Teraźniejsza Prawda nr 166 – 1956 – str. 38
zawiera się w trwaniu, a wieczność wyłączać z czasu jest niezgodne z Pismem Św. i rozumem – jest zatem niedorzecznością.
Tak rozum jak i Pismo Św. nauczają że Bóg jest wieczny – bez początku i bez końca. Że rozum uczy o tym, jest widoczne z faktu iż Bóg jest pierwszą przyczyną, dlatego bez przyczyny, a zatem wieczny. Liczne są dowody biblijne na ten przedmiot. Przytoczymy kilka z nich: „Mieszkaniem twojem Bóg wieczny, a ze spodu ramiona wieczności” (5Moj. 33:27) „Ani liczba lat Jego dościgniona być może” (Ijoba 36:26); „Błogosławiony Pan, Bóg Izraelski, od wieku aż na wieki” (Psalm 41:13); „Panie Tyś bywał ucieczką naszą od narodu do narodu… Oto zaraz od wieku aż na wieki Tyś jest Bogiem” (Psalm 90:1, 2); „Utwierdzona jest stolica Twoja przed wszystkimi czasy; Tyś jest od wieczności” (Psalm 93:2); „Lata Twoje nigdy nie ustaną” (Psalm 102:28); „Najdostojniejszy i Najwyższy, który mieszka w wieczności” (Iz. 57:15); „Pan jest Bóg żywy i Król wieczny” (Jer. 10:10); „Izalisz Ty nie jest od wieków, Panie Boże mój?” (Abak. 1:12); „Bo rzeczy (przymioty) Jego niewidzialne od stworzenia świata bywają… ona wieczna Jego moc i Bóstwo” (Rzym. 1:20); „Królowi wieków… samemu Bogu” (1Tym. 1:17 ARV); „Święty, Święty, Święty Pan, Bóg wszechmogący, który był, i jest, i przyjść ma … żyjącemu na wieki wieków” (Obj. 4:8, 9); „Panie! któryś jest i któryś był, i który będziesz” (Obj.16:5). Przeto widzimy iż Pismo Św. naucza, że Bóg jest wieczny bez początku i bez końca. Jego obfitość czasu dostarcza Mu możliwości do okazywania Swego charakteru i dzieł poprzez wszechświat. Jest to naprawdę wzniosła charakterystyka w Bogu jako w istocie. Ona wymaga niezawodnie od nas ocenienia, poważania, czci i uwielbienia.
Pokrewnym przymiotem Boskiego samoistnienia, jest inny przymiot Boskiej istoty, Jego samowystarczalność. Przez Boską samowystarczalność rozumiemy Jego niezależność od żadnej osoby, rzeczy lub warunku w Jego ciągłym istnieniu, szczęśliwości i dobrobycie. Bóg nie jest zależny od niczego, ale każda rzecz istniejąca jest zależna od Niego w ciągłym istnieniu. On nie potrzebuje nic do podtrzymywania Jego egzystencji. Bóg byłby szczęśliwy i żyłby w dobrobycie, chociażby nigdy nie stworzył nikogo i niczego. On jest przeto Sobie samowystarczalny w istnieniu, szczęśliwości i dobrobycie. Przyprowadzenie świata do istnienia nie było spowodowane Boską potrzebą świata ale Jego pragnieniem by stworzenia błogosławić. Boska przyjemność w udzielaniu błogosławieństw, a nie żadna inna potrzeba z Jego strony, była powodem w dokonywaniu Jego dzieł stworzenia. Święty Paweł dowodzi o tym zarysie Boskiej istoty: „Ani rękoma ludzkiemi chwalony bywa (usługiwany,
kol. 2
mający powodzenie), jakoby czego potrzebował, ponieważ On daje wszystkim żywot i oddech, i wszystko (Dz.Ap. 17:25). Jego niezależność od człowieka jest wyrażona w ustępie już przytoczonym, który przytoczymy znowu z powodu jego stosowności: „Jeśli zgrzeszysz, cóż uczynisz przeciwko Niemu? … Jeżlibyś był sprawiedliwym, cóż Mu dasz? Albo cóż weźmie z ręki twojej? człowiekowi podobnemu tobie niezbożność twoja zaszkodzi a synowi człowieczemu pomoże sprawiedliwość twoja” (Ijoba 35:6-8). Te ustępy Pisma Świętego dowodzą o Boskiej niezależności od wszystkich osób, rzeczy i warunków. Żadna osoba albo kombinacja osób, żadna rzecz albo kombinacja rzeczy, żaden warunek, albo kombinacja warunków nie może uczynić Go zależnym w jakimkolwiek znaczeniu. Bóg utrzymuje Swoją samowystarczalność niezależnie od wszystkich osób, rzeczy i warunków. W ten sposób Bóg jest zupełnie wolny od zależności – jest zatem samowystarczalny. To nie czyni Go pysznym, wyniosłym lub hardym; ale daje Mu tę wolność, która jest zgodna z Jego naturą, stanowiskiem i przymiotami, pozostawia Mu wolność czynienia drugim z łaski a nie z zależności, dla ich dobra a nie dla Jego osobistego zysku, dla ich uszlachetnienia i szczęśliwości a nie z pewnej Jego potrzeby. Oto, czego właśnie spodziewalibyśmy się od wielkiego Boga i niezawodnie wznosi się do Niego nasza pobożność gdy rozmyślamy o Jego wielkości jaka okazuje się w Jego samowystarczalności.
Następnym przymiotem Boskiej istoty po omówieniu Jego samoistnienia i samowystarczalności, jest Jego nieśmiertelność. Nieśmiertelność jest warunkiem niepodlegającym śmierci – stan w którym śmierć jest niemożebna. Nieśmiertelność stoi w przeciwieństwie z śmiertelnością, która oznacza warunek, w którym śmierć jest możebna. Śmiertelność nie znaczy stan, który musi kończyć się w śmierci, ale warunek w którym ktoś może umrzeć – stan podlegający śmierci. Fakt że Adam umarł, jest najpewniejszym dowodem, że on nie był nieśmiertelny, ale śmiertelny. Ale podczas gdy on był śmiertelny w Jego stworzeniu, to mógłby jednak żyć wiecznie, gdyby w dalszym ciągu jadł pokarm zachowujący życie w raju (1Moj. 3:22). Tak samo szatan jest śmiertelny, ponieważ umrze pewnego dnia (Żyd. 2:14; Izaj. 27:1; 1Moj.3:15 Rzym. 16:20). Stąd wnioskujemy że wszyscy aniołowie są śmiertelni. Klasa restytucji, aczkolwiek otrzyma życie wieczne, będzie też śmiertelną, tak jak był Jezus gdy był człowiekiem. Te rozważania dowodzą, że śmiertelne istoty nie koniecznie muszą umrzeć. Faktycznie, jedynie Boskie istoty są nieśmiertelne (1Tym. 6:16). Z tego powodu Kościołowi jako dziedzicom Boskiej natury (2Piotra 1:4) jest obiecana nieśmiertelność (1Kor. 15:53, 54). Jezus dał nam akuratną definicję nieśmiertelności – „Żywot sam w sobie”