aby dowieść, że wyraźne główne cele artykułu Brata Rutherforda – to jest „dowiedzenie, że Elizeusz symbolizuje Maluczkie Stadko oraz dowiedzenie, co stanowi dwójnasobny duch Elijasza” – nie ziściły się, oraz że jego twierdzenia są niezgodne z Pismem z rozsądkiem i z faktami.

NAUCZANIE PRZEWROTNYCH RZECZY

      W końcu jego artykuł, jak i wiele z pism uznanych przez niego a napisanych przez jego współpracowników, dowodzą, że on sam i oni „nauczają przewrotnych rzeczy”, widocznym celem czego jest „pociągnięcie uczniów za sobą”. Mało bowiem z ludzi Prawdy przekręciło nauki Pana i urządzenia, jak nam były dane w pismach naszego drogiego Pastora, w jego czarterze i testamencie, bardziej niż Brat Rutherford i jego niektórzy towarzysze. Biorąc wszystko w rachubę, powiedzieć trzeba, że uczynił on przynajmniej tyle, co którykolwiek inny przywódca między ludem Prawdy. Dlatego też jego ostrzeżenie przeciwko tym, o których mówi w swoim cytacie ze słów Pawła do Starszych w Efezie – „z was samych powstaną ludzie mówiący rzeczy przewrotne, aby pociągnąć uczniów za sobą” – stosują się przede wszystkim do niego: i niektórzy z wybranych już teraz, a reszta z nich
kol. 2
w swoim czasie zwróci uwagę na to ostrzeżenie i postąpi odpowiednio, poznawszy, że wystosowane ono jest przeciw niemu.
Na zakończenie niniejszego artykułu pragniemy przytoczyć z uznaniem oświadczenie Brata Rutherforda zrobione w Z. 1918, str. 51: „Gdy brat, jaki daje wyjaśnienie Pisma różniące się od wyjaśnienia danego przez naszego Pastora, i wyjaśnienie jego zdaje się być rozumne i zgodne z Planem Bożym, to uważamy, że bezpieczną będzie regułą iść za jego wyjaśnieniem, z tego mianowicie powodu, że jest on sługą Kościoła ustanowionego przez Pana na okres Laodycenski, a przeto należy spodziewać się, że Pan uczy nas przez niego. Gdzie rodzi się w umyśle wątpliwość – które wyjaśnienie jest dobre, tam jest zawsze bezpieczniej rozstrzygnąć wątpliwość na korzyść wyjaśnienia naszego Pastora. Wierzymy, że jest to zgodnym z wolą Pańską”. Amen. I my też tak wierzymy. Wobec tego jego przekonania o woli Pańskiej zapytujemy, dlaczego Brat Rutherford nie postępuje zgodnie z tym, co uważa za wolę Pańską, i dlaczego nie przestanie gwałcić swojego przekonania co do woli Pańskiej, jak to czyni w swoim „nowym poglądzie”? Dlaczego? Czy jedyną odpowiedzią na nasze pytanie będzie echo: „Dlaczego”?

kol. 1

PRZYCZYTANE l OŻYWIONE USPRAWIEDLIWIENIE

      Niektórzy z naszych korespondentów, mający trudność widzieć podanie o usprawiedliwieniu dane w Straż. 1919 str. 196 (angielskiej) zapytują się o naszą opinię względem tego. Podane zdania, które najwięcej utrudniają wyrozumienie, są następujące: „W rzeczywistości nie może być częściowego usprawiedliwienia. Nie ma postępu (rozwoju) w usprawiedliwieniu. Usprawiedliwienie jest rzeczą momentalną”. Uważamy to zdanie za niekompletne i zwodzące. Powyższa nauka została naprzód wydana w jadalni w Betel w roku 1917 przez brata Rutherforda, i sprzeciwia się naszego Brata Russella poglądowi o usprawiedliwieniu. W owym czasie, gdyśmy bronili tego punktu prawdy, sprowadziliśmy nieco starcia. Dlatego przypuszczamy, iż brat Rutherford jest pisarzem powyższego artykułu. Gdyby nadmienił, iż traktuje tylko „ożywione usprawiedliwienie”, wtenczas jego zdanie byłoby właściwe; lecz wiedząc, iż zapiera się próbnego (przyczytanego) usprawiedliwienia trwającego podczas Wieku Ewangelii, bo mówi: „W rzeczywistości nie może być częściowego usprawiedliwienia”, uważamy takie zdanie za niekompletne i zwodnicze.

      Aż do roku 1909, jak wielu z nas pamięta, brat Russell nie widział jasno różnicy między próbnym a ożywionym usprawiedliwieniem stosujące się do wieku Ewangelii. Przed tym czasem widział, iż próbne, lecz nie ożywione usprawiedliwienie mogło być zastosowane do Starożytnych Świętych. Lecz niektóre ustępy z Pisma Św. szczególnie list do Żydów, pokazały mu jasno, że podczas Wieku Ewangelii nikogo usprawiedliwienie było ożywionym – że nikt nie otrzymał korzyści z przypisanej zasługi i zniesienie Adamowego wyroku – aż stawił samego siebie Bogu na ofiarowanie (poświęcił się). To widzimy w wielu ustępach: „Albowiem jedną ofiarą (przez Jego Krew w pozaobrazowym miejscu najświętszym) doskonałymi uczynił (usprawiedliwił od Adamowego wyroku) na wieki tych, którzy bywają poświęceni, (ofiarowani) To dowodzi, że przed poświęceniem nie ma usprawiedliwienia
kol. 2
do życia, tj. ożywionego usprawiedliwienia. Żyd. 10:14. „Chrystus…. wszedł do samego nieba (pozaobrazowego miejsca najświętszego), aby się teraz (w wieku Ewangelii) okazywał (z Jego zasługą)… za nami, (za Kościołem a nie za innymi, dlatego tylko poświęconym przypisuje Jego zasługę) – Żyd. 10:24 – „On jest (w wieku Ewangelii) ubłaganiem za grzechy nasze (za grzechy Kościoła, przeciwstawiając w tym ustępie grzechy świata). – Jana 2:2. – wyzwolenie z wyroku Adamowego jest w Chrystusie Jezusie (Rzym 3:24). Do Niego przychodzimy jedynie przez poświęcenie (Rzym 6:3; 1 Kor. 12:12, 13; Gal. 3:26, 27; 2 Kor. 5:17). Przez to widzimy, iż Bóg usprawiedliwia nas do żywota – ożywia nasze usprawiedliwienie – przez udzielenie przypisanej nam zasługi po naszym ofiarowaniu. Dlaczego nie czyni tego przed naszym ofiarowaniem, jest jasnym z tego, że tylko może być jeden pożytek zasługi dla jakiejkolwiek jednostki (Żyd. 10:18) i ktoby przyjął Jezusa za Zbawiciela i nie ofiarowałby się, poszedłby na Wtórą Śmierć – nie miałby sposobności znajdować się między tymi, dla których Jezus zastosuje Jego zasługę dla celów Restytucyjnych w przyszłym wieku, jeżeli Jezus teraz dałby im korzyść z Jego przypisanej zasługi, aby Bóg mógł z nich znieść wyrok Adamowy. Jakim więc jest przed tronem sprawiedliwości Bożej stan tych, którzy przyjęli Jezusa, jako ich Zbawiciela przed ich poświęceniem (ofiarowaniem)? Odpowiadamy, ten sam jest ich stan, co Starożytnych Świętych, nie są usprawiedliwieni do żywota, lecz do społeczności, tymczasowo (próbnie czyli poczytalnie) gdyż zasługa Jezusa nie jest dla nich zastosowana a wyrok Adamowy przez to nie zniesiony. Są oni rzeczywiście poczytano usprawiedliwieni? Odpowiadamy tak. A są ożywiono usprawiedliwieni? Nie.

      Wydając „Cienie Przybytku” i „Wykłady Pisma Św.” Pastor Russell wtedy jeszcze nie widział tego zastosowania do Wieku Ewangelii. On naprzód uczył, iż Sprawiedliwość Chrystusa przychodzi do nas przez

poprzednia strona – następna strona