Teraźniejsza Prawda nr 22 – 1926 – str. 43
Polecenie do wysieczenia (wiersz 25) ołtarza Baalowego, wyobraża Boskie polecenie dane Jezusowi, aby skasować urząd Żydowskiego Kleru, jako nie będącą więcej w Boskiem upodobaniu instytucją i aby obalić jej klerykalistyczne twierdzenia. Gaj, który był przy ołtarzu zdaje się wyobraża obrońców systemu klerykalistycznego. Wysieczenie zdaje się wyobrażać odrzucenie takich osób od łaski Bożej. – Rzym. 11:16-22.
(12) Ołtarz, (wiersz 26) dla którego zbudowania otrzymał Gedeon polecenie, wyobraża Kościół, który pod Głową Jezusa jest Ciałem Mesjasza – zakrytą od wieków i pokoleń tajemnicą. Jako taki zbudowany jest na tej samej opoce – na prawdzie odnoszącej się do Mesjasza to jest, że Mesjaszem jest Głowa Jezus, a Kościół Jego Ciałem – tak jak w typie Gedeon otrzymał polecenie zbudować drugi ołtarz na tej samej opoce, na której złożył jego pierwszą ofiarę. Wyrażenie w uporządkowanym miejscu jest w marginesie podane w uporządkowany sposób, to jest, że obrazowy i pozaobrazowy ołtarz miały być zbudowane podług Boskich zarządzeń pokazanych w typach Zakonu, co dla pozaobrazu znaczyło by jego przypisaną doskonałość przez zasługę Jezusa i jego przyjęcie przez Jehowę dla użytków ofiarniczych. Na tym ołtarzu człowieczeństwo Kościoła miało być ofiarowane (drugi cielec miał być ofiarowany). Drzewo w gaju zdaje się wyobrażać prawdy starego testamentu, kiedyś w posiadłości obrońców Żydowskiego Klerykalizmu, przez które to prawdy człowieczeństwo Kościoła, ofiarnicze pobudzone przez nich, miało być spożyte. To ofiarowanie Kościoła jest przyjęcia godną ofiarą (ofiarą całopalenia).
(13) Liczba dziesięć (dziesięć mężów) jest liczbą kompletną dla jakiejkolwiek natury, niższej od Boskiej, której kompletną liczbą jest liczba siedm. Dziesięć mężów dlatego zdaje się wyobrażać wszystkich ludzkich (a może również i anielskich) pomocników, których Pan używał dla Jego pracy ofiarowania Kościoła i obalenia Żydowskich Klerykalistów. Za pomocą tychże Pan nasz dokończył określoną Mu pracę (wiersz 27). Przez Jego lud usunął żydowskich klerykalistów i ich system, jako nie potrzebną rzecz dla Duchowego Izraela (porąbawszy ołtarz Baala). Przez nich zbił twierdzenia klerykalistyczne i odciął obrońców tego systemu, (porąbał gaj). Gedeona uczynienie tego w nocy, wyobraża, że Pan uczynił to w sekretny sposób z Jego ludem podczas tego wieku: „świat nie zna nas, jak Onego nie znał”. Niepotrzebne cierpienia są zaoszczędzane Pańskiemu ludowi przez właściwe zakrycie przed światem rzeczy, które należą jedynie dla Chrystusa (Głowy i członków Ciała).
(14) Wiersze 28-32 wyobrażają skutki Pańskiego ofiarowania Kościoła podczas żydowskiego żniwa. Mężowie miasta (wiersz 28) wyobrażają wodzów i wielkich w Judaizmie. Zaraz po zesłaniu Ducha Świętego (rychło rano) przeczuli oni, że dopytywano się względem ich autorytetu i władzy i zbito je przez chrześcijan, jak jest pokazane w sposobie, w którym patrzeli na kazania i urząd Apostołów. Stopniowo poznali, że zasady Prawdy odrzucały ich i ich system, że już więcej nie byli przedstawicielami Bożymi, (obalony ołtarz Baalów i gaj porąbany). Zauważyli, że
kol. 2
inna ofiara od ich była składana, i na zupełnie innym ołtarzu – który nie pozwalał na przywłaszczenie władzy, panowanie nad dziedzictwem Bożym lub na jakie inne samolubne rzeczy.
(15) Pilnie dowiadywali się (wiersz 29) kto to uczynił i wyśledzili, że to był Jezus. Domagali się od prawdziwych Izraelitów (Joas, wiersz 30) – którzy się teraz stali chrześcijanami – ażeby odrzucili Jezusa i przyłączyli się do pracy zniszczenia Jego Imienia i zasad (wywiedź syna twego niech umrze) z powodu skutków Jego Kazań na Żydowski system, ich wodzów i obrońców. Lecz prawdziwi Izraelici (wiersz 31) rozumowali przeciwko takim podpieraniom Klerykalistycznego systemu i przestrzegali, że takie uczynki żydowskich klerykalistów przeciwko Jezusowi były obroną samego szatana. Ogłosili, że wszyscy, którzy by zabrali takie stanowisko, zostali by odcięci jako gałęzie oliwnego drzewa (Rzym 11:24) podczas żniw żydowskich (niech umrze tego poranku). Dalej mówili: niech szatan i ci, którzy jak on, starają się panować nad dziedzictwem Pańskim, sami bronią, jeżeli mogą, prawa do takiego autorytetu. Dlatego chrześcijanie tego czasu w ciągu dalszym wyzywali szatańską władzę jako przeciwną naszemu Panu i patrzeli do Jezusa (Jerubaal) jako do tego, który zawsze sprzeciwia się szatanowi około tej linii (niech się mści nad nim Baal, wiersz 32).
(16) Reszta tego rozdziału (wiersz 33-40) opisuje w krótkości główne sceny czynności naszego Pana przeciwko błądzicielom podczas reszty wieku Ewangelii. W 33 wierszu jest pokazane powstanie i stowarzyszenie (zebrali się wespół) błądzicieli. grzeszników, samolubnych i światowych ludzi wieku Ewangelii, ciemiężycieli ludu Bożego; ich postęp (przeprawili się) i ich sprzeciwiające się metody (położyli się obozem) aby dopomóc do łączności Kościoła z Państwem (Jezreel). Możemy tu sobie przypomnieć (P ’20, 41, Kol. 2) że Jezreel, wspólne miejsce mieszkania Achaba i Jezabeli, wyobraża łączność Kościoła z Państwem. Jak możemy zauważyć, tajemnica nieprawości, która już rozwijała się za czasów Apostoła Pawła (2Tes 2:7), rozwinęła się prędko w coraz to większy błąd, grzech, samolubstwo i światowość i wszyscy, którzy mieli jej ducha, zostali pociągani (zebrali się wespół) coraz więcej w społeczność błędu, grzechu, samolubstwa i światowości, rozwijając (przeprawiwszy) się przez klerykalizm w system antychrysta, łącząc Kościół z Państwem, (Jezreel) do czego dążyli (złożyli się obozem) jako Boska instytucja i która za czasów Konstantyna Wielkiego weszła w egzystencję. Ta tajemnica nieprawości uczyła odważnie Boskiego Prawa Królów, Kleru i arystokracji jako główne zasady łączności Kościoła i Państwa. Tak więc ten wiersz (33) daje nam w krótkości historię odstępstwa na początku wieku Ewangelii. Jak Gedeon (wiersz 34) otrzymał energię od Pana (Duch Pański przyoblókł go itd.) ażeby pobudzić Izraelitów przeciwko ich ciemiężycielom, tak nasz Pan posłał poselstwo (zatrąbiwszy w trąbę) przez Arianizm i pokrewne ruchy, wzywając wiernych do sprzeciwiania się odstępcom i ciemiężycielom Duchowego Izraela. A ci wierni, wspomożeni od Boga (Abizer) w różnych antykatolickich