Teraźniejsza Prawda nr 4 – 1923 – str. 38
w służeniu swoim braciom w Babilonie przez podawanie Prawdy ku ich wybawieniu. Jednakowoż był on nie tylko najwybitniejszym z tych, którzy tak służyli, lecz zdaje się również być pierwszym z nich, który poznał ukończenie pieczętowania i przedstawił je Panu. To uczynił w dniu przed swoją śmiercią w związku ze sceną z togą w wagonie Pullmanowskim. Przypominamy sobie, jak nasz drogi Brat Sturgeon starał się udowodnić mu trzema sposobami, że on nie umrze: przez przypominanie mu, że (1) nie napisał Tomu VII, (2), nie uderzył Jordanu i (3) nie dał Grosza. Miał on odpowiedzi na jego pierwszy i drugi argument, lecz nie miał na trzeci. Wiedział, że był Szafarzem (Mat. 20:8), jednakowoż pytany przed śmiercią, nie mógł uzgodnić tego ze swym pozorem niedaniem Grosza, co spodziewał się wkrótce uczynić.
Według naszego przekonania, jego myśl, której nie wyraził w słowach, była taka: Wiedząc, że był Szafarzem, i że mu pozostawało tylko kilka godzin życia, powinien był Grosz dać, wnioskował, że praca żęcia była ukończona, a przeto zdał ukończenie pieczętowania Wybranych Bożych dnia 30 października, 1916, jeden dzień przed swoją śmiercią, stojąc uroczyście oddziany togą w wagonie Pullmanowskim. Akt ten był ostatnią służbą dla Boga „Onego Sługi”. Jedyną rzeczą, jaką potem zrobił, był jego skon! O chwalebna śmierci, przychodząca po tak wiernym żywocie! Każdy z nas poszczególnie, gdy poznajemy ukończenie pieczętowania Wybranych, jako cząstki męża z kałamarzem pisarskim, możemy również powtórzyć to mówiąc: „Uczyniłem tak, jakoś mi rozkazał”. Tak tedy Pismo dowodzi, iż wszyscy Wybrani zostali popieczętowani na czołach swoich przed jego śmiercią. go śmiercią.
(10) Według Uwag Bereańskich o Objawieniu 16:17 jest to wielkie Grono, które woła: „Stało się”. Jest to pierwszym wyraźnym poselstwem po wylaniu zawartości Siódmej Czaszy. Pierwszem wyraźnym poselstwem, jakie przewodnicy Towarzystwa i ich gorliwi zwolennicy dali, i które było prawdziwe w odniesieniu do Maluczkiego Stadka, po rozgłoszeniu szeroko przez nich prawdziwych i uderzających cech Tomu VII było, że Wybrani znajdowali się pod wezwaniem. Chociaż zgadzamy się z ich datą na to zdarzenie, nie sądzimy, iż mieli oni słuszność, ogłaszając fakt, że należało do przeszłości. Godzi się zauważyć, że zgodnie z tym wierszem Wielkie Grono a nie Maluczkie Stadko obwieściło pierwsze o ukończeniu Wybrania Kościoła. W PRESENT TRUTH, No 6, a w polskim No 2 podaliśmy niektóre szczegóły o tym wierszu, których tutaj powtarzać niema potrzeby. Wystarcza tu nadmienić, że dany tam jest dowód, iż poselstwo: „Stało się” jest poselstwem Wielkiego Grona jako takiego, i że przeto zanim dało ono takie poselstwo, Wielkie Grono musiało istnieć już przez pewien czas, a zatem było czymś odłącznym od Maluczkiego Stadka, i że w następstwie tego musieli oni mieć w swoim posiadaniu Płaszcz pozafiguralny już jakiś czas przed tym oznajmieniem. Lecz ponieważ Płaszcz ten musiał znajdować się w posiadaniu Maluczkiego Stadka, aż ostatni członek otrzymał pieczęć na swojem czole, aby dać temu ostatniemu członkowi udział w ostatnim użyciu, jakie pozafiguralny Eliasz zrobił z tego Płaszcza – to jest w uderzeniu Jordanu – ostatni członek „Kościoła, który jest Jego Ciałem”, otrzymał pieczęć na czole i spełniał władze tego Płaszcza, zanim wyszedł on z rąk Maluczkiego
kol. 2
Stadka i dostał się w posiadanie Wielkiego Grona. Wielkie Grono wydało oznajmienie: „Stało się” na Konwencji Wielkanocnej w Brooklynie, 1918. Przeto na pewien czas przed 26 marca, 1918, całe Maluczkie Stadko było popieczętowane na czołach,
(11) Objawienie 19:1, 2 jest nowym argumentem odnoszącym się do tego punktu. Porównanie Obj. 19:1, 6; 7:9 dowodzi, że Obj. 19:1-9 mówi o Wielkim Gronie, albowiem greckie wyrazy przetłumaczone na „wielki lud” w Obj. 19:1, są tymi samymi słowami, które podobnież przetłumaczone są w Obj. 7:9; 19:6. Podaliśmy już pewne szczegóły co do Obj. 19:1 w TER. PRAWDZIE No. 1, począwszy od par. 1 na str. 20″ do którego też odsyłamy drogich braci po szczegóły. Omawiany ustęp dowodzi w następujący sposób, że Wybrani wszyscy doznali już pieczętowania. Poselstwo tych wierszy (Obj. 19:1, 2) jest tym, przez które uderzenie Jordanu zrobionym było, rzecz która musiała być poprzedzona otrzymaniem przez pozafiguralnego Eliasza Płaszcza, i która przeto mogła nastąpić dopiero wtedy, gdy pozafiguralny Eliasz Płaszcz już stracił. Zanim pozafiguralny Eliasz mógł stracić swój płaszcz, musiał zrobić swój ostatni użytek z niego; a nikt nie mógł być częścią pozafiguralnego Eliasza, kto nie miał udziału w jakiejś pracy Eliasza, jako narzędzie Boże dla Nominalnego Izraela Duchowego. Przeto ostatni z klasy Eliasza musieli uczestniczyć w ostatnim użyciu tego Płaszcza. Widzieliśmy już (TER. PRAWDA No. 1, str. 16, par. 1 do 24), że Elizeusz uderzył Jordan – to jest dawał poselstwo Obj. 19:1 2 – od jesieni 1917 do wiosny 1918. Przeto na jakiś czas przed jesienią 1917 pozafiguralny Eliasz stracił swój Płaszcz. Skutkiem tego przed tym zajściem wszyscy Wybrani nie tylko uderzyli Jordan, lecz także, przed ukończeniem tego, musieli być popieczętowani na czołach swoich – to jest żęcie musiało być ukończone.
ARMIA GEDEONA
(12) Opowiadanie o Gedeonie i jego 300 (Sędz. 6-8) jest nowym dowodem faktu, że przed jesienią 1916 wszyscy Wybrani popieczętowani byli na czołach. Wszyscy przypominamy sobie, jak nasz drogi Pastor wyjaśniał pozafigurę tego opowiadania: Gedeonowe wezwanie pod broń oznacza nawoływanie Pana naszego przez cały Wiek Ewangeliczny ludu aby zaciągał się do wojny świętej przeciw Grzechowi. Błędowi, Samolubstwu i Światowości; odpowiedzenie 32,000 wyobraża wszystkich, którzy weszli w próbne Usprawiedliwienie; 22.000 zrzekających się wojowania wyobraża tych, którzy obawiają się iść dalej aniżeli walki za sprawiedliwość przechodzone w stanie próbnego Usprawiedliwienia – to jest tych, którzy, licząc koszt, obawiają się poświęcenia i wejścia w trudniejszą część wojowania; pozostałe 10.000 wyobrażają wszystkich, którzy się poświęcili; 9.700, którzy przestali pić, wyobrażają tych, którzy nie są pełni miłującej gorliwości i posłuszeństwa w swoich stosunkach względem Słowa Pańskiego – to jest Wielkie Grono odrzucane od Wysokiego Powołania przez cały Wiek Ewangeliczny, odrzucenie którego ostatniego członka nastąpiło na jakiś czas przed jesienią 1916, lecz po 21 września, 1914; 300 wyobraża Samych Wybranych w tych z ich liczby, którzy żyli, gdy Bóg odesłał ostatniego niepomyślnego próbnego członka Chrystusa do Wielkiego Grona.
W „Foto-Dramie Stworzenia” (scenarjo, str. 38, wydane pod koniec roku 1913) drogi nasz Pastor