celem poddania ich analizie, po której osądzono, iż pochodzą od człowieka, który umarł mając około 65 lat, przeto muszą to być kości Piotra.

      Zauważmy, wszyscy księża zgadzają się z tym, że Watykan i bazylika Św. Piotra zostały zbudowane na miejscu, gdzie znajdował się cmentarz pogański — bardzo stosowne miejsce dla tych budowli. Z pewnością zdajemy sobie sprawę z tego, że poganie nigdy by nie pogrzebali chrześcijanina na ich własnym cmentarzu; z drugiej strony możemy też być pewni, że chrześcijanie nigdy by nie grzebali swoich zmarłych na cmentarzu pogańskim. Tak więc, gdyby nawet Piotr umarł w Rzymie, przypuszczenie to jest jednak niedorzecznością, to cmentarz pogański pod bazyliką Św. Piotra byłby ostatnim miejscem, na którym zostałby on pogrzebany…

      W r. 1950, zaledwie kilka lat przed odkryciem cmentarza chrześcijańskiego w Jerozolimie, papież złożył dziwne oświadczenie, że kości Św. Piotra zostały odnalezione pod bazyliką Św. Piotra w Rzymie. Jest to naprawdę dziwne, ponieważ od rozpoczęcia budowy kościoła w r. 1450 (ukończony w r. 1626) wznieśli oni „Grób Św. Piotra” pod wielką kopułą i krętymi kolumnami Berniniego. Od tego czasu wiele milionów ludzi zostało w ten sposób oszukanych wierząc, że szczątki Św. Piotra tam się znajdują, podczas gdy hierarchia przez cały czas wiedziała, że było to farsą, jak dowodzi niedawne oświadczenie papieża. Całą jednak tę sprawę jako popisowy numer klowna w cyrku ukazał artykuł ogłoszony w Newsweek z l lipca 1957 r.:

      „W roku 1950 papież w swoim orędziu z okazji święta Narodzenia Pańskiego oznajmił, ze grób Św. Piotra został naprawdę odkryty, jak to głosi tradycja, pod ogromną kopułą katedry. (Aczkolwiek nie było żadnego dowodu, że kości tam odkryte należały do ciała męczennika)”.

      Złożyć oświadczenie tak wielkiej wagi, kiedy nie ma na to absolutnie „żadnego dowodu” jest dość śmieszne, jak to również przedstawia czasopismo „Time” z dnia 28 października 1957 (tak jak powyżej, cytujemy ten artykuł dosłownie z jego nawiasami):

      ,,Dokładna relacja w języku ang. z odkrycia dokonanego pod bazyliką Św. Piotra została udostępniona … przez brytyjskich archeologów Jocelyn Toynbee i John Ward Perkinsa. Autorzy tej relacji nie byli członkami grupy archeologów dokonujących wykopalisk, lecz uczeni ci — Toynbee (rzymsko-katolik) i Perkins (anglikanin) — roztrząsali oficjalne sprawozdania Watykanu i starannie zbadali wykopaliska. Ich troskliwe i niezależne wyniki niewiele się różnią od stanowczego oświadczenia papieża”.

B.S. ’62. 78

ŚWIATY I WIEKI BIBLIJNE

      Od redakcji: Artykuł o Światach i Wiekach Biblijnych zaczął ukazywać się począwszy od nr 137 i był kontynuowany aż do zakończenia w nr 195. Z uwagi na to, iż nakład Teraźniejszej Prawdy w czasie druku numerów: 137, 141 i 142 był niewystarczający, wielu braci nie posiada początku tego artykułu. To skłoniło nas do dokonania przedruku w odniesieniu do materiału zawartego w wymienionych numerach. Ciąg dalszy po zakończeniu tego przedruku, czytelnik znajdzie w T. P. 1960. 13 (Nr 188).

      Słowo świat w Biblii, w ogólnym znaczeniu zawiera myśl porządku lub układu rzeczy. Z punktu widzenia tej ogólnej myśli, Biblia stosuje słowo świat do szeregu rzeczy, z którymi łączy się idea porządku lub układu. W ten sposób jest ono biblijne używane w sensie (1) wszechświata (Jan 17:5; Dz. 17:24); (2) ziemi (Jan 11:9; Mat. 26:13); (3) ludzkiej rodziny (Jan 1:10,29; 3:16) oraz (4) porządku rzeczy w ludzkiej rodzinie (Gal. 6:14; 1Jana 2:15-17; 5:4, 5; Jak. 4:4). W przypadku przedmiotu omawianego w tym artykule, słowo ,,świat” użyte jest w sensie czwartej definicji podanej powyżej — porządku rzeczy w rodzinie ludzkiej. Z tego względu nasz przedmiot mieści w sobie trzy porządki rzeczy w ludzkiej rodzinie. W tym artykule pragniemy opisać je po kolei. Pierwszy z tych światów, zwany ,,starym światem” (2Piotra 2:5) i „światem, który był” (2Piotra 3:6), był porządkiem rzeczy wśród ludzi przed potopem. Drugi z tych światów, jako porządek rzeczy wśród ludzi od końca potopu do Wtórego Przyjścia Chrystusa i ustanowienia Królestwa Bożego, w rozmaity sposób bywa nazywany, jak np.: „tym światem” (Jan 14:30), „obecnym złym światem” (Gal. 1:4), „tym obecnym światem” (2Tym. 4:10; Tyt. 2:12) oraz „niebiosami i ziemią, które są obecnie” (2Piotra 3:7). Trzeci z tych światów, będzie porządkiem rzeczy wśród ludzi od Wtórego Przyjścia Chrystusa i ustanowienia Królestwa na cała wieczność: jest on w rozmaity sposób nazywany: „przyszłym światem” (Żyd. 2:5), „światem bez końca” (Izaj. 45:17), ,,nowymi niebiosami i nowa ziemią” (2Piotra 3:13), „rozrządzeniem zupełności czasów” (Efez. 1:10) itd. Te trzy światy mogą być najlepiej wyjaśnione za pomocą następującego schematu:

      Pierwszy świat — „świat, który był” czy też „stary świat” trwał od stworzenia i upadku człowieka aż do potopu, a więc 1656 lat. Był to porządek rzeczy panujący wśród ludzi od upadku i przekleństwa do zniszczenia go przez potop w dniach Noego. Był to zły porządek rzeczy. którym rządziły grzech, błąd i śmierć; nie był jednak tak zły jak ten, który po nim nastąpił i nie jest nazwany jak nasz obecny porządek rzeczy „złym światem”. ,,Świat, który był” przed potopem lub „stary [zły] świat” składał

poprzednia strona – następna strona