Teraźniejsza Prawda nr 35 – 1928 – str. 52
Wdowa przy bramie miasta reprezentuje znakomitość protestujących. Drwa (dwa drewniane kije) reprezentują antypapieską Wszechwładzę i Anty-bałwochwalstwo. Zbieranie drew reprezentuje zbieranie biblijnych, faktycznych i rozumnych argumentów odnośnie tych przedmiotów. Znalezienie jej przez Eliasza i prośba jego, aby dał jej jeść i pić, lecz ażeby przedtem nakarmiła siebie i syna jej, wyobraża ruchy reformacyjne protestujących i jest obrazem na 1) poświęconych braci, którzy przyszli z Hiszpanii i znaleźli publicznie protestujących, jako partię odznaczającą się badaniem i działaniu przeciwko Papieskiej Wszechwładzy i bałwochwalstwu i 2) gorliwie szukając od protestujących, którzy byli wtenczas czynnymi, instrukcji około tych linii prawd, których mogli być w stanie im udzielić. Pozaobrazowy Eliasz przyobiecał im wtedy udzielić następnych pokarmów około tych linii. Garniec reprezentuje Biblię, którą Charlemagne i Louis odpisali od mnichów (zakonników) i umieścili po Kościołach i Klasztorach w Lombardii, Francji i Niemczech. Mąka reprezentuje małe biblijne prawdy, które znaleźli w Biblii. Bańka z oliwą reprezentuje ducha wyrozumienia niektórych biblijnych przedmiotów (Mat. 25:1-12). Protestująca partia, jak powyżej powiedziano, udzieliła pozaobrazowemu Eliaszowi potrzebną prawdę, i następne uczty przetrzymały podczas pozafiguralnej posuchy protestującą partię i ich ruchy reformacyjne przez około jedno stulecie, tak jak pozafiguralny Eliasz obiecał.
Louis Pobożny posłał w r. 813 Claudiusa do Turynu a Agobarda do Lyons’a z wyraźnym poleceniem działania przeciwko Papieskiej Wszechwładzy i Bałwochwalstwu. Ci a przeważnie ten pierwszy z nich popierali licznych równo usposobionych braci w ich dzielnej walce około tych linii, nawet wyrzucali obrazy i relikwie z kościołów. To doprowadziło Claudiusa w walkę z papieżem, któremu powiedział, gdy tenże protestował przeciwko reformacyjnem działalnościom, że jeżeli Papież będzie się z nim obchodził jak Apostoł, to go uszanuje, lecz jeżeli nie, wtenczas Mat. 23 :2-4 odnosi się do niego. Ich mówcze i literackie czynności, które najwięcej były ześrodkowane w Claudiusie jako ich bohaterze, doprowadziły do nienawiści partię Papieską; ale także zatwardziało partię protestujących, trzymało ich reformacyjny rucs (syna wdowy) w czynności, mianowicie w Lombardji, Francji i Niemczech, skutkiem czego kler i klasa panujących Francji, Lombardji i Niemczech zdobyli prawa i władze, których później nazwano „Gjalickie Wolności Kościelne”, i których duch liberalny mógł być znaleziony gdziekolwiek w chrześcijaństwie. Ten duch i wolność pozwoliły wielu francuskim i niemieckim klerykom pod przywództwem Metropolitańskiego Hincmar, arcybiskupa z Rheims we Francji 845-882, i Metropolitańskiego Hatto I, arcybiskupa z Mainz w Niemczech, 891-913 stawić zwycięski opór przeciw Papieskiej Wszechwładzy. Duch ten utrzymywał Francję i Niemcy przez długi czas wolnymi od Bałwochwalstwa i czczenia aniołów, świętych, obrazów i relikwii, jakie w tym czasie panowało. Duch ten dozwolił Ratramusowi zbić bałwochwalstwo (transubstancję), które było wprowadzone do mszy oryginatora, zakonnika Paschasiusa Radbertusa, który umarł w r. 865. Bez poparcia ze strony takiej partii, która posiadała takiego ducha i popierała takie wolności, pozaobrazowy Eliasz nie mógł by przeżyć wśród takiego papieskiego ducha.
Wiersz 17-24. Jak powyżej wykazano z dziesiątego stulecia, ruchy reformacyjne prowadzone przez pozafiguralnego Eliasza były trzymane w życiu przez partie protestujące. Syn wdowy żył. Lecz rychło w dziesiątym stuleciu, co historia nazywa „ciemnym stuleciem”, powyższe ruchy reformacyjne (syn wdowy) umarły i nic nie mogło być uczynione do ich ożywienia aż dopiero w połowie następnego stulecia. Starania do ożywienia nie były uczynione przez protestującą partię (wdowę), która w tym czasie była głęboko zgnębioną i przezwyciężoną; lecz to było uczynione przez pracę niepartyjną, (Eliasz biorąc dziecko
kol. 2
od matki do swego pokoju) zupełnie w zakresie religijnym. Całkowicie było potrzebnym, ażeby uczynić trzy zamiary przeciw papieskiej Wszechwładzy i bałwochwalstwu nim ruch reformacyjny około tych linii mógłby być dobrze utwierdzony, (obudzenie umarłego syna). W trzech tych warunkach dwojakie reformy, to jest przeciw papieskiej Wszechwładzy i bałwochwalstwu musiały być wykonane.
Celibat Kapłaństwa uwalniając kler od towarzyskich i w pewnej mierze narodowych związków, wiąże Rzymsko Katolicki Kler do papieskiej Wszechwładzy więcej, aniżeli do krajów, w których przebywa. Dlatego też papiestwo było za celibatem. Cokolwiek podtrzymywało celibat, podtrzymywało papiestwo, a cokolwiek osłabiało celibat, osłabiało papiestwo. Hildebrand (1015 – 1078) później jako papież nazwany będąc Grzegorzem VII zawsze był przeciwny niemoralności i małżeństwu kleru i zręcznie odwrócił uczucie ludzi przeciw małżeństwu niektórych, jako też przeciw niemoralności innych z kleru, twierdząc, że to jest wszeteczeństwem. W Lombardii wielu kleryków było mocno niemoralnymi. Hildebrand zmuszał wszystek kler do moralności i celibatu. Ostatniemu mocno sprzeciwili się kler Longobardski i szlachta na czele arcybiskupa Guido’a z Milanu. W dalszym ciągu walki uległość do papiestwa była odmówiona. Walka trwała 30 lat (1046-1076) i Rzym zwyciężył. Pozafiguralny Eliasz nie mógł utwierdzić reformy przeciw papieskiej Wszechwładzy i bałwochwalstwu, przez co wiele krwi zostało rozlane w tej walce. Jednocześnie od 1045-1079 ruch reformacyjny został podniesiony przeciw bałwochwalstwu i transubstancjacji przez Berangera z Tours we Francji, który był najzdolniejszym mężem tego czasu i doprowadził do znacznego sporu, lecz także zmuszony został do skończenia kontrowersji przez Hinderbranda 1079; tak więc ruch reformacyjny przeciw bałwochwalstwu został załatwiony przez Hildebranda, jednego z najsilniejszych papieży. Te niepomyślne zamiary przeciwko papieskiej wszechwładzy i bałwochwalstwu wyobrażają w pozafigurze pierwszy niepomyślny zamiar ożywienia syna wdowy. Było pierwszym zamiarem przed końcem dziewiątego stulecia i trwa 150 1. w którym to czasie pozafiguralne dziecko nie żyło.
Drugi i niepomyślny zamiar reformy przeciw Papieskiej wszechwładzy i bałwochwalstwu otrzymał początek ud Piotra Abelarda (1079-1142), najzdolniejszego nauczyciela i teologa dwunastego stulecia. Oprócz innych rzeczy wprowadził on użycie rozumu do tłumaczenia nauk Pisma Św. i Rządu Kościoła. Jego zasady doprowadziły go i jego uczni do sprzeciwiania się duchowi panującemu; niektórzy z nich jak Piotr z Bruys w Holandii, Henryk z Lausanji w Szwajcarii i we Francji południowej, 1106-1148; Arnold z Brescji w Longobardach, 1136-1155, we Włoszech, atakowali Papieską Wszechwładzę. To doprowadziło do znacznego wzruszenia, w którym Piotr, 1126, został spalony na stosie, Henryk 1148, został osądzony na dożywotnie więzienie, a Arnold 1155, został uduszony i reforma przeciw papieskiej wszechwładzy znów nie miała powodzenia. Jednocześnie Aebelard był mocno prześladowany, i zmuszony milczeć, a jego zdolny uczeń, Folmar von Triefenstein w Niemczech, zmuszony został zaniechać podobną walkę. Tak więc drugi raz pozafiguralny Eliasz chciał wzbudzić ruch reformacyjny przeciw papieskiej wszechwładzy i bałwochwalstwu i nie mógł być przywrócony do życia.
Trzeci zamiar do pobudzenia ruchu reformacyjnego przeciw papieskiej wszechwładzy i bałwochwalstwu był uczyniony przez Piotra Waldo, od 1173-1217, któremu dopomagali bracia z Francji i z Włoszech. W ruchu francuskim udała się reforma przeciw papieskiej wszechwładzy, jako też udała się w ruchu włoskim przeciwko papieskiemu bałwochwalstwu. Ruch ten rozszerzył się na większą część Europy; papieska inkwizycja (II Tom Wykładów Pisma Św.) pod kierownictwem jednego z najsilniejszych papieży, Inocenta III nie pokonała teraz obalić reformy.