Teraźniejsza Prawda nr 22 – 1926 – str. 41
kazanie Jana Chrzciciela było głoszeniem Boskiej dobroci dla Izraela, Jego Przymierza z nimi, o zgwałceniach tego Przymierza i o potrzebie pokuty i wiary, ażeby otrzymali wyzwolenie, od Mesjasza. – Mat 3:1-12.
JEZUS BADACZEM SŁOWA
(4) Wiersze 11-24 w obrazie odnoszą się do naszego Pana przygotowania się i wypełnienia Jego służby będąc w ciele. W tem miejscu Anioł, który dał instrukcję Gedeonowi co do jego poselstwa, wyobraża Słowo Boże, które wyjaśniło misję naszego Pana Jezusa. Rozmowa między Gedeonem i Aniołem, wyobraża dowiadywanie się z Słowa Bożego przez naszego Pana w Jego badaniach tegoż i decyzje na Jego pytania. W symbolach Biblii drzewa wyobrażają wielkich, mianowicie lud Boży (Izaj. 61:3) a dąb wyobraża specjalnie większych między ludem Bożym. Rozumiemy więc, że Jan Chrzciciel, największy z proroków jest tu wyobrażony przez drzewo dębowe w wierszach 11, 19. Efra (jelonek) zdaje się wyobrażać Królestwo Boże w jego obrazie i zarodku. Joas (dany od Boga) zdaje się wyobrażać prawdziwych Izraelitów, Gedeon (niszczyciel)wyobraża naszego Pana Jezusa lecz nie z każdego punktu, ale jako niszczyciela grzechu, błędu, samolubstwa i światowości. Dlatego myśl 11 wierszu zdaje się być tą złączoną z posługą Jana Chrzciciela (pod dębem). Słowo Boże (Anioł) w obrazowym Królestwie Bożym (Efra), które należało do prawdziwych Izraelitów (Joas) zaczęło stawać się jasne dla Jezusa, gdy On w podtrzymywaniu usługi Jana Chrzciciela był czynnym do zachęty prawdziwych Izraelitów (młócąc zboże) względem Królestwa, jako środki protekcji przeciwko ciemiężycielom (aby skrył się przed Madianitami). Pierwszą rzeczą co Słowo Boże wyjaśniło i to przed Jego ofiarowaniem się, było, że On był onym specjalnie ułaskawionym przez Boga (Pan z tobą) i że On był tym wybranym, tym mocarzem między ludem, na którego Pan zlecił pomoc dla ludu (mężu waleczny). Sposób, w jaki Słowo Boże wyjaśniło to Jezusowi, był prawdopodobnie następujący: Gdy zastanawiał się nad tem, co słyszał od innych, mianowicie od Jego matki Marii, względem zwiastowania, które Anioł uczynił względem Jego spłodzenia, narodzenia i usługi w przyszłości, ustępy Biblijne odnoszące się do tych rzeczy przyszły Mu do Jego umysłu i porównywały Jego myśli, dawając Mu upewnienie, że On był tym, o którym Pismo Święte opisuje.
(5) Nie prędzej, aż myśl była porównana przez Niego przez Pismo Święte, gdy zaczął (wiersz 13) dopytywać się, dlaczego Bóg dozwolił zło (a czemuż na nas przyszło to wszystko?) – to jest właśnie pytanie które wszyscy ci, którym Pan objaśnia Jego poważne opatrzności, chcą wiedzieć. Jeszcze dalsza sprawa była na Jego umyśle – wyzwolenie ludu Bożego z Królestwa Szatana, symbolizowana przez wyzwolenie Izraela z Egiptu, rzecz która była obiecana w Słowie Bożym, lecz nad którą nie było jeszcze zastanowienia; ponieważ lud Boży był wtenczas uciskany przez błądzicieli itd. (Madianitów itd.). Wiersz 14 pokazuje, jak Jehowa oświadczył Jezusowi przez Jego Słowo (anioła), że wyzwolenie będzie przez Niego przez dwie rzeczy dokonane: (1) że w sile Jego doskonałego
kol. 2
charakteru On ma iść w Jego Mu powierzoną usługę, najprzód aby umrzeć za świat, a następnie aby prowadzić lud Boży w świętej walce (idźże z tą Twoją mocą) i (2) w Jego zupełnym pogromie mocy błędu, grzechu, samolubstwa i światowości (i wybawisz Izraela itd.). Wyrażenie „Izalim Cię nie posłał?” znaczy, że Pan przez Jego Słowo dał Mu dowód że on był „tym Szylo” czyli „posłanym od Boga” – 1Moj. 49:10.
(6) Wiersz 15 jest dotykalne opisanie naszego Pana głębokiej pokory, którą przeczuwał mianowicie, gdy stało Mu się jasne, że On był od Boga wybranym Wyswobodzicielem Boskiego ludu. Przeczuwał: (1) Jego brak środków do wykonania tego dzieła (czemże wybawię Izraela?); niski stan Jego przodków („oto naród mój podły jest w Manasse” – to jest – ja nie pochodzę z królewskiej linii Dawida od Salomona itd., lecz od podłych przodków z Dawida, przez Natana); i (3) niechlubność Jego przypuszczalnego nieprawnego narodzenia (a jam najmniejszy itd).
(7) Wiersz 16 pokazuje, jak Jehowa pocieszał Go (przez Słowo, prawdopodobnie z Izaj. 49:6-9 z upewnieniem, że Pan udzieli Mu wszystkiej potrzebnej pomocy i siły do przeprowadzenia Jego poselstwa w wyzwoleniu Boskiego ludu. I przez te obietnice nasz drogi Pan, jako pozaobraz Gedeona (wiersz l7) był w stanie zadecydować ofiarować Samego Siebie Bogu do w wypełnienia poselstwa, które Jehowa określił w Słowie Swoim dla Niego ażeby Ojciec Niebieski przez Jego Słowo dał Mu Ducha Świętego, jako ostateczny dowód i dostateczne uzbrojenie dla Jego służby (wiersz 17). Dla tej przyczyny prosił (wiersz 18) o Pańską obecność z Nim w Jego ofiarowaniu się (nie odchodź proszę stąd itd.). A Bóg przez Jego Słowo (anioła) upewnił Go, że będzie z Nim i Go nie opuści (ja poczekam itd.).
OFIAROWANE SIĘ NASZEGO PANA
(8) Wiersze 19, 20 wyobrażają wypadki mające zaraz łączność z naszego Pana ofiarowaniem się Jehowie, aby czynić wolę Ostatniego w Jego Mu podanej służbie. Wyrażenie (wszedłszy tedy Gedeon) wyobraża Pana naszego badanie Swego serca i umysłu, gdy zastanowił się i obrachował. co go to będzie kosztować, jako trzeźwego i zastanowienia godnego poświęcenia. Koźlątko wyobraża Jego człowieczeństwo; przaśne chleby wyobrażają fakt, że Jego człowieczeństwo było bez grzechu; a miara mąki pokazuje, że jego czystość składała się z zupełnej i aktualnej doskonałości. Różnica między mięsem w koszu a polewką w garnku zdaje się wyobraża to samo, co było palone na ołtarzu na dziedzińcu i wonność ofiarowana w miejscu Świętem; to jest naszego Pana ofiara jak przedstawiała się, z jednej strony dla tych w stanie dziedzińca, z drugiej strony dla Jehowy i nowych Stworzeń w miejscu Świętem. Przyniesienie i oddanie tych rzeczy przez Gedeona aniołowi, wyobraża naszego Pana poświęcenie. Czynienie tych rzeczy pod dębem, wyobraża, że naszego Pana poświęcenie do czynienia woli Ojca Niebieskiego, jak podane w Słowie Jego, miało odbyć się w łączności z posługą Jana Chrzciciela (dębem). W symbolach Biblijnych skała często wyobraża prawdę, mianowicie fundamentalną. Szczególna