Teraźniejsza Prawda nr. 221 – 1965 – str. 51
szczególnie od pogańskich greckich filozofów, których poglądy zostały przyjęte i wprowadzone do wyznań w ciemnych wiekach. Pismo Św. uczy, że wieczność jest czasem bez początku i bez końca. Przeto trwanie czasu jest zawarte w myśli o wieczności. Nawet rozum jest zmuszony zgodzić się z faktem, że czas nie mógł mieć początku i nie może mieć końca. Albowiem nie możemy pomyśleć sobie wstecz o czasie, który nie byłby poprzedzony przez czas. Jeżeli pomyślimy sobie o miliardach lat wstecz, to jeszcze możemy powiedzieć, że czas był przedtem. I tak moglibyśmy iść wstecz w nieskończoność miliardów lat i wciąż moglibyśmy mówić, że czas był już przedtem. Tym sposobem jesteśmy zmuszeni wnosić, że czas nie miał początku, że czas zawsze był i że jest przeszłością wieczności. To samo jest prawdą względem przyszłego czasu. Czas nie może się skończyć, ale musi postępować na wieki. Nie możemy wyobrazić sobie przyszłego czasu, który nie miałby czasu po tym czasie. Przeto czas jest bez początku i bez końca. Zawsze był i zawsze będzie a to nazywa się wiecznością. Odrzućmy niedorzeczność, że wieczność jest rzeczą w której nie ma czasu – nie ma trwania. Rozumie się, iż istnieje kontrast pomiędzy czasem przemijającym a wiecznym (2Kor. 4:18). Ale przeciwstawiać czas i wieczność w taki sposób, że czas zawiera się w trwaniu, a wieczność wyłączać z czasu, jest rzeczą niezgodną z Pismem Św. i rozumem, a zatem niedorzecznością.
Pismo Św. naucza, że Bóg jest wieczny – bez początku i bez końca. Że uczy o tym, widać to z faktu, iż Bóg jest pierwszą przyczyną i dlatego bez przyczyny, a zatem wieczny. Liczne są dowody biblijne w tym względzie. Przytoczymy kilka z nich: „Mieszkaniem twojem Bóg wieczny, a ze spodu ramiona wieczności” (5Moj. 33:27); „Ani liczba lat Jego dościgniona być może” (Ijob 36:26); „Błogosławiony Pan, Bóg Izraelski, od wieku aż na wieki” (Ps. 41:13); „Panie! Tyś bywał ucieczką naszą od narodu do narodu… Oto zaraz od wieku aż na wieki tyś jest Bogiem” (Ps. 90:1, 2); „Utwierdzona jest stolica twoja przed wszystkimi czasy; tyś jest od wieczności” (Ps. 93:2); „Lata twoje nigdy nie ustaną” (Ps. 102:28); „Najdostojniejszy i Najwyższy, który mieszka, w wieczności” (Izaj. 57:15); „Pan jest Bóg żywy i Król wieczny” (Jer. 10:10); „Izalisz Ty nie jest od wieków, Panie Boże mój?” (Habak. 1:12); „Bo rzeczy [przymioty] Jego niewidzialne od stworzenia świata bywają … ona wieczna Jego moc i Bóstwo” (Rzym. 1:20); „Królowi wieków… samemu Bogu” (1Tym. 1:17, ARV), „Święty, Święty, Święty Pan, Bóg wszechmogący, który był, i jest, i przyjść ma… żyjącemu na wieki wieków” (Obj. 4:8, 9); „Panie, któryś jest i któryś był, i który będziesz” (Obj. 16:5). Przeto widzimy, iż Pismo Święte naucza, że Bóg jest wieczny – bez początku i bez końca. Jego obfitość czasu dostarcza Mu możliwości do okazywania Swego charakteru i dzieł poprzez wszech-świat. Jest to naprawdę wzniosła charakterystyka w Bogu jako w istocie. Ona niezawodnie
kol. 2
wymaga od nas ocenienia, poważania, czci i uwielbienia.
Pokrewnym przymiotem Boskiego samoistnienia jest inny przymiot Boskiej istoty, Jego samowystarczalność. Przez Boską samowystarczalność rozumiemy Jego niezależność od jakiejkolwiek osoby, rzeczy lub warunku w Jego ciągłym istnieniu, szczęśliwości i dobrobycie. Bóg nie jest zależny od niczego, ale każda rzecz istniejąca jest zależna od Niego w ciągłym istnieniu. On nie potrzebuje nic do podtrzymywania Jego egzystencji. Bóg byłby szczęśliwy i żyłby w dobrobycie, chociażby nigdy nie stworzył nikogo i niczego. On jest przeto Sobie samowystarczalny w istnieniu, szczęśliwości i dobrobycie. Przyprowadzenie świata do istnienia nie było spowodowane Boską potrzebą świata, ale Jego pragnieniem by stworzenia błogosławić. Boska przyjemność w udzielaniu błogosławieństw, a nie żadna inna potrzeba z Jego strony, była powodem w dokonywaniu Jego dzieł stworzenia. Św.Paweł dowodzi o tym zarysie Boskiej istoty: „Ani rękoma ludzkiemi chwalony bywa [usługiwany, mający powodzenie], jakoby czego potrzebował, ponieważ On daje wszystkim żywot i oddech, i wszystko” (Dz.Ap. 17:25). Jego niezależność od człowieka jest wyrażona w ustępie już przytoczonym, który przytoczymy znowu z powodu jego stosowności: „Jeśli zgrzeszysz, cóż uczynisz przeciwko Niemu?… Jeżelibyś był sprawiedliwym, cóż Mu dasz? albo cóż weźmie z ręki twojej? człowiekowi podobnemu tobie niezbożność twoja zaszkodzi a synowi człowieczemu pomoże sprawiedliwość twoja” (Ijob 35:6-8). Te ustępy Pisma Świętego dowodzą o Boskiej niezależności od wszystkich osób, rzeczy i warunków. Żadna osoba albo kombinacja osób, żadna rzecz albo kombinacja rzeczy, żaden warunek albo kombinacja warunków nie może uczynić Go zależnym w jakimkolwiek znaczeniu. Bóg utrzymuje Swoją samowystarczalność niezależnie od wszystkich osób, rzeczy i warunków. W ten sposób Bóg jest zupełnie wolny od zależności – jest zatem samowystarczalny. To nie czyni Go pysznym, wyniosłym lub hardym; ale daje Mu tę wolność, która jest zgodna z Jego naturą, stanowiskiem i przymiotami, i pozostawia Mu wolność czynienia drugim z łaski a nie z zależności, dla ich dobra, a nie dla Jego osobistego zysku, dla ich uszlachetnienia i szczęśliwości, a nie z pewnej Jego potrzeby. Oto czego właśnie spodziewalibyśmy się od wielkiego Boga, i niezawodnie wznosi się do Niego nasza pobożność, gdy rozmyślamy o Jego wielkości jaka okazuje się w Jego samowystarczalności.
Następnym przymiotem Boskiej istoty po omówieniu Jego samoistnienia i samowystarczalności, jest Jego nieśmiertelność. Nieśmiertelność jest warunkiem nie podlegającym śmierci, stanem w którym śmierć jest niemożebna. Nieśmiertelność stoi w przeciwieństwie