Teraźniejsza Prawda nr 20 – 1926 – str. 15
Wyrażenie „ofiarował” i „za Siebie” w tym wierszu: „to raz uczyniwszy ofiarował samego siebie” – 'najprzód za Swoje własne a potem za grzech ludu”. (Żyd. 7:27) nie odnosi się do samego Jezusa Najwyższego Kapłana Kościoła – ponieważ to uczyniłoby z Jezusa grzesznika. To podanie odnosi się bez wątpliwie do Najwyższego Kapłana Świata, za którego ciało Kościoła – grzechy, pierwsza ofiara była złożoną. Z tej przyczyny każdy obrazowy Najwyższy Kapłan przy ofiarowaniu pierwszej ofiary musiał uczynić ubłaganie nie za siebie jako jednostkę, lecz za tych, którzy w tym dniu reprezentowali jego ciało, – za podkapłanów. Innymi słowy, brat Rutherford w tej sprawie utracił światło faktu, że w dzień pojednania obrazowy Najwyższy Kapłan stojący dla całego obrazowego kapłaństwa – jego głowa (przygotowana dla drugiej i w drugiej ofierze) dla jego najwyższego kapłana, jego ciało dla jego podkapłanów – wyobraża Najwyższego Kapłana Świata, Głowę i Ciało. Podczas obrazowego dnia Pojednania podkapłani nie są czynnymi w obrazie jako jednostki, ponieważ jako ciało przedstawieni są w ciele Aarona (przygotowani dla drugiej i w drugiej ofierze); a wyrażenie „za się” za co Aaron uczynił w tym dniu ubłaganie, nie był Aaron jako jednostka, który w przygotowanym stanie jako jednostka w tym dniu był przedstawiony w jego głowie, lecz wyrażenie „za się” byli podkapłani, którzy w tym dniu (w przygotowaniu dla drugiej i w drugiej ofierze) byli przedstawieni w ciele Aarona. Sprzeciwia to się jedno drugiemu, jeżeli się mówi, że Aaron uczynił ofiarę (ubłaganie) za się, jako za jednostkę; ponieważ gdyby on jako jednostka potrzebował obrazowego ubłagania, to musiałby być obrazowo grzesznym, i dlatego pod obrazowym przekleństwem. Dlatego nie mógł by ofiarować przyjemnej ofiary, i przez to nie mógł by dać ubłaganie. Ktoś inny, obrazowo bezgrzeszny musiał by uczynić ubłaganie za niego. Dlatego widzimy, że wyrażenie „za się”, za co ubłaganie uczynił, nie było za indywidualnego Aarona, który był najwyższym kapłanem kapłaństwa, lecz za – jego synów, – którzy (będąc przygotowani dla drugiej ofiary i w drugiej ofierze) byli przedstawieni w ciele Aarona.
Przeciwnie do złączonych w harmonię nauk Biblijnych, brat Rutherford twierdzi w tej samej łączności, że umywanie w 3Moj. 16:24 stosuje się do samego Jezusa, a potem uczy, że Aaron uczynił „ubłaganie za siebie”, i że to znaczy to samo co to umywanie – czystość i niepokalaność od grzechu. Słowo ubłaganie w 3Moj. 16:6 nie może mieć takie podobne znaczenie; ponieważ znaczyłoby to, że to jest to samo, co dla „jego domu”, ponieważ takie same pojednanie, jakie uczynił „za się”, uczynił też za „dom swój, ” a to w pozafigurze zapierało by dzielność, zadowalniającą sprawiedliwość przez krew pozaobrazowego cielca, ponieważ krew cielca nie dała ubłagania, jak to, co równało się „za niego i dom swój.” Brat Rutherford w obronie jego błędów na tych punktach bawi się z ogniem. Twierdzi, że wyrażenie „dom swój” w 3Moj. 16:6 musi odnosić się do familii Aarona i dlatego nie może odnosić się do pokolenia Lewiego, ponieważ on twierdzi, że to wyrażenie wyobraża głowę w ojcostwie. Temu zaprzeczamy. Mojżesz nie był dowódcą (głową) Izraela lub Lewiego, a jednak Izrael i Lewi są nazwani „domem jego” (Mojżesza) (Żyd. 3:2, 3) Jezus
kol. 2
nie jest Ojcem Maluczkiego Stadka a jednak Maluczkie Stadko jest nazywane „Jego własnym domem” i „domownictwem wiary” (Żyd. 3:6; Mat. 24:45; Łuk. 12:42). Byli takimi dlatego, ponieważ zostali głowami (lecz nie jako ojcowie) tych domów. Dowództwo (głowa) nie koniecznie ojcostwo – wstawia kogoś nad domem i czyni, że dom staje się „jego domem”. Tak samo z punktu widzenia figury kapłaństwa, Aaron był jako głowa pokolenia Lewiego (4 Moj. 7:2 – 8). Dlatego też właściwie nazwane jest pokolenie Lewiego „jego domem”.
Fakty pozaobrazu muszą zadecydować nasze wyrozumienie typu; a pozaobraz dowodzi, że pozaobrazowy cielec czyni ubłaganie za pozaobrazowych Kapłanów Maluczkie Stadko i za pozaobrazowych Lewitów – Wielkie Grono. Dlatego wyrażenie „za się” i „za dom swój” (3 Moj. 16:6) odnosi się pierwsze „za się” do synów Aarona, a drugie „za dom swój” do Lewitów, tak jak dla poświęcenia tych ostatnich, cielec również był ofiarowany dla nich jako ofiara za grzech. (4 Moj. 8:12) Brat Rutherford twierdzi, że fakt, iż kapłani byli poświęceni przed Lewitami, dowodzi, że przed poświęceniem ostatnich (to jest lewitów) nie było żadnych lewitów i dlatego ostatni nie mogą być typem na poczytalnie, dlatego ostatni nie mogą być typem na poczytalnie usprawiedliwionych. Przeciwnie potomkowie Lewiego mieli lewickie święte stanowisko, jakiego inne pokolenia nie mieli (3Moj. 10:4,5, 2Moj. 38:21) przed poświęceniem kapłanów, od czasu, gdy zbierali się na wołanie Mojżesza: „Kto jest po stronie Pana”. (2Moj. 32:26-29 zobacz margines i inne tłumaczenia 29 wierszu) a i od tego czasu byli specjalnie poświęceni Panu nad inne pokolenia i z tej przyczyny otrzymali od Pana specjalne błogosławieństwa, tak jak kapłani mieli kapłańskie stanowisko przed Panem długo przed ich poświęceniem do kapłaństwa. (2 Moj. 19:21 – 24; 38:21). Fakt, że lewici mieli takie specjalne stanowisko nad inne pokolenia przed Panem, przed kapłanami i przed ich poświęceniem, zbija brata Rutherforda twierdzenie na tym punkcie, i dowodzi twierdzenie naszego drogiego brata Russella, że lewici wyobrażają także poczytalnie usprawiedliwionych. Z tego możemy jasno widzieć, że br. Rutherforda „prawe oko” na ten cały przedmiot coraz więcej i więcej się zaciemnia.
Pytanie: Czy siedemdziesiąt obrazowych jubileuszów wskazują do października 1874, czy do października 1924?
Odpowiedź: Do października 1874, a nie do października 1924. Znajduje się tylko jeden ustęp w całej Biblii, który mówi, że miało być 70 obrazowych jubileuszów, to jest w 2Kron. 36:21. I w tym ustępie, którego powtarzamy, gdzie mówi, że miało być 70 jubileuszów, jest także wyraźnie podane, gdzie one miały być trzymane lub się wypełnić, to jest, gdy ziemia była spustoszoną podczas Babilońskiej niewoli. Dlatego żaden z tych jubileuszów nie mógł się wypełnić z tej strony ostatniego jubileuszu, którego Izrael obchodził. Ponieważ obchodzono 19 jubileuszy przed niewolą, z tego wynika, że wszystkie cykle 51 w liczbie od ostatniego przez Izraela obchodzonego jubileuszu, były bez lat jubileuszowych, i dlatego okresami po 49 lat każdy a nie po 50 lat. Te skończyły się, jak właśnie nasz drogi brat Russell powiedział nam w II tomie, w 1874. W Z. 11, 76 znajduje się list,