Dobrzy lewici w prawdzie epifanii (Jan) otrzymali nadzór starania mianowicie nad epifanią oświeconymi młodocianymi świętymi. Pochowanie Jezusa wyobraża daną obronę i wzgląd dla wiernych przez ich sympatyków w ich odciętym stanie, nawet niektórzy wodzowie z pomiędzy lewitów (Józef z Nikodemem) dołączyli się do tego. Trzęsienie ziemi wyobraża bunt (rewolucję) w małym Babilonie, który zaczął się około czerwca 1923 przez brata Fisher’a. Samobójstwo Judasza przez powieszenie wyobraża, jak klasa Judasza symbolicznie powiesiła się przez otwarte pokazanie się, że byli nauczycielami wielkich błędów, naprzykład wydawcy Strażnicy, mianowicie J. F. Rutherford i wydawcy P.B.I. z ich błędami na Daniela w tym czasie.

      Przebywanie Jezusa w śmierci przez części trzech dni wyobraża kompletną nieczynność ze strony nowych epifanicznych wysiłków ku lewitom, z powodu ich nieużyteczności pod tymi okolicznościami od połowy maja 1923 aż do grudnia 1924; te trzy dni zaczęły się w lipcu 1922 i skończyły się w lipcu 1925. Zmartwychwstanie stosuje się do odnowionych epifanicznych wysiłków, które zaczęły się przez druk, publikacje i cyrkulacje styczniowej z 1925 roku Teraźniejszej Prawdy (Present Truth), gdzie były omawiane błędy towarzystwa i P.B.I. z czasu, gdy praca epifanii przeciwko im była stłumiona. Żołnierze dający wiadomość o zmartwychwstaniu naszego Pana najwyższemu kapłanowi, wyobrażają pewnych stróżów w towarzystwie i P.B.I., którzy zwrócili uwagę wodzom fałszywych nauk tych dwóch grup o ponownej czynności klasie Jezusa. A wysiłki do zbicia nauk tej Prawdy i do stłumienia wrażeń stosują się do wysiłków Sanhedrynu, aby zaprzeć się zmartwychwstania Chrystusa. Bardzo czynne zainteresowanie, jakie przyszło z powodu tej nowiny między wielu dobrych lewitów w prawdzie epifanii i poza tym stosuje się do skutków nowin o zmartwychwstaniu naszego Pana na uczni. Ter. Prawda z 1925 służyła do lepszego przekonania wielu z dobrych lewitów, co stosuje się do wzmagającego przekonania się uczni o zmartwychwstaniu Pana aż do Jego objawienia się im w drodze do Emaus. Artykuł „Co znaczy to wszystko” w Present Truth z września 1925 (przedruk w Ter. Pr. z marca 1930) w jego skutkach względem wszystkich niemal lewitów, stosuje się do objawienia i jego skutków na apostołów w górnej sali. Tomasza nieobecność przy tej sposobności wyobraża niepowodzenie do odpowiedzi na trzy stopnie objawienia się klasy Jezusa. Jego przekonanie się siedem dni później zdaje się wyobrażać, jak od lipca 1931 do lipca 1938 ostatni z dobrych lewitów przekona się o prawdziwości usługiwania epifanią oświeconych świętych. Około tego samego czasu pokutujący z najgorszych lewitów (wyobrażone przez pokutującego na krzyżu złoczyńcę w ośmiu wielkich cudownych dniach) przyjdzie do przekonania o Boskim uznaniu posługi epifanią oświeconych świętych.

OSIEM WIELKICH CUDOWNYCH DNI
– FIGURA I POZAFIGURA

P. 1924, 11).

      Niektórzy z naszych drogich braci dziwili się, czy nasze przedstawienie o ośmiu cudownych dniach – figura i pozafigura (P. 22, 132 – 136; lub uprzedzający artykuł w tym numerze o ośmiu małych cudownych dniach) było prawdziwe. Na to odpowiadamy, że nie myliliśmy się w tym artykule, choć nie rozumieliśmy wszystko o ośmiu cudownych dniach, mianowicie, gdy najprzód w 1922 roku ten artykuł był pisany. Jego myśli wypełniły się jednak między ludem w prawdzie. Gdy znajdowaliśmy się w siódmym małym cudownym dniu, w pozafigurze czasu od piątku wieczora do soboty wieczora znajdowaliśmy się w czasie kiedy nasz Pan w typie znajdował się w grobie. I co się tyczyło jakiejkolwiek pracy przeciwko złym lewitom i ich obrońcom, nawet przeciwko dobrym lewitom między niemi, byliśmy od 16 maja 1923 nieczynnymi, małymi, pogrzebanymi dla nich, choć wysyłaliśmy interesującym braciom z ludu Bożego ochotnicze numery Ter. Prawdy, które traktują o popełnionych buntach lewitów przed 16 majem 1923. Takich złych wodzów lewitów zostawialiśmy osobno, co się tyczy sprzeciwiania się ich buntom między nimi, ich partyjnymi obrońcami i ich towarzyszenia z dobrymi lewitami. I to dlatego, że wodzowie złych lewitów i ich partyjni obrońcy odcięli nas zupełnie od wszystkich naszych praw owocnego działania między nimi, pozaobrazowo przeklęli i ukrzyżowali nas względem naszego działania między nimi odnośnie naszych nauk i praktyk, jako przeciwne ich niewłaściwym naukom i niewłaściwym praktykom, które zaczęli, począwszy od 16 maja, 1923. Dlatego nie posyłaliśmy im żadnej literatury, któraby sprzeciwiała się ich naukom i praktykom, które od 16 maja 1923 wprowadzili, choć jak w P. 23, 139, 140 i poprzedni paragraf omawia, wskazaliśmy te rzeczy epifanią oświeconym świętym.

      Gdy pisaliśmy o ośmiu cudownych dniach w jesieni 1922 wyraziliśmy niepewność względem tego, czy myśl, którą tedy daliśmy, miała rozszerzyć się w szóstym cudownym dniu do nominalnego ludu Bożego, czy też miała być ściśle zastosowaną tylko do ludu w prawdzie (P ’22, 138 ostatni paragraf). Z Psalmu 2:1-3; Dz.Ap. 4:23-31 wiedzieliśmy, że w pewien sposób będą te osiem cudownych dni włączać w siebie także udział nominalnego ludu Bożego z punktu stanowiska Kościoła z państwem; lecz nasza niepewność powstała z faktu, że oprócz jednego jasnego odnoszenia się. do nominalnego ludu Bożego, wyobrażonego przez pogańskich Greków (Jan 12:20-36) i jednego możebnego odnośnika do kleru (Mat. 23:1-39) i tylko jeżeli byśmy dali podwójne zastosowanie do Mat. 23:1-39, wszystko w pięciu pierwszych cudownych dniach, jak były one przez nas zrozumiane, odnosiło się do ludu w prawdzie. Lecz gdy nadszedł 16 maj 1923, zamiast być od nominalnego kościoła i państwa symbolicznie potępieni i ukrzyżowani, owszem zaczęliśmy działać przeciwko im, a to dało dowód, że byliśmy przeciwko im bardzo żywymi. i widzieliśmy, ma się rozumieć, że osiem małych cudownych dni jak na nie patrzeliśmy, nie włączały w siebie nominalnego kościoła i państwa. Wiedząc z różnych innych rzeczy, że znajdują się większe i mniejsze pozafigury w różnych biblijnych typach, zastanawialiśmy się nad tym po 16 maja 1923, czy rzecz się nie ma tak samo z ośmiu cudownymi dniami, i dla naszego szerszego wyrozumienia i radości dowiedzieliśmy się, że dotychczas wypełnione fakty zgadzają się do podwójnego zastosowania osiem cudownych dni. Nasze badanie objawiło nam ten fakt, że gdy zastanawiamy się nad 80 lat okresów Parousii i Epifanii, – 1874 do 1954 – że ten okres czasu zgadza się z tym, co w tym artykule nazywamy „osiem wielkich cudownych dni” i że powinniśmy odnaleźć większe pozafiguralne zastosowanie podanych rzeczy, które działy się w pierwszych pięciu cudownych dniach ostatniego tygodnia naszego Pana w ciele w pozafigurze, od października 1874 aż do tego czasu, kończąc ostatni piąty wielki cudowny dzień, według tego punktu widzenia, w październiku. 1924. Z tego punktu zapatrywania 80 lat są pozafigura 8 dni, 10 lat pozafigura na każdy dzień, a 5 miesięcy pozafigura na każdą godzinę.

      Teraz postąpimy do wyjaśnienia kilka szczegółów: Najprzód podamy tablicę figury i pozafigury z punktu chronologii ośmiu wielkich cudownych dni:

poprzednia strona – następna strona