Teraźniejsza Prawda nr. 228-229 – 1966 – str. 86
Wielkie Grono otrzymuje, zdają się jasno reprezentować jego sfery władzy w służbie: (1) względem Wielkiego Grona, (2) względem Młodocianych Godnych, (3) względem poświęconych Obozowców Epifanii, (4) względem „wiernych tymczasowo usprawiedliwionych” zwłaszcza dla Obozu Epifanii i (5) względem „lojalnych Żydów dla Obozu Epifanii” (E. tom 10, 649; T. P. wyd. we Francji 59, 91-94; 60, 8-12). W ten więc sposób Wielkie Grono otrzymuje sferę władzy w służbie nad Młodocianymi Godnymi, a nie na odwrót.
Z powyższej serii 47 dowodów (więcej dowodów podamy poniżej) powinno być rzeczą całkiem oczywistą, że Wielkie Grono jest wyższą klasą w Boskiej ocenie aniżeli Młodociani Godni i że na obecny czas aż do czasu, kiedy członkowie Wielkiego Grona skończą swój ziemski pobyt, Bóg dał im, a nie Młodocianym Godnym (lub innym spośród ludu Bożego) stanowisko kierownictwa jako generalny pastor, nauczyciel i wykonawca nad Wielkim Gronem i resztą Jego ludu.
KIEROWNICTWO DANE DOBRYM LEWITOM
Zanim podamy do serii powyższych 47 dowodów dalsze dowody, pragniemy wpierw rozważyć niektóre pokrewne dowody wykazujące, że Bóg obecnie podał przynależne kierownictwo Swego ludu wyłącznie jednej grupie Wielkiego Grona, mianowicie dobrym Lewitom, jako różniącym się od innych grup Wielkiego Grona. Jest to szczególnie pokazane przez figurę Beniamina. Chociaż Beniamin przedstawia Wielkie Grono jako całość (T. P. 32, 26, par. 2; T. P. 34, 57, szpalta l, par. 1), to jednak w więcej ograniczonym zastosowaniu na Epifanię wyobraża on dobrych Lewitów, a jego dziesięciu braci przyrodnich reprezentuje inne 10 grup Wielkiego Grona (E. tom 10, 609, 659-662).
(a) Jak już było wykazane 300 pozafiguralnych srebrników, czyli „zupełność Prawdy w sprawach Wielkiego Grona i Młodocianych Godnych” była dana Wielkiemu Gronu. Jednak w więcej ograniczonym zastosowaniu jest to dane tylko jednej grupie, dobrym Lewitom, a nie wszystkim grupom jednakowo. Brat Johnson dopomaga nam w rozpoznaniu, dlaczego tak jest. On oświadcza, że „wszystkie grupy wśród ludu Pańskiego, oprócz braci epifanicznych, odrzucają jeden! lub więcej zarysów z Prawd parusyjnych danych przez onego Sługę dla rozwoju Kościoła… Odrzucenie jednak jakiegoś zarysu Prawdy parusyjnej nie jest tylko aktem grup; jest to także w wielu wypadkach aktem jednostki niezależnie od grup, jak to można zauważyć z postępowania wielu jednostek pomiędzy ludem w Prawdzie, powstających w odrzuceniu Prawd parusyjnych ustnie lub pisemnie” (T. P. 37, 69, par. 36). Na pewno Bóg nie dałby w pogwałceniu właściwych zasad i szafarstwa Prawdy, czyli zupełności Prawdy takim grupom lub jednostkom! Raczej daje On tę zupełność Prawdy tylko dobrym Lewitom, pozafiguralnemu Beniaminowi.
(b) Również nadmieniliśmy już o pozafiguralnych pięciu szatach odmiennych, czyli o „pięciu rodzajach władz wraz z ich przynależnymi zaletami”, które były dane pozafiguralnemu Beniaminowi. Okazywanie większej łaski dobrym Lewitom, czyli pozafiguralnemu Beniaminowi, aniżeli dziesięciu innym grupom Wielkiego Grona reprezentowanym przez dziesięciu przyrodnich braci Beniamina jest pokazane przez fakt, iż Beniamin otrzymał pięcioro szat odmiennych, podczas gdy każdy z braci przyrodnich otrzymał tylko jedną szatę. Należy zauważyć — por. (par. 47) powyżej — iż dwie pierwsze władze dają dobrym Lewitom nadzór nad sprawami odnoszącymi się do Wielkiego Grona i Młodocianych Godnych, a zatem dają im główny urząd w budowaniu i służeniu pozafiguralnemu Dziedzińcowi Epifanii, podczas gdy trzy ostatnie władze odnoszą się do ich głównego urzędu w budowaniu i służeniu pozafiguralnemu Obozowi Epifanii.
Żadnemu wodzowi Wielkiego Grona z jakiejkolwiek grupy oprócz dobrych Lewitów nie może być powierzony taki nieograniczony generalny urząd. Brat Johnson oświadcza (E. tom 7, 277): „Lecz co się tyczy wodzów organizacji Wielkiego Grona [nasze podkreślenie; włączając tym sposobem tylko epifanicznych wodzów lewackich pozafiguralnego Merarego i Gersona, a nie pozafiguralnych Kaatytów, tzn. epifanicznych Lewitów nie mających organizacji łącznie z dobrymi Lewitami — E. tom 6, str. III; E. tom 7, str. III] ich umartwienie w stosunku do siebie i do świata, i ożywienie dla Boga nie są zupełne (Jak. 1:8). Ich samolubne skłonności, szczególnie okazywane w uporze, w chwytaniu za władzą, w panowaniu nad dziedzictwem Bożym, w rozbijaniu stadka i w pragnieniu błyszczenia przed drugimi, jako zdolni nauczyciele i wykonawcy, są tak niepohamowane w sobie, że żadnemu z nich [wodzom organizacji] nie może Pan powierzyć nieograniczonego Generalnego Urzędu”. To samo jest prawdą, co się tyczy wodzów kaatyckich, z wyjątkiem tylko dobrych Lewitów. Stąd z powodów dopiero co wymienionych i ponieważ nie wierzą oni w niektóre z tych piecu powyżej wymienionych misji (dlatego rzeczywiście nie mogą oni i nie podjęliby się tych misji), wodzowie grup Wielkiego Grona oprócz dobrych Lewitów nie są przygotowani do podjęcia tej pięciorakiej pracy. Obaj wybitni przesiewacze spośród Młodocianych Godnych, którzy starali się przywłaszczyć sobie kierownictwo nad Wielkim Gronem i Młodocianymi Godnymi, są również nieodpowiedni do wykonywania tych pięciu urzędów, ponieważ ich liczne błędy i odrzucania Prawdy wraz z licznymi przekręceniami, spekulacjami, fałszerstwami, przesadami, obmowami itd. wykazują, że są oni nieodpowiednimi do służenia jako pastorowie, nauczyciele i wykonawcy nie tylko tym, którzy znajdują się na Dziedzińcu Epifanicznym, ale także tym, którzy są w Obozie Epifanicznym, albowiem jeden z nich zaprzecza istnieniu klasy poświęconych w Obozie Epifanicznym, a obaj zaprzeczają, że nie ma żadnych „wiernych tymczasowo usprawiedliwionych” w Obozie Epifanicznym, jak to nauczał Posłannik Epifanii.