Teraźniejsza Prawda nr 4 – 1923 – str. 41
ŻĘCIE ZACZĘŁO SIĘ W ROKU 1874
II. Kiedyśmy już widzieli, że żęcie, włączając zbieranie zerżniętych kłosów, ukończone zostało na wiosnę 1916, przystąpimy teraz do udowodnienia, iż żęcie zaczęło się w październiku, 1874, jak drogi nasz Pastor nauczał w ostatnich latach swego życia, bo chociaż w Z. 1916, str. 263-265, nauczał iż żęcie jeszcze się nie skończyło i że mogło trwać trzy lata, mimo to nauczał on w tymże artykule (str. 264, szp. 1, ost. par.), że żęcie zaczęło się w roku 1874.
(1) Pierwszym argumentem, jaki przedstawimy w tym przedmiocie, jest Danielowe 1335 dni (Dan. 12:12), które jak wiemy, skończyły się w październiku, 1874. Od tego czasu sierp Prawdy, zgodnie z tym ustępem, błogosławił wiernych, zżynając ich wielkim i bardzo serce radującym oświecaniem. Przedtem, Pastor nasz nauczył się rozumieć Okup, Restytucję i Cel Powrotu naszego Pana. We wrześniu tego roku nauczył się rozumieć Sposób Powrotu Pana i z doktrynami tymi oraz z innymi, jako z sierpem, zaczął natychmiast czynną kampanię w tych przedmiotach, a do punktu kulminacyjnego doprowadził ją między innymi w pierwszym wydawnictwie Żniwa: „Cel i Sposób Przybycia Pana Naszego”. (Z. 1916, str. 171, szp. 1, paragrafy 1-3.) Przeto Danielowi 1335 dni i inne spełnione fakty dowodzą, iż żęcie zaczęło się w październiku, 1874.
(2) Drugie obudzenie się Eliaszowe i drugi posiłek (1 Król. 19:5-8) również dowodzą, że żęcie zaczęło się w roku 1874. Pierwsze obudzenie się i posiłek pozafiguralnego Eliasza zaczęły się w roku 1829; jego drugie zapadnięcie w sen zaczęło się zaraz po zawodzie w roku 1844, a jego drugie obudzenie się i posiłek zaczęły się w roku 1874 (Mat. 25:1-6.) Pierwsza część drugiego posiłku składała się z Prawd wymienionych w poprzednim paragrafie. Czterdzieści dni podróżowania wyobraża 40 lat żęcia (Z. 1908, u góry str. 223). Które skończyły się w roku 1914, a po nich nastąpił okres zbierania kłosów, trwający 18 miesięcy. Fakty wymienione w poprzednim paragrafie udowadniają datę 1874, jako początek pracy żęcia, z punktu widzenia drugiego obudzenia się i posiłku pozafiguralnego Eliasza.
(3) Czterdzieści dni szpiegowania Ziemi (2 Moj. 13:1-25) zdają się mieć tę samą myśl. Te 40 dni szpiegowania ziemi wyobrażają, pomiędzy innymi rzeczami 40 lat (1874-1914), w ciągu których lud Boży Maluczkiego Stadka i Wielkiego Grona osobliwie poszukiwał swoich przyszłych dziedzictw, jak objawione one są w Prawdach Paruzji. Jak powyżej wykazane, zaczęło się to z początkiem żęcia w roku 1874.
(4) Dzień Podobieństwa o Groszu naucza tej samej myśli. Wykazaliśmy to bardzo obszernie w TERAŹNIEJSZEJ PRAWDZIE, No. 2, w artykule: Wezwania. Przesiewania i Broń ku Zabijaniu, i tam odsyłamy czytelnika po szczegóły.
(5) Opowiadanie o ukoronowanym Żniwiarzu i o jego pracy (Obj. 14:14-16) dowodzi, że żęcie zaczęło się w roku 1874. Korona złota jako obraz przedstawia Władzę Boską jako Króla. (Z 1911, str. 120, szp. 1, par. 3.) Jezus otrzymał swoją władzę przed Drugim Przyjściem. (Psalm 45:4, 5.) Ostry sierp to Prawda Paruzji. Powodem, dlaczego, podobny Synowi człowieczemu”, miał żąć jest: „Gdyż godzina (pierwsze 41 2/3 lat 1.000-lecia) żęcia nadeszła”. W Żniwach Bożych czas żęcia oznacza
kol. 2
pełnienia pracy ścinania. Godzina ta, zaczynająca się od dnia 1.000-lecia, wzeszła w październiku, 1874; dlatego żęcie wówczas się zaczęło, gdyż Bóg jest punktualny. Gdy jego czas czynienia pracy nadejdzie, on ją czyni, a do jutra nie odkłada. (Habak. 2:3.) Daje to odpowiedź na twierdzenie Brata Rutherforda, że czas Żniwa, ale nie praca Żniwa zaczęła się w roku 1874. Wołanie anioła – „zapuść sierp twój, a żnij” – wyobraża modlitwy ludu Pańskiego do Niego, aby zesłał i błogosławił Prawdom, które okazały się Prawdami Paruzji, a to zaczęło się przed pierwszym przedstawieniem tych Prawd. Zapuszczanie sierpa zaczęło się, jak pokazane powyżej, na jesieni 1874, dlatego też żęcie zaczęło się w tym roku. Należy zrobić tutaj ostrzeżenie: nie mieszajmy posiadania korony, władzy Boskiej jako Króla, z wypełnianiem takiejże władzy królewskiej Jezus posiadał ten autorytet przed Swoim Drugim Przyjściem (Psalm 45:2, 3), i będąc w posiadaniu tegoż, zaczął w roku 1874 żąć na trzy i pół roku przed zaczęciem wykonywania tejże władzy królewskiej, przez wyrzucenie Babilonu i obudzenie śpiących świętych, – w kwietniu 1878 r. – Iz. 52:7.
(6) Równoległe Dyspensacje są jeszcze innym dowodem, że żęcie zaczęło się w r. 1874. Nie można odpowiedzieć na argumenty, jakie daje nam nasz drogi Pastor w „Badaniach” i w „Towers”, oraz Bracia John i Morton Edgar w dziele o „Piramidzie” – że paralele te odnoszą się tak samo do łaski, jak i do gniewu, do rzeczywistego Izraela, jak i do Izraelitów z imienia, i tak do Żniwa, jak i do okresów w obydwóch Wiekach, sięgających aż na 565 lat przed Żniwami. Jeżeli przeto możemy dowieść, że żęcie Żydowskiego Żniwa zaczęło się Roku Pańskiego 29 i trwało przeszło 3 i ½ roku przed Zesłaniem Ducha Świętego w roku 33 po Chrystusie, to wynika z tego, że żęcie Wieku Ewangelicznego zaczęło się w roku 1874 i trwało jakiś czas przed Zesłaniem Ducha Świętego w roku 1878.
(a) Jezus jako pierwsze ziarno pszenicy zeżnięty został w jesieni Roku Pańskiego 29. Aby przezwyciężyć siłę tego argumentu. Brat Rutherford w Betel w roku 1917 a później w „Tower” zaprzeczył, aby Jezus był ziarnem pszenicy, twierdząc, że ziarnem pszenicy musi być upadły człowiek naszego rodzaju. Jezus nie zgadza się z Bratem Rutherfordem i z jego określeniem odnośnie do tego punktu, albowiem nazwał On siebie ziarnem pszenicznym. (Jana 12:24.) Dojrzałe ziarno pszeniczne jest charakterem przystosowanym do Prawd Żniwa w okresie żęcia. Takim był Jezus, i Jehowa zżął go w październiku Roku Pańskiego 29.
(b) Dwunastu i Siedemdziesięciu ściętymi zostało na jakiś czas zanim wysłani zostali jako posłańcy Ewangelii, by żąć innych. – Mat. 4:18-22; 9:9; Jana 1:35-51; Mat. 9:37-10:7; Łuk. 10:1-9.
(c) Wielu innych Izraelitów zżętymi zostało podczas nauczania Pana naszego, z których przeszło 500 pozostało wiernymi pomimo bolesnego przesiewania połączonego z jego ostatnimi przejściami ziemskimi. – Łuk. 6:13; 1 Kor. 15:6.
(d) Wyraźne ustępy stanowczo stwierdzają, że Jezus i uczniowie jego wykonywali pracę żęcia. Mat. 9:35-10:7; porównaj z Łuk. 9:1-6 ;10:1-9; Mar. 3:13-19.
(e) Jan Chrzciciel, posługując się figurą Oblubieńca, Oblubienicy i przyjaciela Oblubieńca, i wykazując, że on sam szukał i pozyskał niektórych na Oblubienicę