Teraźniejsza Prawda nr 22 – 1926 – str. 44
ruchach od czwartego do blisko dziewiątego stulecia, zgromadzili się przeciwko Klerykalistycznym błądzicielom tak samo jak Abizeronowie w typie zgłosili się i śli za Gedeona głosem trąby.
RUCHY REFORMACYJNE
(17) W 35 wierszu mamy krótką historię wyobrażającą ruchy reformacyjne od dziewiątego do końca piętnastego stulecia. To krótkie określenie jest pokazane obrazowo w doświadczeniach Eliasza w 1 Król 17:1-18:33 na które rzeczy już wytłumaczyliśmy w Polskiej Ter. Pr. Pozaobraz. Jak w typie (35) po powołaniu do walki były cztery grupy (Manase, Aser, Neftali i Zabulon) Abizeritów, tak w pozafigurze widzimy cztery różniące się wysiłki reformacyjne, następujące po Ariańskcih i mu pokrewnionyeh ruchach. Pierwszy z nich, stosujący się do zebrania Manasowego pod dowództwo Gedeona miał jako głównych posłańców Klaudiusza z Turinu, Agobarda z Lyons i Katrammusa z Korbji, główne pozafigury posłańców Gedeona do Manasy, i trwał z wielką owocnością przeciwko Papieskiemu bałwochwalstwu i wszechwładzy, mianowicie w północnych Włoszech, Francyi i Niemczech, podczas dziewiątego stulecia. Możemy nadmienić, że trzy wysiłki były uczynione nim jeszcze jeden pomyślny ruch reformacyjny mógł być uczyniony trwałym; pierwszy wysiłek zaczął się w 1045 przez Berengar’a z Tours Giuido’na z Milanu, drugi przez Piotra Abelarda i trzeci, ten pomyślny, w 1173 przez Piotra Waldo. Między zaczęciem się pierwszego wysiłku a trzecim wysiłkiem było 128 lat. Rozumiemy, że ten ruch, składający się z tych trzech wysiłków do uczynienia trwałego ruchu reformacyjnego jest wyobrażony przez powołanie do walki Asera; a powyżej nadmieniona druga część braci są głównymi pozaobrazami posłańców Gedeona do Aser. Trzeci antypapieski i antybałwochwalski ruch reformacyjny zaczął się przez Marsiliusa, 1309 po Chr. trwał do Wyklifa i zakończył się przez Hussa w 1415. Rozumiemy, że ten ruch reformacyjny jest pokazany w powołaniu Zabulona; gdy zaś tych trzech nadmienionych braci są głównymi pozaobrazami posłańców Gedeona do Zabulona. Następny ruch reformacyjny był doktrynalnym którego dwuch głównych wodzów byli Jan Wessel i Jerome Savanarola. Ten ruch utwierdził cztery główne zasady protestanckiej Reformacyi: (1) Biblię, jako jedyne Źródło i Regułę wiary i praktyk; (2) Uznanie Jezusa za Głowę w wszystkich rzeczach nad Kościołem; (3) Usprawiedliwienie tylko z wiary; i (4) Kapłaństwo wiernych. Rozumiemy, że ten ruch był wyobrażony przez Gedeona powołanie Neftali i tych dwuch wspomnianych braci są głównymi pozaobrazami posłańców Gedeona do Neftali. W tych wszystkich ruchach była dana przychylna odezwa do naszego Pana wezwania przez Jego posłańców, (i zajechali im).
(18) W wierszach 36-40 możemy zauważyć krótką historię, która jest typem na naszego Pana doświadczenia łącznie z reformacyą na sekty i ruchem żniwa. Jak w typie Gedeonowi były dane dwa znaki jako upewnienie zwycięstwa w jego poselstwie, tak samo w pozafigurze, pozafigury tych dwuch znaków były dane naszemu Panu jako upewnienie Jego zwycięstwa w wyzwoleniu ludu Bożego z ręki ciemiężycieli. Rozumiemy, że runo wełny wyobraża reformacyjne Kościoły – Luterański, Prezbiteriański, Baptyski, Episkopalny itd. Wełna jest użyta do wyobrażenia usprawiedliwienia z wiary (Iz. 1:18) co było stanowiskiem i uczeniem prawdziwych członków tych Kościołów; dlatego dobrze są wyobrażeni przez runo wełny. Ziemia wyobraża wszystkich poza Kościołami. Rosa wyobraża prawdę na czasie. Wełna napełniona rosą wyobraża, że podczas reformacji na sekty prawda na czasie miała być znalezioną tylko w tych sektach, nasycając je i nie mogła być znalezioną poza onymi sektami (a wszystka ziemia sucha będzie). Jak więc może to być faktem, iż prawda mogła być znalezioną tylko w tych sektach a nie poza nimi, i jak to może być dowodem, że Bóg używał by naszego Pana do wyzwolenia Jego ludu z ręki ciemiężycieli? Odpowiadamy: (1) że reformacyjne prawdy były wystarczające aby pochłonąć (2 Tes. 2:8) Papieską władzę w różny sposób, mianowicie rządowo, i w ten sposób dało naszemu Panu pewny dowód, że miał przewyższać przeciwko ciemiężycielom Duchowego Izraela. Oprócz tego (2) fakt, że dana Prawda przez reformację rozdzieliła chrześcijaństwo na wiele sekt i narodowości, uczyniła obalenie ciemiężycieli wiele łatwiejsze, niż jeżeli by chrześcijaństwo zostało w całości, narodowo i religijnie. Pełna czasza wody, którą Gedeon wyżął z wełny (runa) wyobraża całą Prawdę (razem) którą reformacja na sekty w sobie zawierała ta Prawda była korzystną dla ruchu po reformacji na sekty. Oczyszczona Świątnica posiadała tę czaszę pełną Prawdy dla jej celów, jako ci, którzy mogli wskazać do przychodzącego ruchu żniwa. Wyżymanie rosy wyobraża więc naszego Pana zbieranie wszystkich prawd w oczyszczonej świątyni z reformacji na sekty. Sama czasza zdaje się wyobrażać literackie dzieła, w które Pan włożył Prawdę.
(19) Wiersze 39 , 40 wyobrażają ruch żniwa i Prawdę, jako jeszcze jeden i ostateczny dowód dla Jezusa, że miał w zwycięstwie wyzwolić lud Boży od ciemiężycieli. Jak reformacja dała Prawdy, które niszczyły wiele Papieskich nauk i władzy i podzieliła Chrześcijaństwo narodowo i religijnie, i w ten sposób osłabiła ciemiężycieli ludu Bożego; tak samo ruch żniwa przygotował lud wolny od wszystkich twierdzeń sekciarskich dla Pańskich celów i dał wszystkie potrzebne Prawdy, aby kompletnie zbić błędy ciemiężycieli. Dlatego to było jeszcze jednem i ostatnim dowodem zwycięstwa dla naszego Pana nad ciemiężycielami ludu Bożego. Gdy podczas reformacji na sekty Prawdy na czasie przyszły jedynie przez reformacyjne sekty i były jedynie w nich (rosa tylko w wełnie), to podczas żniwa wszystkie sekty zostały wyrzucone z ust Boskich (Obj. 3:16) i żadna nowa prawda nie była znaleziona w nich (samo runo było suche, wiersz 39); a wiele świeckiej Prawdy, jak przedblask tysiąclecia było znalezione przez światowych ludzi, a nie w Kościołach. Tak więc Reformacja i Prawdy żniwa, podzielone Kościoły i narody i złączony lud poza Kościołami, stali się od Boga dla naszego Pana zapewnieniem Jego zwycięstwa nad ciemiężycielami.
(20) Teraz kończymy to krótkie badanie szóstego