Teraźniejsza Prawda nr 164 – 1956 – str. 9
zwycięstwo jak i ostateczne zwycięstwo nad śmiercią! Jako pieśń towarzysząca naszemu tekstowi na rok bieżący, podajemy Nr 313. Oby Pan błogosławił każdego z nas gdy go oczekujemy!
WCZEŚNIEJSZE PANOWANIE SALOMINA
– FIGURA I POZAFIGURA
c.d. z Ter.Pr 1955,96 (Dokończenie)
PRZYKŁAD MĄDROŚCI SALOMONA
Mądrość Salomona była pokazaną przez jego rozstrzygnięcie do której z dwóch matek należało dziecko, tak jak to jest przedstawione w 1Król. 3:16-28 (nie ma ten ustęp równoległego opisu w 2Kron.). Wśród ludu Bożego w Epifanii było zazwyczaj dwie grupy: grupa więcej wiernych i grupa mniej wiernych. Te dwie grupy, z punktu widzenia rozwijania i popierania ruchów w łączności z postępową Prawdą po roku 1916, są przedstawione przez te dwie niewiasty z 1Król. 3:16, podczas gdy dwaj synowie przedstawiają te ruchy. Hebrajskie słowo zanah albo zonah, w liczbie mnogiej, które tutaj przełożono na wszetecznice może być przetłumaczone na oberżystki albo gospodynie. Uwaga J. jako Pańskiego wykonawcy na Epifanię została zwrócona na te dwie grupy (Tedy przyszły dwie niewiasty… do króla, i stanęły przed nim, w. 16). Było to czynione niejednokrotnie, gdy każde rozłączenie miało nastąpić, najpierw w Anglii (E tom 7, przedmowa autora str. 3), w łączności z objawieniem Lobnickich Gersonitów i pierwszego oddziału Mahelickich Merarytów, potem w Ameryce, w łączności z objawieniem innego oddziału Mahelickich Merarytów, Muzyckich Merarytów, Semeickich Gersonitów oraz różnych grup Kaatytów; w każdym wypadku J. sądził na podstawie Słowa Bożego która grupa była tą, co naprawdę rozwijała i karmiła ruch postępową Prawdą.
W każdym wypadku grupa więcej wiernych uszanowała posłannika Epifanii (rzekła jedna z onych niewiast; Proszę panie mój, w. 17), i oznajmiła sprawę właściwie, albowiem przed każdym rozłączeniem ta grupa oraz grupa mniej wiernych przebywała razem w tej samej sferze (ja i ta niewiasta mieszkamy w jednym domu). W każdym wypadku grupa więcej wiernych, gdy otrzymała postępową Prawdę, rozpoczęła działalność, ruch w zgodzie z nią, podczas gdy grupa mniej wiernych była jeszcze zespoloną z nią w tej samej sferze społeczności (porodziłam u niej w tymże domu). Gdy ten ruch postępowej Prawdy postąpił naprzód, to grupa więcej wiernych radowała się i adoptowała go. Po pełnej próbie (dnia trzeciego, w. 18) grupa mniej wiernych również rozpoczęła działalność w łączności z postępową Prawdą (porodziła i ta niewiasta). Obie grupy były w społeczności w tym czasie (byłyśmy pospołu); a nie było trzeciego potomstwa, któreby wchodziło w grę (nikogo obcego
kol. 2
z nami w domu), albowiem kwestia była jasno postawiona między dwiema grupami co do tego, która z nich posiadała postępową Prawdę w swoim ruchu, a która nie (nas dwóch).
Podczas gdy przedmioty były jeszcze niejasne, grupa mniej wiernych tłumiła postępową Prawdę (żywotny dech), jaki miała w swoim ruchu, tłumiąc i zabijając w ten sposób swój ruch, jako ruch postępowej Prawdy, np. przez dowodzenie że mają jedyne prawo do doktrynalnych objaśnień; „grupa”, która utworzyła P.B.I. stłumiła postępową Prawdę w swoim ruchu (umarł syn tej niewiasty w nocy, przeto, iż go była przyległa, w. 19). Przeto ta część opisu odnosi się do objawionych Lewitów pod złym dowództwem w trzech ogólnych grupach i ośmiu podziałach (E tom 4, str. 36; E Tom 5, str. 26, 27). W każdym wypadku niewierni Prawdzie i odrzucający Prawdę utratnicy koron, po usunięciu miary postępowej Prawdy, jaką posiadali w swoim ruchu, tak iż umarł on jako ruch postępowej Prawdy, stali się później czynni (wstawszy o północy, w. 20) i twierdzili, że prawdziwy ruch postępowej Prawdy był ich ruchem. Oni przekręcali i fałszowali, nazywając swoją złą działalność dobrą, a dobrą działalność grupy więcej wiernych, którzy zatrzymywali i byli wierni Prawdzie złą; przedstawiając swe błędy jako postępowe światło oraz twierdzili ze rzeczywista Prawda była błędem; wysuwając swe gorzkie nauki jako słodkie kęsy, a czystą i słodką Prawdę ogłaszając jako gorzką, niesmaczną i pełną zawodu (Izaj. 5:20). Patrzyli oni na rzeczywistą postępową Prawdę jako na „szaloną spekulację” i „fantastyczną interpretację”. Tym sposobem pozowali oni jako macierzysty prawdziwy ruch postępowej Prawdy a fałszywie przypisywali ruchowi, nic nie podejrzewającej więcej wiernej grupy że był martwym, na ile to dotyczyło postępowej Prawdy (wzięła syna mego … położyła go na łonie swojem, a syna swego umarłego położyła na łonie mojem).
W każdym wypadku, gdy grupa więcej wiernych stała się czynną w zwiększającym się świetle, które objawiało rzeczy poprzednio zakryte albo niejasne (gdym wstała rano, w. 21), to pragnęła ona żywić i popierać ruch postępowej Prawdy (chcąc dać ssać synowi), oddając się, starannemu badaniu tego przedmiotu, przez co zrozumieli jasno i jeszcze jaśniej, że grupa mniej wiernych fałszywie przypisała im ruch, który był martwy co do postępowej Prawdy. Rozpoznała ona jasno, że nie wytworzyli oni ruchu pozbawionego