Teraźniejsza Prawda nr 166 – 1956 – str. 41
jasnym umyśle co do jego nauczania o Boskiej jedności. To, że Bóg wyrażał z naciskiem o Swojej jedności istoty, tzn., że On jest jednostką, było powodem rozległego panowania politeizmu w świecie w czasach biblijnych jak i późniejszych. Wszystkie religie w świecie pogańskim w czasach starożytnych, średniowiecznych i nowożytnych nauczały o mnogości bóstw, wyszczególniając jako najwyższe trzy jednostki z pomiędzy nich, np. wśród Rzymian: Jowisz, Neptun i Pluton. Odpowiednio do tych trzech pod różnymi nazwami znajdowały się trzy najwyższe bogi w religiach Egipcjan, Babilończyków, Indian, Chińczyków, Greków Niemców, itd. Bóg, pragnąc zachować Prawdę nienaruszalną wśród Swego ludu o doktrynie jedności Najwyższej istoty, stanowczo oświadcza raz po razu, że On jest tylko jedną osobą i to w sensie, którym On jest Bogiem a nie ma innego. W ten sposób Bóg obala pogańską doktrynę, że są trzy współrzędne, współwieczne i współistotne bogi z mnóstwem niższych bogów.
Zauważmy niektóre z najbardziej wskazujących ustępów Pisma św. uczące o Boskiej jedności: Klasycznym ustępem z nich wszystkich jest 5Moj. 6:4 „Słuchajże Izraelu: Pan, Bóg nasz, Pan jeden jest”. To co następuje jest jeszcze bardziej literalnym tłumaczeniem, i podaje myśl jeszcze jaśniej: „Słuchajże Izraelu: Jehowa jest naszym Bogiem; Jehowa jeden jest”. Niewątpliwie jest to wzniosłe, proste oświadczenie o Boskiej jedności. Trzymajmy je jako ostre przeciwieństwo poganom i poganizującym politeistom. Jak wyraźne i trafne jest twierdzenie w 1Król. 8:60 o jedynym bóstwie Jehowy: „Żeby poznali wszyscy narodowie ziemscy, iż Pan sam jest Bogiem, a nikt inszy”. Jak mocnym jest Boski protest przeciwko politeizmowi że jest fałszywy z jego obrazowymi przedstawieniami ich bóstw, u Izaj. 42:8 „Ja Pan (sam egzystujący) toć jest imię Moje; a chwały Mojej (zwierzchnictwa) nie dam innemu (bogu), ani sławy mojej bałwanom rytym”. W Ew. Jana 17:3 Jezus w modlitwie Swojej używa słów, które odłączają i odróżniają jedyne Bóstwo Boga i Jego samego jako najwyższego posłannika tego jedynego Bóstwa: „A toć jest żywot wieczny (czyli cel życia wiecznego), aby Cię poznali samego prawdziwego Boga, i któregoś posłał, Jezusa Chrystusa”. Prosimy zauważyć jak w następującym ustępie 1Kor. 8:4-6, św. Paweł kładzie nacisk na jedyne bóstwo Jehowy, a potem przeciwstawia on z jednej strony liczne pogańskie bogi z jedynym prawdziwym Bogiem, a z drugiej strony licznych pogańskich panów z jedynym prawdziwym Panem: „Niemasz żadnego inszego Boga tylko jeden. Bo choć są, którzy bogami nazywani bywają i na niebie i na ziemi, jakoż jest wiele bogów i wiele panów; ale my mamy jednego Boga Ojca… i jednego Pana Jezusa Chrystusa”. Czy moglibyśmy podać
kol. 2
kontrasty bardziej wskazujące i zwięzłe niż te podane w tym ustępie przez Apostoła? Znowu ten sam apostoł kładzie nacisk na jedyne bóstwo Boga do Gal. 3:20: „Lecz pośrednik nie jest jednego, (tj. jeśliby tylko jedna osoba była objęta w transakcji, wtedy nie może być osoby działającej jako pośrednik; albowiem pośrednik znaczy że co najmniej dwie inne osoby muszą być objęte w danej transakcji pomiędzy którymi on działa jako pośrednik); ale Bóg jeden jest (liczba pojedyncza, a nie mnoga)”. W 1 Tym. 2:5 również to wskazuje: „Boć jeden jest Bóg (stąd nie więcej niż jeden), jeden także pośrednik między Bogiem i ludźmi”. Tutaj nasz Pan Jezus, który jest Pośrednikiem Nowego Przymierza, jest przedstawiony jako pośrednik pomiędzy jedynym Bogiem a grzesznym człowiekiem. W następującym ustępie Jak. 2:19 mamy polecone, jeśli wierzymy w jedyne Bóstwo Boga: „Ty wierzysz, iż jeden jest Bóg, dobrze czynisz”. „Następnie w 1Tym. 1:17 i Judy 25 znajdujemy dobitny kontrast pomiędzy jednym Bogiem i jednym Panem Jezusem. Ten ostatni wyjątek podany jest w angielskim przekładzie ARV w sposób następujący: „Samemu Bogu Zbawicielowi naszemu, przez Jezusa Chrystusa Pana naszego; niech będzie chwała, wielmożność, moc i zwierzchność przed wszystkimi czasy, teraz i po wszystkie wieki.” Powyższe ustępy Pisma Św. kładą wielki nacisk na naukę, że jest tylko jeden Bóg Jehowa najwyższy ponad wszystkich innych, którego mamy przywilej przyjąć za najwyższego w naszym życiu. Aby to uczynić, musimy przybliżyć się do Niego przez jedyną drogę dostępną, przez Jezusa Chrystusa, Jego jednorodzonego Syna, Zbawcę i Pana, przez skruchę przed Bogiem, wiarę w naszego Pana Jezusa i zupełne poświecenie się Jego woli. Z tymi, którzy tak czynią, ten jedyny Bóg wchodzi w przymierze w związku z zarysami Przymierza uczynionego pod przysięgą (1Moj. 22:16-18). I ten Bóg daje im jedno z ich zadań, które jest przywilejem bronienia Jego jedynego Bóstwa przeciwko wszystkim poganom i spogańszczonym wierzeniom nauczającym o mnogości bogów.
Nie mamy rozumieć, aby ustępy, które nazywają świętych bogami (Psalm 82:6; Jana 10:34) i dobrych i złych aniołów bogami (Psalm 8:6; 97:7; porównaj Żyd. 1:6) że one sprzeciwiają się myśli o jedynym Bóstwie Boga. To stanie się jasnym gdy zrozumiemy, że hebrajskie słowo elohim i greckie słowo theoi, przetłumaczone na bogi a oznaczające mocarzów, stosują się do jakiegokolwiek mocarza bądź do człowieka, anioła, naszego Pana, albo do samego Boga. Tym sposobem słowa te używane w ogólnym znaczeniu, mogą stosować się do jakiegokolwiek bądź mocarza; ale gdy są używane w wyłącznym znaczeniu to one stosują się tylko do Jehowy, tj. w sensie, w którym On jako najwyższa Istota jest Bogiem a nikt inny nie jest Bogiem. Tym sposobem jest zupełna harmonia pomiędzy doktryną że