Teraźniejsza Prawda nr. 222-223 – 1965 – str. 93
(biblijne liczbowania) prawdami obronił On pomyślnie natchnienie i prawdziwość Pisma Św. przed atakami wyższego krytycyzmu. Objawieniem Planu Bożego w jego naukach, przepisach, obietnicach, napomnieniach, proroctwach, historiach i obrazach, obronił On Swoje Słowo jako Prawdę przed wszystkimi atakami. A ochranianiem i rozwijaniem Swych wiernych Izraelów wśród ich pokus, ucisków i prześladowań, obronił Swoje dzieło przed atakami ze strony upadłych aniołów i ludzi. Nie jest Bóg bezbronnym przed jakimkolwiek atakiem. Każdy atak jest we właściwym czasie odparty i udaremniony, a On pozostaje zwycięskim w każdym starciu obronnym, w jakie wchodzi. Bóg nie lęka się, nie cofa się, nie ustępuje, nie daje się zaskoczyć znienacka atakiem. Nieposkromiony, niezłomny, nieustraszony, prawdziwy „mąż waleczny”, cieszy się z odparowania każdego uderzenia i lubi bronić się przed każdym atakiem. Odpieranie przez Niego ataków na Jego plan, lud i dzieła, tak w czasach biblijnych (np. od Faraona i Egipcjan, Ammonitów, Moabitów itd., religii pogańskich, odstępców żydowskich, prześladowczych Żydów, pogan itd.) jak i po czasach biblijnych (od pogańskich i papiesko-rzymskich prześladowań, katolickiego i protestanckiego sekciarstwa, fałszywnych nauk, ewolucji, wyższego krytycyzmu oraz innych rodzajów błędnych wierzeń) dowodzi, że Jehowa przejawia tę samolubną niższą pierwszorzędną łaskę samoobrony. Tak więc samoobrona jest jedną z Jego niższych samolubnych pierwszorzędnych łask.
Szóstą samolubną niższą pierwszorzędną łaską Jehowy jest agresywność, która działa za pośrednictwem Jego organu uczuciowego zamiłowania do atakowania. Poprzednia łaska pokazuje Jehowę jako czynnego w samoobronie, w bronieniu Siebie, Swego ludu, planu i dzieł przed atakami. Ta zaleta zaś pokazuje Go jako czynnego w atakowaniu przeszkód bez względu na to, czy są nimi złe osoby, zasady, czyny, warunki lub organizacje itd. Ta cecha charakteru Bożego szczególnie przejawia się w związku z wykonywaniem Jego planu. Jakiekolwiek istoty (źli aniołowie i źli ludzie), złe zasady, organizacje, czyny i warunki panują we wszechświecie, zostało to spowodowane buntem przeciwko najwyższej władzy Bożej. Ten bunt został zapoczątkowany przez Szatana i rozprzestrzenił się wśród niektórych aniołów i całej ludzkości. Jest on nacechowany złymi zasadami, organizacjami, warunkami i czynami. Ten cały kompleks można nazwać królestwem Szatana – królestwem, które sprawuje swoją władzę przez początkową i ciągłą uzurpację wbrew Boskiej władzy. Plan Boży ma rozmaitość zamysłów, z których dwa są: obalenie królestwa Szatana i przyprowadzenie z powrotem rodzaju ludzkiego pod rządy Jehowy. Dla osiągnięcia tych dwóch wyników jako zarysów Jego planu, Pan wybierał przedstawicieli, których użyje do tego dzieła. Do obalenia królestwa Szatana, wybrał On za Swoich przedstawicieli Jezusa i wiernych naśladowców; a do przywrócenia rodzaju ludzkiego pod Swoje panowanie, wybrał szczególnie tych i przydał
kol. 2
im pomocników Starożytnych Godnych, Wielką Kompanię i Młodocianych Godnych. W wybieraniu tych wszystkich czterech klas, Bóg musiał działać agresywnie. Nie mówiąc już o Jezusie, wszystkie te klasy nim zaczął się ich wybór były mniej lub więcej pod władzą i wpływem królestwa Szatana (Kol. 1:12, 13). Wybawienie ich z mocy ciemności oznaczało atak na królestwo Szatana. Jest to widoczne w powołaniu Abrahama, Izaaka, Jakuba, w wyzwoleniu Izraela z Egiptu i Babilonu oraz powołaniu Kościoła Chrystusowego z judaizmu, poganizmu i babilońskiego sekciarstwa. Tym posiłkowym atakom na królestwo Szatana towarzyszyła cała napastniczość ze strony Jehowy, potrzebna do przeprowadzenia stosownego zamysłu. I w słusznym czasie dopełni On członków, jakich jeszcze brakuje z tych klas (pisane w roku 1937 – przyp. red.), używając koniecznej do tego napastniczości. Ta agresywność polegała na pobudzaniu Swoich sług będących pod kierownictwem Chrystusa, aby usługiwali w tym dziele wyboru, na opatrznościowym torowaniu drogi dla ich dzieła i na usuwaniu lub unieszkodliwianiu wszelkich przeszkód stawianych temu dziełu od złych aniołów i ludzi. Boskie zwalczanie, ograniczanie i osłabianie papiestwa od 1295 roku jest przykładem Boskiej napastniczości w tym szczególe.
Agresywność Jehowy w Jego atakach na królestwo Szatana od 1874 roku przyjęła zdecydowanie spotęgowaną formę; bo od tego czasu On nie tylko trwał napastniczo w ograniczaniu i osłabianiu tego królestwa do stopnia potrzebnego dla dokonania swego dzieła wyboru, ale posunął się On do stosownego ataku na nie, który za kilka lat zakończy się wiecznym zniszczeniem. Atak ten Bóg rozpoczął, używając stosownych przedstawicieli w dawaniu prawd świeckich całemu światu w coraz to większym stopniu, zwłaszcza w sprawach naukowych, historycznych, socjologicznych, politycznych i finansowych oraz w dawaniu prawd religijnych, zwłaszcza w sprawie wyboru i wolnej łaski, w przeciwstawieniu do świeckich i religijnych błędów i podstawowych fałszów królestwa Szatana. Boską rzeczą we wszystkich tych sprawach od 1874 roku było napastnicze przedstawienie prawd wykazujących zepsucie w teorii i praktyce królestwa Szatana dobrze wiedząc, że te prawdy będą samolubnie użyte i że takim samolubnym używaniem wywołają ostatecznie skutki, które na zawsze obalą to niesprawiedliwe królestwo. Dlatego Bóg napastniczo je podawał.
Agresywność Boga okazała się w innych Jego dziełach, np. w stworzeniu, opatrzności, odkupieniu, nauce, usprawiedliwieniu, uświęceniu i wyswobodzeniu dokonanym teraz dla Kościoła a częściowo później dla świata, chociaż w odrębnych formach od tych, użytych wobec Kościoła. Napastniczość Boga działa częściowo dzięki Jego miłości do sprawiedliwości a częściowo dzięki Jego nienawiści do niesprawiedliwości. Działa ona konstruktywnie dla sprawiedliwości a destruktywnie w stosunku do