauczył się podczas Paruzji, przez jasne świecenie Prawdy Żniwa, o obecności Pańskiej w Jego Drugim Przyjściu.

      (6) Jako okresy Paruzja i Epifania zachodzą jedno w drugie, coś na wzór tego, w jaki od roku 1874, aż dopóki ostatnia spłodzona z ducha osoba nie opuści ziemi, Wiek Ewangeliczny i Tysiąclecia zachodzą jeden w drugi.

poprzednia strona – następna strona