Teraźniejsza Prawda nr. 221 – 1965 – str. 52
z śmiertelnością, która oznacza warunek, w którym śmierć jest możebna. Śmiertelność nie oznacza stanu, który musi kończyć się w śmierci, ale warunek w którym ktoś może umrzeć – stan podlegający śmierci. Fakt że Adam umarł, jest najpewniejszym dowdem, że on nie był nieśmiertelny, lecz śmiertelny. Ale podczas gdy on był śmiertelny w Jego stworzeniu, to mógłby jednak żyć wiecznie, gdyby w dalszym ciągu w Raju jadł pokarm zachowujący życie (1Moj. 3:22). Tak samo Szatan jest śmiertelny, ponieważ umrze pewnego dnia (Żyd. 2:14; Izaj. 27:1; 1Moj. 3:15; Rzym. 16:20). Stąd wnioskujemy, że wszyscy aniołowie są śmiertelni. Klasa restytucji aczkolwiek otrzyma życie wieczne, będzie też śmiertelną, tak jak był Jezus, gdy był człowiekiem. Te rozważania dowodzą, że śmiertelne istoty niekoniecznie muszą umrzeć. Faktycznie jedynie Boskie istoty są nieśmiertelne (1Tym. 6:16). Z tego powodu Kościołowi jako dziedzicom Boskiej natury (2Piotra 1:4) jest obiecana nieśmiertelność (1Kor. 15:53, 54). Jezus dał nam akuratną definicje nieśmiertelności – „Żywot sam w sobie” (Jan 5:26). Życie samo w sobie znaczy, że ktoś ma ciało, które jest niezależne od niczego w podtrzymywaniu go, to jest niewyczerpany zapas życia, które może żyć bez żadnego i wszystkich warunków albo bez żadnej i wszystkich kombinacji warunków, z których nic nie może oddzielić ani umniejszyć życia. Bóg jest oryginalnym dypozytariuszem takiego życia, a obiecał je najpierw ze wszystkich Jezusowi pod warunkiem Jego wierności aż do śmierci (Jan 5:26, 27); a w Chrystusie obiecał je zwycięskiemu Kościołowi (1Jana 3:1, 2; 1Tym. 6:16; Filip. 3:21; 1Kor. 15:53, 54; Rzym. 2:7). Ale nie obiecał je nikomu innemu więcej.
Liczne ustępy Pisma Św. dowodzą że Bóg jest nieśmiertelny. Przytoczymy kilka z nich: „Jako Ojciec ma żywot sam w sobie” (Jan 5:26); „przetoż Królowi wieków, nieśmiertelnemu… jedynemu Bogu” (1Tym. 1:17). To znaczy, że Bóg nie może umrzeć. My możemy umrzeć. Jest raczej łatwo spowodować śmierć ludzkiej istoty. Śmierć może być zadana człowiekowi przez utopienie, zaduszenie, krwawienie, zgniecenie, uderzenie, wygłodzenie, spalenie, zaczadzenie, zarażenie, zatrucie itd. Ale nic nie może jej spowodować w Bogu i nic nie może być wstrzymane w Nim co mogłoby spowodować Jego śmierć. On może być bez najmniejszej przeszkody w ogniu, pod wodą, pod ziemią, poza atmosferą, w eksplozji, w krańcowym zimnie, w próżni, albo w jakichkolwiek innych warunkach. Żadna z tych rzeczy ,nie mogłaby umniejszyć Jego życia albo oddzielić je od Jego ciała. On zupełnie nie podlega śmierci, nie podlega najmniejszemu uszczupleniu życia – On jest nieśmiertelny, ma „żywot sam w sobie”.
Dotąd rozważaliśmy siedem Boskich przymiotów istoty. Powyżej roztrząsane przymioty na pewno pomogą nam lepiej zrozumieć jak cudowną i wielką jest istota Boga. Ich pobożne badanie powiększy nasze ocenienie Boga
kol. 2
i przyprowadzi nas do poważania Go jako godnego najpełniejszej czci, pochwały i uwielbienia naszych serc. Wielkość tych przymiotów istoty w różnych szczegółach przechodzi naszą zdolność pojęcia; ale wszystkie one pobudzają nas do czci i poczucia potęgi Boskiej, który jest nieskończony i doskonały we wszystkich Jego przymiotach. A fakt, że ta wielka Istota raczy mieć społeczność z nami i przyciąga nas do siebie, jest najwyższym możliwym zaszczytem, jaki mógłby być udzielony nam, i na pewno pobudziłby nas do odwzajemnienia się w tym samym duchu. „Pójdźcie, kłaniajmy się a upadajmy przed Nim; klękajmy przed Panem, Stworzycielem naszym” (Psalm 95:6); albowiem jest – przystojnie tak czynić; a wychwalanie Pana przystoi sprawiedliwym.
Dalsze badanie przymiotów Boskiej istoty prowadzimy przez dyskusje nad Boską niewidzialnością, która jest ósmą zaletą Jego istoty. Niewidzialność znaczy stan nie podlegający wzrokowi – zaleta przez którą jest niemożliwym aby być widzianym. Gdy mówimy, że Bóg jest niewidzialny, to nie rozumiemy, że On nie może być widziany wcale przez żadne istoty; albowiem taki wniosek sprzeciwiałby się wprost Pismu Świętemu, gdzie Jezus mówi o Aniołach stróżach danych świętym: „Aniołowie ich w niebiesiech zawsze patrzą na oblicze Ojca mojego” (Mat.18:10). Z tego ustępu Pisma Św. wnioskujemy, że wszystkie istoty duchowe mogą widzieć Boga, który sam jest duchem. Dlatego Bóg nie jest niewidzialny dla wszystkich istot, tzn. iż nie jest niewidzialny w zupełnym znaczeniu tego słowa. Dla jakiego rodzaju stworzeń jest On niewidzialny dowiadujemy się o tym z ustępu, który uczy, że nasz Pan w Jego chwalebnym ciele jest niewidzialny. Ustęp o którym mowa znajduje się w 1Tym. 6:16. gdzie jest podane jak następuje: „Którego nie widział żaden z ludzi, ani widzieć może”. Stąd Bóg jest niewidzialny dla istot zwierzęcych, jak dla człowieka i niższych stworzeń. Ale ktoś może zarzucić, że ten ustęp mówi o naszym Panu Jezusie a nie o Bogu samym, i że dlatego nie powinniśmy wnioskować z niego, że Bóg jest niewidzialny dla zwierzęcych istot włączając człowieka. Na to odpowiadamy, że Biblia uczy iż chwalebne ciało naszego Pana jest prawdziwym obrazem (literalnie substancji) osoby Ojca. Zatem jeżeli ciało Syna jest niewidzialne dla wszystkich zwierzęcych istot, niewątpliwie ciało Boga, którego ciało Jezusa jest prawdziwym obrazem musi również być niewidzialne dla wszystkich zwierzęcych istot, i tak samo dla człowieka.
Niektórzy jednak, co do chwalebnego ciała naszego Pana, które jest niewidzialne dla człowieka, mogą zarzucić, że On ukazał się Saulowi z Tarsu na drodze do Damaszku, a przez takie ukazanie zmienił go z prześladowcy na wierzącego i Apostoła; ale zaprzeczamy aby Saul widział chwalebne ciało naszego Pana. To co on