Teraźniejsza Prawda nr 37 – 1928 – str. 86
a pociągające do grzechu, (7) zaspokojenia sprawiedliwości, (8) wyroku Adamowego, (9) ziemskich cech Przysięgą związanego Przymierza, (10) łaskawej miłości Bożej, (11) zasługi Chrystusowej, (12) Nowego Przymierza, (13) doświadczenia na żywot i (14) niemożliwości wejścia do Wysokiego Powołania z powodu jego nieotwartych drzwi, co nie jest ich winą. Fakt, że jedna klasa żyła, gdy było za wcześnie, aby Sprawiedliwość Boska mogła być zaspokojona na podstawie przyczytanej zasługi, i fakt, że druga żyje, gdy jest za późno, aby Sprawiedliwość Boska zaspokojona była na podstawie przyczytanej zasługi, przez co przystęp do Wysokiego Powołania jedynie jest możliwy, są faktami, które są zrównane wobec Sprawiedliwości i Okupu tym względem, że i jedni i drudzy żyli, gdy było za wcześnie, aby Sprawiedliwość Boska mogła być zaspokojona dla nich za pomocą przypisanej zasługi. Przeto danie Młodocianym Świętym tych warunków sposobności stania się Wspólnikami Starożytnych Świętych na czas Tysiąclecia w nagrodzie i w służbie tak samo nie jest przeciwne Sprawiedliwości Boskiej i Okupowi, jak nie jest danie Starożytnym Świętym sposobności do przystosowania się do ich nagrody i służby Tysiąclecia. Św. Paweł i „On Sługa” byli jednymi z pośród najgłębszych i najwybitniejszych umysłów w kwestii rozważania o Okupie, i to kiedykolwiek żyli, bez porównania zdolniejszymi niż Redaktorowie Strażnicy, a jednak nie przeczyli Okupowi w swoich naukach Tymczasowego Usprawiedliwienia (Rzym. 4:3-12), jako dającego Młodocianym Świętym (Gal. 3:6-9; 2Tym. 2:22; Joel 2:28) stanowisko przyjaźni z Bogiem i doświadczenia wiary i posłuszeństwa, nie stanowiska w doświadczeniu na żywot, podobnie jak się rzecz miała w ich nauczaniu o Starożytnych Świętych.
Goły fakt, że Młodociani Święci żyją po zmartwychwstaniu Jezusa, nie jest rzeczą decydującą o zasadach ścisłej Sprawiedliwości i Okupu. Sprawiedliwość Boska nie może nigdy zgodzić się, ani przed ani po Zmartwychwstaniu Jezusa, na pogwałcenie jej, czego postępowanie z Młodocianymi Świętymi tak samo jak ze Starożytnymi Świętymi nie czyni, jak nie uczyniło tego postępowania ze Starożytnymi Świętymi; a ponieważ jedynie zasługa Jezusowa potrafi przebłagać Sprawiedliwość, a nie zaś, w jakim czasie kto żyje, przeto wszelki argument czasu oparty prawdziwie na Sprawiedliwości i Okupie, który by obalił zgodność pomiędzy Sprawiedliwością Boską i Okupem z jednej, a sposobności zakwalifikowania się Młodocianych Świętych z drugiej strony (ponieważ dane im jest, gdy znajdowali się pod karą, ze względu na przyszłe zastosowanie Okupu, jak było ze Starożytnymi Świętymi) tak samo obaliłby pomiędzy Sprawiedliwością Boską i Okupem z jednej, a sposobnością do zakwalifikowania się Starożytnych Świętych z drugiej strony, albowiem to nie różnica: Czasu; jak1 omawiany artykuł utrzymuje, lecz zasadnicza natura Sprawiedliwości Boskiej i Okupu w ich stosunku, do Tymczasowo Usprawiedliwionych i niespłodzonych poświęconych ze względu na przyszłe zastosowanie zasługi, rozstrzyga o sprawie. Przeto argument omawianego artykułu jakoby działanie takiej sposobności teraz było przeciwne Sprawiedliwości i Okupowi, jest niezgodny z Pismem, jest nierozsądnym i niezgodnym z faktem przypuszczenia – jest argumentem zaciemniającym sprawę.
Streszczając w formie pytania i odpowiedzi: co uczyniło Wiernych Starego Testamentu być użytecznymi do Starożytnej Świętości Tymczasowe Usprawiedliwienie, poświęcenie i wierność w ich doświadczeniach wiary i posłuszeństwa, ze względu na przyszłe zastosowanie Okupu dla nich? Co czyni teraz Niespłodzonych Poświęconych przydatnymi do Młodocianej Świętości? Odpowiedź: Ze względu na przyszłe zastosowanie Okupu dla nich – te same trzy rzeczy. Innymi słowy przez Tymczasowe Usprawiedliwienie Bóg dał obydwom tym klasom, ze względu na przyszłe zastosowanie Okupu dla nich, sposobność zdobycia
kol. 2
nagrody, która uwielbi Imię Jego, a przeto ich doświadczenie wiary i posłuszeństwo jest, zarówno w obydwóch klasach zgodne z Okupem.
Omawiany artykuł utrzymuje, że gdy nasz drogi Pastor nauczał o wspólności w czasie Tysiąclecia Młodocianych Świętych ze Starożytnymi Świętymi w nagrodzie i służbie, to miał na myśli tylko tych niespłodzonych poświęconych, którzy żyć będą w czasie między spłodzeniem ostatniego członka Maluczkiego Stadka a czasami Restytucji, a potem artykuł przystępuje do zaprzeczenia tej Prawdy. Artykuł ten, na dowód, że taka była jego myśl, cytuje tylko część tego, co powiedział, że obejmował on tych wszystkich, którzy nie mogli być zaopatrzeni w korony i dlatego nie mogli być spłodzeni z ducha, od czasu końca Ogólnego Wezwania w roku 1881 aż do nastania Restytucji. Oba te dwa kierunki myśli wyjaśnia on w dwóch paragrafach F 185 i 186. Wstępne zdanie z pierwszego, z tych ustępów dowodzi, że ma on na myśli i jednych i drugich: „Inny punkt rodzi się tutaj: Wobec faktu, że Wysokie Powołanie (Ogólne wezwanie) jest zamknięte (skończyło się w roku 1881; nie mówi on: Wobec faktu, że Wysokie Powołanie się skończy) itd. Mamy tutaj drugi przykład, jak Redaktorzy powiadają tylko połowę Prawdy, a potem, nie chcąc, abyśmy cieszyli się choćby tą połową, zaczynają nawet jej zaprzeczać!
Twierdzenie w ich artykule, że Żniwo zaczęło się w roku 1878 i że skończyło się w roku 1918, zbiliśmy już w przeszłych wydaniach, do których odsyłamy naszych czytelników po szczegóły. Potwierdzenie przez Piramidę tego zbicia, co się tyczy roku 1918, znajduje się w artykule „Zbadanie Olsonizmu” w angielskim numerze. Ponieważ ostatni członek Maluczkiego Stadka został spłodzony w Jesieni 1914 roku, jak wykazaliśmy w Ter. Prawdzie, i ponieważ ostatni członek Maluczkiego Stadka został przypieczętowany na czole na Wiosnę w roku 1916, jak wykazaliśmy również w Ter. Prawdzie, przeto wszystkie osoby poświęcające się od czasu pierwszej z tych dat nie mogą według Pisma Świętego spodziewać się przynależności do Maluczkiego Stadka, i nie należy pobudzać ich do spodziewania się tego. Pobudzanie ich do fałszywych nadziei teraz przyniosłoby im tylko kiedyś tym większy zawód.
WYJAWIENIE INNYCH PÓŁPRAWD
Dalej omawiany artykuł utrzymuje, że „Nikt z rodzaju ludzkiego nie może stanąć przed Bogiem bez Pośrednika i Orędownika”, i stąd też rozumuje, że nie może być sposobności zakwalifikowania się do Młodocianych Świętych nim Nowe Przymierze zacznie działać, ponieważ nie są oni ani pod Pośrednikiem ani Obrońca. Cytujemy powyższe zdania jako przykład bezwzględnych oświadczeń i półprawd, w jakie artykuł ten obfituje. Następujące poprawki trzeba uczynić, ażeby zdanie to mówiło prawdę; (1) Aby Adam i Ewa przed ich upadkiem, i Jezus nie zostali wyłączeni jako nie mający stanowiska przed Bogiem, słowo „upadłego” lub inne równoznaczne musi być wytrącone przed słowem „rodzaju.” Redaktorzy zgodzili się na to, jak późniejsze ich słowa dowodzą. (2) Aby stanowisko Starożytnych Świętych w stosunku przymierza z Bogiem, jako Usprawiedliwionych do przyjaźni, będących pod doświadczeniem wiary i posłuszeństwa, ale nie doświadczeniem na żywot, nie było wykluczone, zdanie musi być po; prawione, aby brzmiało mniej więcej: „Nikt z upadłego rodzaju ludzkiego nie może stanąć w stosunku przymierza przed Sprawiedliwością Bożą w doświadczeniu do żywota bez Pośrednika lub Orędownika!” Tak poprawione zdanie wyraża prawdę, lecz tak poprawione zdanie burzy argument Strażnicy, oparty na połowie prawdziwego zdania, jak następujące względy dowodzą: Bóg wszedł bez Pośrednika i Obrońcy w stosunek przymierza ze Starożytnymi Świętymi, nie w rzeczy samej jako z ulubionymi przez Sprawiedliwość Jego od kary w doświadczeniu na żywot