Teraźniejsza Prawda nr 6 – 1923 – str. 68
odpadania na początku Wieku. (7) Gdyby Lud Prawdy wiedział ogólnie, że metody tej trzymają się przynajmniej dwaj Redaktorzy Strażnicy, to by się bardziej strzegł przed rozmaitymi błędami, jakie Brat Rutherford i niektórzy z jego towarzyszów utrzymywali i jakie potajemnie szerzą między nic nie podejrzewającymi owcami. Jeżeli nasi czytelnicy zachowują w pamięci, że zaprzeczenie przez Strażnicę Próbnego Usprawiedliwienia w ciągu tego Wieku jest podstawą jej odrzucenia doktryny Biblijnej, że ci wierni poświęcając się od roku 1881 aż do rozpoczęcia się Restytucji, dla których niema zbywających koron, wskutek czego niemożliwe jest spłodzenie z ducha dla celów Wieku Ewangelicznego, będą Wspólnikami Starożytnych Świętych w nagrodzie i w służbie podczas Tysiąclecia, to będą w stanie za pomocą Biblijnego, rozumnego i na faktach opartego myślenia obalić kompletnie każdziutki argument, jaki omawiany artykuł przytacza na obronę swojej tezy; albowiem tylko przez Próbne Usprawiedliwienie Bóg teraz może mieć do czynienia z tą klasą w przygotowaniu ich do wspólności ze Starożytnymi Świętymi na czas Tysiąclecia.
Bardzo króciutko zwrócimy uwagę na niektóre z myśli, jakie Św. Paweł w Rzym. 4:1-12 podaje o Próbnym Usprawiedliwieniu. Wykazawszy w poprzedzającej części Usprawiedliwienie tylko przez wiarę, Rzym 4:1-12 przystępuje on do dowiedzenia, że takie samo usprawiedliwienie przez wiarę, jakie działało w Wiekach Patriarchalnym i Żydowskim, działa także w Wieku Ewangelicznym. Dowodzi on tego przez cytowanie (1) przejść Abrahama, i odnoszącego się do niego Pisma (1 Moj. 15:6). jako przykładu i dowodu Usprawiedliwienia Wieku Ewangelicznego (Wiersze 4, 5 ) i (2) przejścia i słowa Dawida (Porównaj wiersze 6-8 ; Psalm. 32:1-5). jako przykład i dowód Usprawiedliwienia w Wieku Ewangelicznym. Musi się to zatem odnosić do Próbnego Usprawiedliwienia, albowiem takiego doznawali Abraham i Dawid. Następnie zaczyna się udawadniać, że takie Próbne Usprawiedliwienie odnosi się podczas Wieku Ewangelicznego do WSZYSTKICH wierzących. Zwracamy szczególniejszą uwagę na wiersze 11, 12, które poniżej cytujemy: „I przyjął (Abraham) znak obrzezki za pieczęć sprawiedliwości (rozumiane tu jest Próbne Usprawiedliwienie, albowiem zasługa, która przez przypisanie ożywia Usprawiedliwienie, jeszcze nie istniała) onej wiary, która była w nieobrzezce; na to, aby był (1) OJCEM WSZYSTKICH (czy są poświęceni czy nie) w nieobrzezce (Pogan) WIERZĄCYCH (zatem nie tylko poświęconych, ale także niepoświęconych wierzących), aby sprawiedliwość (Próbnie albo Ożywione Usprawiedliwienie, zależnie od nieprzypisania albo przypisania im zasługi) przyczytana była i onym (WSZYSTKIM nieobrzezanym wierzącym”); i (2) aby był ojcem obrzezki (Żydów), nie tylko tych, którzy są z obrzezki (tych Żydów, którzy nie przyjmują Chrystusa), ale też i tych, którzy chodzą stopami (tych Żydów, którzy przyjąwszy Chrystusa, zostawili wszystko, by iść w podróż do Niebieskiego Chanaan, jak Abraham zostawił wszystko w podróż do ziemskiego Chanaan) wiary ojca naszego Abrahama, która była w nieobrzezce”. Niewątpliwie dwanaście tych wierszów, jak i reszta rozdziału, osobliwie zaś wiersze 21-24, dowodzą, że Próbne Usprawiedliwienie działa podczas Wieku Ewangelicznego. Różnica pomiędzy
kol. 2
wiarą próbnie usprawiedliwionego wierzącemu a poświęconego wierzącego jest oprócz innych dróg wykazana w Greckim przez przyimek epi, na, dla wiary próbnie usprawiedliwionego wierzącego, a eis, w, dla wiary poświęconego wierzącego, co w Angielskim tekście można widzieć w użyciu pierwszego w Rzym. 4:5, 24; Dz. 16:31, a drugiego u Jana 3:36; Dz. 10:43. Ta druga wiara jest wiarą poświęcającą się, która nas wkłada do Chrystusa, albowiem wierny usprawiedliwiony wierzący wierzy, dopóki nie uwierzy w przyjdzie w Chrystusa. Jeżeli autor omawianego artykułu wierzył w Próbne Usprawiedliwienie, jako działające teraz, i myślał o nim logicznie, to byłby nigdy tego artykułu nie napisał; albowiem oparty on jest na zaprzeczaniu Próbnego Usprawiedliwienia jako działającego teraz, podczas gdy Próbne Usprawiedliwienie dostarcza podstawy do tego, aby Wierni Starego Testamentu mieli taki stosunek z Bogiem, jaki wynikł z ich uzdolnienia do nagrody i służby Tysiąclecia, podczas gdy podobne rezultaty dla Młodocianych Świętych możliwe są teraz z tego samego rodzaju Usprawiedliwienia.
ŚWIADECTWO CIENIÓW PRZYBYTKU
Jak wiemy, każdy ważny rys planu Bożego, ilustrujący z punktu widzenia Pojednania, symbolizowany jest w związku z Przybytkiem; dlatego Pan postarał się, aby Próbne i Ożywione Usprawiedliwienie było symbolizowane przez ową oponę z sierści koziej (2 Moj. 26:7-9), która była podwojona w przedsionku Przybytku, przy czym część widzialna dla tych, co byli na Dziedzińcu, symbolizowała Próbne Usprawiedliwienie, a część widzialna dla tych, co byli w Świątnicy, wyobrażała Ożywione Usprawiedliwienie. Następujące rozważania wyjaśnią to należycie. Przykrycie ze skór borsukowych, wyraźnie widzialne dla tych, co stali w obozie, symbolizuje Klasę Chrystusa, jak się przedstawia światu – to jest niepowabnie i odrażająco. Baranie skóry czerwono farbowane, ukryte pod pierwszym okryciem, wyobrażają zasługę człowieczeństwa Jezusowego. Dziesięć opon z sierści koziej pokrytych baranimi skórami farbowanymi na czerwono wyobraża Usprawiedliwioną ludzkość kościoła, jako pokrytą zasługą Chrystusową. Jedenasta, nieokryta opona – to jest ta, która była podwojona w „przedsionku Przybytku”, wyobraża nie usprawiedliwione człowieczeństwo Kościoła, lecz Usprawiedliwienie przez wiarę, część (jak powiedziane powyżej) widzialną dla stojących na dziedzińcu, symbolizujących Próbne Usprawiedliwienie, i część widzialną dla stojących w Świątnicy, symbolizujących Ożywione Usprawiedliwienie. Płócienne opony symbolizują Chrystusa, jako Nowe Stworzenie, w którym jako w takim niema grzechu. Opona ta, jako podwojona po raz pierwszy pozafiguralnie uwadze naszej poddana została w Strażnicy z 15 Grudnia, 1909, w artykule o Szacie Weselnej, i od tego czasu często poddawana była uwadze na swoją porę pokarmu, przez naszego drogiego Pastora, w rozróżnianiu pomiędzy Próbnym i Ożywionym Usprawiedliwieniem, lecz część widzialna w pozafiguralnym dziedzińcu bywa teraz zaprzeczana przez fałszywy przewód do dawania przeznaczonego na daną porę pokarmu dla kapłanów, który jest prawdziwym przewodem pracy pozafiguralnych Maheli Merarytów.
Główna różnica pomiędzy Próbnym a Ożywionym