Teraźniejsza Prawda nr 218 – 1965 – str. 12
Poniżony a nawrócony do Chrystusa Izrael podczas ucisku Jakubowego jaki mieć będzie miejsce przy końcu anarchii, będącej ostatnim etapem wielkiego ucisku (Jerem. 30:7-9; Ezech. 38; 39; Zach. 12:9-14) będzie pierwszym, który zgromadzi się dokoła tych osób Godnych, przyjmując nowe społeczne zarządzenia dane przez Chrystusa (Głowę i Ciało) i będzie przez nich błogosławiony. Wieść o tym rozejdzie się wśród pogan, wyczerpanych, upokorzonych i ułagodzonych przez ucisk, którzy zapragną tych samych społecznych zarządzeń u siebie i których pragnienia będą spełnione (Izaj. 2:2-4; 19:23-25; Zach. 8:20-23; Agg. 2:7). Przez posłuszne przyjęcie tych społecznych zarządzeń zarówno Żydzi jak i Poganie zostaną uszczęśliwieni i podniesieni, aż społeczeństwo dojdzie stopniowo do fizycznej, duchowej, moralnej i religijnej doskonałości. U schyłku Tysiąclecia rodzaj ludzki ulegnie krótkiej próbie dla sprawdzenia, czy ludzkość jest godna żyć wiecznie wśród tych doskonałych urządzeń socjalnych. Część rodzaju ludzkiego zakończy swoją próbę z negatywnymi wynikami (Obj. 20:7-9; Dz.Ap. 3:23; 2Tes. 1:9; Psalm 145:20; Przyp. 2:22), podczas gdy wierni w następstwie tej próby zostaną obdarzeni przywilejem radowania się wieczyście nową ziemią (Przyp. 2:21; Izaj. 66:22; 2Piotra 3:13; Psalm 37:9-11, 29). W wyniku tego, w Wiekach nie kończącego się trzeciego świata, które nastąpią po Tysiącleciu, nowe niebiosa, nowa ziemia i wszystko co się na nie składa będzie wielbić Boga (Obj. 5:13). Bóg tedy poprzez Swój plan, działający przez trzy dyspensacje lub światy biblijne, wyjdzie jako pełny Zwycięzca ze Swych zmagań z Szatanem, zniszczywszy wszelkie zło i wszystkich niepoprawnych grzeszników i wyniósłszy wiernych do wieczystej doskonałości, jednych z nich – na różnych płaszczyznach niebiańskiego bytu – jako nowe niebiosa, a innych – doskonałe ludzkie istoty na ziemi – jako nową ziemię, gdzie sprawiedliwość trwać będzie wieczyście (2Piotra 3:13). Co za wspaniałe dzieło i jak gorliwie winniśmy go pragnąć!
Po przestudiowaniu trzech biblijnych światów, należałoby teraz zbadać Wieki Drugiego Świata. Pierwszy Świat nie był podzielony na Wieki, ponieważ od upadku człowieka aż do potopu nie było różnic w sposobie postępowania Pana z człowiekiem. Zostawił On ludzi pod władzą aniołów, jako narzędzi władzy duchowej. Nie wchodził z żadnym człowiekiem w układy podczas tego okresu, chociaż rad darzył łaską w granicach ciążącej klątwy, każdego kto szukał Jego bliskości, zupełnie jak urzędnik więzienny, który udziela zaufanym więźniom pewnych przywilejów nieprzysługujących innym skazanym. W zgodzie z tą zasadą Bóg okazywał pewne względy w granicach klątwy Ablowi, Enochowi i Noemu, nie wchodząc z nimi przed potopem w szczególne przymierze, aczkolwiek zawarłszy przymierze z Abrahamem, Bóg włączył wstecznie Abla, Enocha i Noego w Jego łaskawe postanowienia (Żyd. 11:4-7, 39, 40).
kol. 2
Ponieważ nie było ani przymierza ani odmian w działaniu przymierza miedzy Bogiem a człowiekiem od upadku aż do potopu, nie było i Wieków w Pierwszym Świecie. Były jednak trzy odmiany w działaniu przymierza zawartego między Bogiem i pewnymi wybranymi osobami oraz narodami podczas Drugiego Świata albo Dyspensacji i z tego powodu w Drugim Świecie były trzy Wieki: Wiek Patriarchalny, Wiek Żydowski i Wiek Ewangelii lub Chrześcijański. Umieszczony poniżej diagram ułatwi w sposób obrazowy zrozumienie podziału Drugiego Świata na te Wieki:
Aby należycie zrozumieć stosunek Boga do człowieka podczas Drugiego Świata, należy nie tylko wejrzeć, jak to uczyniliśmy powyżej w warunki ludzkie i kierunek panujący w Drugim Świecie bez Boga i Chrystusa, lecz także zbadać warunki i kierunki panujące wśród pewnych wybranych klas pod władaniem Boga podczas tej samej Dyspensacji. Dwa te stanowiska dadzą nam pełniejsze zrozumienie stosunku Boga do człowieka podczas Drugiego Świata lub Dyspensacji. Ze stanowiska trzech Wieków tego Świata dostrzeżemy właśnie Boskie działania w stosunku do wybranych klas; gdyż podczas tych trzech Wieków działał On na zasadzie przymierza tylko z wybranymi. Z punktu zapatrywania na przymierze i osoby rozróżnić można trzy drogi Boskiego działania podczas tego okresu; stąd, w zależności od tych różnic, dzielimy Drugi Świat na trzy Wieki. Różnice te są następujące: w Wieku Patriarchów Bóg działał na zasadzie przymierza indywidualnie z niektórymi patriarchami – Abrahamem, Izaakiem i Jakubem – a przez nich z ich rodzinami, lecz więcej z nikim innym; podczas Wieku Żydowskiego Bóg działał na zasadzie przymierza z Izraelitami jako z cielesnym narodem i więcej z nikim innym: zaś podczas Wieku Ewangelii lub Chrześcijańskiego działał On na zasadzie przymierza z Kościołem Chrześcijańskim – Izraelem duchowym – jako z narodem duchowym i więcej z nikim innym. Tak jak te trzy klasy różnią się między sobą, tak i panujące przymierze było różne w każdym z tych Wieków. Tak więc podczas Wieku Patriarchów Bóg działał w stosunkach z Patriarchami i z ich rodzinami na podstawie zarysu ziemsko-elekcyjnego przymierza uczynionego z Abrahamem; podczas Wieku Żydowskiego, pozwoliwszy wiernym jednostkom korzystać z zasad tego przymierza choć w mniej otwartej formie jeszcze po nadaniu praw z góry Synaj – Bóg działał otwarcie z cielesnym Izraelem jako narodem na podstawach Przymierza Mojżeszowego; zaś podczas Wieku Ewangelii