Teraźniejsza Prawda nr 7 – 1923 – str. 84
nazwany jest pierwszym protestantem i reformatorem i umarł w r. 839 i Agobarda, późniejszego arcybiskupa z Lyons, we Francji, który umarł r 840. Jest pewnym, że ten pierwszy a prawdopodobnie ten drugi przyszli z innymi poświęconymi braćmi do Feliksa z Urgel, ostatnim krukiem, z Hiszpanii, gdzie odbył się ostatni i czwarty spór 539 – 799, aby wziąć udział w debatach Frankowego narodowego synodu w Aachen r. 799. Po skończeniu debaty ci wszyscy widzieli, że Charyt zupełnie wysechł i że kruki już więcej nie dawali Klasie Eliasza pozaobrazowego chleba i mięsa. Przy tej debacie spotkali się z Louis Pobożnym, który panował nad częścią cesarstwa swego ojca w południowej i wschodnio południowej Francji i w północno zachodnich Włochach. Za ich prośbą udzielił im przywilejów w jego edukacyjnych zakonnych instytucjach, gdzie oprócz innych rzeczy, Louisa poglądy przeciwko Papieskiej Wszechwładzy i Bałwochwalstwom były nauczane tym młodzieńcom, którzy pragnęli takich nauk popartych Pismem Świętym w tych instytucjach. Później Louis zaprosił Claudiusa i Agobarda do swej rady, jako nauczycieli kapłanów. Będąc nakarmieni umiejętnością, którą otrzymali od protestujących, wszyscy ci młodzi ludzie stali się bardzo czynnymi w udzielaniu reform, sprzeciwiały się Papieskiej Wszechwładzy i bałwochwalstwu; a mianowicie w sprawie Claudiusa w Turynie od r. 813 – 839, i Agobarda w Lyons od 813 – 840.
POZAFIGURALNA SAREPTA
Z tymi w krótkości określonymi faktami w naszej pamięci patrzmy na typ. Sarepta, miejsce potępienia (smelting place), przedstawia próbne stanowiska protestujących przeciwko Papieskiej Wszechwładzy i Bałwochwalstwu. Sarepta należąc do pozafiguralnego Sydonu, rybołówstwa, znaczy, iż żyli w sferze, która nie była w harmonii w ogólności z nominalnym duchowym Izraelem, a jednak mniej lub więcej w kompromisie (rybołowiąc, kupcząc z nim). Wdowa przy bramie miasta reprezentuje znakomitość protestujących. Drwa (dwa drewniane kije) reprezentują antypapieską Wszechwładzę i Anty-bałwochwalstwo. Zbieranie drew reprezentuje zbieranie biblijnych, faktycznych i rozumnych argumentów odnośnie tych przedmiotów. Znalezienie jej przez Eliasza i prośba jego, aby dał jej jeść i pić, lecz ażeby przedtem nakarmiła siebie i syna jej, wyobraża ruchy reformacyjne protestujących i jest obrazem na 1) poświęconych braci, którzy przyszli z Hiszpanii i znaleźli publicznie protestujących, jako partię odznaczającą się badaniem i działaniu przeciwko Papieskiej Wszechwładzy i bałwochwalstwu i 2) gorliwie szukając od protestujących, którzy byli wtenczas czynnymi, instrukcji około tych linii prawd, których mogli być w stanie im udzielić. Pozaobrazowy Eliasz przyobiecał im wtedy udzielić następnych pokarmów około tych linii. Garniec reprezentuje Biblię, którą Charlemagne i Louis odpisali od mnichów (zakonników) i umieścili po Kościołach i Klasztorach w Lombardii, Francji i Niemczech. Mąka reprezentuje małe biblijne prawdy, które znaleźli w Biblii. Bańka z oliwą reprezentuje ducha wyrozumienia niektórych biblijnych przedmiotów (Mat. 25:1-12). Protestująca partia, jak powyżej powiedziano, udzieliła pozaobrazowemu Eliaszowi potrzebną prawdę, i następne uczty przetrzymały podczas pozafiguralnej
kol. 2
posuchy protestującą partię i ich ruchy reformacyjne przez około jedno stulecie, tak jak pozafiguralny Eliasz obiecał.
Louis Pobożny posłał w r. 813 Claudiusa do Turynu a Agobarda do Lyons’a z wyraźnym poleceniem działania przeciwko Papieskiej Wszechwładzy i Bałwochwalstwu. Ci a przeważnie ten pierwszy z nich popierali licznych równo usposobionych braci w ich dzielnej walce około tych linii, nawet wyrzucali obrazy i relikwie z kościołów. To doprowadziło Claudiusa w walkę z papieżem, któremu powiedział, gdy tenże protestował przeciwko reformacyjnem działalnościom, że jeżeli Papież będzie się z nim obchodził jak Apostoł, to go uszanuje, lecz jeżeli nie, wtenczas Mat. 23 :2-4 odnosi się do niego. Ich mówcze i literackie czynności, które najwięcej były ześrodkowane w Claudiusie jako ich bohaterze, doprowadziły do nienawiści partię Papieską; ale także zatwardziało partię protestujących, trzymało ich reformacyjny rucs (syna wdowy) w czynności, mianowicie w Lombardji, Francji i Niemczech, skutkiem czego kler i klasa panujących Francji, Lombardji i Niemczech zdobyli prawa i władze, których później nazwano „Gjalickie Wolności Kościelne”, i których duch liberalny mógł być znaleziony gdziekolwiek w chrześcijaństwie. Ten duch i wolność pozwoliły wielu francuskim i niemieckim klerykom pod przywództwem Metropolitańskiego Hincmar, arcybiskupa z Rheims we Francji 845-882, i Metropolitańskiego Hatto I, arcybiskupa z Mainz w Niemczech, 891-913 stawić zwycięski opór przeciw Papieskiej Wszechwładzy. Duch ten utrzymywał Francję i Niemcy przez długi czas wolnymi od Bałwochwalstwa i czczenia aniołów, świętych, obrazów i relikwii, jakie w tym czasie panowało. Duch ten dozwolił Ratramusowi zbić bałwochwalstwo (transubstancję), które było wprowadzone do mszy oryginatora, zakonnika Paschasiusa Radbertusa, który umarł w r. 865. Bez poparcia ze strony takiej partii, która posiadała takiego ducha i popierała takie wolności, pozaobrazowy Eliasz nie mógł by przeżyć wśród takiego papieskiego ducha.
Wiersz 17-24. Jak powyżej wykazano z dziesiątego stulecia, ruchy reformacyjne prowadzone przez pozafiguralnego Eliasza były trzymane w życiu przez partie protestujące. Syn wdowy żył. Lecz rychło w dziesiątym stuleciu, co historia nazywa „ciemnym stuleciem”, powyższe ruchy reformacyjne (syn wdowy) umarły i nic nie mogło być uczynione do ich ożywienia aż dopiero w połowie następnego stulecia. Starania do ożywienia nie były uczynione przez protestującą partię (wdowę), która w tym czasie była głęboko zgnębioną i przezwyciężoną; lecz to było uczynione przez pracę niepartyjną, (Eliasz biorąc dziecko od matki do swego pokoju) zupełnie w zakresie religijnym. Całkowicie było potrzebnym, ażeby uczynić trzy zamiary przeciw papieskiej Wszechwładzy i bałwochwalstwu nim ruch reformacyjny około tych linii mógłby być dobrze utwierdzony, (obudzenie umarłego syna). W trzech tych warunkach dwojakie reformy, to jest przeciw papieskiej Wszechwładzy i bałwochwalstwu musiały być wykonane.
Celibat Kapłaństwa uwalniając kler od towarzyskich i w pewnej mierze narodowych związków, wiąże Rzymsko Katolicki Kler do papieskiej Wszechwładzy więcej, aniżeli do krajów, w których przebywa. Dlatego też papiestwo było za celibatem. Cokolwiek podtrzymywało