Teraźniejsza Prawda nr 218 – 1965 – str. 13
Bóg postępował w stosunku do duchowego Izraela na zasadach pewnych duchowo-elekcyjnych (wyborczych) zarysów Przymierza Abrahamowego.
Dostrzegłszy zasadnicze różnice w działaniu Boga podczas trzech Wieków, przestudiujemy teraz niektóre szczegóły tych Wieków rozważając każdy z nich według chronologicznego porządku. Ogólnie biorąc, Wiek Patriarchalny zaczął się z końcem potopu, po części dlatego, że Bóg zawarł specjalne przymierze z Noem i jego potomkami, iż nigdy więcej nie zniszczy symbolicznej ziemi przez potop (1Mój. 9:8-17); lecz biorąc ściśle, Wiek Patriarchalny rozpoczął się od przymierza zawartego z Abrahamem (1Moj. 12:1-5). Z powodu wstecznego działania błogosławieństwa Abrahamowego Przymierza, Noe, a nawet Enoch i Abel byli już nimi z góry obdarzeni (Żyd. 11:4-7, 39, 40). Opierając się na wstecznym działaniu tego przymierza w stosunku do Noego, jesteśmy częściowo usprawiedliwieni, upatrując początku Wieku Patriarchalnego w zakończeniu potopu. Słowo patriarchowie znaczy tyle co pierwsi ojcowie. Ponieważ zaś Noe, Abraham, Izaak i Jakub byli pierwszymi ojcami Izraela w tym okresie, okres ten nazywamy Wiekiem Patriarchalnym, uwidocznionym w pierwszym półkolu wielkiego półkola naszego diagramu. W okresie tym Bóg, poza przymierzem gwarantującym, że ziemia nigdy więcej nie będzie zniszczona potopem, nie działał na zasadzie przymierza z żadną ludzką istotą, tzn. nie objął z góry, ani w jakikolwiek inny sposób łaskami Abrahamowego Przymierza jakichkolwiek ludzi żyjących w tych czasach, jak np. Babilończyków, Kanaanitów, Egipcjan. etc. Pismo uczy, że Pan pozwolił im iść drogą grzechu przez nich wybraną i zdawał się nie dostrzegać ich nieświadomości (Dz. 17:23, 30; Rzym. 1:21-25, 28). Przeciwnie, w okresie tym działał On na zasadzie Abrahamowego Przymierza z Abrahamem a przez niego z jego rodziną, następnie z Izaakiam i przez niego z jego rodziną, i w końcu z Jakubem a przez niego z jego rodziną. W ten sposób, podczas Wieku Patriarchalnego Bóg działał na podstawie wyboru. Całej reszcie ludzkości pogrążonej w klątwie pozwolił iść własną drogą, nie czyniąc bezpośrednio w owym czasie nic dla niej ku jej zbawieniu.
Na podstawie tego faktu wnosimy, że Bóg w owym czasie nie miał zamiaru ani nie usiłował ludzkości zbawić. Możemy to uważać za pewne. Gdyby bowiem było Jego wolą uczynić próbę zbawienia, uczyniłby ją, czego nie zrobił, jak świadczą fakty właśnie podane i Pisma właśnie przytoczone. Gdyby zamierzał ocalić ludzkość w tym czasie, zamiary Jego byłyby wykonane, gdyż wszystkie Jego zamysły są zawsze spełniane (Izaj. 46:10, 11). Stąd też nasz dowód, że skoro Bóg nie usiłował zbawić świata w tym czasie i skoro świat nie został w tym czasie zbawiony jasne jest, że nie zamierzał zbawić świata w tym okresie. Pozostawił go raczej bez Boga i bez nadziei, aby poznał w drodze
kol. 2
doświadczenia jak potwornymi i obmierzłymi dozorcami są grzech, błąd, śmierć i grób i jak upragnione jest uwolnienie od nich. Ograniczył natomiast Swe zbawienne dzieło i wysiłek do kilku wymienionych wyżej patryarchów i ich rodzin. Dlatego w tym okresie Jego dzieło zbawienia wykazuje cechy działania z wyboru i ogranicza się istotnie do bardzo niewielu osób.
Jeżeli w tym czasie nie leżało w zamiarach Jehowy zbawienie czy usiłowanie zbawienia świata, to jakież były Jego zamierzenia podczas Wieku Patriarchalnego? W odpowiedzi na to pytanie możemy stwierdzić, że miał rozliczne zamierzenia i wszystkie urzeczywistnił, jak winniśmy właśnie tego oczekiwać od Boga o doskonałej mądrości, mocy, sprawiedliwości i miłości. Pierwszym z tych zamierzeń było ujawnienie jądra Jego wspaniałego Planu. Uczynił to w bardzo zwięzłej formie przez zawarcie przymierza z Abrahamem i jego Nasieniem (1Moj. 12:1-4; 22:16-18 etc.). Niektóre z łask zawartych w tym przymierzu przypadły Abrahamowi (1Moj. 12:1-4), a inne jego Nasieniu (1Moj. 22:16-18). W tym ostatnim zwrocie wyrażenie „jako gwiazdy na niebie” oznacza nasienie niebiańskie, a wyrażenie „jako piasek, który jest na brzegu morskim” oznacza ziemskie nasienie. Obietnice te są streszczeniem Boskiego Planu, dlatego też Św. Paweł nazywa je Ewangelią (Gal. 3:8, 16, 29). Obietnice te znaczą: (1) że Abraham i jego Nasienie będą wielce błogosławieni; (2) że we właściwym czasie będą sami błogosławić drugich i (3) że ich dzieło błogosławienia obejmie całą ludzkość. Tak więc Przymierze Abrahama jest Biblią w skrócie; i chociaż w czasie w którym Bóg zawarł je z Abrahamem i jego Nasieniem, nie uczynił nic bezpośrednio dla świata ku jego zbawieniu, niemniej Przymierze dowodzi, że Planem Jego było ongiś obdarzenie łaską i możliwością zbawienia całego, nie wybranego rodu ludzkiego, poprzez Abrahama i jego Nasienie. Przymierze to, jak naucza Św. Paweł, obejmuje również i zmartwychwstanie zmarłych (Dz. 26:6-8). Czas na dzieło błogosławienia świata tymi przywilejami, o których wspominają inne ustępy Pisma, spełni się podczas Tysiąclecia, tj. gdy wszyscy Wybrani wszystkich klas – ziemskich i niebiańskich – zostaną uzupełnieni. Pierwsze zamierzenie Boga w okresie Wieku Patriarchalnego – zwięzłe objawienie planu zbawienia ludzkości – zostało tym sposobem urzeczywistnione. Nadane wprzód Abrahamowi, następnie jego potomkom, zostało ono po z górą 430 latach spisane przez Mojżesza w księdze Genesis. Wierzymy wiec że skoro to Boskie zamierzenie zostało spełnione, spełnione będą także wszelkie inne i ufajmy Panu we wszystkim.
Bóg miał w Wieku Patriarchalnym jeszcze drugie zamierzenie – mianowicie dostarczenie szeregu typów, które mają wyobrażać liczne szczegóły Jego Planu. Tak przez Abrahama i jego stosunek do trzech żon: Sary, Hagar i Ketury oraz ich dzieci – Bóg wyobraził Siebie i swój stosunek do trzech Przymierzy: Nowego Stworzenia,