Teraźniejsza Prawda nr 4 – 1923 – str. 39
powiada: „Tryumf małej armii Gedeona nad wrogiem symbolizuje OSTATECZNE zwycięstwo Chrystusa i naśladowców Jego nad zastępami Grzechu” – zwycięstwo przeto, które miało nastąpić później, dopiero po wydaniu „Foto-Dramy Stworzenia”. Owych 300 osiągnęło swoje zwycięstwo w dwóch bitwach. (Sędz. 7:19-22; 8:10-12, 18-21). Symbolizują one dwa ostateczne zwycięstwa Maluczkiego Stadka. Pierwsza z tych bitw odpowiada pierwszemu uderzeniu Jordanu, w którym, zgodnie z tą figurą, nikt z Wielkiego Grona nie miał przywileju uczestniczyć aż do ukończenia, a w której wszyscy ostatni członkowie Chrystusa wzięli udział aż do końca. Pozafiguralna ta bitwa toczyła się przeto od jesieni 1914 do jesieni 1916. Pozafiguralna druga bitwa jest jeszcze w Przyszłości i wyobraża ostateczne publiczne starcie przeciw Wiecznym Mękom (Zeba, ofiara, to jest ofiara Molocha, męka) i Świadomości Umarłych czyli (Salmano, cień, duch), w której tylko Maluczkie Stadko brać będzie udział aż do ukończenia. Nie spodziewamy się, aby ta ostatnia bitwa nastąpiła wkrótce. Jest to jeden z tych ustępów, jakie mieliśmy na myśli, gdy zapowiedzieliśmy w pierwszym numerze PRESENT TRUTH, że Maluczkie Stadko da jeszcze jedno publiczne i szerokie świadectwo Prawdzie. Co się tyczy omawianego punktu, ukończenia żęcia, zgodnie z powyżej podanymi faktami, jak dalece spełniły się, to uważamy oświadczenie z „Foto-Dramy Stworzenia” Scenarjo str. 38, jako dające nam wskazówkę wiodącą do wyjaśnienia dwóch bitw owych 300, jako wyobrażających dwie części ostatecznych walk Samych Wybranych. A przeto rzecz jasna, że musieli oni być uczestnikami ostatniego powołanego członka Kościoła, który jest Jego Ciałem. A zatem ostatni Wybrani musieli być popieczętowani przed zakończeniem pozafigury pierwszej z tych bitw, w jesieni 1916 roku. Czas pomiędzy tymi dwoma bitwami napełniony jest przynajmniej częściowo przez pozafigurę bitwy, którą jest oddział, cofający się przed Orebem i Zebem. (Sędz. 7:23-8:3) Ta ostatnia pozafiguralna bitwa zaczęła się z Drugim Uderzeniem Jordanu w jesieni 1917 (Obj. 19:1, 2), lecz jeszcze się nie skończyła. Obejmować ona będzie pracę Wielkiego Grona opisaną w Objawieniu 19:3. a może i opisaną w wierszu 6-tym.
LEWICI IZRAELA I ŚWIĄTYNIA EZECHIELA
(13) W 4Moj. 7:1-9 zawarty jest dalszy argument, dowodzący, że pieczętowanie Wybranych na czołach jest już ukończone. Wiersz 1-szy dowodzi, iż wozy w wierszach 3, 7 i 8 dane były Lewitom figuralnym, gdy przybytek figuralny został ukończony, pomazany i uświęcony ze wszystkimi swoimi sprzętami i naczyniami. Ukończenie Przybytku, jego pomazanie i uświęcenie, wyobrażają ukończenie prawdziwego Kościoła, pomazanie go Prawdą, popieczętowanie na czole, oraz jego Ducha i jego odłączenie się od wszystkich innych. Odłączenie to, jak zostało już dowiedzionym, nastąpiło przed jesienią 1916, i od tego czasu zewnętrznie zaczęło być widocznym. Dzień z wiersza 1-go jest okresem Epifanii. W ciągu tego dnia Meraryccy i Gersoniccy Lewici otrzymują swoje pozafiguralne wozy – organizacje. Przynajmniej trzy z nich znalazły się w posiadaniu tychże; dwa z nich znajdują się teraz widocznie w rękach późniejszych braci, i fakty te dowodzą, że Wybrani zostali popieczętowani na swoich czołach zanim te trzy organizacje – to jest W.T.B. & T.S., P.P.A. i B.S.A. – dostały się w posiadanie
kol. 2
pozafiguralnych Merarytów i zanim dwie inne dostały się do rąk tych, którzy zdają się być pozafiguralnymi Gersonitami. Kiedyś później będziemy mieli coś dalszego i interesującego do napisania dla naszych drogich o 4. Moj. 7:1-9.
(14) W ustępie Ezech. 44:1, 2 zawarty jest dowód dla naszego tematu. Brama widziana tutaj jako zamknięta wyobraża używotnione usprawiedliwienie, które było udziałem tych, którzy mieli być niebawem spłodzeni z Ducha. Wieczne zamknięcie tej bramy oznacza koniec spładzania z ducha do celów Wysokiego powołania. Wkrótce potem jak Ezechijel (który w całej księdze wyobrażanie „Onego Sługę”, jak Tom VII naucza, lecz jak Jan w Objawieniu przedstawia, to jest Kościół w czasie spełnienia się wyobrażonych wypadków) przywiedziony został do tej bramy poraz ostatni przez człowieka z laską ku rozmierzaniu, pokazane mu zostały sprawy odnoszące się do Lewitów, a będące w łączności z ich złymi czynami i z ich odłączeniem od Kapłanów. (Ezech. 44:1-4.) To też gdy spładzanie z ducha ustało i Kościół otrzymał swój ostatni widok używotnionego Usprawiedliwienia przez „Onego Sługę”, w przedmowie Tomu VI, str. III, IV, w angielskim następnymi rzeczami Prawdy, jakie były i są mu wyjaśniane, są sprawy odnoszące się do Wielkiego Grona. Słyszymy obecnie poselstwo Ezech 44:1-14! To dowodzi, że pieczętowanie na czołach Wybranych ukończone zostało zanim przedmowa Tomu VI została napisana – 1 października, 1916.
(15) U Mat. 24:36; 25:13 zawarty jest dowód co do czasu, wykazujący, że przed 1 majem, 1916, wszyscy Wybrani byli popieczętowani na swoich czołach. Dzień wspomniany w wierszach tych jest Dniem Tysiąclecia – począwszy od 12 września, 1874, pierwszego dnia siódmego miesiąca księżycowego w tym roku, a kończąc w roku 2874. Godziną owych wierszy jest pierwsza 1/24 owego Dnia, bo choć nikt nie mógł przepowiedzieć jego daty, to jednak niektórzy, co żyli po niej, przewidzieli daty innych 23 godzin. Dlatego pierwsza godzina dnia z tych wyjątków Pisma jest jedyną godziną z 24, o której można prawdziwie powiedzieć, że jej początku nie było można wiedzieć naprzód. Dlatego wnioskujemy, że godzina tych wyjątków jest pierwszą godziną dnia 1,000- lecia. Godzina Dnia 1.000-lecia miałaby 1/24 część 1,000 lat – to jest 41 lat i 8 miesięcy. Czterdzieści jeden lat i 8 miesięcy (czasu księżycowego) od września, 1874, przyprowadziłoby nas do daty 4 maja, 1916, jak następuje: 41 lat skończyły się 8 września, 1915. W roku rozpoczynającym się 16 marca, 1915 było 13 miesięcy księżycowych po 8 września, 1915 – to jest 4 kwietnia, 1916; dlatego osiem miesięcy po latach 41 skończyły się 4 maja, 1916. Godzina tych ustępów z Pisma była okresem żęcia i zbierania w kłosy podczas Wieku Ewangelicznego (Obj. 14:15, „przyszła godzina, abyś żął”, i z tego powodu wyróżniona jest z pomiędzy godzin Dnia 1,000-lecia – żęcie skończyło się 21 września, 1914, a zbieranie kłosów przed 4 majem, 1916, Wskutek tego nie było już więcej żęcia ani zbierania kłosów po 4 majem 1916. Przed tą więc datą wszystko Maluczkie Stadko zostało albo zżęte albo kłosy pozbierane – to jest popieczętowane na czołach.
(16) W 1 Moj. 15:7-21 dany mamy dowód czasowy, który wskazuje nam 18 kwietnia, 1916 – to jest 15 Nisan, pierwszy dzień świąt Wielkanocnych – jako datę, kiedy ostatni członek Chrystusa został opieczętowany