Teraźniejsza Prawda nr 219-220 – 1965 – str. 42
ochrzczeni. Fakt, że Jan zwrócił się do wszystkich Izraelitów wskazuje, że chrzest miał objąć wszystkich i dlatego niewierni Izraelici mieli otrzymać chrzest ognia, jak to wyjaśniliśmy powyżej. Powinniśmy się więc modlić o nieustanne rozszerzanie zasięgu Ducha Świętego na ziemi, lecz nie o chrzest z ognia, gdyż byłaby to modlitwa o klątwę nad nami, tak jak klątwą był chrzest ognisty dla Izraela.
Zamykając nasze rozważania nad Wiekiem Żydowskim stwierdzamy, że Jehowa urzeczywistniał siedem Swoich zamierzeń w tym Wieku: Dał na piśmie objawienia Starego Testamentu, wybrał jeden naród – naród izraelski – na kustosza Swojej wyroczni, ujawnił grzeszność człowieka, wykazał, że człowiek nie może sam się zbawić przez wypełnienie Zakonu i że potrzebuje Zbawiciela, dowiódł, że Zbawiciel jest tym sprawiedliwym, który wykonuje Zakon, dopełnił wyboru Ojców Świętych, zebrał Izraelitów jako symboliczną pszenicę do spichrza Chrześcijańskiego Kościoła i zniszczył symboliczne plewy – niewiernych Izraelitów jako naród i jako lud Boży.
Przestudiowaliśmy powyżej dwa spośród trzech Wieków Drugiego Świata, tj. Wiek Patriarchów i Wiek Żydowski. Wierzymy, że studium to pokrzepiło i oświeciło nas wszystkich i zachęciło do badania trzeciego a zarazem najważniejszego Wieku Drugiego Świata, czyli Wieku Chrześcijańskiego albo Wieku Ewangelii. Nazywamy go Wiekiem Ewangelii, gdyż w czasie jego trwania szczególne zapowiedzi łask zawarte w Słowie Bożym działały w stosunku do niektórych ludzi. Łaski te są zaiste dobrymi lub radosnymi wieściami, bo słowo ewangelia oznacza właśnie dobre lub radosne nowiny. Bywały już radosne lub dobre nowiny – ewangelia – w poprzednich Wiekach, lecz posłannictwo tego Wieku przejawia się przede wszystkim w dobrych i radosnych nowinach. Stąd Wiek ten ma pierwszeństwo do nazwy Wieku Ewangelii. Można go również nazwać Wiekiem Chrześcijańskim, ponieważ cele jego ogniskują się w dziele dla Klasy Chrystusa i nad tą Klasą. Początek tego Wieku zachodzi na Wiek poprzedni, to jest jeśli chodzi o okres, w którym Jezus stał się Głową Chrystusa i o okres dojrzewania owoców Wieku Żydowskiego – Wiek ten zahaczał o Wiek Żydowski na przestrzeni czterdziestu lat, od października 29 r. do października 69 r. po Chrystusie. Jeśli zaś chodzi o okres powołania Kościoła do roli Chrystusowego Ciała, to Wiek Chrześcijański rozpoczął się w dniu zesłania Ducha Św., zahaczając przez to również o Wiek Żydowski, pojęty jako Żniwo owego Wieku.
Podobnie jak były tam obustronne zachodzenia Wieków – Żydowskiego i Ewangelii – tak również w 1845 lat później powstały analogiczne zachodzenia Wieków Ewangelii i Tysiąclecia. Główne odpowiedniki tych zachodzeń dostrzegamy zestawiwszy rok 29 i 1874, 33 i 1878 oraz 69 i 1914. I tak jak specjalną łaską Bożą cieszył się naród Izraelski aż do października 36 r. po Chrystusie, kiedy wezwany został pierwszy
kol. 2
poganin Korneliusz, tak specjalną łaską cieszyły się wszystkie wyznania chrześcijańskie aż do października 1881, kiedy specjalne wezwania rozeszły się po świecie do ludów pozostających poza obrębem wyznań chrześcijańskich. Można przeto okres trwania Wieku Ewangelii oznaczyć na 1845 lat, z uwzględnieniem zachodzeń na Wiek Tysiąclecia, podobnie jak czas trwania Wieku Żydowskiego również można określić na 1845 lat z uwzględnieniem zachodzeń na Wiek Ewangelii.
Wyżej studiowaliśmy cele Wieku Patriarchów i Żydowskiego. Obecnie zajmiemy się celami Wieku Ewangelii. Co się tyczy Wieku Żydowskiego i Ewangelii jako równoległych dyspensacji, są one nie tylko równe pod względem okresu trwania, lecz posiadają bliskie pokrewieństwo w typach i pozatypach oraz w odpowiadających sobie wydarzeniach. Dlatego w celach tych dwóch Wieków jest pewna liczba uderzających podobieństw, na które z kolei chcemy zwrócić uwagę. Pierwszy cel Wieku Ewangelii, wybór nowego strażnika Boskiej wyroczni jest bardzo zbliżony do pierwszego celu Wieku Żydowskiego. Tak jak w Wieku Żydowskim Cielesny Izrael był wybrany na strażnika wyroków Bożych (Rzym.3:1, 2), tak w Wieku Ewangelii Izrael Duchowy stał się strażnikiem tych wyroków (1Kor. 4:1, 2; Jan 17:8, 14; 2Tym. 3:15-17; 2Piotra 3:16). Dlatego Pan oddał w pieczę Duchowemu Izraelowi nie tylko Pisma Starego Testamentu, ale uczynił to samo z Nowym Testamentem. Duchowy Izrael nie tylko pełnił straż nad pierwotnym tekstem Pisma, lecz przetłumaczył je na setki innych języków i zachowywał oraz chronił tłumaczone teksty. Fakt, że my, którzy żyjemy w końcu Wieku Ewangelii posiadamy Pismo w całości, że nie zaginęła z niego nie tylko żadna księga, ale nawet żadna ważna część jakiejkolwiek księgi dowodzi, że Pan wypełnił pierwsze zamierzenie Wieku Ewangelii, wybrawszy na nowego kustosza Swych wyroków Duchowego Izraela powierzając mu pieczę nad całą Biblią na okres trwania Wieku Ewangelii.
Dalej, podobnie jak drugim celem Wieku Żydowskiego było zesłanie objawień, będących dalszym ciągiem objawień Wieku Patriarchów, tak drugim zamierzeniem Boskim w Wieku Ewangelii było danie ludziom dodatkowych objawień w stosunku do objawień Wieku Żydowskiego. Bóg rozpoczął zsyłanie tych objawień za pośrednictwem Jana Chrzciciela, który zapowiedział przyjście Mesjasza, udzielił ich dalej przez nauczanie i czyny Jezusa i Apostołów oraz zakończył, darząc natchnieniem i powodując spisanie 27 ksiąg Nowego Testamentu. Objawienia te, podobnie jak objawienia Starego Testamentu, zsyłane były niekiedy przez bezpośrednie słowo, niekiedy przez wizję, obrazy i sny, niekiedy przez natchnienie, niekiedy przez symboliczne instytucje i czyny oraz urządzenia, wynikające z przymierza. Były zsyłane w różnym czasie i miejscu, w różny sposób i w różnych okolicznościach, przy czym między rozpoczęciem ich a zakończeniem upłynęło blisko 100 lat.