Teraźniejsza Prawda nr. 14 – 1925 – str. 8
Babilonu (2Kron. 36:6, 7). Dlatego Dan. 1:1 nie dowodzi, że pierwsza część więźni i świętych naczyń były w trzecim roku Joakima wzięte do Babilonu. Dowód, że Joakim był wzięty jako więzień do Babilonu, może być znaleziony łącznie z słowem „też” 7 wierszu. W wierszu 6 jest podany wypadek, który się wypełnił przy końcu panowania Joakima, że Nabuchodonozor związał go i zawiódł do Babilonu. Potem w 7 wierszu mówi, że przy tej sposobności wziął „też” niektóre święte naczynia. Dlatego to słowo „też” znaczy, że pewna osoba lub rzecz wspomniana w 6 wierszu była też wzięta do Babilonu. W 6 wierszu nadmienia tylko Joakima. Dlatego słowo też musi odnosić się do niego i z tej przyczyny to wzmiankowane w 7 wierszu było wzięte do Babilonu, a Jer. 52:28 dowodzi, że inni mu towarzyszyli i to musiało być przy końcu jego panowania, ponieważ pozostał w Jeruzalemie do jego jedenastego roku. Jer. 22:18, 19; 36:30 nie uczy, jak P.B.I. twierdzą, że on umarł w Jeruzalemie. Pierwszy ustęp uczy, że nie miał mieć Królewskiej żałoby i pogrzebu i że gdzieś poza Jeruzalem miał być znieważony i jako osioł pochowany. Ta myśl nie zabrania nam twierdzić, że to odnosi się do jakiegoś miejsca w Babilonie, ponieważ hebrajskie tłumaczenie wyjaśnia, że miał być „daleko za bramami” Jeruzalemu znieważony i jako osioł pogrzebany. To znaczy, że jego pogrzeb nie miał być w Jeruzalem; byłoby więc stosownym twierdzić, że miał być w pewnym miejscu w Babilonie wzgardzony i jako osioł pochowany. Jer. 36:30 nie mówi nam gdzie był pochowany, lecz pokazuje, że miał oślęcy pogrzeb, że ciało jego było pozostawione na ziemi, na gorącość we dnie i na mróz w nocy wystawione. To dowodzi, że jego śmierć nie była w Palestynie; ponieważ Żydzi według prawa Lewickiego nie zostawiliby ciała bez pogrzebu w ich ziemi. Dlatego możemy widzieć, że ten ustęp sprzeciwia się myśli, że Joakim umarł i był pogrzebany w Palestynie. Następny ustęp pokazuje, że to nie było w Jeruzalemie.
(4) Dan. 1:2 uczy, że Joakim jako więzień poszedł do Babilonu. Zdania „który je zawiódł” złe tłumaczenie zakrywa właściwą myśl. Słowo „je” jest pokrewny zaimek, a w hebrajskim jest asher; gdy hebrajska sylaba em, osobisty zaimek dla them, jest dodany do zaimka jako do jego przedmiotu. Powinno się czytać: On (Nabuchodonozor) zawiódł ich (Joakima i naczynia) do ziemi Senaar” – do Babilonu. Zaimek them, „em” odnosi się do uprzedzających Joakima i naczyń; ponieważ gdyby mowa była tylko o naczyniach, słowo naczynia byłoby powtórzone, tak jak jest uczynione w ostatniej części wierszu, gdzie jest mowa tylko o naczyniach. Dlatego ten wiersz dowodzi, że Joakim (i reszta pierwszych wieźni) i pierwsza część świętych naczyń zostały wzięte do Babilonu w jedenastym roku Joakima. Dlatego Dan. 1:1 nie dowodzi, że pierwsza część niewolników i pierwsza część świętych naczyń poszły do Babilonu w trzecim roku Joakima. Ostatnia część tego wierszu pokazuje, że co Nabuchodonozor przyniósł do domu swego boga, ażeby to wystawić jako oznaki jego zwycięstwa dla swego boga, były jeszcze inne od naczyń, które zostawił w skarbcu świątyni, ponieważ wystawione naczynia są skontrastowane z wystawieniem Joakima (i tych z nim). Jeżeli jest myśl, że tylko naczynia były wzięte do domu boga jego, zaimek them a nie czasownik „naczynia” byłby użyty przy końcu tego wierszu, pokazując ich wystawienie
kol. 2
w skarbcu domu swego boga.
(5) Jer. 25:1-9 mianowicie wiersze 1 i 9 dowodzą, że do tej części czwartego roku panowania Joakima (wiersz 1) w którym to proroctwo było dane, Nabuchodonozor jeszcze nie przyszedł do ziemi Judzkiej. Dlatego nie mógł być w Jeruzalemie, oblężyć je i wziąć je w trzecim roku Joakima, jak P.B.I. twierdzą. Pan posłał Nabuchodonozora przeciwko Jeruzalemu trzy razy (Ezech. 21:1). Drugie i trzecie posłania były przy końcach panowania Joakima i Sedekiasza; pierwsze posłanie musiało być większym, pokrywając wszystkie jego operacje przeciwko Jeruzalem podczas panowania Joakima, jako króla, to jest od czwartego do jedenastego roku panowania Joakima, a mianowicie od jego siódmego do jedenastego roku (2 Król. 24:1, 2), choć najprzód rozpoczął z Babilonu z pewnymi operacjami przeciwko Jeruzalem późno w trzecim roku Joakima (Dan. 1:1). Ezech. 21:14; 2Król. 24:2, 3 pokazują, że przez trzy uderzenia zniszczył Judę). Jer. 25:9 pokazuje, że to proroctwo było dane, gdy jeszcze Nabuchodonozor nie wyciągnął swego miecza przeciwko Judzie i Jeruzalem, lecz przepowiada, że miał tak uczynić; gdy zaś wiersz 1 dowodzi, że proroctwo było dane w czwartym roku Joakima. Dlatego jego pierwsze przybycie było po bitwie w Karchemiszu, która odbyła się rychło w czwartym roku Joakima (Jer. 46:2). Pamiętajmy o tym, że Jer. 25:1-14 jest proroctwem przychodzących wypadków, z których żaden nie wypełnił się przed czwartym rokiem Joakima, w którym to proroctwo było dane. Dlatego ten wiersz dowodzi, że Nabuchodonozor nie przyszedł jeszcze w trzecim roku Joakima do Jeruzalem i dlatego P.B.I. niedobrze tłumaczą Dan. 1:1, w ich twierdzeniu, że uczy, iż pierwsza część naczyń i więźni poszły do Babilonu w trzecim roku Joakima.
ŚWIADECTWA ŚWIECKIEJ HISTORII
(6) Świecka historia, w harmonii z powyżej wymienionymi biblijnymi punktami, dowodzi, że było późno w czwartym roku Joakima panowaniu, gdy Nabuchodonozor pierwszy raz przybył do Jeruzalem. Następujące fakty są dobrze poparte przez historię: Podczas tego roku nim Joakim został Królem, Faraon Necho (2Kron. 35:20-24; 2Król. 23:29) wojował przeciwko Asyrii i zabrał całą ziemię asyryjską od górnego Eufrates aż na południe do Egiptu, włączając w to Syrię i Palestynę. Ta ziemia była w kontroli Egipcjan aż do walki pod Karchemiszem w jesieni, w czwartym roku Joakima, kiedy Nabuchodonozor tak pobił Faraona Necho, że ostatni bał się nawet przyjść do pomocy Joakimowi w czasie od jego siódmego do jedenastego roku (2Król. 24:1-7). W drugim roku Joakima, Medy i Babilończycy, razem pod kierownictwem Nabuchodonozora, generała wojska swego ojca, lecz nie jako współpanującego Babilonu, zaczęli bitwę przeciw asyryjskiemu państwu, a w Joakima trzecim roku obalili Asyrię przez zniszczenie Niniwy. Między innymi rzeczami Medy wzięli dla siebie wschodnią Asyrię, a Babilończycy południową i zachodnią Asyrię. Jednakowoż część terytorium, co była wyznaczona dla Babilonii, była trzymana jak powyżej podano przez Necho. Dlatego Nabuchodonozor, jako wojskowy wódz swego ojca, a nie jako jego współwładca tronu, późno w trzecim roku Joakima (Dan.1:1) został wysłany przez swego ojca z Babilonii, aby wywalczyć od Farao Necho