Teraźniejsza Prawda nr. 15 – 1925 – str. 31
w duchowych zarysach, które teraz jest zastosowane do wielkiego grona (Judasz później był traktowany jako jeden z tej klasy) i to przy końcu tysiąclecia będzie zastosowane do Starożytnych i Młodocianych Świętych; i (2) nowe Przymierze, które będzie dla wszystkich ludzi w tysiącleciu. Przymierze zakonu, choć przedstawiało dla ludzi życie i śmierć, nie było dla ostatniej próby; lecz Sary zarysy Przymierza Abrahamowego przedstawiają Boską naturę i współdziedzictwo z Chrystusem dla wiernych bezwarunkowo, i nie odnoszą się do nikogo jak tylko do wiernych. Dlatego nie przedstawia próby z życiem lub śmiercią wieczną. Daje częściowo wiernym te duchowe zaopatrzenia Przymierza Abrahamowego, które bezwarunkowo przedstawiają życie zwycięskim członkom wielkiego grona. Ponieważ nie ma innego obecnego zaopatrzenia w Przymierzu Abrahamowym, ci którzy nie będą zwycięzcami Wielkiego Grona popadną we wtórą śmierć. Bóg na nikogo nie wydaje ostatecznego sądu z wyjątkiem tego, który jest w harmonii z zaopatrzeniami, które pokazują działające przymierze w takim wypadku. Nauczeni w Piśmie i Faryzeusze byli na próbie tylko pod przymierzem Zakonu, dlatego tylko z pod wyroku tego przymierza zakonu byli sądzeni, a bluźniąc przeciwko Duchowi Świętemu, grzeszyli dosyć dobrowolnie przeciwko pierwszej tablicy zakonu, a że zamordowali Jezusa, grzeszyli dosyć dobrowolnie przeciwko drugiej tablicy Zakonu. Dlatego przekleństwo Zakonu było jedynym, które na nich spadło. Dlatego ich śmierć nie była wtórą śmiercią, ponieważ przymierze zakonu nie wypowiadało „sroższego karania” (Żyd. 10:27, 28) które jest wtórą śmiercią. Biblijna nauka na ten przedmiot, którą „wierny i roztropny sługa” podał jest więc udowodniona; gdy zaś „nowy pogląd – niewiernego sługi” bez dowodów upada.
W Z ’24, 245 również jest nauczane, że Enoch umarł. Dla obrony jasnego sprzeciwiania się Żyd. 11:5, gdzie mówi, że Enoch nie oglądał śmierci, Żyd. 11:13 „Według wiary umarli ci wszyscy” jest podane. Słowa Judy 14, 15 są również podane, jakoby uczyły, że Enoch otrzymał widzenie (wizję) panowania Chrystusa, co miało wyobrażać jego przeniesienie (przemienienie), i zaraz przy tem widzeniu Bóg udzielił mu natychmiastowej śmierci. Inni, oprócz artykułu w Strażnicy, twierdzili, że to przyczyniło się do śmierci Enocha. My jednak wiemy, że takie tłumaczenie jest przeciwne myślom brata Russela i wierzymy z wielu przyczyn, że jest błędnem.
Przeciw temu ostatniemu punktowi, że to przyczyniło się do śmierci Enocha – chcemy powiedzieć że ten postęp nie zabrania w każdym wypadku zwolnienie procesu umierania, aż zasługa okupu zastosowana w tysiącleciu zniesie wyrok śmierci: i dlatego bez pogwałcenia sprawiedliwości, Pan dla celów obrazowych mógł zwolnić proces umierania w wypadku Enocha, ponieważ okup w swoim czasie mógł być zastosowany za karę Enocha. jak wiemy że będzie też zastosowany dla tych, którzy przejdą (przeżyją) w tysiąclecie bez śmierci (bez umierania). To, jak później będzie jasne, Bóg rzeczywiście uczynił dla Enocha. Dalej Żyd 11:5 wyraźnie uczy, że Enoch nie widział, to jest nie doświadczył śmierci. Widzieć śmierć znaczy doświadczyć ją (Łuk. 2:26).
kol. 2
Dlatego Enoch nie widząc śmierci, znaczy że nie umarł. Że wyrażenie „a nie było go więcej” (1Moj. 5:24) nie znaczy, że umarł, jest widoczne; ponieważ Św. Paweł to wyjaśnia (Żyd. 11:5) że Enoch „nie był znaleziony” choć nie oglądał śmierci, ponieważ żywym został gdzieś od ziemi przeniesiony. Pogląd, którego przeglądamy, również niewłaściwie podaje Żyd 11:13 „według wiary umarli ci wszyscy” i załącza Enocha do „tych wszystkich”. Wyrażenie „ci wszyscy” odnosi się do Abrahama, Izaaka, Jakuba i Sary – do tych, którym były dane obietnice błogosławieństwa przymierza, lecz będąc żywymi, je nie otrzymali, „nie wziąwszy obietnic”, Wiersze 13-15 niezaprzeczalnie dowodzą, że wyrażenie „ci wszyscy” odnosi się do tych w Żyd. 4:2-13, którym były dane obietnice Abrahamowe. Dlatego też Abel, Enoch i Noe (Żyd 11:4-7) nie są włączeni między „tych wszystkich”. Dlatego Żyd 11:13 nie uczy, że Enoch umarł, ponieważ to odnosi się do innych, do tych co otrzymali obietnice, a nie do Enocha.
Dalej Juda 14, 15 nic nie mówi, że Enoch miał wizję o Królestwie, jak artykuł „złego sługi” uczy; lecz mówi, że Enoch prorokował Chrystusa przyjście z Jego świętymi, aby ukarać bezbożników. Juda ani słowa nie mówi, że Enoch prorokował, że Chrystus przyjdzie błogosławić, jak ten artykuł twierdzi. Proroctwo to ogranicza się do Paruzji i Epifanii, (1874-1954) w którym czasie Jezus z Jego świętymi będą karać bezbożnych przesiewaczy – wiersz 14.
Oprócz tego artykuł sprzeciwia się naukom, że Melchizedek nie umarł; ponieważ Pismo Święte uczy, że Enoch i Melchizedek jest jedna i ta sama osoba. Następujący jest dowód: Św. Paweł mówi o Melchizedeku, „o którym świadczono, iż żyje” (Żyd. 7:8). W tak wielu słowach starego testamentu nigdzie nie jest świadczone, że Melchizedek żył bez umierania. Dlatego według wyjaśnienia św. Pawła, Enoch jest jedyną ludzką istotą o którym stary testament „świadczy że żyje” (Porównaj 1Moj. 5:24 z Żyd. 11:5). Dlatego te ustępy i Żyd. 7:8 dowodzą, że Enoch i Melchizedek, to jedna i ta sama osoba. A będąc tą samą osobą mamy zapisek, z którego Juda świadczy o prorokowaniu Enocha, że Pan i święci przyjdą, aby karać przesiewaczy Paruzji i Epifanii. Enoch nie wyraził tego proroctwa w słowach; lecz w symbolach piramidy, którą on jako Melchizedek zbudował. Proroctwa było w następujący sposób symbolicznie wyrażone: Miejsce w górnym końcu południowej ściany Wielkiej Galerii, które symbolizuje wtóre przyjście naszego Pana i jego data, jest na północ od północnej ściany, dołu przepaści, to jest Jego wtóre przyjście miało być przed osiągnięciem stanu dołu przepaści, a ten dół rozpoczął się w 1914. Na wtórą śmierć – do pozaobrazowego dołu przepaści – (po angielsku „botomless pit”) bezbożni przesiewacze z Juda 4-16 i 2Piotra 2:1-22, będą po powrocie naszego Pana wrzuceni, podług Judy 14, 15, jak prorokował Enoch, nie słowami, ale symbolami Piramidy.
Na koniec Enoch nie umarł, ponieważ Bóg życzył sobie, ażeby nie spał w stanie śmierci, aby przez to mógł być u Boga użyty jako „typ” na tych świętych, którzy po 1878 mieli umierać, lecz nie mieli już zasypiać – mieli