GEDEON – FIGURA I POZAFIGURA

(P ’21, 22)

      Teraźniejsza Prawda odnosiła się często do pozaobrazowego Gedeona pierwszej i wtórej walki, lecz tylko w szczupłych dyskusjach. Przyczyna dla takich częstych odnoszeń w naszym Piśmie tych walk była tą, ponieważ te rzeczy należą właśnie do Epifanii. W obecnym czasie bardzo często odnosimy się też do wtórej walki, ponieważ ona obecnie odbywa się. Jesteśmy pewni, że bracia ocenią więcej tę walkę i zabiorą gorliwszą i owocniejszą czynność w takowej, jeżeli Gedeon, figura i pozafigura, będzie jaśniej zrozumiana przez nich. Dla tej też przyczyny radujemy się, że możemy przedstawiać ten przedmiot Gedeon, figura i pozafigura, Kościołom i w naszym Piśmie. Często żeśmy chcieli to uczynić, lecz okoliczności nie pozwalały na to. Przed wiosną 1920, często badaliśmy 6 rozdział Sędziów, lecz nie byliśmy w stanie wyrozumieć pozaobrazowych nauk. Gdy podczas wiosny 1920 wnioskowaliśmy, że pozaobrazowego Gedeona wtóra walka zbliżała się, wierząc, że jasne wyrozumienie całej pozafigury, o ile się wypełniła, dopomoże wszystkim Gedeonitom w wtórej walce, udaliśmy się z specjalną modlitwą do Pana, prosząc Go o wyrozumienie na te niejasne jeszcze części, mianowicie na 6 rozdział Sędziów, obiecując Mu, że chętnie udzielimy tego tłumaczenia Kościołowi, jeżeli On udzieli nam tej łaski udzielić braciom. Pół godziny po naszej modlitwie prawie wszystko w tym rozdziale stało nam się jasne i chętnie udzielamy to braciom, co wierzymy, że jest pozaobrazem Sędziów 6:1-8:12. Odświeżyło to tych, którzy słyszę, i w naszych wykładach o tym. Aby upodobało się Panu ubłogosławić nasze serca i głowy w badaniu tej nadzwyczajnej historii, udzielamy ją teraz wszystkim w naszym Piśmie.

      (2) Że Gedeon jest obrazowym charakterem, jest widoczne z faktu, że Św. Paweł go zalicza (Żyd. 11:32) do innych bohaterów wiary i podaje (Żyd 12:1) że jesteśmy obtoczeni, tak jak typ obtacza pozafigurę, tymi bohaterami wiary, tak jak przez obłok świadków – cieniowym; i obrazowymi świadkami. Że walki Gedeona z Madianitami są typami, jest wyraźnie podane. (Izaj. 9:4; 10:26; Psalm 83:10, 12,13). Jeżeli Gedeon był wodzem obrazowego Izraela, on musi być typem na Jezusa, wodza pozaobrazowego Izraela. Lud Boży wieku Żydowskiego i wieku Ewangelii jest pozaobrazem Izraela w Sędziach, w 6:1 – 8:35 rozdziałach. Madian znaczy sprzeczka, a Madianici wyobrażają błądzicieli, którzy prowadzili sprzeczkę z ludem Bożym i uciskali go błędnemi naukami i praktykami. Już żeśmy widzieli, że Gedeona pierwsza walka wyobraża zwycięstwo nad tymi. którzy uczyli błędów o Boskim prawie Królów (że Królowie mają od Boga dane prawo panowania) arystokracji (że są szafarzami Królewskimi) i kleru (że Kler to usta i palec Boski) przez wierny lud Pański od jesieni 1914 do jesieni 1916, pokazane jeszcze w innych obrazach jak w uderzeniu Jordanu, w wyznawaniu grzechów nad Kozłem Azazela, i w wiązaniu Królów i szachty przez wypowiedzenie zapisanego sądu. Rok 1914 jest dlatego
kol. 2
końcem uciskania pozaobrazowyeh Izraelitów przez doktryny Boskiego Prawa. My wiemy, że Boski Izrael zaczął być uciskany w 600 przed Chr. przez tych, którzy uczyli tych doktryn i z tej przyczyny przez takie uczenia podbili lud Boży pod siebie. Dlatego rozumiemy, że siedem lat (Sędziów 6:1) Madyjańskiego uciskania wyobraża siedm symbolicznych lat – to jest 2520 literalnych lat – Czasów Pogan. Niewola Izraela, 606-536 przed Chr. była początkiem tych czasów pozaobrazowego Madyjańskiego uciskania, mianowicie przez doktryny Boskiego Prawa. Jak grzechy cielesnego Izraela sprowadziły na niego ten ucisk, tak samo grzechy Duchowego Izraela sprowadziły na niego ucisk. W tym ucisku (Sędz. 6:2) błądziciele uszkodzili obu Boskich Izraelów, że wprowadzili błędne nauki w praktykę, a to uciskanie przyczyniło się do krycia się ludu Bożego w sekretne metody i czyny (lochy i jaskinie) oprócz tego mieszkając w katakumbach, zbierając się potajemnie, działając mniej lub więcej pod pokryciem; wzmacniając się przez argumenta (twierdze) przeciwko błądzicielom. Wiersz 3 pokazuje nam, że każdy raz, gdy prawdziwy lud Boży uczynił pewne owoce w jego polach pracy, błądziciele odebrali ten owoc od niego; to było prawdą tak z cielesnym jak i duchowym Izraelem. Ich głównymi ciemiężycielami byli błądziciele (Madianici) którym dopomagali ludzie upadli (Amalekici, niskokrajowcy, ci którzy zamieszkują najniższe kraje grzesznej degradacji) i samolubni i światowi (ludzie ze wschodu). Ci rzeczywiście walczyli (4 wiersz) przeciwko Pańskiemu ludowi, aż go zwyciężyli, sprzeciwiając się bez przestanku, aż pokonali go w niewolę ich sekt (do Gazy, miasta Filistynów, sekciarstwa) Ci złupili lud Boży z jego prawd (pożywienia) biorąc od niego naukę o ofiarach za grzech i okupie (owiec w oryginale koźlątek – i wołów, to jest cielca) i przekręcając każdą inną doktrynę (osłów) jak to możemy widzieć w ilustracji przekleństw Papiestwa. Wiersz 5 pokazuje, jak było uczynione. Ciemiężyciele z wszystkimi ich naśladowcami i uzbrojeniem (stada i namioty) w wielkim mnóstwie, indywidualnie i organizacyjnie (oni i wielbłądy ich) będąc w intencji aby zniszczyć pozaobrazowego Izraela nauki i owoce. Wiersz 6 przyprowadza nas do początku chrześcijańskiej ery, w którym czasie wszyscy ludzie byli w spodziewaniu, pragnąc i modląc się wśród ich uciskania na przyjście Mesjasza aby wyswobodził ich z jarzma Rzymu. To samo wypełniło się w Duchu między chrześcijanami przypadkowo do uciskania Pogańskiego i Papieskiego Rzymu. Podług 7 wierszu, gdy te wołania o uwolnienie zaczęły się, Pan zaczął przygotowywać uwolnienie dla Swego ludu.

      (3) Rozumiemy, że wiersze 8-10 wyobrażają usługę Jana Chrzciciela, w czasie, gdy wszyscy ludzie spodziewali się Mesjasza: ponieważ tak samo jak tam w typie prorok napominał Izraela względom korzyści Boskiego Przymierza dla nich, mimo tego choć grzeszy i przeciwko Panu i Jego Przymierzu, tak samo

poprzednia strona – następna strona