Teraźniejsza Prawda nr 214 – 1964 – str. 44
i przeprowadzenie wskazanych przez Boga spraw interesowych — wyczerpują wewnętrzne posłannictwo Kościoła.
(5) Następnie Kościół ma posłannictwo względem świata. Obejmuje ono dwojaką działalność: (1) Dawanie światu świadectwa odnośnie grzechu, sprawiedliwości i mającego nastąpić sądu, tj. zbliżającego się Królestwa (Mat. 5:13—16; 24:14); (2) karcenie świata za grzech a także dla sprawiedliwości i mającego nastąpić sądu (Jan 16:8—11). Te dwie rzeczy wyczerpują jego posłannictwo względem świata. W przyszłym Wieku Kościół mieć będzie posłannictwo całkiem odmienne od tego, jakie ma obecnie względem samego siebie i względem świata. Nie ma jednak potrzeby omawiać obecnie tej kwestii, ponieważ ono nie wchodzi w zakres niniejszego artykułu. Aby zrozumieć jasno organizację Kościoła Wieku Ewangelii, trzeba mieć w pamięci jego trojakie posłannictwo, tak jak jest ono powyżej opisane. Nie zwracanie uwagi na te cele stało się powodem Wielkiej Apostazji przez cały Wiek, podobnie jak uważanie ich sprowadziło przypieczętowanie Wybranych. Katastrofalną rzeczą jest zaniedbywać, a pożyteczną zachowywać Boże urządzenie względem posłannictwa Kościoła i pod wszystkimi innymi względami.
BIBLIJNA ORGANIZACJA KOŚCIOŁA
(6) Gdy zobaczyliśmy już, jakie jest posłannictwo Kościoła, znajdujemy się w lepszym położeniu chcąc badać jego organizację i zrozumieć, czy jest ona odpowiednia do realizacji tego posłannictwa. W tekstach takich jak: Kol. 1:18; 1Kor. 12:12-30; Efez. 4:4-16, Rzym. 12:4—8 organizacja Kościoła opisana jest pod figurą ludzkiego ciała, organizmu, a nie luźno, dowolnie rozwiniętego Towarzystwa lub Klubu. Powyższe ustępy Pisma Św., zapewniają nas, że jest tylko jedno Ciało, jeden Organizm — Chrystus, mający wiele członków z Jezusem jako Członkiem — Głową. Znajdujemy, że w naturalnym ciele członki różnią się jeden od drugiego w swych funkcjach, przy czym jedne sprawują ważniejsze a inne mniej ważne funkcje i mimo tej rozmaitości, są one harmonijnie połączone między sobą we wzajemnej zależności, pomocności, ocenianiu oraz sympatii. Tak samo jest z Ciałem Chrystusa. gdzie „całe Ciało [jest] przystojnie złożone i spojone we wszystkich stawach, przez które jeden członek drugiemu posiłku dodaje przez moc, która jest w każdym członku”.
(7) Ciało to — podobnie jak naturalne – mając wiele członków jest tylko jedną całością, ponieważ ma jednego ducha, jedną nadzieję, jedną pracę, jednego Pana, jedną wiarę, jeden chrzest i jednego Boga (Efez. 4:4—6). Jego jedna Głowa zależną od Boga zajmuje się myśleniem, planowaniem, czuciem, pragnieniem i kierowaniem, a ponieważ podobało się Bogu umiejscowić te rozmaite członki, każdy we właściwym miejscu Ciała, Głowa kieruje nimi używając ich zgodnie z poszczególnymi funkcjami w Ciele. Podobnie jak w naturalnym normalnym ciele, które ma tylko jedną głowę, żaden członek nie ma odrębnej i osobnej głowy od innych członków, tak i w tym Ciele, Jezus, którego głową jest Bóg (1 Kor. 11:3), sprawuje funkcje Głowy dla każdego członka, a wszyscy członkowie utrzymują swoje miejsca w Ciele przez dotrzymywanie warunku na jakim do niego weszły, tj. przyjęcia Chrystusa jako swojej Głowy. Pod figurą jednego Ciała, posiadającego wyłącznie jedną Głowę i wiele rozmaicie funkcjonujących, lecz wzajemnie z sobą zespolonych członków, przedstawiona jest najkompletniejsza organizacja jaka kiedykolwiek została utworzona, chociaż nie ma ona wielu rzeczy, które ludzie uważają za konieczne dla organizacji, z którego to powodu wielu nie rozumie, że jest to organizacja duchowa uważając, iż nie jest to zupełnie jakakolwiek organizacja.
(8) Organizacja ta ujawnia się: (1) w sposób szczególny, tj. jako duchowe niewidzialne i wewnętrzne obcowanie świętych pomiędzy lokalnymi, zewnętrznymi i widzialnymi zborami z ich miejscowymi sługami, pracami, urządzeniami i zebraniami oraz (2) w sposób ogólny, tj. jako duchowe niewidzialne i wewnętrzne obcowanie bez żadnego uzewnętrznienia lub widzialności (a) oddzielenie od jego sług ogólnych — Jezusa i Apostołów, teraz niewidzialnych — i „drugorzędnych proroków”, którzy służą i współpracują z Kościołem ogólnym w poszczególnych zborach, lub w kilkunastu z nich, na konwencjach słowem i pracą, czy też mniej albo więcej w swoich osobistych przedstawicielach przez pracę, rozmowy, listy i słowo drukowane, jak również (b) osobno od jego sług lokalnych służących świętym w każdym zborze. Całe Ciało wyobrażone jest w każdym poszczególnym zborze z tego powodu, że posiada świętych między swymi członkami. Wewnętrznym węzłem czyli związkiem pomiędzy świętymi w danej miejscowości i pomiędzy nimi a wszystkimi innymi jest duchowa przyjaźń w jednym duchu, jednej nadziei, jednej pracy, jednym Panu, jednej wierze, jednym chrzcie i jednym Bogu. Węzłem zewnętrznym, tj. punktem styczności pomiędzy lokalnym zgromadzeniem i członkami Ciała w tym zborze, są jego prace, jego zebrania i jego urzędnicy, tzn. pastorzy, nauczyciele (słudzy budujący), pomocnicy (diakoni i diakonki) i zarządy (przewodniczący, komitety urządzeń układające porządek spraw itd.), a także okazyjne usługi i współpraca sług Kościoła ogólnego (Rzym. 12:4—8, por. z końcowymi wierszami 1Kor. 12:28; Efez. 4:11). Również zewnętrznym węzłem lub punktem styczności pomiędzy świętymi w każdym zborze i świętymi wszędzie, są ich konwencje i prace ze sługami Kościoła ogólnego.
(9) Widzimy więc, że prawdziwy Kościół jest niewidzialny, tak lokalnie jak i ogólnie, chociaż objawia się przez swoje prace, urządzenia, zebrania, oraz widzialnych sług niezależnie od tego, czy jest to w jednym miejscu czy wszędzie.