Teraźniejsza Prawda nr 7 – 1923 – str. 85
celibat, podtrzymywało papiestwo, a cokolwiek osłabiało celibat, osłabiało papiestwo. Hildebrand (1015 – 1078) później jako papież nazwany będąc Grzegorzem VII zawsze był przeciwny niemoralności i małżeństwu kleru i zręcznie odwrócił uczucie ludzi przeciw małżeństwu niektórych, jako też przeciw niemoralności innych z kleru, twierdząc, że to jest wszeteczeństwem. W Lombardii wielu kleryków było mocno niemoralnymi. Hildebrand zmuszał wszystek kler do moralności i celibatu. Ostatniemu mocno sprzeciwili się kler Longobardski i szlachta na czele arcybiskupa Guido’a z Milanu. W dalszym ciągu walki uległość do papiestwa była odmówiona. Walka trwała 30 lat (1046-1076) i Rzym zwyciężył. Pozafiguralny Eliasz nie mógł utwierdzić reformy przeciw papieskiej Wszechwładzy i bałwochwalstwu, przez co wiele krwi zostało rozlane w tej walce. Jednocześnie od 1045-1079 ruch reformacyjny został podniesiony przeciw bałwochwalstwu i transubstancjacji przez Berangera z Tours we Francji, który był najzdolniejszym mężem tego czasu i doprowadził do znacznego sporu, lecz także zmuszony został do skończenia kontrowersji przez Hinderbranda 1079; tak więc ruch reformacyjny przeciw bałwochwalstwu został załatwiony przez Hildebranda, jednego z najsilniejszych papieży. Te niepomyślne zamiary przeciwko papieskiej wszechwładzy i bałwochwalstwu wyobrażają w pozafigurze pierwszy niepomyślny zamiar ożywienia syna wdowy. Było pierwszym zamiarem przed końcem dziewiątego stulecia i trwa 150 1. w którym to czasie pozafiguralne dziecko nie żyło.
Drugi i niepomyślny zamiar reformy przeciw Papieskiej wszechwładzy i bałwochwalstwu otrzymał początek ud Piotra Abelarda (1079-1142), najzdolniejszego nauczyciela i teologa dwunastego stulecia. Oprócz innych rzeczy wprowadził on użycie rozumu do tłumaczenia nauk Pisma Św. i Rządu Kościoła. Jego zasady doprowadziły go i jego uczni do sprzeciwiania się duchowi panującemu; niektórzy z nich jak Piotr z Bruys w Holandii, Henryk z Lausanji w Szwajcarii i we Francji południowej, 1106-1148; Arnold z Brescji w Longobardach, 1136-1155, we Włoszech, atakowali Papieską Wszechwładzę. To doprowadziło do znacznego wzruszenia, w którym Piotr, 1126, został spalony na stosie, Henryk 1148, został osądzony na dożywotnie więzienie, a Arnold 1155, został uduszony i reforma przeciw papieskiej wszechwładzy znów nie miała powodzenia. Jednocześnie Aebelard był mocno prześladowany, i zmuszony milczeć, a jego zdolny uczeń, Folmar von Triefenstein w Niemczech, zmuszony został zaniechać podobną walkę. Tak więc drugi raz pozafiguralny Eliasz chciał wzbudzić ruch reformacyjny przeciw papieskiej wszechwładzy i bałwochwalstwu i nie mógł być przywrócony do życia.
Trzeci zamiar do pobudzenia ruchu reformacyjnego przeciw papieskiej wszechwładzy i bałwochwalstwu był uczyniony przez Piotra Waldo, od 1173-1217, któremu dopomagali bracia z Francji i z Włoszech. W ruchu francuskim udała się reforma przeciw papieskiej wszechwładzy, jako też udała się w ruchu włoskim przeciwko papieskiemu bałwochwalstwu. Ruch ten rozszerzył się na większą część Europy; papieska inkwizycja (II Tom Wykładów Pisma Św.) pod kierownictwem jednego z najsilniejszych papieży, Inocenta III nie pokonała teraz
kol. 2
obalić reformy. Reforma została ożywiona i do dziś żyje, jako jedna z najstarszych ruchów protestanckich. Waldo i inni, którzy dali jej życie, są pozafigurą Eliasza w jego trzecim i pomyślnym zamiarze, który ożywił syna wdowy. A pozafigurą pokazuje, że protestująca partia od tego czasu uznawała wiernych Sług Pańskich, jako mówcze narzędzia Boże; ponieważ wielu antypapistów, którzy nie stali się Walden’sa reformatorami stali przy wiernych.
Jeżeli się bada historię kościelną do r. 1259, powyższe dzieła reformy mogą być znalezione, i te są pozafigurą dzieła Eliaszowego w tym rozdziale. Zwracamy uwagę tym braciom, którzy czytali br. Olsona tłumaczenie 1 Król. 17. rozdz., ażeby zauważyli różnicę między powyższymi, historią popartymi dziełami pozafiguralnego Eliasza a nierozumnym i niehistorycznym podaniom br. Olsona. On podaje rok 1259 do 1Król. 18:1 jako początek trzeciego pozafiguralnego roku; lecz musi być zadrzemanym, jeżeli nie może zauważyć zdania tego wierszu, który dowodzi, że pozafigury tego siedemnastego rozdziału uprzedzały pozafiguralny „trzeci rok”, tego wierszu, gdyż on stawia pozafigurę 1Król. 17:17-24 między r. 1517- 1799, nawet twierdzi, że ożywienie misji dla cudzoziemców przy końcu 18 stulecia wyobrażają obudzenie dziecka. Naraził się na wielką odpowiedzialność, zwodząc niewinnych braci, którzy nie są obznajomieni z historią Kościelną.
1Król. 18:1-46 wiersze 1-6; Ażeby można właściwie wyrozumieć ten rozdział, dwie rzeczy muszą być zapamiętane 1). Klucz: że Eliasz reprezentuje Kościół, jako reformator i mówcze narzędzie Boże do świata i 2) jego potyczka z kapłanami Baala według pierwszego wiersza, odbywa się podczas trzeciego roku posuchy, od 1259-1619. Ostatnia data była jeden rok po rozpoczęciu się wielkiej wojny między katolickimi i protestanckimi państwami, nazwaną „wojną 30 letnią”, 1618-1648. Jeżeli to zapamiętamy, zobaczymy, jak się zgadza z Pismem Św. i pismami br. Russella, i że br. Rutherforda twierdzenia są błędnymi, jak je podał w Strażnicy 19-244, że pozafiguralnego Eliasza zabicie pozafiguralnych proroków Baalowych było w r. 1917 i 1918!
W równoległości Dyspensacji i Piramidzie wykazane przez braci Edgar, rok 50-ty po 1259 jest naznaczony, jako początek reformacyjnych działalności pozaobrazowego Eliasza następnie po ruchu Wandensego, Marsiglio w paralelu Zorobabela, pierwszego z linii reformatorów, rozpoczął swoje dzieło reformacji w 1309. On jest pierwszym z pozafiguralnego Eliasza, do którego „po wielu dniach” (po ruchu Waldensego) „w trzecim roku”, 1269- 1619, przyszło słowo Pańskie, ażeby ukazał się, to jest wystąpił na scenę działalności reformatorskiej przed Europejskimi Panującymi, pozafiguralnem Achabem. Zliczmy niektóre rzeczy z historii tego okresu, a pozafigury staną się jasnymi. Czas brata Olsona, 1517 – 1799 na tę pozafigurę sprzeciwia się jego czasowi „podczas r. 1799” do obudzenia syna wdowy i ofiar pozafiguralnych proroków Baala.
Filip IV, 1285-1314, jeden z najsilniejszych królów francuskich, spierał się z papieżem Bonifacjuszem VIII, 1294-1303, prawie przez cały okres jego pontyfikatu. Bonifacyusz w wielu bullach atakował Filipa, ponieważ ostatni chciał zabrać pewne cła, których