ELIASZ – FIGURA I POZAFIGURA

      Przeglądając powtórzenie „nowego poglądu” brata Rutherforda z Strażnicy z 15-go sierpnia 1919, przyrzekliśmy wyjaśnić te właśnie części, których nasz drogi Pastor nie podał. Przedtem jednak rozpatrzymy także pewne poglądy brata Olsona na szczególne fazy tego przedmiotu. Nieścisłością da się najdelikatniej określić jego wywód w tym przedmiocie. Wszyscy przyjmujemy myśl Pisma Św. jak ona jest propagowana przez naszego drogiego brata Russella o dotyczące typowego charakteru Eliasza, mianowicie w ciele, jako przedstawiciela Boga, pragnącego zreformowania świata. (Mat. 4:5, 6 Mat 11:14 zobacz Diaglott). Ta myśl o reformatorze, jest kluczem pozwalającym nam na wyjaśnienie typu Eliasza. Szukać więc nam należy pozafigury w reformacyjnych ruchach w świecie prowadzonych przez Wiernych. Typ Eliasza dostarcza nam także pewnych chronologicznych dat, pozwalających nam na ustalenie wydarzeń pozafiguralnych. Oprócz klucza, owe chronologiczne daty są najważniejszymi cechami ułatwiającymi nam odzwierciadlenie tego typu. One też pozwalają nam na krytyczne rozpatrzenie poglądów Br. Olsona i Rutherforda na pewne rysy Eliasza i jego pozafigury z 1 Król. 17:1-4 odnośnie do historii przed 539, kiedy pozafiguralny Eliasz uciekł na pustynię i dają nam pierwszy chronologiczny wskaźnik. 1 Królewska 18:1, przez wyrażenie „trzeci rok” (jego pobytu na puszczy) daje nam drugi chronologiczny wskaźnik; stąd też wniosek, że historia opisana w 1 Królewskiej 17:1-24, miała miejsce przed rokiem 1259, który rozpoczął trzeci pozafiguralny rok pozafiguralnego Eliasza w jego doświadczeniach na puszczy; gdyż dwa symboliczne lata, po 360 lat dają ogólną liczbę 720 literalnych lat, które dodane do 539 przyniosą nas do roku 1259. Innym chronologicznym okresem jest czas posuchy 3 ¹/₂ roku. (Jak. 5:17) co doprowadza nas do roku 1799, to jest kilka lat po czasie, kiedy pozaobrazowy deszcz przerwał posuchę. Dwa przebudzenia (1 Król. 19:5-7) oznaczają okresy w latach 1829 i 1874; podczas gdy podróż 40 dniowa kończy się w 1914 r. Wspomniane te chronologiczne
kol. 2
wykładniki ułatwią nam wielce odtworzenie pozafigury. 1 Królewska 17:1-24. Nasze chronologiczne daty wskazują nam, że wszystkie te pozafigury danego rozdziału poprzedzają r. 1259, podczas gdy Brat Olsen daje nam scenę zmarłego dziecka, jako pozafigurę historii reformacji w latach 1517 i 1799 z jej przejawami, odpowiadającymi ożywieniu cudzoziemskiej pracy misjonarskiej między poganami, co przypadało by tylko co przed 1799. Mówi on, że nawoływania Eliasza do Achaba w pozaobrazie miały miejsce między 325 i 539. My rozumiemy, że zaszły one między 33 i 539 jak następuje: Rozpoczęły się one z naszym Panem, głową Klasy Eliaszowej, czyniącym Swoje dobre wyznanie przed Piłatem, reprezentantem pozafiguralnego Achaba (1Tym. 5:15 i Jana 18:37) utrzymującym, że On i Jego wierni byli wyłącznie (rosa lub deszcz na ich wezwanie) głosem Boskiego Objawienia. Takie samo twierdzenie było przedstawione w pantominie Św. Pawła przed Feliksem, Festusem, i Agrypą, reprezentantami pozafigury Achaba. Podczas prześladowań przez Pogan Rzymskich od roku 64-313 to samo twierdzenie było głoszone przez wiernych w stosunkach z urzędnikami, gubernatorami i cesarzami rzymskimi. Kiedy pogański Rzym został zamieniony na Chrześcijański (?) i monarchowie stali się ortodoksalnymi, wierni zaprzeczając błędowcom słowem i czynione wobec władców i ich reprezentantów, działali w myśl tej samej pozafigury, co trwało do czasu, kiedy byli zmuszeni w roku 539 do udania się na puszczę.

      Wiersze: 2-7. Partia Katolicka rozwijając papieskie błędy i zdobywając główne wpływy między potężnymi i prostakami, usuwała wiernych coraz więcej na mniej ważne i oddalone pozycje; Pan przez zasady Jego Słowa i Jego opatrzności oznajmił Klasie Eliasza swoją wolę, polecając udawania się coraz dalej na odosobnione stanowisko – na puszczę, (wiersz 2-4) Wyrażając się w krótkości, owych wydarzeń bieg był następujący: Wielcy odsuwając się coraz dalej rozpoczynali organizację swych sił w kierunku klerykalnym (2 Tes. 2:7) i ich działalność

poprzednia strona – następna strona