Teraźniejsza Prawda nr. 14 – 1925 – str. 10
aby dowieść, że żydowscy i inni z pojmanych zostali wzięci do Babilonu w trzecim roku Joakima, powiemy następująco: Ponieważ ten ustęp podaje, że Egipt już miał postanowionego panującego przez Babilon i że oburzał się przeciwko Babilońskiemu panowaniu nad Egiptem, dla której przyczyny Babilończycy szli przeciwko im i w tej kampanii zabrali żydowskich i innych pojmanych, Berozus nie może odnosić się jedynie do ataku Nabuchodonozorowego przeciwko Farao Necho, co było pierwszym zejściem się między Egiptem a Babilonem, ponieważ Babilończycy nie zabrali Egiptu i nie postanowili panującego nad nim aż po wzięciu do niewoli Sedekiasza i nie było również prędzej, aż w czwartym roku Joakima, że po raz pierwszy złączyli się do wojny przeciwko Egiptu. W tym ustępie Berozus widocznie miesza wypadki różnych kampanii babilońskich przeciwko Żydom, Egipcjanom itd., tak jakby one należały do pierwszej. Dlatego ten ustęp nie może być użyty na dowód, że pierwsza część żydowskich pojmanych była wzięta do Babilonu rok i pół przed Nabuchodonozora pierwszym rokiem, to jest w lecie trzeciego roku panowania Joakima.
Wydawcy Zwiastuna odpowiadają na nasze twierdzenie, że Nabuchodonozor oblężył Jeruzalem w jedenastym roku Joakima, przez ich podanie, że to było niemożebne, ponieważ nie mógł iść z Jeruzalem do Babilonu i powrócić, oblężyć je i zabrać w trzech miesiącach i dziesięciu dniach, jeżeli Joachyn, następca po Joakimie, i Jeruzalem zostali wzięci przy drugim uderzeniu miecza babilońskiego przeciw Judy. Ten punkt nie byłby właściwie wzięty, nawet choć by mogło być dowiedzione, że Nabuchodonozor poszedł do Babilonu z Joakimem i pierwszymi pojmanymi i świętymi naczyniami; ponieważ podanie mówi, że przy końcu roku – Joachyn przez swoje panowanie trzech miesięcy i 10 dni wypełnił pozostały czas panowania Joakima, jedenasty rok – Nabuchodonozor „posłał” po niego (2Kron. 36:10) do Jeruzalem i po jego poddaniu się odesłał go do Babilonu. Tak więc przez przedstawiciela przyszedł do Jeruzalem przeciw Joachynowi (2Król. 24:10-12). Biblia nie mówi nam, gdzie Nabuchodonozor poszedł po schwyceniu Joakima; ani też nie mówi, że poszedł do Babilonu. Dlatego odpowiedź P.B.I. wydawców na ten przedmiot jest tylko ich własnym utworzeniem i krętactwem. Świecka historia, nad którą ich ignorancja jest objawiona co oni mówią na tym punkcie, wyjaśnia nam ten przedmiot. Według świeckiej historii Nabuchodonozor przez wiele lat – razem przez 13 lat – oblegał Tyrę. Było to podczas tego oblężenia, że wziął Jeruzalem w jedenastym roku Joakima, a po trzech miesiącach i dziesięciu dniach wziął je drugi raz przez jednego z swoich generałów, on sam zaś przebywał w Centralnym miejscu, z któregoby mógł korzystnie nadzorować oba oblężenia – Tyru i Jeruzalemu.
Nawet choćbyśmy mieli uznawać za dowiedzione ich wszystkie niedowiedzione twierdzenia i ich niefaktyczne twierdzenia o wyrażeniu „stało się” odnośnie do Rechabitów, nic by to nie pomogło: ponieważ pozostawało jeszcze trzy miesiące do czwartego roku Joakima po odejściu Nabuchodonozora z Jeruzalem do Babilonu, aby dla siebie upewnić królowanie, gdy usłyszał o śmierci swego ojca i podczas tych trzech miesięcy Jeremiasz mógł łatwo wziąć Rechabitów do Świątyni, jak opisane w 35 rozdziale proroctwa Jeremiasza i mógł uczynić to
kol. 2
w czwartym roku, tak jak Rechabici mogli to uczynić w czwartym roku Joakima, mogli uciec od atakujących Babilończyków przed tymi trzema miesiącami, a również mogli to uczynić nawet po bitwie pod Karchemiszem i napadzie Nabuchodonozora na Palestynę. Jak słabe więc jest takie twierdzenie, które używa takich punktów, jak odnośnie Rechabitów – punkt który jest w zupełnej harmonii z naszym poglądem, lecz dla ich poglądu zalega od wielu przypuszczeń i nieprawdziwych twierdzeń, tak jak owe wyrażenie „stało się”, jakoby miało znaczenie że to było potem! Niech próbują zastosować taką definicję do Rut 1:1 i do wielu innych podobnych ustępów! Ich wzmianki łącznie z tymi rzeczami, pokazują ich ignorancję gramatyki angielskiego jak również hebrajskiego języka.
Co oni mówią o drugim roku Nabuchodonozora, nie mamy już co więcej do mówienia. Powyższe siedem przyczyn pokazują, że wyrażenie „w drugim roku Nabuchodonozora” nie może odnosić się do jego drugiego roku jako króla Babilonu, lecz do drugiego roku jego uniwersalnego Państwa, które rozpoczęło się w dziewiętnastym roku jego panowania jako król Babilonu. Powyższe siedem dowodów nie wprowadzają na myśl trzech lat nauki młodych Hebrajczyków, jako kończące się w jakimkolwiek czasie drugiego roku Nabuchodonozora panowania jako króla Babilonu. Choćbyśmy zgodzili się na wzięcie Daniela itd. do Babilonu w trzecim roku Joakima, czego nie możemy czynić, niektóre przyczyny, które daliśmy w listopadowej Prawdzie z 1924 roku, dowodzą, że ich edukacyjne kształcenie przez trzy lata nie mogły prędzej skończyć się, aż po drugim roku panowania Nabuchodonozora jako króla Babilonu, jako różniące się od jego drugiego roku jako uniwersalnego monarchy. Lecz jak żeśmy widzieli, cała propozycja P.B.I. wydawców odnośnie niewoli w trzecim roku Joakima, jest na niebiblijnych i niehistorycznych fundamentach uzasadniona.
Jest to rzeczywiście śmieszną rzeczą, słyszeć, że ci P.B.I. wydawcy uchodzą za bronicieli Daniela przeciwko wyższym krytykom. W naszym przedstawieniu tego przedmiotu nie można absolutnie nic zauważyć o wyższym krytycyzmie; nie można ani zauważyć przekręcenia Pisma Świętego, ani przekręcenia lub ignorancji na świecką historię i hebrajski język, co jednak możemy zauważyć w przedstawianiu przedmiotu u P.B.I. wydawców. W tej sprawie jest im potrzebna reformacja z ich hipokryzji i głupstwa, i aby mogli potem osiągnąć prawdziwą umiejętność i pokorę; bo jeżeli byliby pokornymi, Pan by ich prowadził, lecz ponieważ postępują za ich własnymi wolami, Pan oddał ich Azazelowi, który czyni z nich jako części pozaobrazowego Jambresa, wodzami innych, prowadząc ich z jednego błędu do drugiego.
W ich piśmie z lipca 1922, P.B.I. wydawcy z wielkim zaufaniem twierdzą, że mają pewne dowody na Zach. 7:1-5, a mianowicie na wiersze 3 i 5, że było 70 lat od odkoronowania Sedekiasza do 518 przed Chrystusem, ponieważ tłumaczą te wiersze i ich łączność, jakoby uczyły, że te 70 lat postu od zdetronizowania Sedekiasza skończyły się w 518 przed Chrystusem, gdy mówią, że mężowie przyszli z Betel pytać się, czy mają płakać i pościć w piątym miesiącu. Ci wydawcy zakrywają fakt, że od ich zwykłej danej daty na zdetronizowanie