Teraźniejsza Prawda nr 5 – 1923 – str. 57
– to jest dwie klasy: Maluczkie Stadko i Wielkie Grono (zobacz uwagi Bereańskie); w drugim ustępie, podobnie jak w 2 Król. 2:9, przetłumaczone jest na „dwojaką część”. Tłumaczenie to jest widocznie nieprawidłowe, albowiem jeżeli – na przykład ojciec w Izraelu miał pięciu synów, to nie dzielił wtedy spadku na sześć różnych części i nie dawał dwóch części pierworodnemu, a jedną każdemu z pozostałych czterech synów, ale pierworodny otrzymywał zwykle większość spadku, i to prawnie, jak teraz – na przykład pomiędzy szlachtą w Wielkiej Brytanii itd. Oto co działo się w Izraelu w odniesieniu do pierworodnych: Tworzyli oni dwie klasy; stawali się po śmierci ojców swoich głowami rodzin – to jest zostawali ojcami rodzin, lecz pozostawali także synami. Dwa te stosunki, czyniące pierworodnych dwiema klasami, zdają się być rozumiane przez wyrażenie pe szenayim w 5 Moj. 21:17. Widzimy zatem z tych dwóch ustępów, jedynych w Piśmie poza 2 Król. 2:9, gdzie wyrażenie pe szenayim się trafia, że znaczy ono dwie klasy. I takie też zdaje się mieć ono znaczenie w 2. Król. 2:9: „Niech będą ze mnie dwie klasy (działające) w duchu twoim” (władzy – to jest urzędzie posłańca Bożego dla Izraela).
Znany nam jest fakt, że „On Sługa” nauczał, iż Elizeusz wyobrażał Wielkie Grono i Starożytnych Świętych – to jest dwie klasy. Przeto 2 Król. 2:9 przetłumaczone należycie naucza, że Elizeusz wyobraża dwie klasy. Wiemy również o tym, że „On Sługa” nauczał, iż Niespłodzeni Poświęceni, którzy pozostają wiernymi, połączeni będą w nagrodzie i w godności ze Starożytnymi Świętymi w przyszłym wieku. (F. 186; Z. ’15-269, szp. 2. par.6, 7.) Ta myśl jego daje nam ogniwo łączące do przetłumaczenia tego ustępu całkowicie. Napewno w pozafigurze 2 Król. 2:9, 10. Starożytni Święci osobiście mieli udział, gdyż wreszcie te spełniły się pozafiguralnie po Wrześniu, 1914, a przed 21 czerwcem, 1917, podczas gdy Starożytni Święci jeszcze nie powrócili z grobów. W jaki tedy sposób możemy uzgodnić te fakty z Pismem? Odpowiadamy: Byli oni obecni i przemawiali zastępczo w swoich wspólnikach, „Młodocianych Świętych”, jak również zastępczo będą uczestniczyć w nich w reszcie pozafigur działań Elizeusza, które wszystkie wyobrażają rzeczy, które nastąpią nim Starożytni Święci powrócą do życia, chociaż możemy spodziewać się drugiego spełnienia po powrocie Starożytnych Świętych. Tak rzecz pojmując, „widzimy, że 2 Król. 2:9, 10 uczy nas, że Młodociani Święci uszęstniczą z Wielkim Gronem w roli posłannictwa do Nominalnego Izraela Duchowego – uczestniczą z nimi we władzach, jakie wyobrażał płaszcz Elijasza.
Powyższe siedem wierszy myśli Pisma dowodzą, że w końcu Wieku Ewangelicznego i w Wieku Tysiąclecia istnieje klasa odrębna i osobna od Maluczkiego Stadka, Wielkiego Grona, Starożytnych Świętych i Klasy Restytucji, klasa wierna Bogu, podczas gdy Szatan, Grzech i Śmierć panują nad ziemią, a później mająca połączyć się z Maluczkim Stadkiem, Starożytnymi Świętymi i Wielkim Gronem w błogosławieniu Rodzaju Ludzkiego. Klasy Restytucji. Wnioskujemy zatem, że Młodocianymi Świętymi są ci wierni bracia, którzy, poświęciwszy się od roku 1881, nie są spłodzeni z ducha.
PRACA MŁODOCIANYCH ŚWIĘTYCH
Jaka jest teraźniejsza praca Młodocianych Świętych? Powyżej widzieliśmy, że Młodociani Święci jako Lewici
kol. 2
Wieku Ewangelicznego składają się z Kaatytów, Merarytów i Gersonitów w Okresie Przejściowym, podobnie jak Wielkie Grono jako Przejściowi Lewici składa się z Przejściowych Kaatytów, Merarytów i Gersonitów; wzmiankowane również było wyżej, (ze względu na to, że Elizeusz symbolizuje obie klasy, przynajmniej co się tyczy stronników Towarzystwa 2 Król. 2:9), że Kaatyci obydwóch tych klas, Meraryci obydwóch tych klas i Gersonici obydwóch klas pracują poszczególnie razem. O ile by Pan nie oddzielił Lewitów Młodocianych Świętych Wieku Ewangelicznego w ich trzech grupach od odpowiadających im grup Przejściowych (Wielkiego Grona) Lewitów, pracą tych pierwszych w ich trzech grupach byłoby widocznie współpracowania poszczególne z odpowiednimi trzema grupami tych drugich – w miarę tego jak tamci pracują według Nauk, Urządzeń, Czarteru i Woli (Kaatyci wyłączeni są od korporacyjnych zobowiązań Czarteru i Woli, nie mają bowiem symbolicznych wozów 3 Moj. 7:9), jakie Pan dał przez „Onego Sługę”. Figura dalej nasuwa, jak wyobrażają Lewici Amramiccy, którzy byli potomkami Mojżesza (1 Kron. 23:13-15), i którzy dlatego byli bliżsi Kapłanom aniżeli inni Lewici, że niektórzy Lewici z obydwóch klas w ciągu Okresu Przejściowego przebywać będą mniej lub więcej między Kapłanami, i spełniać będą pracę, która będzie specjalnie pomocna Kapłanom. Wobec tych warunków rodzi się pytanie w umyśle każdego wiernego Młodocianego Świętego, „co mam czynić w służbie Pańskiej? i z jaką grupą Ludu Pańskiego mam się połączyć?” Nie znamy lepszej odpowiedzi na to pytanie jak to, aby każdy starał się wiernie czynić to, co uważa, że Pan chce, aby czynił, i aby połączył się z tą grupą ludu Pańskiego, której zasadami i postępowaniem się zgadza. To zaprowadzi każdego do jego właściwej grupy i pracy w tym czasie.
Z faktu, że Gersonici mieli opiekę nad wszystkimi zasłonami i nakryciami Przybytku, z wyjątkiem drugiej zasłony i zasłon w Sieni, włączając bramę Sieni, wraz ze sznurami (4 Moj. 3 :25-27; 4:21-28), zdaje się wynikać, że służbą Tysiąclecia Młodocianych Świętych będzie osobliwie nauczanie i stosowanie względem ludu doktryn o Usprawiedliwieniu i Poświęceniu, z pewnymi ograniczonymi cechami prawd objętych tymi dwoma wierszami myśli – to jest niektórymi cechami prawd w odniesieniu do Grzechu, Sprawiedliwości, Pokuty, Wiary, Poświęcenia, Posłuszeństwa, Ofiary za Grzech, Wysokiego Kapłana, Podkapłanów, Łask itd., z wyjaśnieniem odpowiednich ustępów Pisma, jako dowodów z tekstu na potwierdzenie tych prawd i jako tekstów zbijających błędy w tych przedmiotach. Jak pozafigura, góra Bezeta w Jeruzalemie, zdaje się, że Młodociani Święci uczyć będą o Królestwie i wykonywać będą pewne podrzędne władze w stosunku do niego. Szczegóły teraźniejszej i przyszłej ich misji muszą być pozostawione późniejszym rozważaniom.
Cokolwiek o nagrodach dla Młodocianych Świętych: Uważamy, że nagrodzeni oni zostaną w łączności ze Starożytnymi Świętymi. Boskie przymioty w stosunku, co do ziemskiej części Przysięgą związanego Przymierza, oraz poszczególne ustępy zdają się dowodzić, że tak jest.
(1) Najpierw wnioskować będziemy z Przymiotów Boskich w ich stosunku do ziemskich części Przysięgą związanego Przymierza w udzieleniu nagród tym, którzy wiernie służą Bogu, podczas gdy grzech ma przewagę