Teraźniejsza Prawda nr 46 – 1930 – str. 37

Ściśle mówiąc, jak łączność pokazuje, Zach. 11:12, 13 odnosi się do epifanii oświeconych świętych jako sług prawdy. Miejsce tych wierszy i ich pokrewieństwo do dwóch poprzedzających i czterech następujących wierszy zdaje się dowodzić, że odnoszą się do epifanii oświeconych świętych jako specjalnych sług Boskich, zaczynających przechodzić pod zdradzieckie doświadczenia, gdy całe maluczkie stadko zostało laską pociechy nakarmione (wiersze 7, 10, 11) i przed zaczęciem karmienia kogokolwiek z nich laską związujących, (w. 14). Dlatego to zdradzanie zaczęło się w pewnym czasie po śmierci naszego Pastora, po 31 października 1916 – i przed 17 grudniem, 1917.

      Nadmieniliśmy (w Ter. Pr. nr. 43, str. 83- ), że takie zdradzanie zaczęło się późno w 1916; lecz dojrzalsze myśli przekonywują nas, że wszystkich wodzów w prawdzie szczególne działania chwytania władzy przed lipcem 1917, nie należą do czynów zdradzieckich, lecz do tych, którzy doprowadzili do czynności taką klasę, która później za cenę władzy miała zdradzać epifanią oświeconych świętych jako sług prawdy. Kładziony nacisk na pozaobrazowego Eliasza i Elizeusza rozłączenie, w Piśmie Św. i w piramidzie, przekonywuje nas, że zdrada zaczęła się po rozłączeniu. Dlatego datujemy początek zdradzieckiej pracy z dwutygodniową podróżą br. Rutherforda w pierwszej części lipca, 1917, podczas którego czasu za cenę władzy bardzo fałszywie przedstawił naszą brytyjską czynność, i większość zarządu, wydatnym braciom, aby zabezpieczyć dla siebie podporę pierwszych do odrzucenia większości zarządu, a później fałszywie przedstawił ich, nas i naszych obrońców całemu Kościołowi przez jego przesiewanie żniwa itd. Dlatego około 1 lipca 1917, wypełnienie Zach. 11: 12, 13 zaczęło się. Fakty odnośnie zaczęcia wypełnienia Zach. 11:12.13 uzdolniają nas do ustanowienia czasu, kiedy pozaobraz ostatnich sześciu dni Jezusa ziemskiej kariery zaczai się. Uczta w Betanii, przy końcu której Judasz znalazł błąd w Marii i Jezusie, i po czym zaraz jego zdradziecka czynność zaczęła się, odbyła się 6 dni przed śmiercią naszego Pana (Jan 12:1-8; Mat. 26:6-16). Widocznie w pewnym czasie w sobotę po południu, Jezus przyszedł do Betanii i późno po południu odbyła się uczta w domu Szymona trędowatego, na której był Jezus. Bardzo rychło w sobotę wieczorem, po gorzkim obwinieniu Marii a także w odnoszeniu do Jezusa, Judasz odwiedził pierwszy raz głównych kapłanów, aby zdradzić Jezusa.. Ten czyn stosuje się do czynów brata Rutherforda i jego współkonspiratorów, począwszy, jak powyżej podane, około 1 lipca 1917. Dlatego początek tej soboty w wieczór równa się do około 1 lipca 1917. Biorąc dzień za rok, następne osiem dni zaczynając od tego wieczora którego zaczęcie stosuje się do około 1 lipca 1917, da nam skład pozaobrazowych dat, które, jak się wypełniły, pokazały nadzwyczajne sprawy i rozumiemy, że nasze wyrozumienie jest prawdziwe. Aby to wyjaśnić, przedstawiamy następującą tablicę czasu, figury i pozafigury:

      W krótkości śledzilibyśmy pozafigurę wypadków od soboty po południu do Soboty późno w wieczór przed śmiercią naszego Pana, jak podaje Jan 12:1-8; Mat. 26:6-16; Mat. 14:3-11 stosownie do wypadków czasu zaraz krótko po śmierci br. Russella, aż do jesieni 1917. Szymon trędowaty zdaje się wyobrażać Wielkie Grono, mianowicie w jego wodzach, jak podane o Marii, siostrze Mojżesza, która stała się trędowatą, wyobrażając Wielkie Grono: Wieczerza (uczta) wyobraża sposobności do przybrania właściwych władz i do przywłaszczenia sobie niewłaściwych władz i użycie takowych po stronie wodzów Wielkiego Grona po śmierci naszego Pastora. Wodzowie Epifanią oświeconych świętych (Jezus) i dobrzy lewici (jedenastu apostołów) i lewici w prawdzie (później niektórzy lewici z nominalnego kościoła widocznie dołączą się do podobnej czynności), którzy zdradza wiernych dla władzy (Judasz), byli gośćmi przy tej okazji. Niewodzowie Wielkiego Grona (Marta) służyli czynnie przy tej okazji; gdy zaś niewodzowie Maluczkiego Stadka (Maria) udzielili najlepszego i najchwalebniejszego poparcia wodzom Maluczkiego Stadka (Jezus), robiąc ich nauczanie, czynności i prowadzenie się zapachem przed innymi. Wszyscy lewici (apostołowie) narzekali na to, a mianowicie wodzowie chwytający do władzy i zdrajcy braci (Judasz). Łazarz wyobraża prawdopodobnie Młodocianych Świętych, którzy przy końcu służby naszego Pastora zostali mniej lub więcej do sprawy Pańskiej pobudzeni, gdy spłodzenie ustało, a pokłosie zaczęło się, postępowało i skończyło się.

      Chwytający władzę wodzowie gniewali się na miłujące, z zaparciem samych siebie poparcie, które było dane wodzom maluczkiego stadka (Jezusowi) przez mniej znakomitych członków, (Marię) poszli do głównych lewickich braci (głównych kapłanów itd., którzy także zdają się wyobrażać kler w chrześcijaństwie, i wierzymy, że ci także wejdą w krótkim czasie w podobne pozaobrazowe czynności z niektórymi lewitami nominalnego kościoła, jako części pozaobrazowego Judasza) kupcząc o zdradę wodzów maluczkiego stadka za cenę władzy. Tak widzimy, że wypadki od soboty po południu do soboty późno w nocy stosują się bardzo dobrze do wypadków, które zaczęły się krótko po śmierci naszego Pastora i trwały do jesieni 1917. Różne podania dane w powyższych odnoszeniach z podaniem Św. Łukasza (Łuk. 22:1 – 6) harmonizujemy jak następuje: Św. Mateusza i Marka podania łączą wizytę Judasza do Kapłanów z ucztą w Betanii, o której mówi Jan (Jan 12:1 – 12) że odbyła się w sobotę przed ukrzyżowaniem; lecz ponieważ odbyło się także specjalne zebranie Sanhedrynu we wtorek wieczorem przed ukrzyżowaniem, kiedy także Judasz go odwiedził, (porównaj Łuk. 22:1 – 6 ; Mat. 26:1 – 5; Mark. 14:1, 2). Św. Mateusz i Marek, ponieważ następująca zasada grupowania spokrewni}a nieco wypadki, mówiąc o zebraniu we wtorek wieczorem przed powiedzeniem o uczcie i Judasza pierwszej wizycie do kapłanów w przeszłą sobotę. Łukasz jest jedynym ewangelistą, który mówi o wizycie Judasza do kapłanów we wtorek wieczorem.

      Potrzebną rzeczą, jest teraz dla nas dać dowód, że nasz Pan wjechał do Jeruzalemu jako Król w triumfie w poniedziałek rano a nie w niedzielę rano, jak ludzie ogólnie wierzą. Wszyscy zgadzamy się, że ten dzień tego wejścia był 10 dzień miesiąca Nisan, kiedy pozaobrazowy Baranek został odłączony na zabicie (Mar. 11:18) i że dzień Jego ukrzyżowania był 14 dzień Nisan, gdy, jako pozaobrazowy Baranek umarł (1 Kor. 5:7, 8) jak również zgadzamy się, że żydowski dzień zaczynał się o 6 godzinie wieczorem. A ponieważ śmierć naszego Pana odbyła się 14-go Nisan w piątek, ten 14 Nisan musiał zacząć się w czwartek o 6-tej wieczorem. Dlatego Nisan 13-ty zaczął się w środę o 6-tej wieczorem; Nisan 12-ty we wtorek wieczorem o 6-tej; Nisan lity w poniedziałek o 6-tej wieczorem, a Nisan 10-ty w niedzielę o 6-tej wieczorem. Dlatego ten 10-ty Nisan był od niedzieli 6-tej godziny wieczorem do poniedziałku 6-tej wieczorem. Dlatego w poniedziałek rano Jezus wjechał triumfalnie do miasta Jeruzalem, a nie w niedzielę, tak jak nominalny kościół uznaje święto palmowej niedzieli. Lecz niektórzy nie zgadzają się z tym, ponieważ św. Jan (Jan 12:12-19) pokazuje, że Jezusa wjazd do Jeruzalem był w dniu po pomazaniu nóg Jezusa maścią szpikonardową i Judasza

poprzednia strona – następna strona