Teraźniejsza Prawda nr 12 – 1924 – str. 72
fakty dowodzą tego, czegośmy się przedtem spodziewali przed 1914; dlatego nie potrzeba zmieniać, jak ci wydawcy i dyrektorzy czynią, jakoby fakty tego wymagały. Fakty zabraniają takich zmian i usprawiedliwiają pogląd naszego Pastora na chronologię.
W porządku, z naszymi odrzuceniami podamy ich trzy przypuszczające Biblijne dowody, że Czasy Pogan rozpoczęły się w pierwszym, zamiast w 19 roku panowania Nabuchodonozora. Potem zegzaminujemy ich zamierzone zbijanie 70 lat spustoszenia ziemi jako zgadzające się z 70 lat z Babilońskim Uniwersalnym Panowaniem.
Pierwszy (przypuszczający) dowód jaki podają, jakoby Czasy Pogan miały rozpocząć się w pierwszym roku panowania Nabuchodonozora zamiast w 19 roku, są dwa podania w Dan. 2. W pierwszym wierszu jest podane, że było w drugim roku jego panowania, że śniło mu się o metalowym posągu; a w wierszach 37, 38 jest podane, że on wtenczas był uniwersalnym monarchą ustanowionym przez Boga. Dlatego rozumują, że to było 19 lat przed zdjęciem korony z Sedekiasza, że Czasy Pogan rozpoczęły się, nie przy zdjęciu korony z Sedekiasza w 19 roku panowania Nabuchodonozora, ale w pierwszym roku jego panowania.
Nasza odpowiedź do tego argumentu jest następującą: Pismo Św., podaje początek panowania Nabuchodonozora z dwóch chronologicznych punktów zapatrywania: (1) Od roku, w którym zaczął panować po swoim ojcu jako Król Babilonii, i (2) od roku, w którym stał się Królem Świata, w którym to czasie Czasy Pogan rozpoczęły się. Ostatnia data była w 19 roku jego panowania jako następca jego ojca, i król Babilonu. Teraz damy dowód, że wyrażenie „w drugim roku panowania Nabuchodonozora” (Dan. 2:1) nie może odnosić się do drugiego roku po wstąpieniu na tron jako następca po ojcu na Króla Babilonu, co wydawcy Zwiastuna twierdzą.
(1) Ponieważ było to po pojmaniu Daniela i trzech jego towarzyszy przez Nabuchodonozora z Joakimem i niektóre z świętych naczyń zostały zabrane do Babilonu (Dan. 1:2) że tych czterech Hebrajczyków zostało wybranych do trzyletniej nauki (Dan. 1:5) a po ukończeniu tych trzech lat (Dan. 1:18) Daniel i jego trzej towarzysze zostali policzeni między mędrców Babilonu i byli uprzywilejowani stawać przed Królem, to znaczy, że byli jego urzędnikami i doradcami: a było to jeszcze później, gdy sen z 2 rozdz. Daniela odbył się i przez Daniela został przetłumaczony, dlatego sen nie mógł wypełnić się przed czwartym rokiem Nabuchodonozora jako Króla Babilonu. Dlatego wyrażenie „w drugim roku” (Dan. 2:1) nie może odnosić się do drugiego roku jego uniwersalnego panowania. Później damy dowód, że to wypełniło się w 19 roku jego panowania jako następca po jego ojcu nad Babilonem. Wydawcy Zwiastuna nadmieniają te trzy lata. Jak mogli oni przeoczyć fakt, że te trzy lata zbijają ich pogląd na „drugi rok” z Dan. 2:1?
(2) Trzyletnia nauka Daniela i jego towarzyszy nie mogła rozpocząć się przed ósmym rokiem panowania Nabuchodonozora jako następca po jego ojcu jako król Babilonu, ponieważ przy końcu siódmego roku jako takiego króla pierwsi żydowscy niewolnicy zostali przez niego wysłani do Babilonu (2Kron. 36:5-7; Jer. 52:28) i nie mogli tam przyjść przed ósmym rokiem, ponieważ taka podróż lub ekspedycja tej odległości trwała
kol. 2
najmniej 4 miesiące (Ezdr. 7:9). Dlatego te trzy lata edukacyjne nie mogły być skończone przed jedenastym rokiem Nabuchodonozora jako króla Babilonu. A sen będąc jeszcze później, „drugi rok” z Dan. 2:1 nie mógł być drugim rokiem innego panowania od tego, które Nabuchodonozor rozpoczął przynajmniej jedenaście lat przedtem, zaraz po śmierci jego ojca, to jest że było w drugim roku jego uniwersalnego (powszechnego) panowania, które rozpoczęło się 19 lat po zostaniu królem Babilonu.
HARMONIE CHRONOLOGICZNE
Przed dalszym postąpieniem chcemy nadmienić odnośnie chronologii w niektórych punktach, które przez wydawców Zwiastuna nie były zauważone. Jeden z tych jest widoczne sprzeciwianie się Pisma Św. między Dan. 1:1-4, a niektórymi innymi biblijnymi ustępami i z niektórymi nadmienionymi rzeczami, które podaliśmy w poprzednich paragrafach. Jeżelibyśmy mieli tylko Dan. 1:1-4 za datę, moglibyśmy wnioskować, że niewola podana w tych wierszach odbyła się w trzecim roku Joakima; lecz daty 2Kron. 36:5-7; Jer. 52:28 dowodzą, że wypełniło się w jedenastym roku Joakima i w siódmym roku Nabuchodonozora. Te podania harmonizujemy jak następuje: Dan 1:1, 2 nadmienia czas tylko pierwszego z różnych wypadków, podając inne aż przy zdetronizowaniu Joakima bez ich chronologii, jak następujące dowodzi: Późno w trzecim roku Joakima (Dan. 1:1) Nabuchodonozor w jego pierwszym roku opuścił Babilon w drogę do Palestyny, i przybył tam w czwartym roku panowania Joakima (Jer. 25:1). Bez żadnego oblężenia w tym czasie Joakim zgodził się na warunki z Nabuchodonozorem, stając się mu poddanym przez trzy lata (2Król. 24:1); potem w czwartym roku panowania Nabuchodonozora i w siódmym roku jego własnego panowania powstał przeciwko pierwszemu. Jako wynik tego po pewnym czasie pierwszy przyszedł przeciw Jeruzalem i po pierwszy raz oblężył miasto (Dan. 1:1), wziąwszy je w siódmym roku jego własnego panowania w jedenastym roku Joakima, detronizując go i wysyłając niektórych z jego ludzi i święte naczynia do Babilonu (2Król. 23:26; Dan. 1:2-4; 2Kron. 36:5-7). To działo się przy końcu siódmego roku Nabuchodonozora jako króla Babilonu (Jer. 52:28). Tak skończyło się pierwsze działanie Nabuchodonozora z Izraelem w siódmym roku jego panowania nad Babilonem. To harmonizuje Dan. 1:1, 2 z innymi podaniami. Inny punkt staje się jasnym, jak następuje: Nabuchodonozor postanowił Joakima za następcę jego ojca; lecz w czasie trzech miesięcy i 10 dni (2Król. 24:8) oblężył i schwycił go w ósmym roku jego własnego panowania (2Król. 24:10-12), prowadząc drugą grupę niewolników Izraelskich do Babilonu wraz z innymi świętymi naczyniami (2Król. 24:13-16; Jer. 52:29). W ostatnim wierszu nieostrożny pisarz lub tłumacz) użył hebrajskiego słowa „dziesięć” za słowo „osiem” i uczynił z tego osiemnasty rok zamiast ósmy rok Nabuchodonozora. Różnicę w liczbie niewolników zharmonizujemy następująco: pierwszy ustęp daje liczbę niewolników różnego gatunku, ich krewnych, książąt, ich rodzin, urzędników królewskich i wojska. Tak skończyło się drugie działanie Nabuchodonozora z Izraelem, prowadząc drugą grupę Izraelskich niewolników w ósmym roku jego panowania, po drugim oblężeniu Jeruzalem przez Nabuchodonozora. Lecz Pismo Św. uczy, że miecz Nabuchodonozora miał uderzyć trzeci raz przeciwko